Co jest nie tak z deklaracją końcową Kapituły Generalnej FSSPX

Tekst Deklaracji końcowej z Kapituły Generalnej FSSPX z lipca 2012 można przeczytać poniżej Komentarza Eleison. Warto zwrócić uwagę, że kilku kapitulantów było bardzo niezadowolonych z wyników tejże kapituły (bp Tissier de Mallerais, x. Faure, więc nie tylko bp Williamson, bezprawnie wykluczony z udziału w tejże kapitule, uważa ją za pewną porażkę).
Polecam porównać poniższą Deklarację do Deklaracji abp Lefebvre’a z 1974 oraz do deklaracji Kapituły Generalnej z 2006.

Pelagius Asturiensis

Odwracalna deklaracja
J.E. bp Ryszard Williamson
Komentarz Eleison nr CCLXXI (271)
22 września 2012

Nie wszystko z Kapituły Generalnej Bractwa Św. Piusa X, która miała miejsce w Szwajcarii w lipcu mogło być katastrofalne, ale z jego dwóch oficjalnych owoców, „Sześć Warunków” jest „alarmująco słabe” (cf. EC 268, 1 września), a jego „Deklaracja” końcowa pozostawia wiele do życzenia. Oto króciutkie streszczenie jej dziesięciu akapitów:

1 Dziękujemy Bogu za 42 lat istnienia naszego Bractwa. 2 Odzyskaliśmy ponownie naszą jedność po niedawnym kryzysie (naprawdę?), 3 aby wyznawać naszą wiarę 4 w Kościół, w Papieża, w Chrystusa Króla. 5 Trzymamy się niezmiennego Magisterium Kościoła, 6 jak również jego niezmiennej Tradycji. 7 Jednoczymy się ze wszystkimi katolikami, którzy są obecnie prześladowani. 8 Modlimy się o pomoc do Najświętszej Dziewicy Maryi, 9 do św. Michała 10 i do św. Piusa X.

Jest to Deklaracją, której nie brak pobożności, która, jak mówi św. Paweł, jest do wszystkiego pożyteczna (I Tym. IV, 8). Jednakże, wobec swych dwóch uczniów, Tymoteusza i Tytusa, ciągle podkreśla potrzebę doktryny, która jest fundamentem prawdziwej pobożności. Niestety, Deklaracja jest raczej mniej silna doktrynalnie. Zamiast ostro skrytykować doktrynalne błędy Soboru, które niszczyły i niszczą Kościół przez ostanie 50 lat, zawiera w swych najbardziej doktrynalnych akapitach, 5 i 6, tylko nieśmiałe potępienie tych błędów, razem z hołdem wobec niezmiennego Magisterium (5) i Tradycji (6) Kościoła, celne, ale stanowiące argument zbyt łatwo odwracalny przez Soborowca. Zobaczcie, jak:

Akapit 5 wspomina nowinki Soboru Watykańskiego II [mówiąc, że] są „naznaczone błędami”, podczas gdy niezmienne Magisterium Kościoła jest nieprzerwane: „swą nauczycielską władzą przekazuje depozyt wiary objawionej, czyniąc to w doskonałej harmonii z prawdą, którą cały Kościół wyznawał zawsze i wszędzie.” Co oczywiście zakłada, że Rzym powienien wziąć Sobór Watykański II do pralni, by usunąć plamy. Ale zobaczcie, jak Rzymianin może odpowiedzieć: „Wyrażenie ciągłości Magisterium przez Kapitułę jest całkowicie godne podziwu! Ale my, Rzymianie, jesteśmy tym Magisterium i my mówimy, że Sobór Watykański II nie jest splamiony!”

Podobnie z akapitem 6. Deklaracja głosi: „Niezmienna Tradycja Kościoła aż do końca czasów przekazuje i będzie przekazywała nauki niezbędne dla zachowania wiary i zbawienia duszy”. Zatem władze Kościoła muszą wrócić do Tradycji. Odpowiedź rzymska: „Opis Kapituły, jak Tradycja przekazuje Wiarę jest całkowicie godny podziwu! Ale my, Rzymianie, jesteśmy strażnikami tej Tradycji i mówimy, że Sobór Watykański II nie zrywa z nią, ale ją kontynuuje. Kapituła jest więc całkowicie w błędzie sugerując, że musimy do niej powrócić.”

Skontrastujcie siłę nieodwracalnego ataku arcybiskupa Lefebvre’a na błędy Soboru Watykańskiego II w jego słynnej Deklaracji z listopada 1974. Ogłosił, że soborowy Rzym nie jest katolickim Rzymem, ponieważ reforma soborowa jest „naturalistyczna, teilhardystyczna, liberalna i protestancka… całkowicie zatruta… z herezji się wywodząca i do herezji prowadząca”, etc., etc. Jego wnioskiem jest kategoryczne odrzucenie jakichkolwiek związków z Neorzymem, ponieważ absolutnie nie jest on prawdziwym Rzymem.

Znajdźcie w Internecie obie Deklaracje i zobaczcie, która jest niewątpliwym zatrąbieniem do koniecznej bitwy (I Kor. XIV, 8)! Trzeba się zastanowić, ilu z kapitulantów z 2012 kiedykolwiek studiowało, co powiedział Arcybiskup i dlaczego.

Kyrie eleison.

Tłumaczył z języka angielskiego Pelagius Asturiensis. Warto również odnieść się do innej analizy dwuznaczności tejże deklaracji na blogu Z Niepokalaną.

Tekst Deklaracji końcowej z Kapituły Generalnej FSSPX z lipca 2012:

Na zakończenie kapituły generalnej Bractwa Kapłańskiego Świętego Piusa X, zebrani przy grobie jego czcigodnego założyciela, abp. Marcelego Lefebvre’a, i w jedności z przełożonym generalnym FSSPX, my, uczestnicy kapituły — biskupi, przełożeni i najstarsi członkowie Bractwa — wznosimy do nieba nasze szczere dziękczynienie za cudowną opiekę, którą Bóg od 42 lat roztacza nad naszym dziełem. Wykonujemy je w Kościele pogrążonym w kryzysie i w świecie, który z każdym dniem odchodzi coraz dalej od Boga i Jego prawa.

Chcemy wyrazić wdzięczność wszystkim członkom naszego Bractwa — księżom, braciom, siostrom, tercjarzom, bliskim nam wspólnotom zakonnym, a także naszym drogim wiernym — za ich stałe zaangażowanie i żarliwą modlitwę w intencji tej kapituły, cechującej się szczerą wymianą poglądów i bardzo owocną współpracą. Każda wspaniałomyślnie przyjęta ofiara i każde cierpienie przyczyniły się do przezwyciężenia trudności, na które Bractwo napotykało w ostatnim czasie. Odzyskaliśmy poczucie głębokiej jedności, gdy idzie o naszą zasadniczą misję zachowywania i obrony wiary katolickiej, formowania świętych kapłanów i dążenia do odnowy chrześcijańskiego świata. Określiliśmy i przyjęliśmy warunki konieczne do ewentualnej normalizacji kanonicznej. Zdecydowaliśmy, że w takim przypadku decydujący głos będzie miała kapituła Bractwa zwołana w trybie nadzwyczajnym.

Nie wolno nam nigdy zapomnieć, że uświęcenie dusz zawsze zaczyna się w nas samych. Jest ono owocem wiary, która ożywia i działa za sprawą dzieł miłosierdzia, zgodnie ze słowami świętego Pawła: „Nie możemy bowiem nic przeciwko prawdzie, ale za prawdę” (2 Kor 13, 8), i „jak i Chrystus umiłował Kościół i wydał samego siebie za niego (…) żeby był święty i niepokalany” (Ef 5, 25–27).

Kapituła uważa, że najważniejszym obowiązkiem Bractwa w jego służbie, którą chce świadczyć Kościołowi, pozostaje nadal, z Bożą pomocą, głoszenie wiary katolickiej w całej jej czystości i integralności i z determinacją równą sile nieustannych ataków, którym jest ona dziś poddawana.

Z tego powodu wydaje się właściwe, byśmy potwierdzili naszą wiarę w Kościół rzymskokatolicki, jedyny Kościół założony przez Chrystusa Pana, poza którym nie ma zbawienia ani możliwości znalezienia środków do niego prowadzących; naszą wiarę w jego monarchiczny ustrój, ustanowiony przez Chrystusa, dzięki któremu najwyższa władza rządzenia nad całym Kościołem powszechnym należy wyłącznie do papieża, wikariusza Chrystusa na ziemi; naszą wiarę w powszechne panowanie Jezusa Chrystusa, Stwórcy zarówno porządku naturalnego, jak i nadprzyrodzonego, któremu każdy człowiek i każda społeczność musi być poddana.

Bractwo wciąż pozostaje wierne orzeczeniom i nauczaniu niezmiennego Magisterium Kościoła w odniesieniu do wszystkich nowinek II Soboru Watykańskiego, które pozostają naznaczone błędami, a także w odniesieniu do wynikłych z nich reform. Uznajemy, że naszym niezawodnym przewodnikiem pozostaje to nieprzerwane Magisterium, które swą nauczycielską władzą przekazuje depozyt wiary objawionej, czyniąc to w doskonałej harmonii z prawdą, którą cały Kościół wyznawał zawsze i wszędzie.

Bractwo uznaje za swego przewodnika również niezmienną Tradycję Kościoła, która aż do końca czasów przekazuje i będzie przekazywała nauki niezbędne dla zachowania wiary i zbawienia dusz, czekając dnia, kiedy stanie się możliwa otwarta i poważna debata umożliwiająca powrót władz kościelnych do Tradycji.

Chcemy zjednoczyć się z chrześcijanami prześladowanymi w różnych krajach świata, którzy teraz cierpią za wiarę katolicką, niektórzy z nich nawet aż po męczeńską śmierć. Ich krew, przelana w łączności z Ofiarą składaną na naszych ołtarzach, jest gwarancją prawdziwej odnowy Kościoła in capite et membris (łac. ‘w głowie i członkach’), według dawnej maksymy mówiącej, iż sanguis martyrum semen christianorum (łac. ‘krew męczenników jest zasiewem chrześcijan’).

„Zwracamy wreszcie nasze oczy ku Najświętszej Maryi Pannie, która również strzeże przywilejów swego Boskiego Syna, Jego chwały, Jego Królestwa na ziemi i w niebie. Jak często interweniowała Ona w obronie świata chrześcijańskiego — nawet zbrojnie — przed wrogami Królestwa Naszego Pana! Błagamy Ją dziś, by z wnętrza Kościoła wypędziła wrogów, którzy usiłując go zniszczyć, są groźniejsi od wrogów zewnętrznych. Niech raczy Ona zachować w nienaruszonej wierze, w miłości do Kościoła i przywiązaniu do Następcy Piotra wszystkich członków Bractwa Świętego Piusa X oraz wszystkich kapłanów i wiernych, którzy z nim współpracują, by móc uchronić nas zarówno przed schizmą, jak i herezją.

Niech św. Michał Archanioł natchnie nas swą gorliwością dla chwały Bożej, a swą siłą do walki przeciwko diabłu.

Niech św. Pius X darzy nas swą mądrością, swą nauką i swą świętością, abyśmy potrafili odróżnić prawdę od fałszu i dobro od zła w tych czasach zamętu i kłamstwa” (abp M. Lefebvre, Albano, 19 października 1983 r.).

Ecône, 14 lipca AD 2012 (źródło: dici.org, 20 lipca 2012)

Tekst polski za: Serwis Informacyjny FSSPX w Polsce.

Reklama