Trzecia audycja Restoration Radio Network po polsku

Założone trzy lata temu przez pana Stefana Heinera radio True Restoration emituje szeroką gamę programów o tematyce katolickiej i pokrewnej. W audycjach prowadzonych przez świeckich z udziałem biskupów i księży można posłuchać o tajemnicach Wiary i podstawach katolicyzmu, o życiu duchowym, relikwiach, kalendarzu i liturgii Kościoła aż po problemy aktualne, zwłaszcza modernistyczny kryzys spowodowany przez Sobór Watykański II i jego „władze”.

W trzecim roku jego istnienia na falach katolickiego radia True Restoration można usłyszeć również program w języku polskim. Zatytułowany „Nowa religia i katolicka odpowiedź”, omawia on sprzeczną z nauczaniem Kościoła doktrynę (audycja 1) i zgubną dyscyplinę (audycja 2) modernistycznej religji soborowej oraz różne jej inne aspekty, a także prawdziwe i nieomylne nauczanie Kościoła katolickiego oraz podaje wnioski i praktyczne wskazówki odnośnie do katolickiej reakcji. Trzeciej audycji będzie można wysłuchać na stronie radia lub pod adresem blogtalkradio.com w najbliższą sobotę, 12 kwietnia 2014 roku, o godzinie 15.00. Poniżej można zapoznać się z informacją na temat audycji.

Biskup Sanborn odpowiada biskupowi Williamsonowi

To, co biskup Williamson ma wspólnego z Hansem Küngiem, to nie tylko to, że uznają tego samego „papieża”.

Odpowiedź biskupowi Williamsonowi co do wakatu Stolicy Rzymskiej
Jego Ekscelencja Donald J. Sanborn

Wstęp

Niedawno temu biskup Williamson umieścił na swoim blogu Kyrie eleison serię artykułów, w których usiłuje obalić sedewakantyzm. Sądzę, że Biskup Williamson, ponieważ przyciągnął do siebie najbardziej zagorzałych antymodernistów w FSSPX, odkrywa u nich właśnie pewną skłonność do sedewakantyzmu. Niektórzy spośród nich są zadeklarowanymi sedewakantystami, choć w większości przypadków opinionistami. Oznacza to, że choć uważają, że Bergoglio nie jest papieżem, uznają opinię przeciwną, że Bergoglio jest papieżem, za posiadającą jakieś prawdopodobne argumenty na swą korzyść. Jestem pewien, że również moja niedawna podróż do Anglii namieszała co nieco.

W tym artykule odpowiadam na dwa blogowe artykuły biskupa Williamsona, numer 343 z 8 lutego, 2014 roku i 344 z 14 lutego, 2014 roku.

Niech mi będzie wolno zaznaczyć, że nie mam żadnego osobistego sporu z biskupem Williamsonem, pomimo wielu lat różnicy przekonań w przeszłości. Utrzymał dyskusję na wysokim i racjonalnym poziomie, więc i ja mam zamiar robić to samo.
Dla zwięzłości streściłem i sparafrazowałem jego argumenty.

Nieomylność papieska w kanonizowaniu świętych

Poniższy fragment obszerniejszego studium x. Józefa Murro na temat nieomylności Kościoła przedstawia w sposób skrótowy katolicką doktrynę dotyczącą kanonizacji świętych.

Uroczysta kanonizacja stanowi jeden z drugorzędnych, czyli pośrednich, przedmiotów magisterium Kościoła z racji swego związku z Objawieniem Bożym. W tym przypadku chodzi o jej ścisłe odniesienie do dogmatów o obcowaniu świętych (Credo) i kulcie świętych (przeciwko ikonoklastom i protestantom). Jednakże, jako drugorzędny przedmiot magisterium, kanonizacja nie jest mniej nieomylna niż pierwszorzędny.

Ten, kto w praktyce czy teorii odrzuca nauczanie Kościoła w tej kwestii jest:

„jeśli nie heretykiem (co jest opinią Benedykta XIV i znacznej części teologów), to jednak zuchwałym, przynoszącym zgorszenie całemu Kościołowi, obraźliwym wobec świętych, sprzyjającym heretykom odrzucającym autorytet Kościoła w kanonizowaniu świętych, pachnącym herezją, wręcz torującym drogę niewiernym, by naśmiewali się z wiernych, przyjmującym błędne twierdzenie oraz podlegającym najcięższym karom”.

(Benedykt XIV, De servorum Dei beatificatione et beatorum canonizatione, ks. I, roz. XLV, nr 29, por. ibid, roz. XLIII-XLV) (źródło tłumaczenia)

O dziwo znaczna część dzisiejszych semitradycjonalistów nie obawia się być bardziej podobna do heretyków niż do prawowiernych synów Kościoła.