Abp Lefebvre za pojednaniem i dlaczego nie przyjaźnić się z lefebrystami?

W najnowszym „Komentarzu Eleison” (nr CCCLXXVII z 4 października, 2014) xiądz biskup Williamson przytacza fragment ostatniego wywiadu, który został przeprowadzony z arcybiskupem Lefebvre’m przed jego śmiercią.

Siłą rzeczy dwie uwagi nasuwają się na myśl każdego konsekwentnego katolika.

Po pierwsze, nawet po konsekracjach z 1988 roku, kiedy to wszystkie zewnętrzne pozory świadczyły o tym, że abp Lefebvre całkowicie zerwał z modernistami, miał on jednak nadal nadzieję na przyszłe porozumienie z nimi i takiego porozumienia z zasady nie odrzucał. Na pytanie, „Czy sytuacja w Rzymie pogorszyła się od czasu negocjacji z 1988 roku?” arcybiskup odpowiada:

Z okazji trzynastej rocznicy zburzenia nowojorskich wieżowców

Dziś już mało kto przyjmuje oficjalną wersję wydarzeń. Ale należy jeszcze poczekać, jak z Pearl Harbor, na potwierdzenie prawdziwej wersji przez rząd amerykański. Chyba, że już nie będzie to potrzebne.

Pelagiusz

Dziesiąta rocznica
J.E. bp Ryszard Williamson
Komentarz Eleison Numer CCXX (220)
1 października 2011

Dziesiąta rocznica 9-11 nadeszła i przeszła – w dniu 11 września. Amerykańskie media tak mocno z tej okazji lały sentymentalizmem, że niedawne ulewne deszcze na wschodnim wybrzeżu wydają się być jedynie przelotną mżawką. Zanim jednak nawet samo zadawanie pytań stanie się „antysemityzmem”, spróbujmy wraz z amerykańskim komentatorem, wykazującym się bezsporną inteligencją i uczciwością, spytać się o realia tych wydarzeń.

Biskup Sanborn odpowiada biskupowi Williamsonowi

To, co biskup Williamson ma wspólnego z Hansem Küngiem, to nie tylko to, że uznają tego samego „papieża”.

Odpowiedź biskupowi Williamsonowi co do wakatu Stolicy Rzymskiej
Jego Ekscelencja Donald J. Sanborn

Wstęp

Niedawno temu biskup Williamson umieścił na swoim blogu Kyrie eleison serię artykułów, w których usiłuje obalić sedewakantyzm. Sądzę, że Biskup Williamson, ponieważ przyciągnął do siebie najbardziej zagorzałych antymodernistów w FSSPX, odkrywa u nich właśnie pewną skłonność do sedewakantyzmu. Niektórzy spośród nich są zadeklarowanymi sedewakantystami, choć w większości przypadków opinionistami. Oznacza to, że choć uważają, że Bergoglio nie jest papieżem, uznają opinię przeciwną, że Bergoglio jest papieżem, za posiadającą jakieś prawdopodobne argumenty na swą korzyść. Jestem pewien, że również moja niedawna podróż do Anglii namieszała co nieco.

W tym artykule odpowiadam na dwa blogowe artykuły biskupa Williamsona, numer 343 z 8 lutego, 2014 roku i 344 z 14 lutego, 2014 roku.

Niech mi będzie wolno zaznaczyć, że nie mam żadnego osobistego sporu z biskupem Williamsonem, pomimo wielu lat różnicy przekonań w przeszłości. Utrzymał dyskusję na wysokim i racjonalnym poziomie, więc i ja mam zamiar robić to samo.
Dla zwięzłości streściłem i sparafrazowałem jego argumenty.

Komentarze Eleison bp Williamsona. Nowy blog

Nowy blog powstał, aby wspaniałe i wnikliwe „Komentarze Eleison” J. Eks. x. biskupa Ryszarda Williamsona na ojczystą mowę tłómaczyć i upubliczniać. Zlokalizowan jest pod adresem następującym: komentarzeeleison.wordpress.com.

Choć nowa witryna jeszcze nie jest gotowa, jednakże wszystkie nowe „Komentarze” zarówno jak i stare, tamże swe miejsce odtąd będą znajdowały. Dzisiejszy, znaczy się, ten z lipca 13, Komentarz nr 313, „Opór posuwa się do przodu”, tam już się pojawił i dobre wieści z niedawnych uroczystości wszystkim zwiastuje.

Na niniejszym blogu Pelagiusza nic innego nie ulegnie zmianie, jak tylko miejsce publikacji wspomnianych „Komentarzy Eleison”.

Pelagiusz z Asturii

Ożywiona debata. Komentarz Eleison nr CCCXII (312)

Ożywiona debata
J.E. bp Ryszard Williamson
Komentarz Eleison nr CCCXII (312)
6 lipca 2013

Problem przetrąconego autorytetu (zob. te „Komentarze” z 1 i 29 czerwca) powoduje pewne ożywione reakcje wśród czytelników. Z jednej strony waleczni katolicy mówią mi, że JESTEM biskupem, zatem muszę DZIAŁAĆ jak biskup przejmując ster ruchu „Oporu”. Z drugiej strony pewien waleczny kapłan z długim doświadczeniem z „sedewakantyzmem” ostrzega mnie przed puszczeniem w obieg równoległych kościołów przez konsekracje kolejnych biskupów, z wyjątkiem przypadku wojny światowej, fizycznego prześladowania czy sparaliżowanej starości (cóż, są tacy, którzy twierdzą, że to ostatnie już nastąpiło…).

Przetrącony autorytet II. Komentarz Eleison nr CCCXI (311)

Przetrącony autorytet
J.E. bp Ryszard Williamson
Komentarz Eleison nr CCCXI (311)
29 czerwca 2013

„Znowu jestem usilnie proszony przez walecznego uczestnika dzisiejszego katolickiego « Oporu », bym stanął na jego czele. Podanym powodem jest nadal to, że jestem jedynym dotychczas biskupem, który bierze udział w tym ruchu sprzeciwu wobec wewnętrznego upadku Bractwa Św. Piusa X. Ale Bóg udzielił ostatniego tchnienia prawdziwego autorytetu Kościoła arcybiskupowi Lefebvre’owi, którego następcy brutalnie go nadużyli. Dlaczego miałby go udzielić ponownie? Kryzys w Kościele bardzo posunął się do przodu między latami ’70 dwudziestego wieku a drugą dekadą drugiego tysiąclecia. Ryzykując zirytowanie wielu z was, oto główne argumenty tej dobrej duszy, z odpowiedziami, które proponuje każdemu, ale nie narzucam nikomu –

Okropny upadek II. Komentarz Eleison nr CCCX (310)

Okropny upadek II
J.E. bp Ryszard Williamson
Komentarz Eleison nr CCCX (310)
22 czerwca 2013

„Okropieństwo” może wydawać się być zbyt mocnym słowem na [określenie] zmiany kierunku wewnątrz Bractwa Św. Piusa X, która w końcu stała się jasna rok temu. Jednakże, jeśli Piekło jest okropne; jeśli nikt nie może go uniknąć bez wiary; jeśli Wiara została poważnie zagrożona w Kościele okaleczonym przez Sobór Watykański II, ale bastion prawdziwej Wiary został w sposób cudowny założony wewnątrz tego okaleczonego Kościoła; i w końcu jeśli ten bastion jest również obecnie kaleczony, wówczas „okropieństwo” może nie być zbyt mocnym słowem.

Prawdziwy Papież? – I. Komentarz Eleison nr CXCVIII (198)

Ku rozwadze, temat wciąż aktualny, ponieważ x. Gleize (broniąc niektórych niejasnych wypowiedzi bp Fellaya) mówi nam, że nie ma czegoś takiego jak Kościół soborowy, ale tylko tendencja modernistyczna w Kościele katolickim. Na ten „Komentarz Eleison” zwrócił moją uwagę gdzieś i kiedyś Krusejder.

Pelagiusz

Komentarz ten został przeniesiony na nowy blog założony 12 lipca 2013 roku, poświęcony wyłącznie Komentarzom Eleison bp Williamsona.

Azjatycka podróż. Komentarz Eleison nr CCCIX (309)

Azjatycka podróż
J.E. bp Ryszard Williamson
Komentarz Eleison nr CCCIX (309)
15 czerwca 2013

Pewna liczba czytelników narzekała na „Komentarz Eleison” o przetrąconym autorytecie sprzed dwóch tygodni. Na podstawie jego argumentu, że po tej stronie „zbliżającej się Kary” żadne nowe zgromadzenie nie może zostać założone na normalnej katolickiej podstawie, wywnioskowali, że uważam, że biskup nic więcej nie może zrobić, jak tylko czekać na interwencję Bożą. Ale w takim wypadku, dlaczego właśnie spędziłem dwa tygodnie w Azji i dlaczego jestem teraz w Irlandii? Podobnie, wnioskują, że nigdy nie konsekruję innego biskupa. Powiem – jak Bóg da – tylko czekajcie.

Okropny upadek I. Komentarz Eleison nr CCCVIII (308)

Okropny upadek I
J.E. bp Ryszard Williamson
Komentarz Eleison nr CCCVIII (308)
8 czerwca 2013

Upadek Bractwa Św. Piusa X od tego, jakie było pod arcybiskupem Lefebvrem między 1970 a 1991 do tego, jakie się stało przez, powiedzmy, ostatnie 15 lat, graniczy z okropieństwem. W krótkiej serii [komentarzy] spójrzmy najpierw, dlaczego okropieństwo jest normalne w tym biednym otaczającym nas świecie, ponieważ zrozumieć to wybaczyć, a wszyscy potrzebujemy przebaczenia; na drugim miejscu stawmy czoła okropieństwu, nie aby dać się zniechęcić, ale przeciwnie, aby przygotować się na gorsze, które prawie z pewnością nastąpi; i na trzecim miejscu zobaczmy, co możemy zrobić, żeby się przygotować, ponieważ pod Bożym Niebem nie mógłby On nas zostawić bez niczego, co byśmy mogli zrobić (ale w związku z tym ważne jest, by nie wylać w piach tej odrobiny wody, jaką mamy). Rozpocznijmy z trzema wytrawnymi katolickimi umysłami oceniającymi naszą epokę, aby zobaczyć dlaczego okropieństwo jest dzisiaj normą.

Przetrącony autorytet. Komentarz Eleison nr CCCVII (307)

Przetrącony autorytet
J.E. bp Ryszard Williamson
Komentarz Eleison nr CCCVII (307)
1 czerwca 2013

Pewna liczba dobrych dusz pragnie, by zostało założone Zgromadzenie, aby zastąpić Bractwo Św. Piusa X. Choć podzielam ich obawę, że FSSPX jest obecnie na drodze do spraliżowania swej minionej chwalebnej obrony katolickiej Wiary i życia, i choć w związku z tym sympatyzuję z ich pragnieniem ujrzenia innego zgromadzenia podobnego mu, któreby zajęło jego miejsce, nie wierzę jednak, by to było możliwe i myślę, że warto wytłumaczyć dlaczego.

Wieczne potępienie II. Komentarz Eleison nr CCCVI (306)

Wieczne potępienie II
J.E. bp Ryszard Williamson
Komentarz Eleison nr CCCVI (306)
25 maja 2013

Próżne jest twierdzenie, żeby ktokolwiek z nas, istot ludzkich, był w stanie zgłębić tajemnicę potępienia jednej pojedynczej duszy, tym bardziej potępienia większości istot ludzkich, które żyją i umierają, ale są pewne rzeczy, które można powiedzieć, które ułatwiają przyjęcie, że istnieje tajemnica poza naszą ludzką możliwością poznania.

Wieczne potępienie I. Komentarz Eleison nr CCCV (305)

Wieczne potępienie I
J.E. bp Ryszard Williamson
Komentarz Eleison nr CCCV (305)
18 maja 2013

Pewien czytelnik jeszcze raz podniósł klasyczny problem, który został poruszony kilka razy, bezpośrednio albo pośrednio, w tych „Komentarzach”, ale jest tak poważny, że zasługuje, by był przedstawiony osobno raz jeszcze. Pisze: „Trudne jest dla mnie być katolikiem takim, jakim chcę być z powodu doktryny wiecznego potępienia. Wydaje się, że nie mogę przyjąć pomysłu, że dusza może być męczona bez przerwy przez całą wieczność. To po prostu zbyt przerażające. Musi istnieć jakaś katolicka doktryna, która nie jest tak bezdyskusyjna.” W skrócie, jak nawet jedna dusza może być sprawiedliwie skazana na wieczność strasznych mąk?

Więcej otuchy. Komentarz Eleison nr CCCIV (304)

Więcej otuchy
J.E. bp Ryszard Williamson
Komentarz Eleison nr CCCIV (304)
11 maja 2013

Wieści z tygodniowych odwiedzin w Niemczech, Francji i Szwajcarii dodają otuchy. Niektórzy przywódcy dobrze zrobią pamiętając słynne słowa Abrahama Lincolna: „Oszukiwać możesz niektórych ludzi ciągle, wszystkich czasami, ale nie wszystkich ciągle.” Coraz mniej ludzi daje się oszukiwać przez to, co się dzieje wewnątrz Neobractwa Św. Piusa X.

Co jest nie tak z deklaracją końcową Kapituły Generalnej FSSPX

Tekst Deklaracji końcowej z Kapituły Generalnej FSSPX z lipca 2012 można przeczytać poniżej Komentarza Eleison. Warto zwrócić uwagę, że kilku kapitulantów było bardzo niezadowolonych z wyników tejże kapituły (bp Tissier de Mallerais, x. Faure, więc nie tylko bp Williamson, bezprawnie wykluczony z udziału w tejże kapitule, uważa ją za pewną porażkę).
Polecam porównać poniższą Deklarację do Deklaracji abp Lefebvre’a z 1974 oraz do deklaracji Kapituły Generalnej z 2006.

Pelagius Asturiensis

Odwracalna deklaracja
J.E. bp Ryszard Williamson
Komentarz Eleison nr CCLXXI (271)
22 września 2012

Nie wszystko z Kapituły Generalnej Bractwa Św. Piusa X, która miała miejsce w Szwajcarii w lipcu mogło być katastrofalne, ale z jego dwóch oficjalnych owoców, „Sześć Warunków” jest „alarmująco słabe” (cf. EC 268, 1 września), a jego „Deklaracja” końcowa pozostawia wiele do życzenia. Oto króciutkie streszczenie jej dziesięciu akapitów:

Co jest nie tak z sześcioma warunkami Kapituły Generalnej FSSPX

 

Warto przypomnieć, aby nie zapomnieć, bowiem zamieszanie w tej sprawie panuje nawet wśród władz FSSPX (trzy warunki konieczne, trzy ewentualne, sześć koniecznych, a może wszystkie tylko opcjonalne):

Sześć warunków
J.E. bp Ryszard Williamson
Komentarz Eleison nr CCLXVIII (268)
1 września 2012

W oficjalnym liście z 18 lipca do Przełożonych Bractwa Św. Piusa X, jego Sekretarz Generalny wyjawił sześć „warunków” dla jakiegokolwiek porozumienia między FSSPX a Rzymem. Te zostały wykute przez dyskusję między 39 kapitulantami z wczesnego lipca. Z pewnością te Warunki wykazują alarmującą słabość ze strony przywódców Bractwa jako całości.

Deklaracja doktrynalna II. Komentarz Eleison nr CCCIII (303)

Por. Deklaracja doktrynalna I. Komentarz Eleison nr CCC (300)

Deklaracja doktrynalna II
J.E. bp Ryszard Williamson
Komentarz Eleison nr CCCIII (303)
4 maja 2013

Wybaczcie mi, drodzy Czytelnicy, jeśli wrócę do siódmego akapitu Deklaracji doktrynalnej z 15 kwietnia ubiegłego roku. Deklaracja miała służyć jako nic mniej niż podstawa wszelkich przyszłych stosunków między Bractwem Św. Piusa X a Rzymem. 13 (nie 11) czerwca Rzym odrzucił ją, więc Dom Generalny FSSPX mógł już się jej wyprzeć, ale służy ona, by pokazać do czego zdolny jest obecny DG FSSPX. Jeśli chodzi o siódmy akapit, jest on arcydziełem zamieszania. Ten „Komentarz” trzy tygodnie temu (EC 300, 13 kwietnia) po części wyjaśnił za pomocą podwójnego rozróżnienia, ale zamieszanie wymaga poczwórnego wyjaśnienia, aby oddać mu sprawiedliwość. Oto cały akapit:

GREC IV. Komentarz Eleison nr CCCII (302)

Polecam więcej tekstów o GREC.

Zwłaszcza cytaty z książki O. Lelonga o GREC.

Pelagiusz z Asturii

GREC IV
J.E. bp Ryszard Williamson
Komentarz Eleison nr CCCII (302)
27 kwietnia 2013

Pewna pani, która przeczytała pierwszy „Komentarz Eleison” o GREC (EC 294, 2 marca) napisała skarżąc się, że błędnie przedstawiłem GREC, paryską grupę katolików założoną w późnych latach ’90 XX wieku w celu zebrania razem tradycjonalistów i mainstreamowych katolików, aby mogli oni spokojnie myśleć i rozmawiać ze sobą dla dobra Matki Kościoła. Szczęśliwy jestem, że mogę poprawić błędy dotyczące faktów, na które wskazała. Nie mam problemu przyznać się do moich osobistych wad, które podkreśliła. Jednakże, w jednym głównym punkcie muszę się z nią nie zgodzić.

Wzrastający opór. Komentarz Eleison nr CCCI (301)

Do wieści, które bp Williamson przywozi zza Atlantyku można dodać ostatnie wieści z Niemiec oraz z Indii.

Pelagius Asturiensis

Wzrastający opór
J.E. bp Ryszard Williamson
Komentarz Eleison nr CCCI (301)
20 kwietnia 2013

Kolejna trzygodniowa podróż po zachodniej stronie Atlantyku pozwoliła mi zobaczyć, że opór wobec upadku Bractwa Św. Piusa X w objęcia apostackiego Rzymu wzrasta, bardziej co do jakości, niż ilości (ale katolicka ilość idzie w ślad za katolicką jakością, a nie na odwrót). Tradycjonaliści celowo byli trzymani w nieświadomości jeśli chodzi o to, co działo się między Bractwem a Rzymem, ale w miarę, jak dowiadują się dokładnie co grozi prawdziwej religii katolickiej, tak pewna liczba dobrych ludzi reaguje z powagą i zdecydowaniem.

Deklaracja doktrynalna I. Komentarz Eleison nr CCC (300)

Deklaracja doktrynalna I
J.E. bp Ryszard Williamson
Komentarz Eleison nr CCC (300)
13 kwietnia 2013

Deklaracja doktrynalna z 15 kwietnia ubiegłego roku, ułożona przez Przełożonego Generalnego (PG) Bractwa Św. Piusa X jako podstawa reintegracji Bractwa w Kościele mainstreamowym pojawiła się w przestrzeni publicznej prawie rok później. Została opracowana przez PG, aby się podobała i soborowym Rzymianom i Tradycjonalistom („Może być czytana w ciemnych albo różowych okularach”, powiedział publicznie). Rzeczywiście spodobała się Rzymianom, którzy oświadczyli, że stanowi ona „krok” w ich kierunku. Nie spodobała się Tradycjonalistom, którzy zobaczyli w niej (w tym, co o niej wiedzieli) taką niejednoznaczność, która stanowi zdradę arcybiskupa Lefebvre’a stanowiska Wiary katolickiej, do tego stopnia, że uważali, że wystarczyłoby tylko, by Rzymianie ją przyjęli, by zniszczyć jego Bractwo.