Wszystkim czytelnikom mojego bloga, stałym i przypadkowym, życzę błogosławionych świąt Zmartwychwstania Pańskiego. Niech Chrystus, Pan nasz i Władca potężny, który w porządku przyrodzonym śmierć zwyciężył, a w nadprzyrodzonym Szatana, obdarzy Państwa prawdziwym pokojem oraz nieustannie wzmacnia Wiarę w naszych trudnych czasach niewiary.
Pelagius Asturiensis
O x. Girouardzie pisaliśmy kilka dni temu (Kolejna oznaka jedności wewnętrznej). W Wielki Czwartek wystosował swą deklarację, której treść przedstawiamy poniżej.
Deklaracja dla członków Bractwa św. Piusa X,
zaprzyjaźnionych zgromadzeń i wiernych Tradycji
Wielki Czwartek, dnia 28 marca 2013
Drodzy bracia i siostry w Chrystusie Królu.
W tym dniu, w którym Kościół Święty w spaniały sposób upamiętnia ustanowienie Świętej Ofiary Mszy Świętej i sakramentu Święceń, chciałbym skorzystać z okazji, aby poinformować was o mojej decyzji pozostania poza formalną strukturą Bractwa. Nie mam zamiaru ani opuszczać Bractwa, ani szkalować go. Jest ono ofiarą przedsięwzięcia, które ma na celu poddanie go władzom soborowego Kościoła, pomimo wielokrotnych ostrzeżeń jego założyciela, J. E. abp Marcela Lefebvre’a. Czytaj dalej
Przypomnimy, że Deklaracja Doktrynalna, którą Przełożony Generalny FSSPX bp Bernard Fellay przekazał kard. Levadzie 15 kwietnia 2012 została opublikowana na początku miesiąca na stronie La Sapinière przez księży tegoż Bractwa sprzeciwiających się nowej polityce Menzingen. Dokument, który miał zaważyć o przyszłości ruchu Tradycji katolickiej, pozostawał tajny przez cały rok (katolicki, a tajny?). Jeszcze wcześniej, na wieści księży z La Sapinière o nadchodzącej publikacji Deklaracji, Menzingen zareagowało, pośrednio dowodząc jej autentyczności, faksem Sekretarza Generalnego z 7 marca (którego skan można zobaczyć na forum Un évêque s’est levé). Faks ten wyjawia głównych sprawców „wywrotowej działalności”: bp Ryszarda Williamsona, księży Rioulta, Salenave i Pinaud (o losie księży można przeczytać tutaj), jednocześnie zapowiadając własną publikację kontrowersyjnego dokumentu z koniecznymi wyjaśnieniami. Na te ostanie jeszcze czekamy. Jest zaś wielce prawdopodobne, że gdyby La Sapinière nie opublikowała tekstu Deklaracji, do dziś nie wiedzielibyśmy, co ona zawiera. Tymczasem J. Eks. bp Williamson wystosował wczoraj z odległej Brazylii swój list otwarty do kapłanów Bractwa Św. Piusa X, którego tłumaczenie przedstawiamy poniżej.
List otwarty do kapłanów Bractwa Św. Piusa X
Wielebni i drodzy Księża,
Niedawna publikacja Deklaracji Doktrynalnej, zaadresowanej przez Radę Generalną Bractwa Św. Piusa X do władz Kościoła w Rzymie 15 kwietnia ubiegłego roku, potwierdza nasze najgorsze obawy. Czekaliśmy prawie rok, aby się dowiedzieć, co zawiera. Dowodzi ona raz na zawsze, że obecne kierownictwo Bractwa Św. Piusa X zamierza sprowadzić je z drogi nadanej mu przez arcybiskupa Lefebvre’a, w stronę idei i ideałów Soboru Watykańskiego II.
Jakkolwiek bylibyście zajęci codzienną posługą, to musi was dotyczyć, ponieważ oznacza to, że dusze pod waszą opieką wchodzą, za waszym pośrednictwem, w zależność od Przełożonych, którzy zamierzają poprowadzić je i was w kierunku, wręcz wewnątrz, wielkiej apostazji czasów nowożytnych. Przypominany, że to Przełożeni kształtują swoich poddanych, a nie odwrotnie – czyż nie zaobserwowaliśmy pewnych dobrych kapłanów Bractwa, jednego po drugim, porzucających walkę o Wiarę, taką, jaką, jak wiemy, arcybiskup Lefebvre prowadził, a zamiast tego idą z prądem, z silnym i całkiem innym potokiem płynącym już od kilku lat ze szczytu Bractwa w dół?
Szczegółowa analiza potwierdzi niebezpieczeństwo każdego z dziesięciu akapitów Deklaracji, jak przedstawiono tylko w skrócie poniżej: Czytaj dalej
Niewiele osób wie, że wręcz diabelska w swych źródłach (bo masońska) i katastrofalna w swych skutkach, reforma liturgiczna abp Bugniniego zaczęła być wprowadzana już na początku lat ’50 XX wieku. Nie każdy przeto jest zobowiązany znać historię liturgii, a nawet wiedzieć o wszystkich jej mniej lub bardziej kontrowersyjnych zmianach. Jednakże żadnemu katolikowi nie powinno być zupełnie obojętne działanie brata Buana i spółki nad przekształceniem liturgii Kościoła katolickiego w kult nowej religii człowieka instytucjonalnie zatwierdzonej na Soborze Watykańskim II.
Sam temat tejże reformy nie jest nam zupełnie obcy, istnieją bowiem już tu i ówdzie wzmianki, a nawet opracowania o
reformie liturgii Wielkiego Tygodnia do jakiej dopuszczono brata Buana za pontyfikatu Papieża Piusa XII. Na początek proponuję moim czytelnikom niedawne opracowanie Una Voce International dotyczące ogólnych aspektów tejże reformy. W przyszłości na niniejszym blogu znajdzie się więcej informacji w tematyce. Czytaj dalej
Niedawno temu wspominaliśmy o rozmaitych nieszczęsnych owocach nowej, błędnej polityki Menzingen w kluczowej sprawie relacji z Rzymem (FSSPX a Rzym. Dokąd prowadzi obecna polityka). Jeszcze wczoraj dowiedzieliśmy się o sprawie księdza Hugona Ruiz Vallejo i jego listu do Wiernych Tradycji w Mieście Meksyk, który liczy sobie już kilka dni.
Podobne najnowsze wieści nadeszły z Kanady. Kolej przyszła na księdza Patryka Girouarda,
który również, od wiosny ubiegłego roku, wyraża swój sprzeciw wobec przynoszącej fatalne owoce nowej polityki Menzingen i swoje wsparcie dla wszystkich, którzy stanowią tzw. ruch oporu.
W kazaniu 10 marca x. Girouard wspomniał o najnowszych kilku faktach dotyczących sprzeciwu wobec Menzingen (Karmel św. Józefa, wyrzucenie o. Rafała, list 37 francuskich księży) i wyraził kilka myśli krytycznych na temat preambuły doktrynalnej bp Fellaya, jednoznacznie sugerując, że jest autorem Krótkiej refleksji na temat Preambuły doktrynalnej (która pojawiła się na stronie La Sapinière, z języku polskim na blogu Z Niepokalaną). Opowiedziawszy o metodach, które Menzingen stosuje wobec niepokornych kapłanów i świeckich na całym świecie, na koniec wyraził świadomość tego, co go będzie czekać za jego publicznie wyrażane opinie. Około połowa wiernych przeoratu, świadoma tego, co się dzieje, wspiera x. Girouarda.
13 marca przełożony dystryktu Kanady zakomunikował mu karne przenosiny z jego przeoratu w Langley do siedziby dystryktu w St. Césaire „aby móc się mu z bliska przyglądać”. Do 24 marca ksiądz miał się tam przenieść.
Nieco więcej informacji w języku angielskim i francuskim można przeczytać na forum Un évêque s’est levé.
Pelagius Asturiensis
„Tradidi, quod et accepi.”
Kilka osób, z którymi jestem w mniej lub bardziej stalym kontakcie zwróciła moją uwagę na niebłahe przeoczenie. Wspomnienie śmierci własnego ojca w dzień jego odejścia z tego świata leży w obowiązku jego dzieci. Tym bardziej tyczy się to ojca w porządku duchowym. Czytaj dalej
Niedawno temu wspominaliśmy o rozmaitych nieszczęsnych owocach nowej, błędnej polityki Menzingen w kluczowej sprawie relacji z Rzymem (FSSPX a Rzym. Dokąd prowadzi obecna polityka). Choć od ubiegłorocznej kapituły lipcowej mowa jest o odzyskanej jedności (a przecież wykluczono z niej samej jednego z bikupów konsekrowanych przez samego abp Lefebvre’a), wciąż mamy kolejne oznaki jedności.
Ponieważ sytuacja zasadniczo się nie zmieniła, sami przypomnieliśmy nasze stanowisko w swego rodzaju deklaracji z dnia 19 marca: Za Bractwo. Przeciwko modernizmowi i praktycznym porozumieniom z modernistami.
Tym razem x. Hugon Ruiz Allejo z Meksyku, do tej pory nie oskarżany publicznie o tworzenie podziałów i wywrotowe postępowanie, powziął osobistą decyzję, o której mówi w swym liście otwartym do wiernych Tradycji Miasta Meksyk. Przy okazji warto przypomnieć o październikowym Liście Kapłanów Dystryktu Ameryki Południowej i Meksyku z okazji przyjazdu biskupa Fellay’a do Argentyny.
J+M
Straszne zaniedbanie
„Gdy sól traci swój smak…”
List otwarty księdza Hugona Ruiza Vallejo do wiernych Tradycji Miasta Meksyk Czytaj dalej
„In memoria aeterna erit iustus” (Ps. CXI, 7)
Przypominamy, w rocznicę odejścia abp Marceliego Lefebvre’a z tego świata, o moralnym obowiązku modlitwy wszystkich przywiązanych do Tradycji katolickiej, o spokój jego duszy. To dzięki odwadze i niezłomności tego francuskiego purpurata wielu z nas w ogóle dowiedziało się o istnieniu nieskażonej wiary katolickiej, która dzięki kapłanom założonego przezeń Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X (nie tylko, ale przede wszystkim) dociera aż po krańce świata. Istnieje również modlitwa o beatyfikację abp Lefebvre’a (tylko do prywatnego użytku):
O Jezu, Najwyższy i Wieczny Kapłanie, który zechciałeś wynieść Twego wiernego sługę, arcybiskupa Marceliego Lefebvre’a, do godności biskupiej, i udzieliłeś mu łaski bycia nieugiętym obrońcą Mszy świętej, katolickiego kapłaństwa, Twego świętego Kościoła i Stolicy Apostolskiej, odważnym apostołem Twego Królestwa na ziemi, gorliwym sługą Twej Najświętszej Matki i świetlanym przykładem miłości, pokory i wszelkich cnót; zechciej teraz, ze względu na jego zasługi, udzielić nam łask, o które Cię prosimy, abyśmy, zapewnieni o jego skutecznym wstawiennictwie u Ciebie, mogli go pewnego dnia ujrzeć wyniesionego do chwały ołtarzy. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.
Życiorys Ekscelencji można przeczytać na stronie Bractwa.
Pelagiusz Asturiensis
Poniższy artykuł umieściłem tu na blogu 23 marca 2013 roku. Zawiera on, oprócz znanych dobrze ogólników i mniej znanych ciekawostek, błędne dane, np. w sprawie „nieprawowitej promulgacji” Novus Ordo Missae przez osobę uznawaną za Papieża (Paweł VI).
Paweł VI sam zadaje kłam podobnym twierdzeniom, choćby na konstystorzu kardynalskim 24 maja 1976 roku.
Artykuł poniższy mimo wszystko zostawiam na swym miejscu, jako świadectwo neogallikańskiej szkoły Ecône i jej środowiska.
Pelagiusz z Asturii (maj 2016 r.)
„Wybierajcie!”
J.E. bp Ryszard Williamson
Komentarz Eleison nr CCXCVII (297)
23 marca 2013
Jakie zamieszanie panuje w Kościele i też w świecie! Widzimy, jak jeden za drugim z najlepszych ludzi, pewnie z najlepszymi intencjami, porzuca walkę i podejmuje decyzję nie stawiania już oporu, pójścia z prądem, popłynięcia z nurtem, robienia tego, co wszyscy inni robią. Ale ten prąd pozostaje bezbożny, i jest przez Boga potępiony bez odwołania, ponieważ On nie ulega zmianie. Bez wątpienia wzywa nowego Papieża, by zrobił to, co jest słuszne, ilekolwiek by to kosztowało. Czytaj dalej
Czytelników mojego blogu ostrzegam, w imieniu Menzingen: czytanie grozi ekskomuniką, ponieważ można się przekonać do zmiany polityki kierownictwa FSSPX wobec modernistycznego Rzymu (to co dopiero pomyśleć o jego autorze!). Otóż, dwoje włoskich wiernych Bractwa, którzy prowadzą blog Non possusumus, zostało telefonicznie „eskomunikowanych” przez x. Petrucciego, przełożonego dystryktu Włoch, 9 marca b.r.
Co dziwne, najpierw niektórzy przełożeni Bractwa dziękują za zniesienie sankcji kanonicznych (a propos abdykacji Benedykta XVI), uznając tym samym błąd abp Lefebvre, gdy ten konsekrował czterech biskupów bez pozwolenia modernistycznego Papieża, a teraz, już wolni od „ekskomunik”, sami ferują wyroki. Wiem zresztą z pierwszej ręki, że przynajmniej jednemu Anglikowi groziła podobna kara ze strony wyższego przełożonego FSSPX (ale nie x. Morgana, to ksiądz o nieugiętych poglądach), ale obiecał on sąd i sprawa ucichła. Czytaj dalej
Zmiana kierunku Menzingen dotyczy wielu aspektów, także stosunku wiernych do spraw bieżących. Panuje bowiem pogląd, że wierni, którzy podlegają moralnemu autorytetowi biskupów i kapłanów Bractwa z racji korzystania z ich posługi duszpasterskiej, nie powinni wiedzieć o wszystkim, co się dzieje:
„Ostatecznie z tego nowoczesnego ducha nieuporządkowanego pragnienia informacji i nalegania na « prawo, by wiedzieć », dusze będą poprowadzone z dala od pokoju Chrystusa… Ci, którzy nie są członkami FSSPX [tj. świeccy] nie mają ścisłego prawa bycia poinformowanymi o wewnętrznych sprawach FSSPX, które jest zgromadzeniem zakonnym” (sspx.org, Pierwsza Niedziela Adwentu)
Racja, że wszystkie wewnętrzne sprawy zgromadzenia zakonnego nie leżą w gestii świeckich. Jednakże wiadomo, że chodzi w tym przypadku o relacje między kierownictwem FSSPX a Rzymem, których to zacieśnienie prowadzące w jasnym kierunku praktycznego porozumienia, wzbudziło niepokój nie tylko członków FSSXP i kapłanów oraz zakonników zaprzyjaźnionych, ale także tysięcy wiernych na całym świecie. Wielu ludzi zrozumiało, że nie jest to kwestia błaha i bez znaczenia. W sytuacji, gdyby Bractwo poddało się pod autorytet obecnych soborowych Papieży, modernizacja dzieła abp Lefebvre’a postąpiłaby z wielką prędkością. Nie jest to więc sprawa czysto „kanoniczna”, czy po prostu praktyczna. Jest to sprawa zachowania wiary od niebezpieczeństwa modernizmu wszechpanującego w soborowym Kościele.
Na szczęście nasze niegdysiejsi Przełożeni FSSPX, mający wówczas odwagę jakiej wielu dziś brak, powiedzieli, że wierni mają prawo znać poglądy swych duszpasterzy. Nasze duchowe dobro od tego zależy.
Wierni mają prawo wiedzieć
„Wierni mają ścisłe prawo wiedzieć, czy kapłani, do których się zwracają nie należą do wspólnoty podróbki Kościoła, ewolucyjnej zielonoświątkowej, i synkretystycznej.” (List otwarty do Jego Eminencji kard. Gantina, Prefekta Kongregacji Biskupów, Ecône, 6 lipca 1988, Fideliter nr 64. Lipiec-sierpień 1988, strony 11-12.) Czytaj dalej
Pius XII odprawiający Mszę
Credo in unam, sanctam, catholicam et apostolicam Ecclesiam… Kościół katolicki jest jeden, święty, powszechny i apostolski. Te cechy można znaleźć wśród wszystkich praktycznie kapłanów i wiernych należących, jak to się zwykło w posoborowej epoce mówić, do ruchu Tradycji. Na próżno jednak ich szukać wśród wielu (większości?) hierarchów i zwykłych wiernych wyznających soborowe nauczanie.
Pewien pan z Francji (ze strony Stagiryci) zwrócił niedawno moją uwagę na pewien artykuł, który najwyraźniej, jak uważa, ma na celu zmianę myślenia ludzi przez bardziej pozytywne ustosunkowanie ich do Neokościoła, tej soborowej podróbki Boskiej Instytucji. Tekst ten pojawił się na oficjalnym międzynarodowym portalu Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X i choć jest rzeczywiście ciekawy, byłby dość nietypowy dla niegdysiejszego DICI, bardziej walecznego, niż dzisiaj (o zmienionej linii wobec modernizmu i o cenzurowaniu tekstów abp Lefebvre’a można było już poczytać na stronie The Recusant). X. Michał Glaize, profesor eklezjologii w ekońskim seminarium i członek teologicznej komisji FSSPX podczas dyskusji doktrynalnych z Neorzymem Czytaj dalej
O Papieżu Franciszku pisaliśmy już zaraz po jego wyborze (Franciszek Niepierwszy (modernista)). Nie potrzeba było wtedy wiele danych i dużej ilości czasu naukowych badań, by ocenić rozpoczynający się pontyfikat. Dziękuję Panu Gajowemu za zwrócenie mojej uwagi na ten ciekawy i trafny artykuł o postępach modernizmu na samym szczycie Kościoła. Zaiste, wart jest on przytoczenia go tutaj.
„Cześć, Panowie! Jesteście fajni, ale nie pobłogosławię was!”
Habemus papam, qui papa esse non vult
Refleksje wokół papieża Franciszka.
Od wyboru Jorge kardynała Bergoglio na kolejnego następcę świętego Piotra minęło już kilka dni. Emocje związane z samym konklawe, jak i jego rezultatem powoli opadają. My zaś z każdą godziną wiemy coraz więcej o osobie nowego biskupa Rzymu. Chociaż nadal nie wiemy za wiele, jednak te szczątkowe informacje zaczynają nam powoli ukazywać kim jest – jak sam o sobie powiedział – ten papież z końca świata. Cały czas zastanawiamy się jaki będzie jego pontyfikat, jakie przyniesie zmiany Kościołowi i przede wszystkim jakie będzie miał znaczenie dla katolickiej Tradycji. Czytaj dalej
W języku francuskim na stronie: La Sapinière pod datą 4 kwietnia.
W języku hiszpańskim: Non Possumus i Syllabus.
W języku włoskim: Inter multiplices Una Vox.
W języku niemieckim: Mit der Immaculata.
Całym sercem i całą duszą należymy do Rzymu katolickiego, stróża wiary katolickiej oraz tradycji niezbędnych do jej zachowania, do wiecznego Rzymu, nauczyciela mądrości i prawdy.
Odrzucamy natomiast i zawsze odrzucaliśmy pójście za Rzymem o tendencji neo-modernistycznej i neo-protestanckiej, która wyraźnie zaznaczyła się podczas Soboru Watykańskiego II, a po soborze we wszystkich z niego wynikających reformach.
Wszystkie one przyczyniły się, i wciąż się przyczyniają, do zniszczenia Kościoła, zrujnowania kapłaństwa, unicestwienia Najświętszej Ofiary i sakramentów, zaniku życia zakonnego, nauczania na uniwersytetach, w seminariach i w katechizmach naturalizmu i teilhardyzmu, które to prądy wywodzą się z liberalizmu i protestantyzmu, wielokrotnie potępianych przez uroczyste magisterium Kościoła.
Żadna władza, nawet najwyższa w hierarchii, nie może zmusić nas do porzucenia lub umniejszenia wiary katolickiej, którą to magisterium Kościoła jasno wykłada i wyznaje od ponad dziewiętnastu stuleci.
„Ale gdybyśmy nawet my lub anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą wam głosiliśmy – niech będzie przeklęty” (Gal 1, 8).
Czyż nie to powtarza nam dzisiaj Ojciec Święty? A jeżeli w jego słowach lub czynach, albo też w aktach dykasteriów dałoby się dostrzec jakieś sprzeczności, to wybieramy wówczas to, czego zawsze nauczano i zamykamy uszy na niszczące Kościół nowinki.
Nie można poważnie zmienić lex orandi nie zmieniając jednocześnie lex credendi. „Nowej Mszy” odpowiada nowy katechizm, nowe kapłaństwo, nowe seminaria i uniwersytety, charyzmatyczny Kościół Odnowy w Duchu, wszystko to, co sprzeczne z katolicką prawowiernością i odwiecznym magisterium.
Reforma ta, tkwiąca korzeniami w liberalizmie i protestantyzmie, jest całkowicie zatruta; z herezji się wywodzi i do herezji prowadzi, nawet jeżeli nie wszystkie jej czyny są formalnie heretyckie. Jest zatem niemożliwe, by świadomy i wierny katolik miał tę reformę przyjąć lub poddać się jej w jakikolwiek sposób.
Jedyna droga wierności Kościołowi i doktrynie katolickiej, dla dobra naszych dusz, to kategoryczne odrzucenie reformy.
Dlatego też bez buntu, goryczy ni urazy kontynuujemy nasze dzieło formacji kapłańskiej w świetle odwiecznego magisterium w przekonaniu, że jest to największa przysługa jaką możemy oddać Kościołowi, Papieżowi i przyszłym pokoleniom.
Z tej to przyczyny, w oczekiwaniu na chwilę, kiedy prawdziwe światło Tradycji rozproszy ciemności, zakrywające niebo nad wiecznym Rzymem, trzymamy się mocno tego, w co zawsze wierzono i praktykowano w Kościele w zakresie wiary, moralności, liturgii, katechizmu, formacji kapłanów, struktury Kościoła, a co zostało skodyfikowane w księgach sprzed okresu modernistycznych wpływów Soboru.
Jesteśmy przekonani, że postępując w ten sposób, z pomocą łaski Bożej, Najświętszej Maryi Panny, św. Józefa i św. Piusa X zachowujemy wierność Kościołowi Rzymsko-katolickiemu, wszystkim następcom św. Piotra i pozostajemy fideles dispensatores mysteriorum Domini Nostri Jesu Christi in Spiritu Sancto – wiernymi szafarzami tajemnic naszego Pana Jezusa Chrystusa w Duchu świętym. Amen. (Deklaracja abp Marcelego Lefebvre’a z 21 XI 1974)
Te słowa bierzemy wręcz za święte w obecnej opłakanej sytuacji Matki Naszej Kościoła. Gdy Kościół okupowany jest przez Antykościół, według planu opracowanego w lożach (abp Lefebvre, 8 VI 1978), trzymając się wskazówek czcigodnego Arcybiskupa dalej będziemy wytrwale studiowali encykliki antyliberalnych papieży wieku XIX i XX aż po Piusa XII włącznie i trzymali się wyłącznie niezmiennej nauki, jaką Kościół wszystkim przekazuje dla zbawienia. Quod semper, ubique et ab omnibus creditum est (św. Wincenty, Commonitorium).
Ponieważ jednak liberalny ekumenizm, który jest główną herezją Neokościoła (abp Lefebvre, 9 VI 1978) jest nie do pogodzenia z katolicyzmem, ta droga wymaga stanowczego sprzeciwu wobec wszelkiego praktycznego pojednania się z Neorzymem, czyli obecnymi strukturami i hierarchią instytucyjnego Kościoła. Katolicy i liberałowie nie mogą się połączyć (x. Sarda y Salvany, Liberalizm jest grzechem, rozdział XXX). Jesteśmy przekonani poza wszelką wątpliwość, że tak, jak konsekracje z 1988 roku były „operacją przetrwanie”, tak wszelkie próby dopełnienia praktycznego porozumienia FSSPX z modernistycznym Rzymem prowadzą do „operacji samobójstwo” i należy się im przeciwstawiać dla dobra Tradycji. Dlatego podobnie, jak
„Odrzucamy natomiast i zawsze odrzucaliśmy pójście za Rzymem o tendencji neo-modernistycznej i neo-protestanckiej, która wyraźnie zaznaczyła się podczas Soboru Watykańskiego II, a po soborze we wszystkich z niego wynikających reformach.”
tak też odrzucamy
„ruch dążący do katastrofalnego poddania się neo-modernistycznemu Rzymowi, ruch jaki w ostatnich miesiącach wyraźnie przejawia się w listach, oświadczeniach i innych dokumentach obecnych przełożonych FSSPX.” (Deklaracja Ut fideles inveniamur z 2 II 2013).
Dziwi nas przeto wielce i głęboko niepokoi,
gdy bp Fellay mówi: Czytaj dalej
Spośród wielu soborów powszechnych Kościoła katolickiego, jeden szczególnie się wyróżnia swoimi katastrofalnymi skutkami, których istnienie stwierdzają zarówno jego przeciwnicy, jak i niektórzy zwolennicy. Już podczas obrad Soboru Watykańskiego II dały się we znaki głębokie podziały wśród jego uczestników. Co jest głównym problemem tegoż Soboru? Na czym on polega?
Otóż, ten Sobór zbójecki był „triumfem liberalnych idei”1, Czytaj dalej
Przedstawialiśmy już wcześniej (Ostrzeżenie z 1962: Sobór Watykański II może się nie udać) postać x. prał. Józefa C. Fentona i jego wyjątkowo trafne spostrzeżenie dotyczące Soboru Watykańskiego II. Otóż, ostrzegał on od samego otwarcia obrad Soboru Watykańskiego II przed nieuzasadnionym optymizmem przypisującym działaniu Ducha Świętego wszystkiego, co może się na Soborze powszechnym wydarzyć. Zapowiadaliśmy jednocześnie przyszłe pojawienie się na łamach naszego bloga nowych artykułów i opracowań dotyczących postaci x. prałata oraz jego autorstwa. Jako że był on peritusem kard. Ottavianiego podczas tego nieszczęsnego Soboru, wypada zobaczyć, jak x. prałat Fenton widział tego wybitnego „kontrreformacyjnego” księcia Kościoła, wybitnego znawcę prawa kanonicznego, autora pierwotnego schematu o stosunkach między Kościołem a Państwem (którego fragment znajduje się w aneksie polskojęzycznego wydania książki abp Lefebvre’a, Oni Jego zdetronizowali, ss. 238-245). Czytaj dalej
Niegodna godność
J.E. bp Ryszard Williamson
Komentarz Eleison nr CCXCVI (296)
16 marca 2013
Pewna czytelniczka argumentowała w obronie nauczania Soboru Watykańskiego II o wolności religijnej. Nawet jeśli temat często był poruszany w „Komentarzach Eleison”, jej argumenty z pewnością są warte przeanalizowania, ponieważ istotne jest dla katolików dzisiaj zrozumienie fałszywości tego nauczania. Czego Sobór uczył w paragrafie #2 swej Deklaracji o wolności religijnej (Dignitatis humanae) to to, że wszyscy ludzie mają być wolni od wszelkiego przymusu ze strony innych ludzi czy grup ludzi, gdy chodzi o działanie prywatnie czy publicznie w zgodzie z ich wierzeniami. Ponadto, każde ludzkie Państwo musi uczynić z tego prawa naturalnego prawo konstytucyjne albo cywilne. Czytaj dalej
J. Eks. abp Marcel Lefebvre:
W sytuacji ewentualnego ponowienia rozmów, „wówczas to ja będę stawiał warunki. Nie zgodzę się już być w sytuacji, w której znajdowaliśmy się podczas rozmów. Koniec z tym! Zadam pytanie na płaszczyźnie doktrynalnej: « Czy zgadzacie się z wielkimi encyklikami wszyskich papieży, którzy was poprzedzili? […] Jeśli nie przyjmujecie doktryny waszych poprzedników rozmawianie jest bezużyteczne. Dopóty, dopóki nie zaakceptujecie zreformowania soboru, biorąc pod uwagę doktrynę tych papieży, którzy was poprzedzili, nie ma możliwości dialogu. To bezużyteczne. » Stanowiska byłyby w ten sposób jaśniejsze.” Za: Fideliter, wrzesień-październik 1988. Z wielkim pożytkiem można się także odnieść do Konferencji abp Lefebvre’a do seminarzystów, Écône, 8 czerwca 1978, dziesięć lat starszej niż poprzedni cytat, co dowodzi, że stanowisko Arcybiskupa nie uległo zmianie.
Od tamtej pory jednak coś się zmieniło… Czytaj dalej
Gdy tymczasem kolejny modernista obejmuje władzę w Rzymie, w naszym drogim Bractwie Kapłańskim Św. Piusa X mamy niestety (i w tym niestety, na szczęście) kolejne oznaki jedności, jak się nam mówi, osiągniętej przez Kapitułę Generalną z lipca 2013 roku. W tym roku, poza wyrzuceniem mnicha z benedyktyńskiego klasztoru (o. Rafał, 24 lutego), kolejnego kapłana z FSSPX (x. Trincado Cvjetkovic, 6 marca), praktycznym odcięciem się od Menzingen kolejnego klasztoru (karmelitanki w Niemczech, wcześniej benedyktyni w Brazylii), mamy trzech kapłanów karanych za „wywrotowe metody” w przedstawianiu faktycznych podstaw upragnionego przez Menzingen porozumienia z modernistycznym Rzymem. Oto najnowsze wieści: Czytaj dalej
Pelagius Asturiensis 