Pamięci x. Walerego Stuyvera w rocznicę śmierci

X. Walery Stuyver zmarł 17 stycznia (1995 roku – przyp. PA) w Dendermonde (Belgia), odmawiając różaniec w swej kaplicy w ciszy wieczornej. Urodził się w Aalst 1 sierpnia 1916 roku, a święcenia kapłańskie otrzymał 30 maja 1942 roku w Gandawie. Był proboszczem w Vlassenbroek aż do 1983 roku, gdy to opuścił parafię aby dać publiczne świadectwo tego, że nie jest w komunii z Janem Pawłem II. Był wiernym zwiastunem wiary katolickiej we Flandrii, odprawiał Mszę w Antwerpii, Dendermonde i Zele. Kupił zamek w Seraing-le-Château, w okolicach Liège, który należał wcześniej do rodziny prześladowcy 19 męczenników z Gorcum¹, i poświęcił kaplicę tym męczennikom, którzy w trakcie XVI wieku nadali blasku wierze katolickiej w obronie Eucharystii i Papieża przeciwko protestanckiej herezji.

X. Arnold Trauner wstąpił do Instytutu Matki Dobrej Rady

Niedługo po tym, jak sam porzuciłem fałszywe i szkodliwe dla wiary bractwowe stanowisko odnośnie Kościoła i papiestwa pisałem o x. Arnoldzie Traunerze, który podobnie, z tzw. ruchu oporu, czyli FSSPX² odszedł, przyjmując jako tymczasowe rozwiązanie sedewakantyzm praktyczny (oświadczenie xiędza). Nie jest to jedyny kapłan z ruchu oporu, który postąpił mniej więcej w ten sposób. Otóż od samego początku do tego grona należeli i nadal należą lefebro-sedewakantyści, a to pomimo zaciętego i często irracjonalnego antysedewakantyzmu takich duchownych, jak bp Williamson, dominikanie z Avrillé (którzy w styczniu 2014 także odcięli się od FSSPX) i inni szeregowi kapłani tego ruchu (zwłaszcza amerykańscy, którzy też już się nawet odcięli od europejskiego „ruchu oporu” – również powołując się na słowa abpa Lefebvre’a…). Tego rodzaju rzeczy są jednak możliwe w obrębie „ekońskiej szkoły teologicznej”, której głównym spoiwem zawsze były oświadczenia i deklaracje (jedne sprzeczne z drugimi) arcybiskupa Lefebvre’a, a nie teologia katolicka.

Dzięki Bogu x. Arnold Trauner nie tylko praktycznie, ale i teoretycznie odciął się od modernistów, zerwał z teologicznymi fanaberiami „ruchu oporu”, a ponadto przyjął tezę z Cassiciacum jako teologiczne wyjaśnienie problemu autorytetu w Kościele w obecnych okolicznościach posoborowej apostazji. O samej tezie, którą również przyjmuję od września, pisałem już tu, a kolejne, dokładniejsze opracowania pojawią się, jak obiecałem, wkrótce.

W rocznicę konsekracji biskupiej O. Ludwika Michała Guérard des Lauriers OP

7 maja, 1981 roku, w swoim mieszkaniu w Toulon, we Francji, były arcybiskup Hué w Wietnamie, Piotr Marcin Ngo Dinh Thuc (sam konsekrowany 4 maja, 1938 roku), konsekrował na biskupa O. Ludwika Michała Guérard des Lauriers OP w obecności dwóch świadków, Panów doktorów Hellera i Hillera.

Sam bp Guerard des Lauriers przekazał ważny katolicki episkopat oraz missio, nie sessio (zgodnie ze swą tezą z Cassiciacum, która wyjaśnia tzw. „problem autorytetu” w obecnych realiach kościelnych) trzem duchownym: Niemcowi Gunterowi Storckowi (23 marca, 1984), amerykańskiemu dominikaninowi Robertowi McKennie (22 marca, 1986) i Włochowi Franciszkowi Munariemu, ówczesnemu przełożonemu Instytutu Matki Dobrej Rady (25 listopada, 1987).

Czytaj dalej.

X. Charbel Madi, sacerdos in aeternum!

Na stronie IMBC można obejrzeć zdjęcia z ceremonii święceń kapłańskich, których x. diakonowi Charbelowi Madiemu udzielił x. bp Gerard Stuyver dzisiaj o 10:00.

Ordinazione sacerdotale di don Charbel Madi (1/10/16)

Za kolejnego kapłana integralnie katolickiego: Deo gratias!

Pelagiusz z Asturii

Wywiad z x. Franciszkiem Ricossą, przełożonym Instytutu Matki Dobrej Rady oraz nowy kapłan

Kilka dni temu, 24 września w święto Najświętszej Maryi Panny od wykupu niewolników, minęła trzydziesta rocznica od historycznego spotkania dwóch z czterech założycieli Instytutu Matki Dobrej Rady (IMBC) z o. Ludwikiem Michałem Guerard des Lauriers OP w Raveau, we Francji. Spotkanie to nadało linię doktrynalną Instytutowi, czyli tzw. tezę z Cassiciacum (od nazwy pisma, w którym po raz pierwszy opublikowane zostało to wyjaśnienie problemu autorytetu w Kościele przez o. Ludwika Michała).

Przy tej okazji polecam najnowszy wywiad (17 IX) z x. Franciszkiem Ricossą, przełożonym IMBC. Opowiada w nim o początkach Instytutu, zwłaszcza o powodach i okolicznościach odejścia czterech xięży (prawie całego ówczesnego włoskiego dystryktu) z Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X w grudniu 1985 r., o samym o. Guerard des Lauriers, wyjaśnia również tezę z Cassiciacum oraz mówi, co mamy wszyscy robić dalej (nie będzie to żadna wielka niespodzianka):

Póki Kościół trwać będzie i kapłanów nie braknie

Usłyszałem niedawno temu pewną anegdotę z niemieckiego seminarium FSSPX. Jego ówczesny rektor, x. Gaudron, z okazji śmierci w latach ’90 pewnego starszego kapłana, który zerwał komunię z modernistami (był „sedewakantystą”, jak to się zaczęło nazywać), powiedział wcale nie złośliwie, niejako stwierdzając nieuchronny fakt, że wszyscy sedewakantyści wkrótce wymrą śmiercią naturalną. Z racji swojego zaawansowanego wieku mieli odejść z tego świata bez następców podczas gdy FSSPX bujnie się wówczas rozwijało po słynnych sakrach udzielonych przez abpa Lefebvre’a.

Na szczęście był w błędzie. I choć katolickiego oporu wobec przytłaczających sił modernistów nie można mierzyć na liczby, czym się z kolei tak ustawicznie chwali FSSPX – niedawno temu słyszałem, że przełożony szwajcarskiego dystryktu podaje liczby jako „dobre owoce” FSSPX w przeciwieństwie do „sedewakantyzmu” – to jednak Bóg nadal wskrzesza bezkompromisowych duchownych, którzy nie chcą mieć nic wspólnego, nullam partem habere, z modernistami.

Historyczna homilia o. Guérard des Lauriers z 17 lipca, 1977 roku

Homilia wygłoszona przez o. Michała Ludwika Guérard des Lauriers

Niedziela, 17 lipca 1977 roku w kościele św. Mikołaja du Chardonnet podczas Mszy o 10:30

– wyjęte z „Sodalitium” nr 29, który pojawił się w 1992 roku

O. Guerard des Lauriers, jeden z najlepszych teologów XX wieku, odsunięty od nauczania przez modernistów, a potem przez abpa Lefebvre’a

Publikujemy tu nigdy wcześniej nie wydany tekst historycznej homilii ojca Guérard des Lauriers, wygłoszonej w Paryżu w słynnym kościele św. Mikołaja, który był okupowany przez tradycjonalistycznych wiernych 27 lutego 1977 roku. Określamy ją mianem „historycznej”, ponieważ jest ona jednym z pierwszych świadectw „Tezy z Cassiciacum”, wówczas opracowywanej. Teza, rzecz jasna, została doprecyzowana później i uściślona, ale podstawowa intuicja jest tam już obecna.

Każdy wie, że dusza jest formą ciała i że ciało bez swej formy jest zwłokami. Paweł VI jest „zwłokami” Papieża, pozbawionym władzy… Naturalnie, ojca Guérard nie zaproszono już więcej, by głosił kazania w kościele św. Mikołaja! A za powtórzenie tych samych rzeczy podczas rekolekcyj w Econe został odesłany z seminarium abpa Lefebvre’a dwa miesiące później. Tak, doprawdy, drogie w oczach Pańskich jest świadectwo jego wiernych.

Kolejny kapłan odchodzi z FSSPX i „Ruchu Oporu”

Kilka tygodni temu dotarła do Polski wieść, że x. Eryk Jacqmin, belgijski duchowny wyświęcony w Bractwie Kapłańskim Św. Piusa X, dla którego posługiwał nawet przez jakiś czas w Polsce kilka lat temu, po kilkumiesięcznym „trwaniu” w tzw. ruchu oporu (czyli FSSPX²), odszedł od neogallikańskiej zasady stawiania oporu władzy uznawanej za prawowitą i przyjął stanowisko integralnie katolickie, czyli sedewakantystyczne. Posługuje od pewnego czasu w Antwerpii i Baloeil (Belgia). W październiku jeszcze był w FSSPX (źródło), a w międzyczasie wygłosił kilka wykładów dla „ruchu oporu” (do obejrzenia na jutubie).

W rocznicę konsekracji biskupiej O. Ludwika Michała Guérard des Lauriers OP

7 maja, 1981 roku, w swoim mieszkaniu w Toulon, we Francji, były arcybiskup Hué w Wietnamie, Piotr Marcin Ngo Dinh Thuc (sam konsekrowany 4 maja, 1938 roku), konsekrował na biskupa O. Ludwika Michała Guérard des Lauriers OP w obecności dwóch świadków, Panów doktorów Hellera i Hillera.

Sam bp Guerard des Lauriers przekazał ważny katolicki episkopat oraz missio, nie sessio (zgodnie ze swą tezą z Cassiciacum, która wyjaśnia tzw. „problem autorytetu” w obecnych realiach kościelnych) trzem duchownym: Niemcowi Gunterowi Storckowi (23 marca, 1984), amerykańskiemu dominikaninowi Robertowi McKennie (22 marca, 1986) i Włochowi Franciszkowi Munariemu, ówczesnemu przełożonemu Instytutu Matki Dobrej Rady (25 listopada, 1987).

Pamięci x. Joachima Saenza y Arriaga SI

Czterdzieści lat temu odszedł z tego świata x. Joachim Saenz y Arriaga SI. Wychowany w duchu Cristeros, czujny był, gdy moderniści zawładnęli obradami Soboru Watykańskiego II i ich przywódcy zaczęli „promulgować” i wdrażać heretyckie idee i reformy soborowe. Jako pionierowi ruchu oporu i prawdopodobnie pierwszemu duchownemu, który teologicznie uzasadnił opór wobec tych reform widząc w pozornej władzy tylko modernistycznych uzurpatorów należy się mu wdzięczność i pamięć modlitewna.

Pamięci x. Iwo Maury w rocznicę śmierci

Pięć lat temu odszedł z tego świata jeden z pionierskich duchownych katolickiego oporu wobec modernistycznej rewolucji.

X. Iwo Maury urodził się w Mans w 1940 r. w rodzinie inteligenckiej. Jego ojciec był chirurgiem i senatorem-merem miasta Mans. Po świetnie ukończonym szkolnictwie i edukacji wyższej w renomowanych szkołach Iwo Maury został inżynierem mostów i dróg w 1963 r. kończąc prestiżową uczelnię Ecole Centrale de Paris.

Wkrótce później odbył ćwiczenia duchowne u ojców z Chabeuil, które uczyniły zeń antyliberała, antymodernistę i „antyklerykała” (w znaczeniu wrogości wobec liberalnego kleru, który już wtedy zaczynał dominować w Kościele i z którym w późniejszym okresie miał wiele do czynienia). Szukał przez jakiś czas klasztoru, w którym mógłby żyć zgodnie z regułą św. Benedykta, ale w całej Francji nie mógł znaleźć podobnego klasztoru (próbował m.in. w Fontgombault, obecnie jednym ze słynniejszych opactw indultowo-modernistycznych).

O. Noël Barbara (†2002), w rocznicę śmierci notka biograficzna

W Polsce, w wyniku wyniszczenia elity nie tylko świeckiej, ale i duchownej, opór wobec reform soborowych był dość nieznaczny i do tego, jak wszędze, miażdżony bezlitośnie przez władze uzurpujące tytuły kościelne. W innych krajach pojawiali się jednak odważni przewodnicy oporu, za którymi poszli i inni. Niewątpliwie jednym z najbardziej zasłużonych z nich był o. Noël Barbara. Znany w szerszych kręgach ze swoich wspaniałych katechez przedmałżeńskich, polecanych do dziś także przez modernistów i lefebrystów (wydane w formie książkowej, dostępne np. w wydawnictwie Chiré), o. Barbara był pionierem ruchu oporu i jednym z pierwszych duchownych przekonanych do wakatu Stolicy Apostolskiej w dobie soborowej apostazji. We wszystkich inicjatywach dodawał odwagi i wspierał abpa Lefebvre’a dopóki francuski prałat gwałtownie nie odsunął od siebie wszystkich, którzy nie uznawali autorytetu tego, z którym sam się wtedy chciał porozumieć (JPII). Warto dodać, że o. Barbara wystosował w 1993 roku dogłębnie uargumentowany list otwarty do członków Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X, który winien być przeczytany przez każdego tzw. tradycyjnego katolika (a przede wszystkim przez swych adresatów).

Czytaj dalej.

Pamięci o. Piotra Verrier w rocznicę śmierci

Jednym z głównych celów niniejszego bloga jest przedstawienie postaci, zwłaszcza duchownych, ale też i samej historii katolickiego wysiłku zachowawczego wobec zniszczeń modernistycznej apostazji, która osiągnęła prawdziwy rozmach dzięki Soborowi Watykańskiemu II.

Dziś kolejny kapłan, prawdziwy żołnierz Chrystusa, który odważnie stawił czoła tym, którzy przejęli nasze kościoły i instytucje.

7 czerwca, 2011 roku zmarł o. Piotr Verrier. O. Piotr urodził się 13 października, 1922 roku, święcenia kapłańskie przyjął 2 kwietnia, 1949 roku. 9 lipca 1982 roku założył klasztor Matki Bożej Betlejemskiej w Faverney, we wschodniej Francji (region Franche-Comté).

Pamięci bpa Guérard des Lauriers w rocznicę śmierci

Bezspornie jeden z największych teologów dwudziestego wieku, jeden z głównych teoretyków odnośnie kwestii obecnego wakatu Stolicy Apostolskiej (opracował teorię wakatu formalnego, zwaną tezą z Cassiciacum, błędnie „sedeprywacjonizmem”, co jest nonsensem), O. Ludwik Michał Guérard des Lauriers całe życie był przede wszystkim skromnym dominikańskim zakonnikiem. Przez prawie dwadzieścia lat był profesorem na Lateranie, opracowywał teologiczne podstawy do trzech wielkich dogmatów maryjnych: Wniebowzięcia, Współpośrednictwa i Współodkupicielstwa (te dwa ostatnie, rzecz jasna, nie zostały ogłoszone uroczyście wskutek rewolucji soborowej i głębokiej antymaryjności wszystkich heretyckich uzurpatorów), przez pewien czas był również spowiednikiem Papieża Piusa XII (został zastąpiony przez Augustyna Beę).

Czytaj dalej…

W rocznicę konsekracji J. Eks. x. bpa Gerarda Stuyvera

Z racji mijającej trzynastej rocznicy sakry biskupiej jedynego obecnie biskupa założonego we Włoszech Instytutu Matki Dobrej Rady (Istituto Mater Boni Consilii):

JE x. biskup Geert (Gerard) Jan Stuyver urodził się w 1964 r. w rodzinie wielodzietnej we Flandrii. Jego stryjem był śp. x. Walery Stuyver, który już od lat siedemdziesiątych sprawował Msze Święte trydenckie w opozycji do modernistycznej „hierarchii”. W 1990 r. Geert Stuyver wstąpił do seminarium kapłańskiego Instytutu Matki Bożej Dobrej Rady w Verrua Savoia (Piemont).

X. Arnold Trauner opowiada o sytuacji w Niemczech, kazanie z USA

„Pokój ze światem, czy z Bogiem”

2 listopada 2014 roku, w XXI niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego, x. Arnold Trauner wygłosił kazanie w parafii św. Gertrudy Wielkiej w West Chester (stan Ohio), w Stanach Zjednoczonych. Kazanie można ściągnąć w formacie .mp3 ze strony: http://www.sgg.org/2014/11/02/peace-with-the-world-or-with-god/ (w ogóle, przy okazji polecić można stronę z kazaniami z parafii św. Gertrudy).

X. Trauner, Austriak, rozpoczyna kazanie omawiając sytuację apostolatu, który prowadzi wspólnie z trzema niemieckimi księżmi w Niemczech, Austrii i na Węgrzech (oto ich stanowisko doktrynalne).

Pokrótce oto najistotniejsze fakty:

Pamięci x. Józefa Vérité w rocznicę śmierci

Cztery lata temu, w wieku dziewięćdziesięciu jeden lat, zmarł x. Józef Maria Gabriel Vérité (co po francusku oznacza „prawda”), jeden z najstarszych przedsoborowych kapłanów, którzy zachowali wiarę w dobie modernistycznego kryzysu.

Urodził się 15 września, 1919 roku w Nantes, stolicy Bretanii (Francja). W wieku 12 lat wstąpił do niższego seminarium duchownego w Guérande, a na kapłana został wyświęcony w 1945 roku. Dość prędko odciął się od modernistycznej sekty, która opanowała struktury kościelne w połowie lat sześćdziesiątych. Znany był z ćwiczeń duchownych św. Ignacego, które gorliwie prowadził przez czterdzieści lat, był znakomitym i cenionym kierownikiem duchownym. Swoją posługę duszpasterską prowadził w kaplicy w nad atlantyckim mieście Lorient, w Bretanii. Jego pogrzeb odprawił x. Roger (który prowadzi kaplicę i szkołę podstawową w Rennes). X. Vérité pochowany został na cmentarzu w Pluneret (Morbihan, Francja), gdzie spoczywają również ziemskie szczątki słynnego antyliberała końca XIX i początku XX wieku, x. prałata de Ségura.

W rocznicę konsekracji J. Eks. o. bpa Roberta Fidelisa McKenny

Eks. x. bp Robert Fidelis McKenna (ur. 8 lipca, 1927 roku) został wyświęcony na kapłana w 1958 roku przez kardynała Cicognianiego dla zakonu kaznodziejskiego (dominikanie).

Wkrótce po Soborze Watykańskim II o. Robert odciął się od modernistycznej sekty, która opanowała i jego zakon i pozostając domikańskim duchownym przyłączył się do Prawowiernego Ruchu Rzymsko-Katolickiego (Orthodox Roman Catholic Movement, O.R.C.M. lub ORCM), stowarzyszenia zrzeszającego katolickich duchownych, które założył x. Franciszek Fenton.

Od 1972, kiedy to zakupiony został od metodystów zbór i przerobiony na katolicką kaplicę, do roku 2011 ojciec, a późniejszy biskup Robert McKenna pełnił obowiązki proboszcza kaplicy Matki Bożej Różańcowej w Monroe, stan Connecticut, w Stanach Zjednoczonych. Przy kaplicy działa bardzo prężna parafia oraz szkoła podstawoa i średnia.

Niemieckojęzyczni kapłani organizują się

Kilkuosobowa grupa niemieckojęzycznych xięży z Niemiec i Austrii, którzy zostali usunięci lub odeszli w ostatnich z Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X, porzuciła pragmatycznie i „nie teologiczne” (wyrażenie abpa Lefebvre’a) stanowisko FSSPX i przekonała się, że Stolica Apostolska pozbawiona jest od lat prawowitego następcy św. Piotra z racji okupacji Watykanu przez heretycką sektę. Pojęli, że stanowisko zwane sedewakantystycznym jest jedynym, które można w obecnej sytuacji pojednać z wiarą katolicką. Na początku miesiąca spotkali się w Altötting, w Bawarii i rozważyli plan dalszego, wspólnego działania. Geograficzna bliskość Karmelu św. Józefa jest bez wątpienia dobrym znakiem.

Niewątpliwie jest to też jeden z powodów, dla których w bieżącym roku bp Williamson coraz intensywniej powtarza w „Komentarzach Eleison” swoje wielokrotnie obalone sofizmaty na temat papiestwa, eklezjologii, herezji i sedewakantyzmu (dla przykładu: „mentewakantyzm”, „mentewakantyzm” II, o magisterium i nieomylności, o sedewakantyźmie). Po prostu niemieccy i austriaccy (a z bezpośrenich źródeł wiem także, że i węgierscy) sojusznicy Jego Ekscelencji opuścili ślepy zaułek lefebryzmu i odcięli się całkowicie od modernistów i tych, którzy trwają z nimi w komunii, jak bp Williamson i cały tak zwany „ruch oporu”.

Poniżej można przeczytać tekst umieszczony na stronie wspomnianych xięży, antimodernist.org, którą również szczególnie polecam (jest tam wiele bardzo ciekawych artykułów, i.a. o nieważności nowego rytu święceń kapłańskich):

JE x. biskup Oliwer Oravec nie żyje

10 lipca 2014 roku zmarł na atak serca JE x. biskup Oliwer Oravec, słowacki duchowny, urodzony w 1941 r. Początkowo związany z czechosłowackim Kościołem podziemnym, w którym otrzymał święcenia kapłańskie (1968 r.), w latach emigracji przyjął stanowisko teologiczne sedewakantyzmu. 21 października 1988 r. w Monroe został konsekrowany na biskupa przez JE x. biskupa Roberta Fidelisa McKennę OP. Był duszpasterzem katolików nie tylko na Słowacji, lecz także w Czechach, Stanach Zjednoczonych i innych krajach. W czerwcu 2006 roku, podczas wizyty duszpasterskiej w Krakowie, udzielił Sakramentu Bierzmowania polskim wiernym.

Pogrzeb odbędzie się 18 lipca o godz. 12.00 na cmentarzu miejskim w Preszowie na Słowacji. Mszę Świętą i uroczystości żałobne sprawować będą JE x. biskup Józef Antoni Rodríguez i x. Jakub Kosek.