Obraz św. Stanisława znajdujący się w krużgankach bazyliki franciszkanskiej w Krakowie
Dziś w Polsce obchodzimy święto głównego Patrona naszego kraju, państwa i narodu. Życiorysu pierwszego polskiego Pasterza, który zginął śmiercią męczeńską, nie trzeba przypominać, ale kto chce, może sobie pamięć odświeżyć czytając wpis sprzed kilku laty, zaczerpnięty z doskonałej pozycji Żywoty Świętych Pańskich x. Hozakowskiego i przepisanej w Internecie.
Polskie tłumaczenie bulli kanonizacyjnej z 18 września 1253 roku udostępniła redakcja strony Ultramontes.pl.
Warto również zapoznać się z hymnem ku czci tego świętego polskiego biskupa, jednym z najstarszych polskich hymnów liturgicznych, oczywiście po łacinie: Gaude Mater Polonia, który do tej pory bywa śpiewany na rozpoczęcie roku uniwersyteckiego na sposób polifoniczny, ale w melodii gregoriańskiej, pierwotnej, pozostaje wyjątkowo mało znany. Czytaj dalej
Gaude Mater Polonia jest hymnem ku czci świętego Stanisława, napisanym przez Wincentego z Kielczy jako część życiorysu tego świętego męczennika pod tytułem Dies adest celebris z okazji przeniesienia jego relikwij do Polski po uroczystej kanonizacji (drugiej w historii Kościoła) w Asyżu 8 września 1253 roku. Relikwie dotarły do Polski i uroczystości w Krakowie nastąpiły 8 maja następnego roku i stąd pod tą datą obchodzi się w Polsce święto tego, który później został ogłoszony głównym Patronem naszego kraju. Ponieważ w Kościele powszechnym obchodzi się tego dnia od dawniejszych czasów zjawienie się św. Michała na Górze Gargano, kalendarz rzymski podaje św. Stanisława pod datą 7 maja. W Polsce, z racji wyjątkowej wagi, świętego Stanisława czcimy w dniu translationis reliquiarum, ze wspomnieniem św. Michała Archanioła.
W Szczepanowie pod Krakowem urodził się dnia 26. lipca r. 1030 św. Stanisław z rodziców Wielisława i Bogny; Bóg im dał syna w nagrodę cnoty, kiedy już 30 lat żyli połączeni węzłem małżeńskim. Chłopczyk przymiotami swymi wykazywał szczególniejszą opiekę Bożą; był godny cnoty rodzicielskiej. Umiłował modlitwę, wstrzemięźliwość i wstydliwość; był ponad wiek swój poważny, skory do umartwień, bo nieraz dobrowolnie sypiał na gołej ziemi. Rodzice utwierdzali w nim zamiłowanie cnoty, ale zarazem starali się o jak najsumienniejsze wykształcenie umysłowe swego syna przez nauki. Wysłali go tedy nasamprzód do szkół w Gnieżnie, a potem do Paryża, gdzie przez siedm lat zajmował się studyami prawa kościelnego i wiedzy teologicznej. Obce otoczenie nie zepsuło młodzieńca; zachował cnoty w całej pełni, jakie był wyniósł z domu rodzicielskiego. 
Pelagius Asturiensis 