W rocznicę konsekracji J. Eks. x. bp Andrzeja Morello

Dzisiaj mija również siódma rocznica konsekracji bp Andrzeja Morello z rąk bp Roberta Neville. Wydarzenie to nastąpiło w kaplicy p.w. św. Józefa w Tonala, Jalisco w Meksyku. Bp Morello jest założycielem i przełożonym Zgromadzenia Sług Jezusa i Maryi, które powstało w 1990 roku na podstawie jezuickiej reguły zakonnej oraz sposobu życia benedyktynów. Zgromadzenie to prowadzi stronę internetową po hiszpańsku. Jego główny klasztor znajduje się w Patagonii, w Argentynie, ale jego kapłani posługują również na innych kontynentach. Na przykład w kościele bp McKenny pod wezwaniem Matki Bożej Różańcowej w Stanach Zjednoczonych proboszczem jest o. Adan Rodriguez, a w Bretanii, we Francji, posługuje o. Rigoberto Sanchez, ścisle współpracując z x. Rogerem.

W rocznicę konsekracji J. Eks. x. bp Daniela Dolana

Katolicy winni składać Bogu dzięki za odważnych mężów Bożych, którzy dość wcześnie pojęli powagę soborowego kryzysu, który utworzył modernistyczny neokościół planowany od dekad, i zrozumieli, że nie może on pochodzić od niezniszczalnej przez herezję Oblubienicy Chrystusa i obdarzonego przywilejem nieomylności Wikariusza Chrystusa na ziemi. W dwudziestą rocznicę konsekracji bp Daniela Dolana proponuję notkę biograficzną oraz zachęcam do modlitwy dziękczynnej w intencji Ekscelencji i jego apostolatu.

Pelagiusz

Ksiądz Biskup Daniel L. Dolan – Informacja biograficzna

Biskup Dolan podczas święceń x. Saavedry w Warren, Michigan, 30/11/2004

Wykształcenie i święcenia

Daniel Lytle Dolan urodził się w 1951 roku w Detroit, Michigan (Stany Zjednoczone). Rozpoczął swoje przygotowania do kapłaństwa w 1965 roku w archidiecezjalnym niższym seminarium duchownym w Detroit. Kontynuował swoje studia w Zakonie Cystersów i w seminarium Bractwa Św. Piusa X (FSSPX) w Ecône, w Szwajcarii, gdzie został wyświęcony na kapłana przez arcybiskupa Marceliego Lefebvre’a 29 czerwca, 1976 roku (nota bene, były to święcenia, za które Arcybiskup został nagrodzony przez heretyka Montiniego suspensą a divinis – przyp. tłum.).

Zapiski z Paryża. 13. Kaplica Cudownego Medalika

Zapiski z Paryża
13. Kaplica Cudownego Medalika

Dzisiaj odbyliśmy pielgrzymkę do jednego z najważniejszych miejsc w Paryżu. Jest nim niewąpliwie kaplica przy Domu Generalnym Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo mieszcząca się pod numerem 140 przy ulicy du Bac. To tu, w nocy poprzedzającej święto Założyciela zgromadzenia (19 VII) w 1830 roku siostra Katarzyna Labouré, nowicjuszka zgromadzenia, doznała po raz pierwszy łaski ujrzenia Najświętszej Dziewicy Maryi. Przed sam ołtarz została zaprowadzona przez anioła, który przyjął postać kilkuletniego dziecka.

Nieomylność papieska na przestrzeni wieków i znaczenie konstytucji Pastor aeternus

Ponieważ prawda wiary dotycząca nieomylności papieskiej jest wciąż mocno atakowana przez różnych modernistów i neogallikanów, warto przypomnieć, na czym ona polega i na jakich historycznych przesłankach się zasadza. Najlepszym kluczem do zrozumienia tego dogmatu jest bowiem zbadanie jego historycznego tła, ale także jego wykładnia przez teologów końca XIX wieku, którzy opracowywali i bronili tej jednej z głównych prawd dotyczących obietnic Chrystusowych wobec Kościoła, Nieskalanej Oblubienicy Pana.

Pelagiusz z Asturii

Nieomylność na przestrzeni wieków

Jak daleko w przeszłość by nie sięgać, Kościół Chrystusowy, Kościół Rzymu, Kościół Piotra, zawsze był odbierany przez wszystkie inne kościoły jako Matka prawdy. Pozwólcie mi zacytować kilku świadków. Święty Ireneusz, który dorastał u boku biskupa Polikarpa, jednej z ostatnich osób pamiętających czasy apostolskie, tak mówił o Kościele Rzymskim: „Z tym bowiem Kościołem (ad hanc enim Ecclesiam), dla jego naczelnego zwierzchnictwa (propter potentiorem principalitatem) musi się zgadzać każdy kościół (necesse est omnem convenire ecclesiam)”.

Papież jako „jawny” lub „publiczny” heretyk

Znane jest z pewnością większości tradycyjnych katolików w Polsce tak zwane „studium” teologiczno-kanoniczne x. Boulet FSSPX o stanowisku sedewakantystycznym (wspomniałem o nim choćby w artykule „Od ruchu oporu do sedewakantyzmu”). Niewiele po tym, jak owo „studium” pojawiło się w języku angielskim (2007 rok), x. Cekada odpowiadając na pytanie czytelnika odniósł się do fundamentalnego błędu tego „studium”.

Pelagiusz z Asturii

Papież jako „jawny” lub „publiczny” heretyk

PYTANIE: W 2004 roku w kanadyjskim piśmie FSSPX „Communicantes” opublikowano „Sedewakantyzm”, długą krytykę tego stanowiska autorstwa x. Dominika Boulet. Jednym z jego głównych argumentów przeciwko sedewakantyzmowi było to, że niezależnie od tego, co się myśli o posoborowych papieżach, nie są oni w rzeczywistości „jawnymi”, „publicznymi”, czy „notorycznymi” heretykami, jak prawo kanoniczne rozumie te terminy.

Pamięci o. Marcina Stepanicha, OFM w rocznicę śmierci

O. Marcin w swoim ogrodzie z okazji siedemdziesiątej rocznicy święceń kapłańskich

Równo rok temu odszedł po swą wieczną nagrodę o. Marcin Stepanich, amerykański franciszkanin, który od początku odrzucał wszystkie reformy zbójeckiego soboru i nie uznawał autorytetu uzurpatorów na czele modernistycznego neokościoła. Urodzony 12 listopada 1915 roku, Franciszek Stepanich wstąpił do zakonu kapucynów 2 września 1934 roku przyjmując zakonne imię Marcin, ku czci św. Teresy od Dzieciątka Jezus, która na nazwisko miała Martin (po francusku „Marcin”). 18 maja 1941 roku brat Marcin otrzymał święcenia kapłańskie. Później został doktorem świętej teologii.

Unam sanctam i opinionizm, czyli kogo tak naprawdę nie obchodzi papież

Bliższa zasada wiary? To nieważne…

Odkąd zająłem się badaniem tego, czy stanowisko sedewakantystyczne jest rzeczywiście, jak je przedstawiają różni polemiści, „obsesją” na punkcie papieża, nieuleczalną chorobą psychiczną lub wreszcie „chorobą sierocą” (tak myśli np. x. Stehlin), zauważyłem kogo tak naprawdę nie obchodzi, czy ten, który zasiada na Watykanie jest katolickim Papieżem, Wikariuszem Chrystusa na ziemi, Doktorem doktorów i Słodkim Chrystusem na ziemi.

Niektórzy bowiem spośród tych, którzy już przynajmniej pobieżnie zapoznali się z argumentami za obecnym, trwającym od dekad, wakatem Stolicy Apostolskiej, dochodzą do wniosku, że nie jest to takie ważne, że nie jest to wiedza konieczna do zbawienia, że gdy staną po śmierci przed Chrystusem, który ich będzie sądził sądem sprawiedliwym, nie zapyta ich Ten, który zna zamysły serc łudzkich: „Czy uznawałeś Franciszka za papieża?” Nie będąc w stanie odeprzeć argumentów sedewakantystów, wybierają obojętność wobec urzędu i osoby papieża. Taka jest niestety również mentalność prawie całego bractwowego „ruchu oporu”.

Entretien avec l’abbé Olivier Rioult du 6 octobre 2013

Entretien avec l’abbé Rioult
Paris, le 6 octobre 2013

Ce jour-là j’ai profité de la présence simultanée de l’abbé Rioult et de moi-même à Paris pour faire un entretien avec ce prêtre courageux de la résistance à l’église conciliaire. L’entretien n’a duré que 20 minutes.

Pélage : Cher M. l’abbé, j’aimerais d’abord vous remercier pour le temps que vous m’accordez. Depuis un moment les textes-clefs des relations cachées entre la direction de la FSSPX et la Rome moderniste, je pense ici notamment à la Déclaration conciliaire (je l’appelle « conciliaire ») de Mgr Fellay et l’échange de correspondance entre lui et Benoît XVI, sont accessible au publique grâce au site La Sapinière. Des textes ont été traduits pratiquement dans toutes les langues les plus connues. Ils auraient dû causer un grand scandale parmi tous les prêtres et fidèles attachés à l’œuvre de Mgr Lefebvre qu’est la Fraternité Saint-Pie X. Étrangement, ce n’était pas le cas. Quelle en est la raison, à votre avis ? Pourquoi autant de tiédeur vis-à-vis d’un compromis clair sur la doctrine et des erreurs d’ordre prudentiel ? Surtout parce que cela ne concerne pas seulement les quelques initiés et confidents de Mgr Fellay et son entourage ?

Uzurpatorzy schizofrenicy skazują x. Pinaud

Z cyklu: „Uzurpacje władz FSSPX”. Uzurpatorzy, ponieważ uzurpują sobie prawa, których nie posiadają, a schizofrenicy, ponieważ cytują katolicki kodeks i „heretycki” (jak go nazywał ich założyciel, abp Lefebvre).

Gwoli przypomnienia, x. Pinaud, wraz z xx. Salenave i Rioult wytoczono procesy za domniemany udział w słynnym liście księży dystryktu francuskiego do bp Fellaya. X. Salenave skazano, x. Rioult nie stawił się na procesie i został usunięty z FSSPX. O dotychczasowym przebiegu wydarzeń związanych z x. Pinaud można przeczytać tutaj.

O wyniku procesu x. Pinaud pisze x. Rioult:

Tu es sacerdos in aeternum. Święcenia kapłańskie x. Bedy Nkamuke

6 listopada bieżącego roku w kaplicy seminarium Trójcy Przenajświętszej x. diakon Beda Nkamuke wyświęcony został na kapłana przez J. Eks. x. bp Daniela Dolana z parafii św. Gertrudy (Ohio, USA). X. Nkamuke, pochądzący z Nigerii, po pewnym okresie posługi duszpasterskiej w Stanch Zjednoczonych, powróci do swej ojczyzny, aby tam posługiwać wiernym na stałe.

Oto kilka zdjęć z tego wspaniałego wydarzenia:

Nałożenie rąk (materia sakramentu)

Medice, cura teipsum, czyli sedewakantofobia x. Stehlina

Medice, cura teipsum, czyli sedewakantofobia x. Stehlina

Sedewakantyzm jako „choroba sieroca”… Tego jeszcze nie było.

Jeśli lekarz nie zna się na danym schorzeniu, to jakże może autorytatywnie proponować lekarstwo? A jeśli sam jest tak chory (nieuleczalnie?), że zdrowego pacjenta uważa za chorego, to już wtedy mamy doprawdy tragiczną sytuację. Lepiej, żeby zdrowi ludzie unikali takiego „lekarza”, by przypadkiem (celowo?) ich sam nie zaraził.

Najnowszy numer pisma „Zawsze wierni” nie celuje w trafnych sądach i właściwych wnioskach, jak już dało się zauważyć a propos tekstu „Ucieczka w marzenia”. Jak można się było tego spodziewać, w opisie napisanym językiem charakterystycznym raczej dla charyzmatycznego prezbitera niż tomistycznego autora znalazło się też miejsce na dżumę, cholerę, wrzody, wirusa, bakcyla przerażająco zaraźliwego sedewakantyzmu. Z powodu odstraszającego wyglądu człowieka dotkniętego tą wyjątkowo zakaźną chorobą cielesno-psychiczną x. Stehlin, w roli „lekarza”, przeprowadza po raz kolejny terapię odstraszającą. W artykule pod tytułem „Kto stoi, niech baczy, aby nie upadł…” dostępnym w Internecie (znowu da się oszczędzić kilku złotych), można się uraczyć pozornie „uczoną analizą” i proponowaną kuracją:

Munus docendi nieposłusznego Orzeszko

Munus docendi nieposłusznego Orzeszko

Po pierwsze, nie wiadomo, czy lepiej, czy nie, że „(nie)wyświęcony-przez-niebiskupa-kapłan” Orzeszko pisze dla lefebrystycznego „Zawsze wierni”. Świadczy to z pewnością o tym, gdzie przenosi się ów „(nie)wyświęcony-przez-niebiskupa-kapłan”. Musiał, zresztą dość szybko, zrozumieć, że „nie można jednocześnie podawać dłoni modernistom i chcieć zachowywać Tradycję” oraz w ten sposób „robić diabelską robotę” (abp Lefebvre) podporządkowując się apostackiej hierachii. Stanowi to przeszkodę nie do pokonania w pracy dla zbawienia dusz.

O dziwo jednak, „(nie)wyświęcony-przez-niebiskupa-kapłan” Orzeszko nie widzi jawnych sprzeczności w piramidalnych bzdurach, które głosi, zwłaszcza na temat hierarchii i posłuszeństwa. Bzdurach, inaczej tego bowiem nie da się nazwać.

„Chwasty Bergoglio”. 2. Chaotyczna doktryna Kościoła

Podobnie jak Antypapież Bergoglio, który miał natchnienie, aby zamieszkać w Domku św. Marty, tak też Pelagiusz miał natchnienie, by zmienić tytuł swej tragihumorystycznej serii „Kwiatków Bergoglio” na „Chwasty Bergoglio”. Niniejszym wszelkie odniesienie do „Kwiatków Franciszka” zostało usunięte.

Oto kolejna perełka naszego bohatera:

„Na każdą wiadomość docierającą z Rzymu o papieżu Franciszku, pojawiały się od razu komentarze i krytyczne analizy” – naczelny apologeta obecnego pontyfikatu

„Duszpasterstwo misyjne nie skupia się obsesyjnie na chaotycznym przekazywaniu mnogości doktryn, które należy narzucać”. („Una pastorale missionaria non è ossessionata dalla trasmissione disarticolata di una moltitudine di dottrine da imporre con insistenza.”) Antypapież Franciszek w wywiadzie z o. Antonim Spadaro (19 sierpnia 2013, Dom św. Marty)

„Katolicka doktryna nie jest serią chaotycznych twierdzeń”. („Catholic doctrine is not a series of disjointed statements.”) x. kanonik Jerzy D. Smith, The Teaching of the Catholic Church, Esej nr 2, „An Outline of Catholic Teaching” (Imprimatur z 1947 r.)

X. Cekada o nieważności nowego rytu sakry biskupiej (nowy wywiad-rozmowa)

W grudniu 2011 roku Stefan Heiner przeprowadził z x. Antonim Cekadą wywiad-rozmowę na temat nowego rytu sakry biskupiej. Wywiad ten dzisiaj został udostępniony szerszej publiczności.

Tak się składa, że

Czy ekskomunikowany kardynał może zostać wybrany na papieża?

Kolejny mit tradycjonalistów: Pius XII obalił sedewakantyzm otwarciem podwojów Kościoła wszelkiej maści dewiantom teologicznym. X. Cekada, jak zwykle w mistrzowski sposób, dementuje…

Czy ekskomunikowany kardynał może zostać wybrany na papieża?
x. Antoni Cekada

PYTANIE: Konstytucja papieża Piusa XII ustanawiająca reguły papieskiego konklawe stwierdza:

„34. Żaden kardynał, pod pretekstem albo z powodu jakiejkolwiek ekskomuniki, suspensy, interdyktu czy też wszelkiej innej kościelnej przeszkody nie może być w żaden sposób wyłączony z aktywnej i biernej elekcji papieża. Ponadto, zawieszamy takie kary kościelne tylko na czas tych wyborów, chociaż poza tym czasem pozostają one w mocy” (Const. „Vacantis Apostolicae Sedis”, 8 grudnia 1945).

W związku z tym mam kilka pytań:

(1) Jak Kościół interpretuje ten fragment?

(2) Czy uchyla on wszystkie ekskomuniki, kościelne przeszkody i cenzury wszystkim uczestnikom papieskiego konklawe. Czy dotyczy również kardynała, który został wybrany papieżem, ponieważ to właśnie zdaje się oznaczać termin „bierna” elekcja?

(3) W takim razie, fragment ten oznacza, że ekskomunikowany kardynał może być ważnie wybrany na papieża. Czy zatem nie obala to fundamentalnej zasady na której opiera się cały przypadek sedewakantyzmu?

Św. Robert Bellarmin i „stawianie oporu” papieżowi

św. Robert Bellarmin, kardynał, Doktor Kościoła, niezrównany autorytet w kwestii urzędu papieskiego

Oto jeden tylko wątek z jednego z wielu autorytetów, na których opiera się stanowisko zwane sedewakantystycznym: św. Roberta Bellarmina. Przeto ten Doktor Kościoła głosi, że

„Papież, będący jawnym heretykiem automatycznie (per se) przestaje być papieżem i głową Kościoła, jako że natychmiast przestaje być chrześcijaninem (katolikiem) oraz członkiem Kościoła. Z tego powodu może on być sądzony i ukarany przez Kościół. Jest to zgodne z nauką wszystkich Ojców [Kościoła], którzy nauczali, że jawni heretycy natychmiast tracą wszelką jurysdykcję”. (św. Robert Bellarmin, De Romano Pontifice II, 30).

Nie ma natomiast żadnych teologicznych podstaw, by stawiać opór papieżowi, gdy chodzi o kwestie dotyczące wiary i moralności, w których to papież mocą obietnicy Chrystusowej jest nieomylny. X. Cekada podejmuje się tu wyjaśnienia pewnego błędnie interpretowanego cytatu dotyczącego tego tematu.