Nowy katolicki program radiowy w języku polskim

Założone trzy lata temu przez pana Stefana Heinera radio True Restoration emituje szeroką gamę programów o tematyce katolickiej i pokrewnej. W audycjach prowadzonych przez świeckich z udziałem biskupów i księży można posłuchać o tajemnicach Wiary i podstawach katolicyzmu, o życiu duchowym, relikwiach, kalendarzu i liturgii Kościoła aż po problemy aktualne, zwłaszcza modernistyczny kryzys spowodowany przez Sobór Watykański II i jego „władze”.

Rozpoczynające już trzeci sezon katolickie radio True Restoration poszerza zakres swojej działalności o program w języku polskim. Dziesięciu audycji w odstępach mniej więcej miesięcznych, z przerwą w lipcu, będzie można wysłuchać na żywo lub po emisji na stronie radia. Inauguracyjny odcinek zostanie wyemitowany w sobotę, 1 lutego 2014 roku, o godzinie 18.00, pod adresem blogtalkradio.com. Poniżej można zapoznać się z opisem tegorocznego polskojęzycznego programu i pierwszej audycji.

Największy dowód przeciwko sedewakantyzmowi „Kościoła teoretycznego”

„Una cum papa nostro Francisco”??? Wiara mówi, że to nie jest katolik, a tak wielu „tradycjonalistów” wyznaje, że to najbardziej prawowierny ze wszystkich biskupów

Trudno nie przypisać głównej winy za obecny stan katolicyzmu brakowi znajomości podstaw wiary wśród wiernych i duchowieństwa. Ponieważ znaczna większość wygodnych katolików lat pięćdziesiątych nie znała dobrze katechizmu w latach sześćdziesiątych zastała ich soborowa rewolucja, za którą wygodnie poszły prawie wszystkie owieczki. Tak było łatwiej. Obecnie widać lepiej, niż kiedykolwiek wcześniej, do czego prowadzi brak znajomości wiary. Ani schizma Focjusza, ani herezja protestancka czy anglikańska nie osiągnęły tak dalekosiężnych skutków, jak Sobór Watykański II.

Pozostali jednak tacy katolicy, którzy pojęli oczyma wiary, że herezje głoszone od czasów tego soboru w imieniu Kościoła są nie do pogodzenia ze świętością wiary i nieomylnością Mistycznego Ciała Chrystusa, a w szczególności jego widzialnej głowy, jaką jest Biskup Rzymu. Powszechne nauczanie błędu, niegodziwej moralności i promulgowanie heretyckiej dyscypliny kościelnej Kościołowi powszechnemu jest niemożliwe dla tego, który posiada Boski autorytet Wikariusza Chrystusa na ziemi.

Każdy katolik jest w stanie to rozpoznać i zgodnie z tym poznanym stanem żyć. Wynika to z naszej świętej wiary, która zawarta jest w sposób najprzystępniejszy dla wiernych w zatwierdzonych przez Kościół katechizmach.

Inaczej rzecz się ma z zawiłościami prawa kanonicznego, którego dostateczną znajomość posiadają duchowni wykształceni w seminariach, gdzie lata spędzone na studium prawd Boskich i pogłębianiu życia duchowego mają owocować w pełnej ofiary i wysokich wymagań pracy duszpasterskiej. Nie każdy jednak kapłan jest od razu kanonistą, tym bardziej więc i od wiernych nie wymaga się (ani spodziewa) szczegółowej wiedzy dotyczącej prawa kanonicznego i jego interpretacji, zwłaszcza w kwestiach spornych czy nadzwyczajnych sytuacjach. Od tego zawsze były kompetentne organy diecezjalne czy rzymskie. Tym zajmowali się „zawodowi” kanoniści.

Czym jest epikeia? Św. Tomasz z Akwinu, Suma teologiczna, II-II, q. CXX

„Doctor communis” („Doktor powszechny”)

W kwestii CXX części II-II Sumy teologicznej św. Tomasz z Akwinu wyjaśnia cnotę epikei, czyli nadprawności. Podkreślić należy, że jej zastosowanie zakłada niemożność zwrócenia się do prawowitego prawodawcy, który sam ma prawo rozstrzygającej interpretacji prawa. Skoro jednak zgodnie z prawem Boskim heretycy uzurpujący sobie tytuły kościelne nie mają żadnej władzy i z dopustu Bożego mamy obecnie długotrwały wakat Stolicy Apostolskiej, sedewakantystyczni biskupi konsekrują swoich następców bez mandatu apostolskiego, a kapłanów bez listów dymisorialnych (bez misji kanonicznej). Należy zwrócić uwagę, że FSSPX nie znajduje usprawiedliwienia w zastosowaniu tej zasady, ponieważ ich Najwyższym Prawodawcą jest Bergoglio, którego uznają za papieża. W ich przypadku, jeśli są wątpliwości co do zastosowania prawa (zastosowanie novus ordo missae, nowy Kodeks Prawa Kanonicznego, stwierdzenia nieważności małżeństw, konsekracje bez mandatu apostolskiego, etc.), należy zwrócić się do Papy Buongiorno, aby uzyskać autentyczną wykładnię prawa kościelnego.

Medice, cura teipsum or the Sedevacantophobia of Fr. Stehlin

Medice, cura teipsum or the Sedevacantophobia of Fr. Stehlin

Sedevacantism as the „orphan disease”… That’s a new one.

If the doctor does not know a given disease, how can he authoritatively propose a cure? And when he himself is so sick (incurably?) that he considers sick the healthy patient, then we have a tragic situation indeed. It would be better for healthy people to avoid such a “doctor”, so that he himself would not accidentally (on purpose?) infect them.

The most recent issue of “Zawsze wierni”¹ does not excel in accurate judgments and proper conclusions, as it was already to be seen with respect to the “Escape into Dreams” text². As it was to be expected, in the description written in language characteristic rather of a charismatic presbyter than a thomistic author, there was place for the pestilence, cholera, ulcers, virus, bacteria of the terribly contagious sedevacantism. Due to the frightening appearance of a human being struck by this exceptionally infectious physico-psychic disease, Fr. Stehlin, in the role of a “doctor”, conducts once again a scaring therapy. In the article entitled “Who standeth, let him take heed lest he fall” available on the Internet (it is again possible to save a few zlotys), one can savor the seemingly “scholarly analysis” and the proposed treatment:

Testament Króla zgładzonego przez masońską rewolucję

W 221 rocznicę śmierci Króla Ludwika XVI. Requiescat in pace. Amen.

Jan Jakub Hauer (1751-1829), Les adieux de Louis XVI à sa famille („Pożegnanie Ludwika XVI ze swoją rodziną”, które miało miejsce 20 stycznia, 1793 roku). Obraz w zbiorach Muzeum Carnavalet w Paryżu, zdjęcie Pelagiusza

W Imię Przenajświętszej Trójcy – Ojca, Syna i Ducha Świętego:

Dziś, 25 grudnia [roku] 1792, ja, Ludwik XVI Król Francji, będąc już ponad cztery miesiące uwięziony wraz z moją rodziną w wieży Temple w Paryżu przez tych, którzy niegdyś pozostawali moimi poddanymi, a także pozbawiony możności jakiegokolwiek porozumiewania się, nawet z rodziną, od dnia 11 bieżącego miesiąca; co więcej – włączony w proces, którego zakończenia nie sposób przewidzieć z uwagi na ludzkie nastroje, a którego powodu ani znaczenia nie podobna znaleźć w żadnym istniejącym prawie, nie mając zaś prócz Boga, któremu się poświęcam, żadnych innych świadków moich myśli, niniejszym oświadczam w Jego obecności moje ostatnie życzenia i uczucia.

„Chwasty Bergoglio.” 4. Trzynastu Apostołów Antychrysta

Primus inter pares: „Jego Świątobliwość Papież Franciszek”, czyli „Namiestnik Jezusa Chrystusa, Następca Księcia Apostołów, Najwyższy Kapłan Kościoła Powszechnego, Prymas Włoch, Arcybiskup i Metropolita Prowincji Rzymskiej, Głowa Państwa Watykańskiego”, a tak naprawdę zagożały wróg Chrystusa Pana i Jego Mistycznego Ciała.

Kto jest trzynastym apostołem Antychrysta?

Pamięci o. Denisa Fahey w sześćdziesiątą rocznicę śmierci

O. Denis Fahey w pierwszym rzędzie, siedząc. Seminarium Zgromadzenia Ojców Ducha Świętego w Kimmage, Irlandia, lata pięćdziesiąte.

Sześćdziesiąt lat temu odszedł po wieczną nagrodę jeden z największych apostołów społecznego panowania Chrystusa i katolickiej nauki społecznej, o. Denis Fahey, ze Zgromadzenia Ojców Ducha Świętego.

Polecam biografię tego irlandzkiego kapłana: „O państwo Boże: O. Denis Fahey (1883 – 1954)”.

Requiem aeternam dona ei Domine. Et lux perpetua luceat ei. Requiescat in pace. Amen.

Pelagiusz z Asturii

Konsekwentne skutki niekatolickiej postawy, czyli w rocznicę „zdrady” Campos

Ku rozwadze i przestrodze, w dwunastą rocznicę słynnej zdrady wiary, albo raczej śmiertelnej konsekwentności stanowiska tych, którzy uznając autorytet „papieży” jednocześnie stawiają im opór (choć co prawda coraz słabszy). Podobnie jak dawniejsi gallikanie, dzisiejsi „uznający i stawiający opór” stawiają się ponad swoim najwyższym przełożonym, przesiewając jego doktryny i prawa, stając się jakoby niańką Rzymu, „Papieża” i „Kościoła”, którego ich „papież” jest najwyższym pasterzem.

Skutkiem logicznym jest po prostu podporządkowanie się uznawanym za prawowite władzom. Stało się to w Campos, w Brazylii, w 2002 roku.

Pelagiusz z Asturii

Odstępstwo Campos i nielogiczne teologiczne stanowisko FSSPX
Bp Mark A. Pivarunas CMRI

Święto św. Józefa, 19 marca 2002 r.

Ukochani w Chrystusie!

Judasz wraz z wysłannikami arcykapłanów. Ale czy naprawdę taki Judasz?

Nie powinna być dla nikogo żadną niespodzianką wstrząsająca wiadomość o pojednaniu do jakiego doszło ostatnio między grupą tradycjonalistów z Campos w Brazylii (Bractwem Św. Jana Marii Vianneya, założonym przez biskupa Antonio de Castro Mayer’a) i Kościołem Soborowym Vaticanum II. Biskup i kapłani tego Bractwa, podobnie jak ich niedawni towarzysze z Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X (FSSPX), utrzymywali przez tak wiele lat niespójne teologiczne stanowisko, że ich obecna decyzja o powrocie do modernistycznego Kościoła stała się ostatecznie logiczną konsekwencją ich nielogicznego stanowiska.

18 stycznia 2002 roku, bp Licinio Rangel, biskup Bractwa Św. Jana Marii Vianneya, po tak wielu latach obrony trydenckiej Mszy łacińskiej i prawdziwej katolickiej Wiary, porozumiał się z modernistyczną hierarchią i wydał następującą deklarację:

Bergoglio krytykowany ponownie przez swoich, tym razem za islam

Gaga o islamie
Za wybielanie Koranu Bergoglio ściąga na siebie ogień jezuity
x. Antoni Cekada

Stanowisko dotyczące islamu: „de medietate pomyleńca”?

Przed Soborem Watykańskim II absolutnie ostatnią rzeczą, jakiej można się było spodziewać po jezuicie, to publiczne atakowanie jakiejś papieskiej wypowiedzi. Jezuici, jakiekolwiek by nie były ich inne znaczące braki, uważani byli za gorliwie wiernych obrońców papiestwa, „frontowe oddziały Stolicy Apostolskiej”, którzy nawet składali specjalny czwarty ślub pójścia gdziekolwiek by ich papież nie wysłał.

Ale jak mówi oklepane powiedzenie z lat siedemdziesiątych, „Tak było wtedy, a teraz jest tak”– „teraz” to pięćdziesiąty rok demolki Kościoła i dziewiąty miesiąc wariackiego panowania „Papieża Franciszka”, znanego także jako Jerzy Bergoglio.

A może początek procesu kanonicznego przeciwko Bergoglio?

Gdy prawie rok temu rozniosła się wieść o abdykacji Ratzingera wszyscy indultowcy, lefebryści, a nawet niektórzy sedewakantyści* wznowili swe nadzieje na wybór prawdziwie katolickiego papieża. Ci z modernistycznego neokościoła, dla których Ratzinger był oczekiwanym od lat przywracającym dawny porządek papieżem, podawali wyjątkowo mało licznych „konserwatystów” o podobnie „tradycyjnym” estetycznym guście i „przywiązaniu do łacińskiej tradycji liturgicznej”. Prym wiodli tacy, którzy odprawili Mszę trydencką cztery razy, czternaście lub nawet czterdzieści. Niektórzy oprócz odprawienia kilkunastu takich Mszy udzielili dwa czy trzy razy święceń kapłańskich w starym obrządku (szkoda, że nasz Pieronek nie jest kardynałem, choć i tak wybrany mógł być). Inni tylko kichnęli lub mieli okazję podrapać się na jednej czy kilku podobnych celebracjach, ale już to oznaczać miało pewień wystarczający stopień „tradycjonalizmu” i „umiłowania” „nadzwyczajnej formy rytu rzymskiego”. Takie zresztą pojęcie katolicyzmu mają autorzy w stylu Dextimusa, Krusejdera, Jacques’a Blutoir’a, „Rorate Coeli” i wielu, wielu innych.

Abp Lefebvre przeciwko matematykom. Sobor Watykański II należy odrzucić

Historyczny wykład na nowo odkryty

Amerykanie odkryli na nowo wykład, który wygłosił abp Marceli Lefebvre 11 maja, 1976 roku w Minneapolis (stan Minnesota). Arcybiskup mówiąc o zmianach przeprowadzanych w widzialnej instytucji Kościoła jednoznacznie potępił Sobór Watykański II, który jest istotną przyczyną sytuacji, w jakiej się do dziś znajdujemy. Mocne słowa Arcybiskupa na temat heretyckiego soboru warte są uwagi także ze względu na bezpośredni kontekst ówczesnych relacji z rzymskimi władzami, bowiem zostały wypowiedziane tuż przed słynnym „gorącym latem” 1976 roku („l’été chaud”). Łatwo zauważyć jakże poniższe słowa sprzeczne są z poglądami wielu duchownych, którzy dziś uważają się za prawdziwych synów francuskiego purpurata:

„Może się wydawać, że odrzucamy Sobór Watykański II w całości. Otóż, 95% z niego zachowujemy. To raczej przeciwko duchowi się sprzeciwiamy, przeciwko nastawieniu.” J. Eks. bp Bernard Fellay, Przełożony Generalny FSSPX (za: DICI, nr 8, 18 maja 2001).

Bp Pivarunas opowiada o Zgromadzeniu Maryi Królowej Niepokalanej

J. Eks. x. bp Pivarunas opowiada o Zgromadzeniu Maryi Królowej Niepokalanej (CMRI), którego jest Przełożonym Generalnym od sierpnia 1989 roku. Wyświęcony  27 czerwca 1985 roku na kapłana przez bp Jerzego Museya, sakrę biskupią otrzymał 24 września 1991 roku z rąk bp Mojżesza Carmony, który zaledwie miesiąc później zginął w wypadku samochodowym w swym rodzimym Meksyku (1/11/91). Bp Pivarunas, z kolei, udzielił sakry biskupiej x. Dolanowi w 1993 roku w kościele p.w. św. Gertrudy, gdzie bp Dolan nadal rezyduje, a potem następcy bp Carmony w Meksyku, x. Marcinowi Davili, w 1999 roku, dla Trydenckiego Bractwa Kapłańskiego (Sociedad Sacerdotal Trento).

Oto fragment wywiadu przeprowadzonego w czerwcu 2011 roku przez Stefana Heinera dla True Restoration:

Heretycka eklezjologia Soboru Watykańskiego II (debata i wykład)

Zapowiadane nagranie fascynującej debaty dotyczącej eklezjologii Soboru Watykańskiego II wreszcie zostało upublicznione. 19 lipca 2004 roku dwaj teologowie, sedewakantystyczny duchowny, bp Donald Sanborn i soborowy świecki, Pan doktor Fastiggi, podjęli się walki na argumenty za lub przeciw prawowierności nauczania Vaticanum II na temat natury i funkcjonowania Kościoła Bożego. Oto zapowiadany film:

Jako uzupełnienie debaty