Z dawna Polski Tyś Królową

Czyli rzecz o kilku ważnych nadchodzących rocznicach oraz ich obchodach w krakowskim oratorium Matki Bożej Królowej Polski.

Pelagiusz z Asturii

Z dawna Polski Tyś Królową
x. Rafał Trytek

1 kwietnia AD 2016 przypada 360. rocznica ogłoszenia przez króla Jana Kazimierza Matki Bożej Królową Korony Polskiej. Kilkanaście dni później przypada 1050. rocznica chrztu Mieszka I i chrystianizacji jego państwa. Nie bez przyczyny wspomniałem o tych dwóch datach w tej kolejności. Możemy bowiem być pewni, że już u zarania Polski katolickiej Najświętsza Maryja Panna szczególnie się nami opiekowała i to Ona wyprosiła nam łaskę chrztu świętego.

Obrzędy Triduum Sacrum i Wielkiejnocy

W krakowskim Oratorium Matki Bożej Królowej Polski obrzędy Triduum Sacrum odbędą się w następujących godzinach:

Wielki Czwartek

18:30 Msza Wieczerzy Pańskiej, po której przeniesienie do Ciemnicy

Wielki Piątek

16:00 Droga Krzyżowa

17:00 Msza Darów Uprzednio Uświęconych

Wielka Sobota

9:00-12:00 Adoracja przy Grobie

17:00 Wigilia Wielkanocna

Wielkanoc

7:00 Rezurekcja i Msza święta

10:00 Msza święta

Poniedziałek wielkanocny

10:00 Msza święta

Dla tych natomiast, którzy nie są w stanie śpiewać, czy choćby słuchać, ceremonii kościelnych w te najważniejsze trzy dni roku liturgicznego osobiście, można to uczynić zdalnie, oglądając i słuchając obrzędów Triduum Sacrum z parafii św. Gertrudy w Ohio (Stany Zjednoczone).

Obrzędy, rzecz jasna, odprawiane są zgodnie z tradycyjnymi rubrykami uświęconymi wiekami, czyli sprzed roku 1955. Są ponadto odprawiane o swych porach sprzed zmian w latach pięćdziesiątych, czyli główne obrzędy rano (natomiast Ciemna Jutrznia w środę, czwartek i piątek – wieczorem).

Na stronie parafii św. Gertrudy znajduje się harmonogram a tutaj transmisja na żywo. Należy pamiętać o kilkugodzinnej różnicy czasowej. Normalnie między Polską a tą częścią Stanów Zjednoczonych jest to sześć godzin, ale w tej chwili, ponieważ w USA panuje już „czas letni”, a u nas jeszcze nie (do nocy z soboty na niedzielę), ta różnica wynosi pięć godzin. Od Niedzieli zaś Wielkanocnej już z powrotem sześć godzin.

Pelagiusz z Asturii

Odpust Porcjunkuli

W przyszłą niedzielę, 2 sierpnia, wypada święto Matki Bożej Królowej Aniołów, zwane również Porcjunkulą. Jeśli chodzi o Kościół w dawnych granicach Rzeczypospolitej (co podają stare Mszały), w archidiecezjach krakowskiej, kamienieckiej, kieleckiej, lwowskiej, łuckiej, poznańskiej, tarnowskiej i wileńskiej święto to obchodzi się wyjątkowo uroczyście i bierze ono nawet precedensję nad niedzielą.

Oto historia odpustu oraz jego zasady:

Odpust Porcjunkuli początkowo mógł być otrzymany tylko w kaplicy Porcjunkuli od popołudnia 1 sierpnia do zachodu słońca 2 sierpnia. 5 sierpnia 1480 (lub 1481) roku Sykstus IV rozszerzył go na wszystkie kościoły pierwszego i drugiego zakonu św. Franciszka dla franciszkanów; 4 lipca 1622 roku przywilej tej został dalej rozszerzony przez Grzegorza XV na wszystkich wiernych, którzy, wyspowiadawszy się i przyjąwszy Komunię św., nawiedzili takie kościoły wskazanego dnia. 12 października 1622 roku Grzegorz udzielił tego samego przywileju wszystkim kościołom kapucynów; Urban VIII udzielił go wszystkim kościołom regularnego trzeciego zakonu 13 stycznia 1643 roku, a Klemens X wszystkim kościołom franciszkanów konwentualnych 3 października 1670 roku. Późniejsi Papieże rozszerzyli przywilej na wszystkie kościoły mające jakikolwiek związek z zakonem franciszkańskim, nawet na kościoły, w których odbywały się spotkania trzeciego zakonu (nawet kościoły parafialne, etc.), pod warunkiem, że w rejonie nie było żadnego kościoła franciszkańskiego oraz że taki kościół znajdował się w odległości przekraczającej włoską milę (1000 kroków, około 1640 jardów). Niektóre rejony i kraje otrzymały specjalne przywileje. 9 lipca 1910 roku Pius X (tylko, jednakże, na ów rok) wydał przywilej, zgodnie z którym biskupi mogli wyznaczać jakikolwiek publiczny kościół w celu otrzymania Odpustu Porcjunkuli, czy to 2 sierpnia, czy też w następującą po nim niedzielę (Acta Apostolicae Sedis, II, 1910, 443 sq.; Acta Ord. Frat. Min., XXIX, 1910, 226). Przywilej ten został odnowiony na czas nieokreślony dekretem Św. Kongr. Odpustów 26 marca 1911 roku (Acta Apostolicae Sedis, III, 1911, 233-4). Odpust ten jest toties quoties, to znaczy, może on być otrzymany tak często, jak często się chce (i.e. odwiedzi kościół); można go także ofiarować za dusze czyśćcowe.

Cnoty nadprzyrodzone – kazanie x. biskupa Sanborna

Kazanie wygłoszone 31 sierpnia 2014 r.
w krakowskim Oratorium Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski

W dzisiejszej Ewangelii Pan Jezus udziela swym żydowskim słuchaczom nauki na temat cnoty nadprzyrodzonej.

Musimy sobie najpierw uświadomić, że przez wieki Żydzi i Samarytanie byli śmiertelnymi wrogami. Samarytanie byli narodem pogańskim (nie-żydowskim), który osiedlił się na ziemiach żydowskich podczas niewoli babilońskiej, czyli wtedy, gdy przez siedemdziesiąt lat naród żydowski przebywał na wygnaniu w Babilonie. Kiedy w końcu pozwolono Żydom powrócić, uważali tych osadników za odrażających i nie mieli dla nich żadnego szacunku. Wzbraniali się rozmawiać z Samarytanami i posunęli się nawet do tego, że uważali, iż dobry uczynek uczyniony Samarytaninowi jest Bogu niemiły. Samarytanom nie podobało się oczywiście takie traktowanie ich przez Żydów i również oni stali się nienawistni wobec żydowskich sąsiadów. Odmówili Naszemu Panu wstępu do jednego ze swoich miast, z tej przyczyny, że był Żydem i to dlatego Apostołowie Jakub i Jan chcieli, żeby Pan Jezus spuścił na nich ogień. Nasz Pan Jezus Chrystus surowo skarcił ich z tego powodu.

Kazanie J. Eks. x. biskupa Donalda Sanborna na XII niedzielę po Zielonych Świątkach

31 sierpnia 2014 roku, w kolejnym dniu wizyty duszpasterskiej w Polsce, JE x. biskup Donald J. Sanborn wygłosił kazanie do wiernych, którzy zgromadzili się na Mszy Świętej w krakowskim Oratorium Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski. W kazaniu tym skupił się na zawartym w Ewangelii Chrystusowej wezwaniu do praktykowania cnoty nadprzyrodzonej.

Cnota, czyli dobre usposobienie, skłonność do dobra, może być naturalna lub nadprzyrodzona. To, co nadprzyrodzone, jest nadrzędne wobec tego, co naturalne, to, co doczesne, musi ustąpić przed tym, co nadprzyrodzone, czego najlepszym przykładem pozostają wybory męczenników, wybierających straszliwe cierpienia, aby ocalić życie wieczne. Cnota nadprzyrodzona może zatem wymagać od nas czegoś przeciwnego, niż wymaga cnota naturalna. Nadprzyrodzona miłość do Boga wymaga bowiem przezwyciężenia naturalnej skłonności ciała do unikania bólu i śmierci.