Twórcy Novus Ordo Missae z 1969 roku
Rocznica wejścia w życie Novus Ordo Missae jest jedną z tragiczniejszych dat w życiu Kościoła ostatnich dekad oraz należy do kluczowych w powstawaniu katolickiego oporu wobec neomodernistycznych doktryn i reform ogłoszonych podczas Soboru Watykańskiego II i po nim.
Wobec tego pozwolę sobie na kilka refleksyj i przypomnień. Czytaj dalej
Katolicka odpowiedź na kryzys w Kościele
Fakt zmian i kryzysu
św. Pius X, wielki pogromca modernizmu
Przez wieki nikt nie miał wątpliwości, że Kościół katolicki jest ostoją porządku i prawdy, najwyższym stróżem moralności, a przede wszystkim jedynym depozytariuszem Objawienia Bożego. Zarówno jego członkowie jak i wrogowie to wiedzieli. Kościół, społeczność jednocześnie ludzka i boska, widzialna i niewidzialna, został założony przez Jezusa Chrystusa, prawdziwego Boga i prawdziwego człowieka, aby trwał niezachwianie przy jedynej prawdziwej wierze i nauczał jej aż do skończenia czasów.
W ostatnich dekadach powszechne zamieszanie i stan wręcz permanentnej rewolucji dosięgnął, jak się wydaje, także Kościół. Coraz więcej ludzi dostrzega dziś to, co widziało już w latach sześćdziesiątych wielu duchownych i świeckich, a mianowicie że wraz z Soborem Watykańskim II i jego reformami nastał kryzys, jakiego jeszcze nie było w dwutysiącletniej historii Kościoła. Próbowano stosować różne analogie do przeszłości, ale historia się nigdy nie powtarza a ponadto tym razem problem nabrał wyjątkowego zasięgu. Czytaj dalej
Mordercy, za którymi na rzeź idą moderniści, indultowcy i lefebryści
Dotkliwie odczuwa się dziś brak ludzi z charakterem, integralnie i odważnie wyznających swoją wiarę, poważnie i odważnie podchodzących do wszelkich zamachów na nią. Ugodowość, połowiczność, miękkość, mierność są nader powszechne.
Kto bacznie obserwuje różne ruchy i organizacje tradycjonalistyczne, albo choć rzuci okiem na historię ostatnich kilku dekad, zauważy tę właśnie gasnącą gorliwość o sprawy Boże, która przejawia się brakiem potępienia tego, co należy potępić, minimalizowaniem tego, co należy podkreślać z całą mocą z ambon i w prasie, wreszcie pacyfistyczny język uspokajający, a nie usilnie ostrzegający, nim będzie za późno.
To właśnie na pierwszym miejscu cześć Bogu należna, a na drugim miłość wobec bliźniego wymagają, by głosić w porę i nie w porę, heretyka nazywać heretykiem, odszczepieńca odszczepieńcą, zdrajcę zdrajcą, mordercę mordercą, głupca głupcem (por. „Liberalizm a miłość bliźniego”). Czytaj dalej
W Polsce, w wyniku wyniszczenia elity nie tylko świeckiej, ale i duchownej, opór wobec reform soborowych był dość nieznaczny i do tego, jak wszędze, miażdżony bezlitośnie przez władze uzurpujące tytuły kościelne. W innych krajach pojawiali się jednak odważni przewodnicy oporu, za którymi poszli i inni. Niewątpliwie jednym z najbardziej zasłużonych z nich był o. Noël Barbara. Znany w szerszych kręgach ze swoich wspaniałych katechez przedmałżeńskich, polecanych do dziś także przez modernistów i lefebrystów (wydane w formie książkowej, dostępne np. w wydawnictwie Chiré), o. Barbara był pionierem ruchu oporu i jednym z pierwszych duchownych przekonanych do wakatu Stolicy Apostolskiej w dobie soborowej apostazji. We wszystkich inicjatywach dodawał odwagi i wspierał abpa Lefebvre’a dopóki francuski prałat gwałtownie nie odsunął od siebie wszystkich, którzy nie uznawali autorytetu tego, z którym sam się wtedy chciał porozumieć (JPII). Warto dodać, że o. Barbara wystosował w 1993 roku dogłębnie uargumentowany list otwarty do członków Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X, który winien być przeczytany przez każdego tzw. tradycyjnego katolika (a przede wszystkim przez swych adresatów).
Dziewięć lat temu x. Rafał Trytek oficjalnie porzucił błędne stanowisko „obowiązkowego oporu” w kwestiach wiary i moralności wobec „autorytetu papieskiego”. Publiczną deklaracją, którą można przeczytać na xiędza stronie, wyrzekł się błędów głoszonych przez środowisko FSSPX i przyjął za fakt obecny wakat Stolicy Apostolskiej, okupowanej przez heretyków. Polecam krótki tekst polemiczny, autorstwa x. Trytka, pochodzący z okresu na krótko po jego odejściu z Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X.
Pelagiusz z Asturii
Ultramontanizm, sedewakantyzm, katolicyzm
x. Rafał Trytek
W polemice ze mną Łukasz Kluska dowodzi, że sedewakantyzm zrodził się z ultramontanizmu („Opcja na Prawo” nr 3/63/ 2007 r.). Zacznijmy więc od podania definicji tego pojęcia autorstwa ks. Huberta Benigniego, który z błogosławieństwem św. Piusa X i pod wpływem jego nauczania, założył w roku 1909 Sodalitium Pianum (Sodalicja św. Piusa V). Organizacja ta służyła tropieniu modernistów, a jej sukcesem było m.in. zdemaskowanie lewackich chadeków z Sillonu. Prałat Benigni był także podsekretarzem Kongregacji Nadzwyczajnych Spraw Kościoła, na czele której stał sekretarz i przyjaciel Piusa X, kard. Rafał Merry del Val. Warto dodać, że członkiem Sodalicji był znany również w Polsce ks. Robert Maeder. Czytaj dalej
„Pokój ze światem, czy z Bogiem”
2 listopada 2014 roku, w XXI niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego, x. Arnold Trauner wygłosił kazanie w parafii św. Gertrudy Wielkiej w West Chester (stan Ohio), w Stanach Zjednoczonych. Kazanie można ściągnąć w formacie .mp3 ze strony: http://www.sgg.org/2014/11/02/peace-with-the-world-or-with-god/ (w ogóle, przy okazji polecić można stronę z kazaniami z parafii św. Gertrudy).
X. Trauner, Austriak, rozpoczyna kazanie omawiając sytuację apostolatu, który prowadzi wspólnie z trzema niemieckimi księżmi w Niemczech, Austrii i na Węgrzech (oto ich stanowisko doktrynalne).
Pokrótce oto najistotniejsze fakty:
Cztery lata temu, w wieku dziewięćdziesięciu jeden lat, zmarł x. Józef Maria Gabriel Vérité (co po francusku oznacza „prawda”), jeden z najstarszych przedsoborowych kapłanów, którzy zachowali wiarę w dobie modernistycznego kryzysu.
Urodził się 15 września, 1919 roku w Nantes, stolicy Bretanii (Francja). W wieku 12 lat wstąpił do niższego seminarium duchownego w Guérande, a na kapłana został wyświęcony w 1945 roku. Dość prędko odciął się od modernistycznej sekty, która opanowała struktury kościelne w połowie lat sześćdziesiątych. Znany był z ćwiczeń duchownych św. Ignacego, które gorliwie prowadził przez czterdzieści lat, był znakomitym i cenionym kierownikiem duchownym. Swoją posługę duszpasterską prowadził w kaplicy w nad atlantyckim mieście Lorient, w Bretanii. Jego pogrzeb odprawił x. Roger (który prowadzi kaplicę i szkołę podstawową w Rennes). X. Vérité pochowany został na cmentarzu w Pluneret (Morbihan, Francja), gdzie spoczywają również ziemskie szczątki słynnego antyliberała końca XIX i początku XX wieku, x. prałata de Ségura. Czytaj dalej
Kilkuosobowa grupa niemieckojęzycznych xięży z Niemiec i Austrii, którzy zostali usunięci lub odeszli w ostatnich z Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X, porzuciła pragmatycznie i „nie teologiczne” (wyrażenie abpa Lefebvre’a) stanowisko FSSPX i przekonała się, że Stolica Apostolska pozbawiona jest od lat prawowitego następcy św. Piotra z racji okupacji Watykanu przez heretycką sektę. Pojęli, że stanowisko zwane sedewakantystycznym jest jedynym, które można w obecnej sytuacji pojednać z wiarą katolicką. Na początku miesiąca spotkali się w Altötting, w Bawarii i rozważyli plan dalszego, wspólnego działania. Geograficzna bliskość Karmelu św. Józefa jest bez wątpienia dobrym znakiem.
Niewątpliwie jest to też jeden z powodów, dla których w bieżącym roku bp Williamson coraz intensywniej powtarza w „Komentarzach Eleison” swoje wielokrotnie obalone sofizmaty na temat papiestwa, eklezjologii, herezji i sedewakantyzmu (dla przykładu: „mentewakantyzm”, „mentewakantyzm” II, o magisterium i nieomylności, o sedewakantyźmie). Po prostu niemieccy i austriaccy (a z bezpośrenich źródeł wiem także, że i węgierscy) sojusznicy Jego Ekscelencji opuścili ślepy zaułek lefebryzmu i odcięli się całkowicie od modernistów i tych, którzy trwają z nimi w komunii, jak bp Williamson i cały tak zwany „ruch oporu”.
Poniżej można przeczytać tekst umieszczony na stronie wspomnianych xięży, antimodernist.org, którą również szczególnie polecam (jest tam wiele bardzo ciekawych artykułów, i.a. o nieważności nowego rytu święceń kapłańskich): Czytaj dalej
Niedawno temu powstała nowa strona internetowa Seminarium Trójcy Przenajświętszej, którego rektorem jest J. Eks. x. bp Donald Sanborn. Znajduje się tam wiele bardzo ciekawych artykułów, znanych już dotąd i nowych, kazań biskupa oraz jego współpracowników, kilka albumów fotograficznych, można tam również czytać biuletyn seminaryjny oraz zadać Ekscelencji poważne pytania dotyczące wiary, filozofii, teologii, dzisiejszego modernistycznego kryzysu oraz środków zaradczych. Ostatnie święcenia kapłańskie miały miejsce 6 listopada, 2013 roku. Oto natomiast program seminarium:
Vos estis sal terrae…
Seminarium Trójcy Przenajświętszej zostało założone w 1995 roku, aby zapewnić kapłańską formację młodym mężczyznom, którzy całkowicie odrzucają Sobór Watykański II, jego reformy i modernistyczną hierarchię, która je promulgowała. Stanowisko to odróżnia się od seminariów tradycyjnych grup, które działają z aprobatą hierarchii modernistycznej lub które pragną tej aprobaty.
Seminarium kształtuje kapłanów zgodnie z przedsoborowymi standardami. Jego reguła, dyscyplina, formacja duchowa i program akademicki wiernie naśladują te, które były stosowane w seminariach przez Soborem Watykańskim II. Kształtując w ten sposób kapłanów Seminarium ma nadzieję przyczynić się do rozwiązania problemu prawie powszechnego rozkładu katolickiej wiary, moralności, dyscypliny i liturgii, a który został spowodowany przez Sobór Watykański II. Czytaj dalej
Równo osiem lat temu x. Rafał Trytek ogłosił deklarację, w której stwierdza, iż posiadanie autorytetu Chrystusowego jest nie do pogodzenia z głoszeniem herezji, a zatem władze modernistycznego neokościoła uzurpują sobie tylko tytuły katolickie. Treść deklaracji można przeczytać na stronie x. Trytka. W poniższym artykule Ksiądz przedstawia pokrótce okoliczności, które wyjaśniają powstanie stanowiska zwanego dziś sedewakantystycznym, które zachowuje tę spójność wiary poprzez całkowite odcięcie się od heretyka, zgodnie ze słowami św. Pawła: „Człowieka heretyka po pierwszem i po wtórem strofowaniu się strzeż, wiedząc, iż jest wywrócony, który takowy jest, i grzeszy, gdyż jest własnym sądem potępiony” (List do Tytusa III, 10-11).
Pelagiusz z Asturii
Sedewakantyzm: wstęp do problemu
Artykuł ks. Rafała Trytka z 2006 r.
Minione stulecie było świadkiem gwałtownych i radykalnych przemian, które objęły cały świat i prawie wszystkie dziedziny ludzkiego życia. Gdy porównamy sposób życia, idee i pragnienia ludzi żyjących na początku XX wieku i porównamy je z obecnymi, to zauważymy, że mamy do czynienia z dwoma odrębnymi światami, a ludzie żyjący wtedy i obecnie zapewne nie znaleźliby wspólnego języka w najbardziej podstawowych sprawach. Nic dziwnego, że te dogłębne przeobrażenia dotknęły również dziedzinę, która ze swej natury wydaje się niezmienna, a mianowicie religię. Jeśli przyjrzymy się wierze katolików przed stu laty, w tym także liturgii, i porównamy ją do obecnej, rzucą nam się w oczy zasadnicze różnice, idące tak daleko, iż wydaje się, że mamy do czynienia wręcz z dwoma różnymi religiami! Co się takiego w świecie katolickim stało, że nasi przodkowie, wchodząc do dzisiejszych kościołów, zastanawialiby się, gdzie się znajdują? Czytaj dalej
Dwadzieścia dziewięć lat temu odszedł po wieczną nagrodę bp Piotr Marcin Ngo Dinh Thuc, biskup Hué w Wietnamie, później biskup tytularny Bulla Regia. Ekscelencja uratował Ofiarę Czystą (Oblatio munda), wolną od heretyckiej zarazy w kanonie Mszy św., katolickiej kapłaństwo i biskupstwo, konsekrując kilku biskupów niezależnie od uzurpujących władzę modernistów. Zwłaszcza ważne dla przyszłości katolicyzmu były konsekracje: o. Michała Ludwika Guerarda des Lauriers 7 maja 1981 roku oraz xx. Mojżesza Carmony i Adolfa Zamory, bliskich współpracowników x. Saenza y Arriagi, 17 października tego samego roku. Czytaj dalej
O. Marcin w swoim ogrodzie z okazji siedemdziesiątej rocznicy święceń kapłańskich
Równo rok temu odszedł po swą wieczną nagrodę o. Marcin Stepanich, amerykański franciszkanin, który od początku odrzucał wszystkie reformy zbójeckiego soboru i nie uznawał autorytetu uzurpatorów na czele modernistycznego neokościoła. Urodzony 12 listopada 1915 roku, Franciszek Stepanich wstąpił do zakonu kapucynów 2 września 1934 roku przyjmując zakonne imię Marcin, ku czci św. Teresy od Dzieciątka Jezus, która na nazwisko miała Martin (po francusku „Marcin”). 18 maja 1941 roku brat Marcin otrzymał święcenia kapłańskie. Później został doktorem świętej teologii. Czytaj dalej
Z cyklu pionierów katolickiego oporu wobec modernistycznych uzurpatorów. Wyświęcony w pierwszych latach istnienia Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X, x. Filip Guépin dobrowolnie poddał się usunięciu zeń dlatego, że nie mógł zgodzić się na wymienianie przywódcy modernistów podczas kanonu Mszy świętej. Jest to też kolejny przykład zmiennych poglądów Arcybiskupa, który wcześniej wcale nie nalegał na odprawianie Mszy w jedności z uzurpatorami, a gdy prowadził rokowania o regularyzację swojego Bractwa zaczął usuwać uznających wakat Stolicy Apostolskiej.
Innym dokumentem ciekawym dla historii tradycjonalizmu katolickiego w dobie posoborowej jest list x. Guépin do x. de la Rocque, FSSPX z 28 listopada 2009 roku (tłumaczenie na język polski tutaj), w którym padają odpowiedzi na oszczerstwa i fałszywe zarzuty wobec oporu katolickiego.
Pelagiusz z Asturii
Wywiad z x. Guépin
Od początku swej posługi duszpasterskiej w Nantes, ksiądz Guépin, 62 lata, kapłan „non una cum” i wierny przyjaciel naszego pisma, wynajmował za dość uciążliwą cenę hangar, który dostosował do odprawiania Mszy świętej przy ulicy d’Allonville 88. Czytaj dalej
W Polsce, w wyniku wyniszczenia elity nie tylko świeckiej, ale i duchownej, opór wobec reform soborowych był dość nieznaczny i do tego, jak wszędze, miażdżony bezlitośnie przez władze kościelne. W innych krajach pojawiali się jednak 
odważni przewodnicy oporu, za którymi szli i inni. Niewątpliwie jednym z najbardziej zasłużonych z nich był o. Noël Barbara. Znany w szerszych kręgach ze swoich wspaniałych katechez przedmałżeńskich, polecanych do dziś także przez modernistów i lefebrystów (wydane w formie książkowej, dostępne np. w wydawnictwie Chiré), o. Barbara był pionierem ruchu oporu i jednym z pierwszych duchownych przekonanych do wakatu Stolicy Apostolskiej w dobie soborowej apostazji. We wszystkich inicjatywach dodawał odwagi i wspierał abp Lefebvre’a dopóki francuski prałat gwałtownie nie odsunął od siebie wszystkich, którzy nie uznawali autorytetu tego, z którym sam się wtedy chciał dogadać (JPII). Warto dodać, że o. Barbara wystosował w 1993 roku wspaniale udokumentowany list otwarty do członków Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X, który winien być przeczytany przez każdego tzw. tradycyjnego katolika (a przede wszystkim przez swych adresatów). Czytaj dalej
The following is the English translation of the article published on my blog (pelagiusasturiensis.wordpress.com) on August 22. I explain here the circumstances and point out the texts that led me to abandon the SSPX “recognize-and-resist” ecclesiology and recognize the fact that the Church finds herself with no pope by reason of heresy and apostasy of those who hold positions of ecclesiastical authority. This is not a treatise on the sedevacantist position.
It is not “dogmatizing” sedevacantism, what most of those ignorant of what it really is fear, but a theoretical principle guiding my actions. If the essence of liberalism is a dualism between convictions and actions, I join those who are firmly convinced of the fact that the “Chair is empty” and act in total conformity with this fact. It is having nothing to do with heretics, nullam partem habere, not only in practice, but in theory as well. Having no authority to do it, by no means do I impose it. Catholics do not have to believe the See is vacant. They must, however, offer due submission to the Supreme Pontiff as required by Boniface VIII in the bull Unam Sanctam.
W święto Matki Bożej Różańcowej siostry karmelitanki przeniosą się z Brilon-Wald do Bawarii, w okolice słynnego sanktuarium maryjnego w Altötting. Osiemnastowieczne gospodarstwo wraz z przylegającymi budynkami zostanie z czasem przekształcone w prawdziwy klasztor karmelitański. Jak pisały wcześniej siostry, w tych okolicach mają więcej dobrodziejów. Oto nowy adres klasztoru:
Carmel St. Josef
Schnitzlehen 1
D-84556 Kastl
Tel.: 0049 8671 / 928 91 90 Czytaj dalej
Przedstawiam poniżej ciekawy tekst, który wart jest uwagi wszystkich dzisiejszych katolików, którzy stawiają opór kościołowi soborowemu i jego władzom. Zwłaszcza w Polsce wyjątkowo mało ludzi wie cokolwiek o początkach oporu wobec modernistycznej nawałnicy, wszystko miałoby się sprowadzać do działań abp Lefebvre’a i założonego przezeń Bractwa Św. Piusa X. Aby uzupełnić te poważne braki na blogu Pelagiusza będą pojawiały się notki biograficzne postaci zasłużonych dla sprawy katolickiej czasów reform soborowych i posoborowych oraz teksty opisujące historię tych początków. Na początek krótkie opracowanie x. Rafała Trytka. Jednocześnie polecam obcojęzyczne źródła na temat początków oporu przeciw reformom Soboru Watykańskiego II, jest to zaiste pouczająca lektura. Czytaj dalej
Wygląda na to, że tzw. ruch oporu złożony z duchownych członków i zaprzyjaźnionych z FSSPX oraz świeckich wiernych przeciwnych diametralnej zmianie polityki kierownictwa FSSPX, powraca przynajmniej w Niemczech do początkowego okresu katolickiego oporu wobec soborowej nawałnicy, która niemiłosiernie stara się zniszczyć Kościół katolicki od ponad półwiecza. Początkowa bowiem jedność, przynajmniej w działaniu została zerwana przez abp Lefebvre’a, który być może za radą niewłaściwych bliskich mu osób zaczął oczyszczać Bractwo nawet z najbardziej zasłużonych dla oporu wobec kościoła soborowego duchownych. Dopiero asyska „ohyda spustoszenia” z 1986 spowodowała, że Arcybiskup zaczął znowu wątpić w „pontyfikat” Jana Pawła II: Czytaj dalej
Jak podaje oficjalna strona niemieckiego dystryktu FSSPX (Wiadomości niemieckiego dystryktu z 17-19 sierpnia 2013) oraz różne strony Ruchu Oporu FSSPX (The Recusant, Z Niepokalaną), pojawił się następny owoc odzyskanej podczas ubiegłorocznej kapituły generalnej jedności wewnątrz FSSPX i kolejny kapłan właśnie odszedł z FSSPX. Jest nim x. dr Franciszek (Frank) Sauer Czytaj dalej
„Ten Soborowy Kościół jest schizmatycki, ponieważ jako podstawę dostosowania się do obecnych czasów obrał sobie zasady stojące w sprzeczności z zasadami Kościoła katolickiego […]. Kościół, który zatwierdza podobne błędy jest równocześnie schizmatycki i heretycki. Ten Soborowy Kościół nie jest zatem katolicki. W stopniu, w jakim papież, biskupi, księża lub wierni przynależą do tego nowego Kościoła, oddzielają się sami od Kościoła katolickiego. Dzisiejszy Kościół jest prawdziwym Kościołem tylko w stopniu, w jakim stanowi kontynuację i jedno ciało z Kościołem wczorajszym i wszystkich czasów.” abp Marceli Lefebvre, Kilka reflesji na temat suspensy a divinis, 29 VII 1976
„Nie mówię, że papież nie jest papieżem, ale nie mówię też, że nie można powiedzieć, że papież nie jest papieżem” („Je ne dis pas que le pape n’est pas pape, mais je ne dis pas non plus qu’on ne peut pas dire que le pape n’est pas pape.”) abp Marceli Lefebvre do amerykańskich księży w Oyster Bay Cove, Nowy Jork, Stany Zjednoczone, VII 1979
„Uznawanie papieży Vaticanum II oznacza uznanie, że Chrystus uczynił ich Swoimi Wikariuszami i obdarzył ich Swoją Władzą.” o. Noel Barbara, List otwarty do członków Bractwa Świętego Piusa X, 1993
„Sedewakantyzm jest jedynym logicznym wnioskiem wypływającym ze wstępnego osądu, którego dokonuje każdy tradycjonalista – tj., że Nowa Msza jest zła i nowe doktryny są błędami. Zło i błąd może pochodzić tylko od niekatolików – a nie od prawdziwych Następców Piotra posiadających autorytet władzy przekazany przez Jezusa Chrystusa. Dlatego też, tak naprawdę wszyscy tradycjonaliści są sedewakantystami – tylko, że jeszcze nie wszyscy doszli do tego wniosku.” x. Antoni Cekada, „The Remnant”, XI 2005
Zaiste, jak zakomunikowałem to 22 lipca („Nieco lektury”), w drugiej połowie lipca oddałem się studiom pewnego tematu, który nie może pozostać obojętny żadnemu katolikowi. Zanim jednak przejdę do okoliczności i tekstów, które były w tej kwestii decydujące, należy się uwaga wstępna dotycząca autorytetu. Czytaj dalej
Pelagius Asturiensis 