Odpowiedzialność rodziców (kazanie bpa Williamsona)

Kształtowanie cnót jest podstawą wychowania. Tu: cztery cnoty kardynalne (roztropność, sprawiedliwość, męstwo, umiarkowanie) z katedry strasburskiej

Instytucja rodziny jest dziś bardziej atakowana niż kiedykolwiek wcześniej. Atak ten nabierał siły w XX wieku, by w ostatnich czasach ruszyć pełną parą ze sprzecznym z prawem naturalnym ustawodawstwem wielu państw świata oraz pochwałami dla wynaturzeń ze strony modernistów zasiadających w Watykanie i na stolicach biskupich.

Świat już dawno temu zarzucił sztukę rodzicielską, sztukę wychowania dzieci przez rodziców. Niestety, wśród katolików jest zazwyczaj tak samo. Ciężko dziś spotkać katolickich rodziców, którzy czynią jakiekolwiek wysiłki w tym kierunku, zwykle natomiast uważają, że się to samo stanie, że „jakoś to będzie”, że małe dzieci po prostu takie są, że potem z tego wyrosną, że to trudna rzecz wychowanie, etc. Nie pracując nad sobą wcale, nad swoim charakterem, nad ćwiczeniem cnót przyrodzonych i nadprzyrodzonych, spodziewają się, że ich dzieci wyrosną na dobrych ludzi i katolików. Przeto jakże mało ludzi wie, jak pracować nad sobą, na czym polega sztuka wychowania (a jest to sztuka w znaczeniu ścisłym), samemu nie mając od kogo się tego nauczyć, zaniedbują tę dziedzinę przez lata.

Bp Williamson i Midrasz „Boga Człowieka”

Artykuł nie jest ze strony „sedewakantystycznej”, więc żeby nie było, że „sedecy” atakują biskupa. Swoją drogą nawet nie wiem, na ile ów koszerny poemat Marii Valtorty jest znany w Polsce i czytany (wśród katolików).

Pelagiusz z Asturii

„… gdybym miał pod swoją pieczą rodzinę: [czytałbym] dzieciom na głos co wieczór wybrane rozdziały z Poematu Boga-Człowieka Marii Valtorty. A kiedy skończylibyśmy pięć tomów po angielsku, to wyobrażam sobie, że czytalibyśmy znów od początku, i tak dalej, aż wszystkie dzieci opuściłyby dom!” (Bp Williamson, Komentarze Eleison CCLXXV (275) 20 października 2012. CZYTANIE W DOMU)

Zostałem poproszony o przedstawienie wyników moich poszukiwań dotyczących „katolickiego” midrasza zatytułowanego „Poemat Boga-Człowieka” napisanego rzekomo przez kobietę o nazwisku Maria Valtorta, który jest gorliwie promowany przez bpa Williamsona. Większość z nich została zamieszczona na pewnym tradycjonalistycznym forum, które zostało zawieszone, wskutek czego przestały one być dostępne. Poniżej znajduje się kilka komentarzy opartych na tych wynikach, które zamieściłem na innym forum tradycjonalistów. Nie zawierają one wszystkich moich zastrzeżeń, przede wszystkim przedstawienia Maryi wnioskującej, że powinna być „wielką grzesznicą”, aby później mogła pokutować. Jest to ledwie zasłonięta luriańska teologia, godna sekty frankistów.

Biskupa Sanborna (kolejna) odpowiedź na ataki biskupa Williamsona

W swych „Komentarzach Eleison” biskup Williamson czasami wraca do sedewakantyzmu, a czyni to zwłaszcza w ciągu ostatnich dwóch czy trzech lat. Przedstawiając jednakże zwykle bardzo skrzywiony obraz stanowiska, z którym polemizuje, nie przyczynia się do poważnej debaty na ten ważki temat.

Ostatnią próbą obalenia stanowiska sedewakantystycznego jest „Komentarz” Ekscelencji z 8 października bieżącego roku. Jego tytuł brzmi, nomen omen, „Sedewakantyzm raz jeszcze – II” dostępny na stronie Inicjatywy Św. Marceliego.

Kilka dni później pojawiła się odpowiedź w formie wideo-wywiadu, który przeprowadza x. Desposito z biskupem Sanbornem z Seminarium Trójcy Przenajświętszej na Florydzie w USA. Poniżej przedstawiam ów filmik z polskimi napisami.

X. Cekada komentuje konsekrację dokonaną przez biskupa Williamsona

Na stronie Restoration Radio Network można posłuchać (albo ściągnąć i posłuchać) programu radiowego w języku angielskim z x. Antonim Cekadą na temat niedawno dokonanej przez biskupa Ryszarda Williamsona konsekracji biskupa Jana Michała Faure’a.

Oto opis programu:

A propos potępienia przez FSSPX niedawnej sakry

Jak się można było tego spodziewać, Bractwo Kapłańskie Św. Piusa X potępiło konsekrację z ubiegłego czwartku, kiedy to bp Williamson udzielił sakry biskupiej innemu duchownemu tak zwanego „ruchu oporu” (czyli FSSPX²). Potępienie spodziewane, jednocześnie jednak bardzo zaskakujące w swej treści.

Tak zwany „ruch oporu” wobec linii bpa Fellay powstawał rzeczywiście od około 2000 roku. Od chwili wznowienia różnego rodzaju kontaktów władz Bractwa z Rzymem spora liczba kapłanów i jeden biskup została albo usunięta z jego szeregów, albo sama odeszła. Punkt kulminacyjny został osiągnięty w 2013 roku. Niemniej jednak stanowisko znacznej większości duchownych, o których mowa, jeśli nie przyjęli wakatu Stolicy Apostolskiej za fakt, w niczym istotnym nie różni się od stanowiska oficjalnego władz i członków FSSPX: uznawać najwyższy autorytet, któremu stawia się opór we właściwej dlań dziedzinie: wiary, moralności i powszechnego prawodawstwa. Otóż komunikat Menzingen wydaje się twierdzić, że tylko członkom FSSPX przysługuje prawo funkcjonowania w obrębie „stanu konieczności”.

Bp Williamson ma konsekrować biskupa

Ciągłość linii abpa Lefebvre’a

Wielu już zapewne wie, że x. bp Ryszard Williamson ma w przyszły czwartek, na świętego Józefa, konsekrować kolejnego biskupa. Nie jest to żadna zresztą tajemnica, odkąd został usunięty z Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X było oczywiste, że taka chwila nadejdzie. Skoro władze FSSPX „zdradziły walkę arcybiskupa Lefebvre’a”, a „sedewakantyzm jest liberalizmem”, to siłą rzeczy należy zapewnić ciągłość słusznej pragmatycznej drogi obranej przez założyciela Ecône i kontynuowanej przez brytyjskiego biskupa. Sam zresztą od około dwóch czy trzech lat mówił o takiej ewentualności. A nawet nadgorliwi członkowie tzw. „ruchu oporu” proponowali mu publicznie swoich kandydatów (strona Z Niepokalaną).

Abp Lefebvre za pojednaniem i dlaczego nie przyjaźnić się z lefebrystami?

W najnowszym „Komentarzu Eleison” (nr CCCLXXVII z 4 października, 2014) xiądz biskup Williamson przytacza fragment ostatniego wywiadu, który został przeprowadzony z arcybiskupem Lefebvre’m przed jego śmiercią.

Siłą rzeczy dwie uwagi nasuwają się na myśl każdego konsekwentnego katolika.

Po pierwsze, nawet po konsekracjach z 1988 roku, kiedy to wszystkie zewnętrzne pozory świadczyły o tym, że abp Lefebvre całkowicie zerwał z modernistami, miał on jednak nadal nadzieję na przyszłe porozumienie z nimi i takiego porozumienia z zasady nie odrzucał. Na pytanie, „Czy sytuacja w Rzymie pogorszyła się od czasu negocjacji z 1988 roku?” arcybiskup odpowiada:

Dziewczęta na uniwersytecie

Tak z okazji zbliżającego się roku akademickiego. Niestety, łatwiej w niektórych przypadkach (gdy dana natura kobieca jest usposobiona do tego), przy pracy i kierownictwie mądrej osoby, usunąć zgubne skutki tego, o czym pisze Ekscelencja, niż przekonać nowoczesnego liberała do argumentów przedstawionych przezeń.

Pelagiusz z Asturii

Dziewczęta na uniwersytecie
Emancypacyjna miska soczewicy (Rodz. XXV, 29-34)
Winona, 1 września, 2001

Drodzy Przyjaciele i Dobroczyńcy:

Kanadyjczycy wydają mi się uderzająco uprzejmymi ludźmi, i „uderzająco” to właściwe słowo! Dziesięć lat temu w Kanadzie zadano mi niewinne pytanie o to, czy kobiety powinny nosić spodnie. Jakieś dziesięć tygodni temu, również w Kanadzie, zapytano mnie, czy dziewczę może pójść na konserwatywny uniwersytet Novus Ordo. Odpowiedź na drugie pytanie może być równie kontrowersyjna, jak na to pierwsze: z wszelkich przyczyn naturalnych, prawie żadna kobieta nie powinna iść na studia.

Z okazji trzynastej rocznicy zburzenia nowojorskich wieżowców

Dziś już mało kto przyjmuje oficjalną wersję wydarzeń. Ale należy jeszcze poczekać, jak z Pearl Harbor, na potwierdzenie prawdziwej wersji przez rząd amerykański. Chyba, że już nie będzie to potrzebne.

Pelagiusz

Dziesiąta rocznica
J.E. bp Ryszard Williamson
Komentarz Eleison Numer CCXX (220)
1 października 2011

Dziesiąta rocznica 9-11 nadeszła i przeszła – w dniu 11 września. Amerykańskie media tak mocno z tej okazji lały sentymentalizmem, że niedawne ulewne deszcze na wschodnim wybrzeżu wydają się być jedynie przelotną mżawką. Zanim jednak nawet samo zadawanie pytań stanie się „antysemityzmem”, spróbujmy wraz z amerykańskim komentatorem, wykazującym się bezsporną inteligencją i uczciwością, spytać się o realia tych wydarzeń.

Bp Williamson uderza ponownie… ratując „liberalnych papieży”

W swoim wczorajszym „Komentarzu Eleison” nr 357 („Nieomylność Kościoła III”) bp Williamson stara się po raz kolejny uderzyć w sedewakantyzm broniąc swojego tworu umysłowego, jakim są „liberalni papieże”.

Opierając się na tym niejasnym pojęciu, co jest typowe dla ekońskiej szkoły teologicznej, xiądz biskup tworzy prosty argument, z łatwością przekładający się w sylogizm, który pojawia się w ostatnim „Komentarzu”:

„Papieże są nieomylni. Ale liberałowie są omylni, a soborowi papieże są liberałami. Zatem nie są papieżami.”

Biskup Sanborn odpowiada biskupowi Williamsonowi

To, co biskup Williamson ma wspólnego z Hansem Küngiem, to nie tylko to, że uznają tego samego „papieża”.

Odpowiedź biskupowi Williamsonowi co do wakatu Stolicy Rzymskiej
Jego Ekscelencja Donald J. Sanborn

Wstęp

Niedawno temu biskup Williamson umieścił na swoim blogu Kyrie eleison serię artykułów, w których usiłuje obalić sedewakantyzm. Sądzę, że Biskup Williamson, ponieważ przyciągnął do siebie najbardziej zagorzałych antymodernistów w FSSPX, odkrywa u nich właśnie pewną skłonność do sedewakantyzmu. Niektórzy spośród nich są zadeklarowanymi sedewakantystami, choć w większości przypadków opinionistami. Oznacza to, że choć uważają, że Bergoglio nie jest papieżem, uznają opinię przeciwną, że Bergoglio jest papieżem, za posiadającą jakieś prawdopodobne argumenty na swą korzyść. Jestem pewien, że również moja niedawna podróż do Anglii namieszała co nieco.

W tym artykule odpowiadam na dwa blogowe artykuły biskupa Williamsona, numer 343 z 8 lutego, 2014 roku i 344 z 14 lutego, 2014 roku.

Niech mi będzie wolno zaznaczyć, że nie mam żadnego osobistego sporu z biskupem Williamsonem, pomimo wielu lat różnicy przekonań w przeszłości. Utrzymał dyskusję na wysokim i racjonalnym poziomie, więc i ja mam zamiar robić to samo.
Dla zwięzłości streściłem i sparafrazowałem jego argumenty.

Mgr Williamson contre le Concile Vatican… I! – abbé Guiseppe Murro

„Le jugement du Siège apostolique, auquel aucune autorité n’est supérieure, ne doit être remis en question par personne et personne n’a le droit de juger ses décisions. C’est pourquoi ceux qui affirment qu’il est permis d’en appeler des jugements des pontifes romains au concile œcuménique comme à une autorité supérieure à ce pontife s’écartent du chemin de la vérité.” (Pastor Æternus, Denz. 1830)

Malheureusement Mgr Williamson ne cesse pas de contredire l’enseignement de l’Eglise catholique sur la question de l’infaillibilité pontificale (et de l’indéfectibilité de l’Eglise) dans sa tentative de discréditer le « sédévacantisme ». Dans ses derniers « Commentaires Eleison » (no. 341-345) il répète les erreurs gallicanes du XIX siècle reprises par Jean Madiran, Mgr Ducaut Bourget, Mgr Lefebvre et qui sont devenu par la suite la position officielle de la « Tradition » (et ce n’est pas la Tradition apostolique).

L’article de l’abbé Guiseppe Murro, quoiqu’il était écrit il y a presque vingt ans, n’a toujours pas eu de réponse sérieuse de la part de Mgr Williamson. On peut se demander si Mgr Williamson est honnête dans son discours sur la question. D’autres aussi lui ont fait remarquer ses erreurs graves, notamment l’abbé Cekada (« L’erreur mentevacantiste de Mgr Williamson » et la suite « Mgr Williamson joue au chat et à la souris »). Mgr Sanborn va faire paraitre bientôt son article en réponse aux « Commentaires Eleison » numéro 343 et 344. Mais je pense qu’on aura beau espérer une réaction.

Toute personne sérieuse devrait lire l’article suivant pour se faire un jugement juste sur le sens de l’infaillibilité pontificale et de l’indéfectibilité de l’Eglise.

Bp Williamson gra w kotka i myszkę

A ponieważ gra do dziś (jak w niedawnych czterech „Komentarzach Eleison” nr 341 – 344), warto wrócić do tego prostego komentarza sprzed lat by nie dać się manipulować przez nonsensy „teologii” bp Williamsona.

Pelagiusz

Bp Williamson gra w kotka i myszkę
x. Antoni Cekada

W swoim ostatnim blogowym wpisie o Pascendi (wielkiej encyklice św. Piusa X przeciwko modernizmowi), biskup Ryszard Williamson (FSSPX) po raz kolejny promuje swą teorię, że moderniści naszych czasów (Ratzinger i spółka) nie są prawdziwymi heretykami, ponieważ „subiektywizm odrywa ich umysł od rzeczywistości”. Zob. Pascendi II.

Jest to kolejne zastosowanie błędu mentewakantystycznego biskupa Williamsona, który opisałem w artykule pod tym samym tytułem.

W ostatnim komentarzu biskup Williamson także używa swej typowej sztuczki polegającej na sugerowaniu (poprzez serię pytań retorycznych) fałszywej ogólnej zasady – w tym przypadku, że modernistyczni heretycy nie są odpowiedzialni za swe błędy (i w związku z tym, mamy wywnioskować, nie są w stanie utracić urzędu):

Bp Williamsona błąd mentewakantystyczny

Tekst ten jasno pokazuje nie tylko kiepską teologię bp Williamsona (pomimo jego bardzo zdrowego rozsądku w wielu zdroworozsądkowych kwestiach), ale też cały a(nty)teologiczny system FSSPX oparty na opiniach abp Lefebvre’a i mitach założycielskich. Jeszcze nie zetknąłem się z bractwowym duchownym będącym w stanie obalić argumenty przykładowego duchownego sedewakantystycznego, natomiast sedewakatyści mają zazwyczaj dość łatwe zadanie w obalaniu lefebrystycznych sofizmatów i amatorskiej teologii.

W oparciu o podstawy teologii dogmatycznej i prawa kanonicznego x. Antoni Cekada, były współbrat bp Williamsona, w mistrzowski sposób obala antysedewakantystyczny sofizmat, który Ekscelencja powtarza do dziś (cf. niedawne dwa „Komentarze Eleison”, nr 341 z 25 I i 342 z 1 II 2014), pomimo tego, iż poniższy artykuł sprzed lat otrzymał i do dziś nie udzielił satysfakcjonującej odpowiedzi.

Pelagiusz z Asturii

Bp Williamsona błąd mentewakantystyczny
x. Antoni Cekada

Ratzinger heretykiem? Nie, to tylko chory umysł.

Qui est vraiment dans l’angoisse ? Ou l’anti-sédévacantisme non-théologique de Mgr Williamson

M. Bergoglio, le „pape” des modernistes, sodomites, juifs et lefebvristes comme Mgr Williamson. Mauvais pape, mais toujours et à tout prix pape?

Si l’on lit les deux derniers Commentaires Eleison de Mgr Williamson (no. 341 du 25 I et 342 du 1 II 2014) en vain cherche-t-on des arguments vraiment théologiques pour réfuter ce qu’on appelle le sédévacantisme. L’obstination avec laquelle Son Excellence reconnait la légitimité des hérétiques manifestes occupant Rome comme les Vicaires du Christ n’est comparable qu’avec l’obstination de ceux-ci dans leurs abominations hérétiques. Toutefois, rien d’essentiel n’a changé, tant à Rome que dans la FSSPX, depuis le désastre conciliaire : les modernistes sont toujours aussi éloignés de la religion catholique et Mgr Williamson est toujours aussi prêt de les appeler les plus orthodoxes catholiques  (una cum fámulo tuo Papa nostro Francisco, et Antístite nostro N., et ómnibus orthodóxis, atque cathólicæ et apostólicæ fídei cultóribus…).

„Razem z « papieżem » to orbis catholicus nie wyznaje już wiary katolickiej”. Wywiad z x. Abrahamowiczem

X. Florian Abrahamowicz jest postacią nieznaną dla większości polskich katolików (choć był w naszej Ojczyźnie kilkakrotnie), jednakże warto przedstawić jego osobę z kilku powodów. Przez wiele lat wierny swym przełożonych w FSSPX, został przez nich dosłownie zdradzony na rzecz światowego syjonizmu, podobnie i w tym samym czasie, co bp Ryszard Williamson. Niemniej jednak między księdzem a brytyjskim biskupem panują różnice w tak ważnych kwestiach, jak reakcja na zniesienie ogłoszonych w 1988 roku ekskomunik, ocena motu proprio Benedykta XVI fałszującego teologię Mszy św. oraz kwestia wakatu Stolicy Apostolskiej, którą to kwestię x. Abrahamowicz rozumie w specyficzny acz wnikliwy sposób (nie odprawia una cum od 2007). Na koniec warto dodać, że pomimo oczerniania przez własnych współbraci i przełożonych w owym wiernym swemu powołaniu kapłanie świeccy wierni ujrzeli prawdziwego pasterza, w obronie którego pisali listy do władz FSSPX i za którym poszli opuszczając przeorat FSSPX w Rimini oraz pomagając mu w założeniu własnego oratorium, które nazwał Domus Marcel Lefebvre (w każdą niedzielę można na żywo obejrzeć Mszę świętą o godzinie 10:30). Jego i wielu innych duchownych przykład winien dodawać odwagi innym kapłanom bojącym się o dach nad głową.

Poniżej znajduje się tłumaczenie ciekawego wywiadu (obiecanego i przetłumaczonego już prawie rok temu), którego x. Abrahamowicz udzielił w 2009 roku, w kilka miesięcy po haniebnym usunięciu go z szeregów FSSPX, P. Stefanowi Heinerowi, założycielowi True Restoration Media i administratorowi bloga o tej samej nazwie.

Kilka błędów wokół nieomylności papieskiej i Magisterium

Kilka błędów wokół nieomylności papieskiej i Magisterium
oraz ich odparcie na podstawie autorytetu Ojców Soboru Watykańskiego I i Magisterium Kościoła

Skoro papieska nieomylność jest tak trudna do osiągnięcia, kto wie, czy nie była omylną definicją soboru???

W poniższym tekście polemicznym, obnażając błędy bpa Williamsona, x. Murro porusza kluczowe prawdy dotyczące nieomylności papieskiej oraz Magisterium Kościoła. Moc jego argumentu opiera się na tekstach samego Magisterium oraz na wypowiedziach teologów odpowiedzialnych za sformułowanie uroczystej definicji ogłoszej w konstytucji dogmatycznej Soboru Watykańskiego I Pastor aeternus a zatwierdzonej przez Ojców soboru i Papieża Piusa IX. Poniższy artykuł słusznie możnaby zatytułować „Neogallikanie z FSSPX przeciwko Soborowi Watykańskiemu I”.

Jednym z takich podstawowych błędów, które potem rzucają swój cień na całą teologię, jaką się uprawia, jest restrykcyjne pojmowanie nieomylności papieskiej ograniczając ją przez wyolbrzymianie czterech wyszczególnionych warunków, przez co papież sprawowałby swoją nieomylność wyjątkowo rzadko, albo praktycznie nigdy. Otóż, jest to dokładnie to, przed czym ostrzegał bp Freppel, ekspert podczas obrad Soboru Watykańskiego I, mówiąc, że heretycy wykorzystaliby takie warunki do praktycznego unicestwienia nieomylnych orzeczeń papieskich.

W rocznicę powstania blogu Pelagiusza pragnę zwrócić uwagę na zasadnicze błędy środowiska bractwowego, urzeczywistnionego tutaj w „znamienity” sposób przez bpa Williamsona, które sam Pelagiusz w jakimś przynajmniej stopniu sam wcześniej wyznawał. Oby lektura poniższego artykułu pomogła i innym zrozumieć prawdziwą naturę Magisterium Kościoła, autentyczne znaczenie nieomylności papieskiej oraz niezastąpioną wartość autorytetu w Kościele rzymsko-katolickim, w którym to wiara pochodzi z autorytetu, a nie odwrotnie.

Conférence de Mgr Williamson sur l’encyclique Quas primas et le règne du Christ-Roi

Le 22 octobre 2013 à Paris Son Excellence Mgr Williamson a donné une conférence au sujet de l’encyclique du Pape Pie XI Quas primas sur l’instauration de la fête du Christ-Roi.

Voici l’enregistrement de la conférence (les questions et les réponses subséquentes ont été omises) :

Wykład bp Williamsona o encyklice Quas primas i panowaniu Chrystusa Króla

22 października b.r. J. Eks. x. bp Ryszard Williamson wygłosił w Paryżu wykład o encyklice Papieża Piusa XI na temat ustanowienia święta Chrystusa Króla.

Oto nagranie z wykładu (wycięte zostały pytania i odpowiedzi, które nastąpiły potem):

Za co tak naprawdę wyleciał bp Williamson, czyli FSSPX na usługach światowego syjonizmu

W związku ze wzbudzającym kontrowersje niedawnym pogrzebem Eryka Priebkego, P. Marek Bongi przeprowadził wywiad z x. Piotrem Pawłem Petruccim, przełożonym włoskiego dystryktu FSSPX, który podjął się katolickiego pogrzebu niemieckiego kapitana z czasów Drugiej Wojny Światowej. W wywiadzie, który pojawił się na stronie internetowej dystryktu, możemy się wreszcie dowiedzieć, za co tak naprawdę usunięto rok temu J. Eks. Ryszarda Williamsona z Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X. Oto interesujący nas fragment:

Pytanie 9. Inni komentatorzy, w oczywisty sposób słabo poinformowani, skojarzyli Księdza decyzję (by odprawić katolickie obrzędy – przyp. tłum.) z poglądami bp Ryszarda Williamsona czy x. Floriana Abrahamowicza (usuniętego z FSSPX w 2009 za „antysemityzm” – przyp. tłum.). Co może nam na ten temat powiedzieć Ksiądz?