Zasady postu obowiązujące katolików w Wielkim Poście

Skoro Kościół święty, Matka nasza, uznał za stosowne, od swych pierwszych lat istnienia, by wszyscy jej synowie zachowywali czterdziestodniowy post, naśladując w ten sposób naszego Boskiego Zbawiciela, który przez czterdzieści dni pokutował surowo na pustyni, to i dziś winniśmy zasady te starożytne zachowywać. Moderniści, którzy przejęli nasze świątynie, aby usunąć wszelki ślad Boskiego pochodzenia świętej religii katolickiej znieśli także ów okres pokutny zastępując go śmieszną podróbką.

Moderniści obrabowali katolików z ich tradycyjnych przepisów wielkopostnych niemal z tą samą szybkością, z jaką dokonali zniszczenia Świętej Ofiary Mszy. 17 lutego 1966 roku, Paweł VI wydał apostolską konstytucję Poenitemini, która nakreślała nowe „reguły” postu i wstrzemięźliwości, uwzględniając „nowatorskie” rozumienie nowoczesnego pojęcia pokuty oraz „dni pokutnych”. Aż do tego czasu, Wielki Post był dla rzymskich katolików okresem czterdziestu dni postu i wstrzemięźliwości, rozpoczynającym się od Środy Popielcowej i kończącym się w Wielką Sobotę, z wyłączeniem niedziel. Według przedsoborowych zasad, każdy dzień Wielkiego Postu jest dniem pokuty, kiedy to pod groźbą grzechu przestrzega się ściśle zasad postu i wstrzemięźliwości. Była to praktyka stosowana od najwcześniejszych wieków chrześcijaństwa gdyż nasza Matka-Kościół chce, aby każde z Jej dzieci rozpoczęło okres modlitwy i zadośćuczynienia za grzechy stosując się do Jej nakazu. Powodem tego jest po prostu fakt, że większość katolików nie podjęłaby się tych ważnych aktów dobrowolnie. Wraz z ogłoszeniem Poenitemini ten wielki publiczny „znak rozpoznawczy” katolickiego życia duchowego (tak samo jak łacińska Msza jest kolejnym tego znakiem) został zastąpiony przez bardziej złagodzonego ducha uproszczonej pokuty, który jak nam powiedziano bardziej współgrał z potrzebami współczesnego człowieka. (x. Kevin Vaillancourt CMRI, „Zmiany w przepisach wielkopostnych prowadzą do utraty ducha pokutnego”)

Katolik wie, jak ma postępować, naśladując swego Boskiego Zbawiciela.

Czytaj dalej ->

Zasady postu obowiązujące katolików w Wielkim Poście

Skoro Kościół święty, Matka nasza, uznał za stosowne, od swych pierwszych lat istnienia, by wszyscy jej synowie zachowywali czterdziestodniowy post, naśladując w ten sposób naszego Boskiego Zbawiciela, który przez czterdzieści dni pokutował surowo na pustyni, to i dziś winniśmy zasady te starożytne zachowywać. Moderniści, którzy przejęli nasze świątynie, aby usunąć wszelki ślad Boskiego pochodzenia świętej religii katolickiej znieśli także ów okres pokutny zastępując go śmieszną podróbką.

Moderniści obrabowali katolików z ich tradycyjnych przepisów wielkopostnych niemal z tą samą szybkością, z jaką dokonali zniszczenia Świętej Ofiary Mszy. 17 lutego 1966 roku, Paweł VI wydał apostolską konstytucję Poenitemini, która nakreślała nowe „reguły” postu i wstrzemięźliwości, uwzględniając „nowatorskie” rozumienie nowoczesnego pojęcia pokuty oraz „dni pokutnych”. Aż do tego czasu, Wielki Post był dla rzymskich katolików okresem czterdziestu dni postu i wstrzemięźliwości, rozpoczynającym się od Środy Popielcowej i kończącym się w Wielką Sobotę, z wyłączeniem niedziel. Według przedsoborowych zasad, każdy dzień Wielkiego Postu jest dniem pokuty, kiedy to pod groźbą grzechu przestrzega się ściśle zasad postu i wstrzemięźliwości. Była to praktyka stosowana od najwcześniejszych wieków chrześcijaństwa gdyż nasza Matka-Kościół chce, aby każde z Jej dzieci rozpoczęło okres modlitwy i zadośćuczynienia za grzechy stosując się do Jej nakazu. Powodem tego jest po prostu fakt, że większość katolików nie podjęłaby się tych ważnych aktów dobrowolnie. Wraz z ogłoszeniem Poenitemini ten wielki publiczny „znak rozpoznawczy” katolickiego życia duchowego (tak samo jak łacińska Msza jest kolejnym tego znakiem) został zastąpiony przez bardziej złagodzonego ducha uproszczonej pokuty, który jak nam powiedziano bardziej współgrał z potrzebami współczesnego człowieka. (x. Kevin Vaillancourt CMRI, „Zmiany w przepisach wielkopostnych prowadzą do utraty ducha pokutnego”)

Katolik wie, jak ma postępować, naśladując swego Boskiego Zbawiciela.

Dla mających przyjąć sakrament bierzmowania

W związku ze zbliżającą się wizytą duszpasterską J. Eks. x. biskupa Donalda Sanborna i sakramentem bierzmowania, którego udzieli polskim wiernym, przedstawiam zainteresowanym fragment nieocenionego dzieła x. Bączkowicza ze zgromadzenia Xięży Misjonarzy św. Wincentego a Paulo. Warto wiedzieć, co mówi na temat tego wspaniałego sakramentu prawo Kościoła.

Pelagiusz z Asturii

20. I. Pojęcie. Bierzmowanie jest to sakrament, przez który ochrzczony otrzymuje pełność darów Ducha Świętego; jest więc ono niejako dopełnieniem chrztu¹.

Materią dalszą jest krzyżmo św., czyli olej z oliwek zmieszany z balsamem i poświęcony przez biskupa; bliższą włożenie rąk i namaszczenie krzyżmem na czole, przy czym nie wolno się posługiwać żadnym narzędziem. Formą są słowa przepisane w uznanych przez Kościół księgach liturgicznych (kan. 780, 781)².

Przepisy Kościoła odnoszące się do współżycia katolików z heretykami

Przepisy Kościoła odnoszące się do współżycia katolików z heretykami
x. Franciszek Bączkowicz CM

Przepisy te ustanowione są w tym celu, aby katolicy nie narażali się na popadnięcie w herezję, a heretycy nawrócić się mogli na wiarę prawdziwą.

1. Heretycy formalni, to jest ci, którzy świadomie trwają w herezji, są na drodze potępienia i dlatego trzeba starać się o ich nawrócenie.
2. Heretycy podlegają ekskomunice (kan. 2314), a wszyscy ich poplecznicy i obrońcy są podejrzani o herezję (kan. 2316). Wyłączeni ze współuczestnictwa wiernych mają w Kościele prawa ograniczone, chociaż jako ochrzczeni podlegają jurysdykcji Kościoła (por. kan. 87).
3. Katolikom jest wzbronione uczestnictwo z heretykami w sprawach religijnych (communicatio in sacris). Nie wolno więc heretyków dopuszczać do uczestnictwa w nabożeństwach (communicatio passiva), ani też brać udziału in sacris haereticorum (c. activa).

Zasady postu obowiązujące katolików w Wielkim Poście

Dopiero co obchodziliśmy uroczystość Objawienia Pańskiego oraz Matki Boskiej Gromnicznej, a tu już Wielki Post tuż za rogiem. Skoro Kościół święty, Matka nasza, uznał za stosowne, od swych pierwszych lat istnienia, by wszyscy jej synowie zachowywali czterdziestodniowy post, naśladując w ten sposób naszego Boskiego Zbawiciela, który przez czterdzieści dni pokutował surowo na pustyni, to i dziś winniśmy zasady te starożytne zachowywać. Moderniści, którzy przejęli nasze świątynie, aby usunąć wszelki ślad Boskiego pochodzenia świętej religii katolickiej znieśli także ów okres pokutny zastępując go śmieszną podróbką.

Moderniści obrabowali katolików z ich tradycyjnych przepisów wielkopostnych niemal z tą samą szybkością, z jaką dokonali zniszczenia Świętej Ofiary Mszy. 17 lutego 1966 roku, Paweł VI wydał apostolską konstytucję Poenitemini, która nakreślała nowe „reguły” postu i wstrzemięźliwości, uwzględniając „nowatorskie” rozumienie nowoczesnego pojęcia pokuty oraz „dni pokutnych”. Aż do tego czasu, Wielki Post był dla rzymskich katolików okresem czterdziestu dni postu i wstrzemięźliwości, rozpoczynającym się od Środy Popielcowej i kończącym się w Wielką Sobotę, z wyłączeniem niedziel. Według przedsoborowych zasad, każdy dzień Wielkiego Postu jest dniem pokuty, kiedy to pod groźbą grzechu przestrzega się ściśle zasad postu i wstrzemięźliwości. Była to praktyka stosowana od najwcześniejszych wieków chrześcijaństwa gdyż nasza Matka-Kościół chce, aby każde z Jej dzieci rozpoczęło okres modlitwy i zadośćuczynienia za grzechy stosując się do Jej nakazu. Powodem tego jest po prostu fakt, że większość katolików nie podjęłaby się tych ważnych aktów dobrowolnie. Wraz z ogłoszeniem Poenitemini ten wielki publiczny „znak rozpoznawczy” katolickiego życia duchowego (tak samo jak łacińska Msza jest kolejnym tego znakiem) został zastąpiony przez bardziej złagodzonego ducha uproszczonej pokuty, który jak nam powiedziano bardziej współgrał z potrzebami współczesnego człowieka. (x. Kevin Vaillancourt CMRI, „Zmiany w przepisach wielkopostnych prowadzą do utraty ducha pokutnego”)

Katolik wie, jak ma postępować, naśladując swego Boskiego Zbawiciela.