Franciszek, „Miss świata” wszystkich niekatolików
Od chwili marcowego wyboru przez apostatów na głowę modernistycznego neokościoła, Bergoglio zwany Franciszkiem nie przestaje bić rekordów popularności wśród najrozmaitszych kategorii ludzi.
„Papież” ubogich, modernistów, indultowców i lefebrystów zdobywa zaufanie i szczególne uznanie zwłaszcza pośród grup najbardziej wrogich katolicyzmowi.
Ostatnimi czasy Bergoglio może się poszczycić następującymi wyróżnieniami: Czytaj dalej
Msze święte w Boże Narodzenie w Oratorium NMP Królowej Polski w Krakowie, ul. Józefa Sarego 18/2:
Pasterka – godz. 0:00
Druga Msza Św. (Anielska) – godz. 10:00
Trzecia Msza Św. (Królewska) w Oratorium Św. Jana Apostoła i Ewangelisty we Wrocławiu, ul. Drohobycka 34/1 o godz. 17:00
W drugi dzień Oktawy, św. Szczepana, Pierwszego Męczennika:
Msza św. w Oratorium we Wrocławiu o godz. 10:00
Msza św. w Oratorium w Krakowie o godz. 18:00
Tym, którym odległość nie pozwala Czytaj dalej
Archanioł (Arcangelo) Corelli (1653-1713), Concerto Grosso dla dwóch skrzypców, cello, instrumentów strunowych i basso continuo w G moll „Fatto per la notte di Natale”, Op. 6 Nr 8, 1. Vivace, 2. Grave „Arcate, sostenuto e come sta”, 3. Allegro, 4. Adagio – Allegro – Adagio, 5. Vivace, 6. Allegro, 7. Pastorale (largo). Na okres Bożego Narodzenia polecam to muzyczne arcydzieło katolickiego baroku wspaniałego kompozytora włoskiego w kilku różnych interpretacjach. Czytaj dalej
Witraż z południowego końca transeptu kościoła św. Eustachego w Paryżu
Przyjaciołom, Znajomym i Czytelnikom życzę błogosławionych świąt Bożego Narodzenia. Aby „światłość prawdziwa, która oświeca wszelkiego człowieka na ten świat przychodzącego”, przez większość ani poznana, ani przyjęta, była przez Państwa nie tylko poznana i przyjęta, ale i światłem ku zbawieniu, codziennym utwierdzeniem w Wierze nadprzyrodzonej i mocą prawdziwych synów Bożych, którzy weń uwierzyli i żyją zgodnie z Jego przykazaniami.
Pelagiusz z Asturii
Zgodnie z zapowiedzą w listopadowym wywiadzie, bp Bernard Fellay, Przełożony Generalny Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X, zawezwał do kolejnej krucjaty różańcowej. Podobnie jak z poprzednimi, prawdziwe intencje Doktora subtelnego z Menzingen dość łatwe są do rozszyfrowania dla przynajmniej średnio rozgarniętego katolika.
Warto jednak najpierw rzucić okiem na dotychczasowe inicjatywy tego typu i ich „osiągnięcia”.
Ulubiony „papież” „tradycjonalistów”, „wyswobodziciel” Mszy trydenckiej z montiniańskich katakumb i autor nowej nomenklatury liturgicznej kościoła soborowego
Krucjata I (2006): „o uwolnienie Mszy tradycyjnej”, której owocem było motu proprio Ratzingera, ustanawiające w porządku prawnym „nadzwyczajną formę” jednego rytu rzymskiego, którego „formą zwyczajną” pozostaje novus ordo. Poprzez umieszczenie pewnej późnej formy Mszy tradycyjnej (według mszału z 1962 roku dotkniętego silnymi wpływami Bugniniego) w systemie novus ordo zmodyfikowana tradycyjna Msza katolicka stała się tylko wydziwieniem dla nielicznych estetów świeckich i duchownych „przywiązanych do dawnych form liturgicznych”, podczas gdy modernistyczny sztuczny twór pozostał główną zasadą modlitwy (lex orandi) wierzeń (lex credendi) modernistycznego neokościoła. Jednocześnie, i co najgorsze, teologia jednej z drugą została całkowicie zrównana, co jest główną „zasługą” herezjarchy Ratzingera o heglowskich upodobaniach. Msza zgodna z zaleceniami i ograniczeniami systemu ratzingerowskiego (uznanie Soboru Watykańskiego II oraz novus ordo jako „formy zwyczajnej”) nie jest Mszą świętą Kościoła katolickiego. Czytaj dalej
Wkrótce na stronie Novus Ordo Watch (Obserwatorium Novus Ordo) pojawi się film z dwugodzinnej debaty między bp Sanbornem a Panem doktorem Fastiggi’m, w której 19 lipca 2004 roku podjęli się tematu eklezjologii Soboru Watykańskiego II. Bp Donald Sanborn jest rektorem Seminarium Trójcy Przenajświętszej w Brooksville na Florydzie, a P. dr Robert Fastiggi jest wykładowcą teologii systematycznej w Seminarium Serca Jezusowego w Detroit, w stanie Michigan. Ekscelencja, rzecz jasna, argumentuje, że nauczanie Vaticanum II na temat natury Kościoła jest wręcz heretyckie (stąd też jedynie stanowisko sedewakantystyczne jest w stanie dać logiczną odpowiedź na problem zaistniały przez heretyckie nauki nauczane przez pozorny autorytet na Watykanie). Cały film obejrzeć będzie można 31 grudnia, na razie natomiast do obejrzenia jest typowo amerykański zwiastun tak poważnego tematu: Czytaj dalej
Nieomylność papieska
Bp Robert Fidelis McKenna OP
1. Definicja i interpretacja
Jak powszechnie wiadomo dogmat o nieomylności papieża został zdefiniowany na Soborze Watykańskim w 1870 roku. Ojcowie soborowi uznając Boskie pochodzenie tego dogmatu, sformułowali go w następujących słowach:
„Gdy Biskup Rzymski przemawia ex cathedra, to znaczy, gdy sprawując urząd pasterza i nauczyciela wszystkich wiernych, swą najwyższą apostolską władzą określa zobowiązującą cały Kościół naukę w sprawach wiary i moralności – dzięki opiece Bożej obiecanej mu w osobie św. Piotra Apostoła posiada tę nieomylność, w jaką Boski Zbawiciel zechciał wyposażyć swój Kościół w definiowaniu nauki wiary i moralności. Dlatego takie definicje Biskupa Rzymskiego są niezmienne same z siebie, nie zaś na mocy zgody Kościoła” (Denz. 1839). Czytaj dalej
Suche dni (łac. „quattuor tempora”), występujące cztery razy w roku, należą do dni pokutnych, podczas których wszystkich katolików od 21 do 60 roku życia (wyłącznie) obowiązuje post ścisły. Pochodzą z czasów apostolskich i mają każde (zimowe, wiosenne, letnie i jesienne) swoje własne znaczenie, liturgię, intencje modlitewne, ponadto są tradycyjnymi dniami udzielania święceń (zwyczaj udzielania święceń kapłańskich w święto apostołów Piotra i Pawła jest „nowoczesny”) (w przyszłości u Pelagiusza pojawi się artykuł szczegółowo opisujący suche dni). Dzisiaj, w piątek oraz w sobotę, 18, 20 i 21 grudnia wypadają suche dni zimowe (środa, piątek i sobota po niedzieli Gaudete). Tym, którzy zgodnie ze swoją wiarą pragną zachowywać zasady postów, które ustanowił Kościół katolicki, a nie soborowi apostaci (którzy usunęli praktycznie wszystkie posty), czy FSSPX (gdzie suche dni obchodzi się tylko w środę i piątek albo wcale) i inne środowiska pośrednie, przedstawiam je poniżej. Któż lepiej niż Kościół święty zna naturę człowieka i jego możliwości? Jaki zatem katolik śmiałby uznawać zasady ustalone przez nieskalaną Oblubienicę Chrystusa za niemożliwe do wykonania przez człowieka, którego natura z biegiem czasu wcale się nie zmienia… Czytaj dalej
17 września 2002 roku, w kościele Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Norwood (stan Ohio), w Stanach Zjednoczonych, x. Cekada prowadził dyskusję z x. Jenkinsem ze Zgromadzenia Św. Piusa V na temat ważności i godziwości konsekracji biskupich dokonanych przez bpa Thuca. Właściwym powodem tego wydarzenia był fakt odmawiania komunii przez duchownych Zgromadzenia Św. Piusa V wiernym uczęszczającym do kaplic niezależnych sedewakantystycznych duchownych, którzy mieli cokolwiek wspólnego z biskupami wywodzącymi się z linii bpa Piotra Marcina Thuca. Argumenty przedstawione przez obie strony jednoznacznie przemawiają za ważnością i godziwością tych sakr. Oto nagranie dyskusji, z którym warto się zapoznać: Czytaj dalej
Dwadzieścia dziewięć lat temu odszedł po wieczną nagrodę bp Piotr Marcin Ngo Dinh Thuc, biskup Hué w Wietnamie, później biskup tytularny Bulla Regia. Ekscelencja uratował Ofiarę Czystą (Oblatio munda), wolną od heretyckiej zarazy w kanonie Mszy św., katolickiej kapłaństwo i biskupstwo, konsekrując kilku biskupów niezależnie od uzurpujących władzę modernistów. Zwłaszcza ważne dla przyszłości katolicyzmu były konsekracje: o. Michała Ludwika Guerarda des Lauriers 7 maja 1981 roku oraz xx. Mojżesza Carmony i Adolfa Zamory, bliskich współpracowników x. Saenza y Arriagi, 17 października tego samego roku. Czytaj dalej
Jak wielu pewnie słyszało, pewien odważny kapłan z grupą wiernych modlitwą różańcową przerwał ekumeniczne spotkanie w katolickiej katedrze Buenos Aires, które upamiętniało rocznicę pogromu nocy kryształowej z 1938 roku. Ponieważ wiara katolicka zabrania takich spotkań (np. Pius XI w Mortalium animos), argentyńscy wierni pod przewodnictwem duchownego sprzeciwili się nie tylko słowem, ale i czynem, wobec obrazy Boga, świętej religii i budynku kościelnego.
Jak zauważył polski serwis informacyjny FSSPX, x. Krystian Bouchacourt wydał oświadczenie w związku w ekumenicznym spotkaniem, w którym przypomniał nauczanie Kościoła w sprawie podobnych wydarzeń. Jego oświadczenie było jednak niezależne od aktu sprzeciwu oburzonych tradycjonalistów. Mało to, w wywiadzie udzielonym gazecie Clarín odciął się zupełnie od tego „głupiego” i „jałowego” aktu. Na pytanie, czy poparł wtargnięcie grupy do katedry, Przełożony dystryktu Ameryki Południowej odpowiedział: Czytaj dalej
Był sobie taki nie byle jaki filozof i teolog współczesny Akwinacie. Nazywał się Jan Duns Szkot. Jego wybitny umysł zrodził jednak kilka błędów natury filozoficznej, jak jednoznaczne pojmowanie bytu, czego skutkiem jest jednoznaczne orzekanie o Bogu i stworzeniach (przeciwko tomistycznemu analogicznemu), natura jednostkowa (słynna haecceitas) jako zasada ujednostkowienia oraz umiarkowany woluntaryzm. Te błędy filozoficzne przyczyniły się do powstania i wzmocnienia się nurtu zwanego nominalizmem, który to z kolei doprowadził do schyłku filozofii realistycznej i zastąpienia ją filozofiami nowożytnymi (Kartezjusz). Duns Szkot ma jednak wielką zasługę w obronie Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny (tu też przeciwko św. Tomaszowi). A ze względu na swój wyjątkowo wnikliwy i subtelny umysł otrzymał przydomek Doctor subtilis, Doktor subtelny.
Obecnie żyje sobie taki nie byle jaki biskup, który nie wyróżnia się ani teologią, ani filozofią, choć umysł ma przynajmniej równie niezwykle subtelny. Nie jest on teoretykiem, ale raczej praktykiem. Dlatego jego słowa mogą być trudne do zrozumienia dla rozumów mniej przenikliwych. Nie ma takiej okazji, by jego publiczne słowa nie były niewłaściwie interpretowane, nawet przez swoich. Czytaj dalej
Kilka błędów wokół nieomylności papieskiej i Magisterium
oraz ich odparcie na podstawie autorytetu Ojców Soboru Watykańskiego I i Magisterium Kościoła
Skoro papieska nieomylność jest tak trudna do osiągnięcia, kto wie, czy nie była omylną definicją soboru???
W poniższym tekście polemicznym, obnażając błędy bpa Williamsona, x. Murro porusza kluczowe prawdy dotyczące nieomylności papieskiej oraz Magisterium Kościoła. Moc jego argumentu opiera się na tekstach samego Magisterium oraz na wypowiedziach teologów odpowiedzialnych za sformułowanie uroczystej definicji ogłoszej w konstytucji dogmatycznej Soboru Watykańskiego I Pastor aeternus a zatwierdzonej przez Ojców soboru i Papieża Piusa IX. Poniższy artykuł słusznie możnaby zatytułować „Neogallikanie z FSSPX przeciwko Soborowi Watykańskiemu I”.
Jednym z takich podstawowych błędów, które potem rzucają swój cień na całą teologię, jaką się uprawia, jest restrykcyjne pojmowanie nieomylności papieskiej ograniczając ją przez wyolbrzymianie czterech wyszczególnionych warunków, przez co papież sprawowałby swoją nieomylność wyjątkowo rzadko, albo praktycznie nigdy. Otóż, jest to dokładnie to, przed czym ostrzegał bp Freppel, ekspert podczas obrad Soboru Watykańskiego I, mówiąc, że heretycy wykorzystaliby takie warunki do praktycznego unicestwienia nieomylnych orzeczeń papieskich.
W rocznicę powstania blogu Pelagiusza pragnę zwrócić uwagę na zasadnicze błędy środowiska bractwowego, urzeczywistnionego tutaj w „znamienity” sposób przez bpa Williamsona, które sam Pelagiusz w jakimś przynajmniej stopniu sam wcześniej wyznawał. Oby lektura poniższego artykułu pomogła i innym zrozumieć prawdziwą naturę Magisterium Kościoła, autentyczne znaczenie nieomylności papieskiej oraz niezastąpioną wartość autorytetu w Kościele rzymsko-katolickim, w którym to wiara pochodzi z autorytetu, a nie odwrotnie. Czytaj dalej
Nieomylność Papieża
o. Maksymilian Kolbe
– Nie powiem, żebym był niewierzącym. Wierzę w istnienie Boga, ale przecież niepodobna znowu uznawać za prawdę wszystkiego, czego Kościół katolicki naucza.
– A to dlaczego?
– Bo pewne rzeczy nie godzą się z faktami.
– Na przykład?
– Niedawno temu ogłoszono nieomylność papieża jako dogmat, a jednak nie można powiedzieć, żeby wszyscy papieże nigdy nie zboczyli z prawej drogi. Czytaj dalej
Podstawowym błędem znacznej większości różnej maści „tradycjonalistów” jest fałszywe pojęcie nieomylności papieskiej ogłoszonej konstytucją dogmatyczną Pastor Æternus 18 lipca 1870 roku podczas obrad Soboru Watykańskiego (I). Wielu duchownych, a za nimi świeckich, stara się za gallikanami i innymi heretykami rozumieć restrykcyjnie ten dogmat, ograniczając nieomylność papieską do uroczystych orzeczeń, które tak naprawdę miałyby się pojawiać dwa czy trzy razy na stulecie.
Absurdalność takiego pojęcia staje się oczywista przy rozważeniu praktycznych skutków takiego stanu rzeczy (pisze to osoba, która sama zbyt długo ślepo wierzyła niedouczonym duchownym). Gdyby rzeczywiście nieomylność dotyczyła tylko wyjątkowo rzadkich definicji, oznacza to, że na co dzień Najwyższy Pasterz Kościoła mógłby popadać w błąd teologiczny (a nawet w herezję) i głosić go Kościołowi powszechnemu. Ponadto, każda wypowiedź Papieża, jeśli nie byłaby „uroczystym orzeczeniem” (którego kryteria stawialiby odrzucający nieomylność gallikanie), byłaby podatna na krytykę i niepodporządkowanie się. Czytaj dalej
Pelagius Asturiensis 