Bergoglio nie ma nic do stracenia
Siscoe gra w klasy z Bellarminem
W swym artykule z kwietnia 2014 roku w Catholic Family News, „Bellarmin i Suarez o kwestii heretyckiego Papieża”, Robert Siscoe przedstawia następujący fragment De Romano Pontifice Bellarmina, umieszczając pośrodku wielokropek (trzy kropki oznaczające opuszony materiał): Czytaj dalej
„Papież, będący jawnym heretykiem automatycznie (per se) przestaje być papieżem i głową Kościoła, jako że natychmiast przestaje być chrześcijaninem (katolikiem) oraz członkiem Kościoła. Z tego powodu może on być sądzony i ukarany przez Kościół.Jest to zgodne z nauką wszystkich Ojców [Kościoła], którzy nauczali, że jawni heretycy natychmiast tracą wszelką jurysdykcję”. (św. Robert Bellarmin, De Romano Pontifice II, 30).
Takie jest ostateczne zdanie św. Roberta Bellarmina, Doktora Kościoła w sprawie Papieża, który publicznie popadłby w herezję. Więcej można przeczytać w artykule x. Antoniego Cekady: „Cytat z Bellarmina o „stawianiu oporu” Papieżowi, czyli kolejny mit tradycjonalistów”.
Znajomy niedawno temu zwrócił moją uwagę na krótkie tłumaczenie fragmentu tekstu, który pojawił się w kwietniu b.r. w piśmie Catholic Family News. Czytaj dalej
Medice, cura teipsum or the Sedevacantophobia of Fr. Stehlin
Sedevacantism as the „orphan disease”… That’s a new one.
If the doctor does not know a given disease, how can he authoritatively propose a cure? And when he himself is so sick (incurably?) that he considers sick the healthy patient, then we have a tragic situation indeed. It would be better for healthy people to avoid such a “doctor”, so that he himself would not accidentally (on purpose?) infect them.
The most recent issue of “Zawsze wierni”1 does not excel in accurate judgments and proper conclusions, as it was already to be seen with respect to the “Escape into Dreams” text2. As it was to be expected, in the description written in language characteristic rather of a charismatic presbyter than a thomistic author, there was place for the pestilence, cholera, ulcers, virus, bacteria of the terribly contagious sedevacantism. Due to the frightening appearance of a human being struck by this exceptionally infectious physico-psychic disease, Fr. Stehlin, in the role of a “doctor”, conducts once again a scaring therapy. In the article entitled “Who standeth, let him take heed lest he fall” available on the Internet (it is again possible to save a few zlotys), one can savor the seemingly “scholarly analysis” and the proposed treatment: Czytaj dalej
Medice, cura teipsum, czyli sedewakantofobia x. Stehlina
Sedewakantyzm jako „choroba sieroca”… Tego jeszcze nie było.
Jeśli lekarz nie zna się na danym schorzeniu, to jakże może autorytatywnie proponować lekarstwo? A jeśli sam jest tak chory (nieuleczalnie?), że zdrowego pacjenta uważa za chorego, to już wtedy mamy doprawdy tragiczną sytuację. Lepiej, żeby zdrowi ludzie unikali takiego „lekarza”, by przypadkiem (celowo?) ich sam nie zaraził.
Najnowszy numer pisma „Zawsze wierni” nie celuje w trafnych sądach i właściwych wnioskach, jak już dało się zauważyć a propos tekstu „Ucieczka w marzenia”. Jak można się było tego spodziewać, w opisie napisanym językiem charakterystycznym raczej dla charyzmatycznego prezbitera niż tomistycznego autora znalazło się też miejsce na dżumę, cholerę, wrzody, wirusa, bakcyla przerażająco zaraźliwego sedewakantyzmu. Z powodu odstraszającego wyglądu człowieka dotkniętego tą wyjątkowo zakaźną chorobą cielesno-psychiczną x. Stehlin, w roli „lekarza”, przeprowadza po raz kolejny terapię odstraszającą. W artykule pod tytułem „Kto stoi, niech baczy, aby nie upadł…” dostępnym w Internecie (znowu da się oszczędzić kilku złotych), można się uraczyć pozornie „uczoną analizą” i proponowaną kuracją: Czytaj dalej
św. Robert Bellarmin, kardynał, Doktor Kościoła, niezrównany autorytet w kwestii urzędu papieskiego
Oto jeden tylko wątek z jednego z wielu autorytetów, na których opiera się stanowisko zwane sedewakantystycznym: św. Roberta Bellarmina. Przeto ten Doktor Kościoła głosi, że
„Papież, będący jawnym heretykiem automatycznie (per se) przestaje być papieżem i głową Kościoła, jako że natychmiast przestaje być chrześcijaninem (katolikiem) oraz członkiem Kościoła. Z tego powodu może on być sądzony i ukarany przez Kościół. Jest to zgodne z nauką wszystkich Ojców [Kościoła], którzy nauczali, że jawni heretycy natychmiast tracą wszelką jurysdykcję”. (św. Robert Bellarmin, De Romano Pontifice II, 30).
Nie ma natomiast żadnych teologicznych podstaw, by stawiać opór papieżowi, gdy chodzi o kwestie dotyczące wiary i moralności, w których to papież mocą obietnicy Chrystusowej jest nieomylny. X. Cekada podejmuje się tu wyjaśnienia pewnego błędnie interpretowanego cytatu dotyczącego tego tematu. Czytaj dalej
Pelagius Asturiensis 