W ostatniej, bardzo krótkiej, części Autor artykułu odpiera zarzuty natury zupełnie drugorzędnej, wykraczającej poza temat, ale, jak to już zwykle bywa, w FSSPX często zbacza się z tematu, gdy mowa o poważnych rzeczach, aby mówić o „zgorzkniałości” czy „stanie umysłu” przeciwnika. Czytaj dalej
Niżej przedstawiona część czwarta omawia zarzuty ściśle teologicznej natury wysuwane przez bractwowe „La Tradizione cattolica” przeciwko sedewakantyzmowi w ogóle i tezie z Cassiciacum w szczególe. Omawia m.in. tezę kardynała Billot o pokojowej akceptacji Papieża przez Kościół powszechny. Samą tezę z Cassiciacum, czyli teologiczne stanowisko dotyczące obecnej sytuacji autorytetu w Kościele, opisałem pobieżnie tu, m.in. po to, aby poniższy tekst był bardziej zrozumiały przez polskiego Czytelnika, jako że temat ten jest kompletnie nieobecny albo błędnie przedstawiany na polskich stronach „tradycjonalistycznych” czy „sedewakantystycznych”.
Część trzecia jest arcyciekawa, myślę, że zwłaszcza dla polskiego Czytelnika nieobeznanego z historią katolickiego oporu wobec modernistycznych reform. Dotyczy ona argumentu historycznego, którego używa autor artykułu z „La Tradizione cattolica” przeciwko sedewakantyzmowi. X. Ricossa natomiast czyni przegląd historyczny oporu w różnych krajach i wykazuje fałszywość lefebrystycznych zarzutów, m.in. o tym, kto tak naprawdę zerwał jedność tradycjonalistów (było już o tym na blogu bardziej skrótowo).
Po pierwszej części, w której x. Ricossa poddaje krytyce metodę autora artykułu z pisma „La Tradizione cattolica”, następuje część, która omawia istotę problemu oraz rozwiązanie, zwane „roztropnościowym”, proponowane przez oficjalne pismo FSSPX we Włoszech. Jest to stanowisko bardzo często, zwłaszcza w przeszłości, przyjmowane i głoszone w środowiskach lefebrystycznych, a polegające na tym, że sprawa Papieża nie jest istotna, nieważne kto jest Papieżem i to, czy Wojtyła, Bergoglio, etc. są lub byli Papieżami czy nie. Wydaje się, że stanowisko to w chwili obecnej, oficjalnie, z racji między innymi greckich darów Rzymian, przekształciło się w kategoryczne uznawanie Bergoglio za Papieża. Niemniej jednak warto zapoznać się z poniższym tekstem z co najmniej dwóch powodów. Po pierwsze, choćby dlatego, że FSSPX starało i stara się zajmować „roztropnościowe” stanowisko w wielu kwestiach, pomiędzy „przesadą sedewakantyzmu” i zbyt daleko idącą ugodowością indultowców. Przykładem tego jest moralna ocena abpa Lefebvre’a i FSSPX dotycząca chodzenia na nową mszę, która uległa tak diametralnej zmianie, iż nie mogła nigdy być uznawana za roztropne stanowisko. Po drugie, nadal wielu wiernych i xięży przyjmuje to (niegdyś powszechniej przyjmowane) „roztropnościowe” podejście w sprawie Papieża. Czytaj dalej
Tekst poniższy pojawił się kilkanaście lat temu w piśmie Instytutu Matki Dobrej Rady (IMBC) „Sodalitium” (które wcześniej było pismem włoskiego dystryktu FSSPX) jako odpowiedź na tekst przeciwko sedewakantyzmowi z pisma włoskiego dystryktu FSSPX „La Tradizione Cattolica”. Autor artykułu, x. Franciszek Ricossa, jest jednym z założycieli Instytutu i jego obecnym przełożonym.
Artykuł ten jest więc kolejnym wyrazem polemiki między stanowiskiem sedewakantystycznym a lefebrystycznym. A jest ważny z wielu powodów. Zawiera bardzo ciekawe opracowanie chronologii katolickiego oporu wobec Soboru Watykańskiego II i poprawia w niejednym punkcie obiegową wersję wydarzeń szerzoną przez Bractwo Kapłańskie Św. Piusa X. Pojawiają się tu też rozmaite argumenty w debacie prawdopodobnie nieznane niejednemu Czytelnikowi polskiemu, zwłaszcza z punktu widzenia tezy z Cassiciacum opracowanej przez o. Guerard des Lauriers OP.
Poniższy tekst jest w moim mniemaniu jednym z najważniejszych w obronie katolickiego stanowiska w obliczu kryzysu w Kościele, więc przedstawiam go z okazji kolejnej rocznicy założenia bloga. Ponieważ jest dość długi, będę go umieszczał w częściach, przy ostatniej udostępniając go w formie pliku PDF, aby ułatwić lekturę tym, którzy wolą mieć papierową wersję.
X. Curzio Nitoglia, wyświęcony na kapłana przez abp Lefebvre’a, w 1985 wystąpił zeń z kilkoma innymi księżmi, aby założyć Instytu Matki Dobrej Rady (obecnie siedziba Instytutu znajduje się w Verrua Savoia, Włochy). Około 2006/2007 roku wystąpił z Instytutu, bowiem uznał, że wraz z wyborem Benedykta XVI na stolicę piotrową Teza z Cassiciacum, wyrażająca stanowisko doktrynalne IMDR, utraciła swą ważność (zakończenie tekstu x. Nitoglii w tej sprawie było gdzieś w internecie). Od tamtej pory jest niezależnym kapłanem współpracującym z FSSPX i kapelanem zgromadzenia Sióstr Uczennic Wieczernika, („le Suore Discepole del Cenacolo”), zwanym także Pocieszycielkami Najwiętszego Serca Pana Jezusa (Velletri, Rzym). Wraz z x. Nitoglią Siostry Pocieszycielki zajmują się wydawaniem wspaniałego antymodernistycznego pisma „Sì sì no no”, założonego przez x. Franciszka Puttiego (RIP), a którego artykuły tłumaczone są na wiele języków z racji ich wysokiego poziomu naukowego (w tym w pismach FSSPX). Samo pismo „Sì sì no no” kontynuuje swą walkę przeciwko modernizmowi w Kościele („La Guerra continua”), nie lękając się oskarżeń o schizmę (jasna aluzja do lęków bp Fellaya, cf. Cor unum z marca 2012).
Własne stanowisko x. Curzio Nitoglii w obliczu kryzysu w Kościele przedstawia jego tekst „Hipoteza z Velletri”. Napisał również list w obronie bp Williamsona po październikowym „wyrzuceniu” Ekscelencji z FSSPX („Wyrzucenie bp Williamsona: nie pozostawmy go samego!”). Znającym język włoski szczególnie polecam jego liczne pisma z dziedziny filozofii (tomizm, metafizyka, filozofia polityczna), teologii (dogmatyka, patrystyka), polityki (wydarzenia obecne, Nowy Porządek Światowy, etc.), które można czytać na jego stronach doncurzionitoglia.com i doncurzionitoglia.net oraz na blogu doncurzionitoglia.wordpress.com. Jego wyjątkowo ciekawe i wnikliwe wykłady są również dostępne na Youtube.
Poniższy list wyraża poważne wątpliwości co do pewnych wypowiedzi niektórych przełożonych i organów FSSPX oraz pewnych nadużyć władzy z ich strony a nawet uzurpacji (odmowa sakramentów, wyrzucenia z kaplic, nawet ekskomunika) i przedstawia teologicznie uzasadnione argumenty, które warto znać i przypominać.
Pelagius Asturiensis
List zakłopotanego kapłana do „La Tradizione Cattolica”
CZĘŚĆ PIERWSZA
OBECNOŚĆ NA TRADYCYJNEJ MSZY
Stanowisko „La Tradizione Cattolica”
„La Tradizione Cattolica”, oficjalny organ włoskiego dystryktu „Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X” (dalej ‘FSSPX’) w nr 86, 1/2013 (s. 21) stwierdza: Czytaj dalej
Pelagius Asturiensis 