„Razem z « papieżem » to orbis catholicus nie wyznaje już wiary katolickiej”. Wywiad z x. Abrahamowiczem

X. Florian Abrahamowicz jest postacią nieznaną dla większości polskich katolików (choć był w naszej Ojczyźnie kilkakrotnie), jednakże warto przedstawić jego osobę z kilku powodów. Przez wiele lat wierny swym przełożonych w FSSPX, został przez nich dosłownie zdradzony na rzecz światowego syjonizmu, podobnie i w tym samym czasie, co bp Ryszard Williamson. Niemniej jednak między księdzem a brytyjskim biskupem panują różnice w tak ważnych kwestiach, jak reakcja na zniesienie ogłoszonych w 1988 roku ekskomunik, ocena motu proprio Benedykta XVI fałszującego teologię Mszy św. oraz kwestia wakatu Stolicy Apostolskiej, którą to kwestię x. Abrahamowicz rozumie w specyficzny acz wnikliwy sposób (nie odprawia una cum od 2007). Na koniec warto dodać, że pomimo oczerniania przez własnych współbraci i przełożonych w owym wiernym swemu powołaniu kapłanie świeccy wierni ujrzeli prawdziwego pasterza, w obronie którego pisali listy do władz FSSPX i za którym poszli opuszczając przeorat FSSPX w Rimini oraz pomagając mu w założeniu własnego oratorium, które nazwał Domus Marcel Lefebvre (w każdą niedzielę można na żywo obejrzeć Mszę świętą o godzinie 10:30). Jego i wielu innych duchownych przykład winien dodawać odwagi innym kapłanom bojącym się o dach nad głową.

Poniżej znajduje się tłumaczenie ciekawego wywiadu (obiecanego i przetłumaczonego już prawie rok temu), którego x. Abrahamowicz udzielił w 2009 roku, w kilka miesięcy po haniebnym usunięciu go z szeregów FSSPX, P. Stefanowi Heinerowi, założycielowi True Restoration Media i administratorowi bloga o tej samej nazwie.

Benedykt XVI „heretykiem”. Trzy uwagi dotyczące wywiadu z bp Tissier de Mallerais z 21 IV 2006 roku

Trzy uwagi dotyczące wywiadu przeprowadzonego z bp Tissier de Mallerais 21 kwietnia 2006 roku należą się po jego przeczytaniu. Po pierwsze, zacytuję P. Heinera, który wspomina o nim cześć lat później. Po drugie przytoczę dwie uwagi x. Cekady, o których mówi P. Heiner w swym komentarzu.

Pelagiusz z Asturii

[…] Czymś, czego nigdy nie wyjawiłem do dnia dzisiejszego, [ale] ponieważ okoliczności czynią ogłoszenie tego istotnym, jest to, że podczas wywiadu biskup Tissier użył słowa „heretyk” pięć razy, aby określić Benedykta XVI. Pracowałem całą noc przepisując nagranie, a następnego dnia biskup Tissier przesłał mi swoje poprawki do mojego zapisu. Pośród mniejszej wagi poprawek do tekstu i doprecyzowania dotyczącego dokładnego cytatu z książki ery lat ’60 napisanej przez ówczesnego x. Józefa Ratzingera, nakazał, aby wszędzie, gdzie powiedział „heretyk”, tekst był zmieniony na „wyznawał herezje”

O Kościele i Neokościele, o herezjach Benedykta XVI („jest gorszy niż Luter”) i o tym, że biskup nie powinien być przełożonym generalnym FSSPX mówi w wywiadzie z 2006 roku bp Tissier de Mallerais

Wywiad ten jest tak ciekawy, z pewnością jeden z najciekawszych jakie kiedykolwiek przeczytałem, że wymaga kilku słów wstępu dla Czytelnika polskojęzycznego. Zasadniczo trzy tematy poruszane są w wywiadzie: Kościół i nowa soborowa eklezjologia (Kościół jako „komunia”), nieco o Ratzingerze jako teologu i Benedykcie XVI jako „papieżu” w rok po konklawe oraz o FSSPX i jego przełożonym generalnym.

Teologicznych kompetencji bp Tissier de Mallerais nikt nie może kwestionować. Przestudiował on dogłębnie „teologię” Ratzingera, czego owocem jest wydana w 2009 roku (gdy „negocjacje” były w pełnym toku) książka pod tytułem L’Étrange théologie de Benoît XVI. Herméneutique de continuité ou rupture (Osobliwa teologia Benedykta XVI. Hermeneutyka ciągłości czy zerwania). W Polsce możemy sobie pomarzyć o tłumaczeniu tej książki przez nasze lokalne FSSPX (a Pelagiuszowi brak na to czasu), ale w sieci można przeczytać długi artykuł w języku francuskim z pisma dominikanów w Avrillé, w którym Ekscelencja przedstawił problematykę omówioną bardziej szczegółowo w książce. Artykuł ten pierwotnie został przetłumaczony na język angielski na blogu True Restoration, jednak z nieznanych powodów bp Tissier po pewnym czasie kazał usunąć go stamtąd. Na szczęście zachował się w innym miejscu.

Pomimo wysokiego poziomu teologicznego dzieła, z pewnością są tacy, którzy powiedzą, że Ekscelencja nie ma stałego dostępu do Internetu i nie posiada telefonu komórkowego, w związku z czym jego osąd może być nieodpowiedni, zbyt skrajny, „nieroztropny”. Czyżby?

Bądź, co bądź, stwierdzenia bp Tissier de Mallerais zawarte w poniższym wywiadzie stanowiły dla mnie, podobnie jak i dla P. Heinera, który go przeprowadził 21 kwietnia 2006 roku, przyczynek do rozważań na temat papieża heretyka, co czym zresztą wspomniałem w artykule „Od Ruchu Oporu do sedewakantyzmu”. Należy też podkreślić, że poniższy wywiad nastąpił niewiele przed tym, jak Pan Heiner przestudiował problem papieża heretyka i przekonał się do stanowiska sedewakantystycznego. Stąd też poniżej występujące wyrażenia „Ojciec święty” i „Papież” w odniesieniu do antypapieża Benedykta XVI, który jako modernista zasługuje na pobicie pięściami, wedle słów św. Piusa X, a nie na tytuł Wikariusza Chrystusa na ziemi.

„Błogosławieni, którzy nie należą do Kościoła soborowego”. Bp Tissier de Mallerais o Kościele soborowym

Tak ważna kwestia, jak pojęcie „Kościoła soborowego” i rzeczywistość, która się doń odnosi nie zostały niestety w FSSPX rozstrzygnięte w sposób jednoznaczny. Świadczą o tym kontrowersje wokół różnych nieciekawych wypowiedzi bp Fellaya w temacie, na przykład:

„To, że idziemy do Rzymu nie oznacza, że się z nimi zgadzamy. Ale to jest Kościół. I to jest prawdziwy Kościół. Odrzucając to, co nie jest w porządku, nie można wszystkiego odrzucać. To jest dalej Kościół jeden, święty, katolicki, apostolski.” (Flavigny, Francja, 2 IX 2012, cyt. za: „Katechizm o kryzysie w Bractwie”, pyt. 72, por. pyt. 69-83)

oraz próby obronienia stanowiska bp Fellaya i innych przez teologiczną ekwilibrystykę x. Gleize’a, skądinąd mądrego kapłana, dla którego „Kościół soborowy” byłby tylko „tendencją” wewnątrz świętego Kościoła katolickiego. Artykuł ów z organu zwolenników nowej polityki bp Fellaya „Courrier de Rome” (nr 363, luty 2013) również wywołał kontrowersje, które stara się wyjaśnić ten sam x. Gleize w wywiadzie udzielonym pismu „The Angelus” (fragment w języku polskim).

W związku z oczywistym absurdem takiego ujęcia sprawy, w temacie wyraził się niedawno J. Eks. x. bp Tissier de Mallerais w 16-stronicowym artykule najnowszego numeru pisma tradycyjnych dominikanów z Avrillé, „Sel de la Terre” (nr 85 – lato 2013),

Pałka „schizmy” i bp Tissier de Mallerais o sedewakantyzmie. List z 2009 roku

Choć wcześniej o schizmie Tradycjonalistów poza „pełną łącznością z Rzymem” mówili tylko przedstawiciele Kościoła soborowego albo ludzie, którzy w ogóle nie zrozumieli o co w tym wszystkim chodzi, w środowisku Tradycji, zwłaszcza od około roku, niektórzy również machają pałką „sedewakantyzmu” albo mówią o zagrożeniu schizmy, jeśli obecny status quo Bractwa niepojednanego z Neokościołem potrwa dłużej. Nowej anatemy soborowego Rzymu bał się także bp Fellay, co miało służyć za pretekst jego oficjalnej zmiany polityki w marcu ub.r. (cf. tekst z Cor unum, do tego wydaje się czynić aluzję pismo „Si si no no” z 15 czerwca 2012). Z tego domniemanego „zagrożenia schizmą” robi się największy grzech katolika w czasach zasiadania „antychrystów na Watykanie” (wyrażenie abp Lefebvre’a). Bp Tissier de Mallerais wydaje się przedstawiać nieco rozsądniejsze stanowisko wobec tezy sede vacante, nie używa jej jako pałki, choć niestety nie podaje rzeczowej argumentacji.

List wiernych do czterech biskupów FSSPX na 25-lecie sakr biskupich

List wiernych do czterech biskupów FSSPX na 25-lecie sakr biskupich

13 czerwca 2013

Jego Ekscelencja biskup Ryszard Williamson
Jego Ekscelencja biskup Bernard Tissier de Mallerais
Jego Ekscelencja biskup Bernard Fellay
Jego Ekscelencja biskup Alfons de Galarreta

Ekscelencje,

Nadchodzący 30 czerwca stanowi 25. rocznicę sakr biskupich, które zostały Ekscelencjom heroicznie udzielone przez arcybiskupa Marceliego Lefebvre’a. Jego Ekscelencja sam określił swój historyczny czyn „Operacją Przetrwanie”¹, świadom, jak Ekscelencjom napisał dwa tygodnie wcześniej, że „Bóg nas ochronił, nie dopuszczając by porozumienie [z 5 maja 1988] doszło do skutku.”²

Rady abp Lefebvre’a dla przyszłych biskupów (1988)

Oto, co abp Marceli Lefebvre mówił kandydatom do biskupstwa na kilkanaście dni przed historycznym wydarzeniem sakr z 30 czerwca 1988. Ze słów Ekscelencji jasno wynika jego stosunek do władz soborowego Kościoła.

Rady abp Lefebvre’a przed konsekracjami

Dwa tygodnie przez konsekracjami z 30 czerwca 1988, abp Lefebvre zaprosił do Écône czterech kapłanów, których dotyczyła [sprawa], aby przygotować ceremonię. W trakcie dwóch czy trzech dni, które wówczas spędzili w seminarium, abp Lefebvre dwa razy przemówił do nich prywatnie w małym seminaryjnym pokoju obok własnego, który jest teraz oratorium św. Marceliego. Na podstawie notatek zrobionych podczas gdy mówił ze swym zwyczajowym spokojem i delikatnością, można odtworzyć przybliżony tekst tego, co powiedział. Ma to wielką wartość; słowa te pokazują stan ducha, w którym ów gigant historii Kościoła dokonał tego aktu, który był, dla Tradycji katolickiej, jej „przejściem przez Rubikon” i dla samego abp Lefebvre’a jakby ukoronowaniem jego chwalebnej kariery w służbie Panu Naszemu Jezusowi Chrystusowi. † bp Ryszard Williamson.

Dwudziestopięciolecie „Operacji Przetrwanie”, 1988-2013

Podczas gdy, choć nie udało mu się przyłączyć FSSPX do soborowego Kościoła w ubiegłym roku

Kazanie bp Tissier de Mallerais z okazji święceń kapłańskich, 15 czerwca, 2012 (fragmenty)

Oto słowa jasnego sprzeciwu przeciwko praktycznemu pojednaniu FSSPX z Rzymem, które swego czasu zaniepokoiły niektórych. Wiemy bowiem skądinąd, że dwa dni wcześniej bp Bernard Fellay był w Rzymie z zamiarem podpisania porozumienia praktycznego z modernistyczną władzą nowej religii człowieka. Pomijając obecną publiczną ciszę biskupa w tej sprawie, te jego słowa mają już swą historię. Właśnie dlatego, że są one wspominane po dziś dzień, przytaczamy tłumaczenie kilku fragmentów kazania ze święceń diakonanu i kapłaństwa z 15 czerwca 2012, które miały miejsce w seminarium św. Tomasza z Akwinu w Winonie (stan Minnesota), w Stanach Zjednoczonych.

bp Tissier de Mallerais o porozumieniu z Rzymem, 16 września 2012

16 września 2012, przy okazji odwiedzin w przeoracie św. Ludwika Marii Grignon de Montfort w Faye d’Anjou (nieopodal Angers, w północno zachodniej Francji) i bierzmowań, bp Bernard Tissier de Mallerais wygłosił konferencję na temat ducha Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X. Po tym, jak przez godzinę opowiadał o historii Bractwa, a jest on jednym z pierwszych seminarzystów, którzy w Rzymie zwrócili się do abp Lefebvre’a i autorem biografii Arcybiskupa, przeszedł do spraw bieżących. Poniżej przedstawiamy tłumaczenie notatek pochądzących z ostatnich minut wykładu, w którym bp Tissier jednoznacznie stawia się w linii przeciwnej nowej pojednawczej polityce Menzingen. Niewielu kapłanów w ubiegłym roku przerwało milczenie, by się wypowiedzieć przeciwko pojednaniu z Rzymem. Nakazywano im bowiem milczenie. Ci, zaś, którzy mówili o duszpasterskich korzyściach pojednania z Rzymem, żadną miarą nie krytykując samej idei praktycznego porozumienia z apostatami, mogli przemawiać bez ograniczeń w ten sposób kształtując mentalność ich słuchaczy. Dlatego wielu wiernych uważa dziś, że porozumienie praktyczne jest możliwe, samo w sobie nawet pożądane, ale „zależy od konkretnych warunków”. Oto, co powiedział bp Tissier w tej materii. Był to błąd, zdrada ducha walki, który abp Lefebvre zaszczepił w FSSPX. Nadal jest to błędem u tych wszystkich, którzy się łudzą, że Bractwo może się dogadać z Neorzymem na jakichkolwiek warunkach. Póki Rzym się nie nawróci, nie ma dyskusji o warunkach „koniecznego pojedniania”.

Dodam jeszcze, że obecnie mamy dwóch biskupów przeciwko praktycznemu porozumieniu z Rzymem: bp Williamsona i bp Tissier de Mallerais. Bp de Galarreta wyraźnie opowiedział się za w swej konferencji w Villepreux 13 października 2012, publicznie, ku zgorszeniu wielu wiernych (wspominaliśmy o najbardziej niepokojącym fragmencie tej konferencji w artykule „Czyżbyśmy zaczęli wierzyć w demokratyzm? Smutna wolta biskupa de Galarrety”). Z tego między innymi powodu karmelitanki z Brilon-Wald w Niemczech zdecydowały się zerwać stosunki z oficjalnym Bractwem. Z kolei, z dwóch biskupów przeciwnych porozumieniu, jeden mówił, został „usunięty” i dalej mówi, drugi natomiast niepokojąco publicznie zachowuje milczenie. Bądź, co bądź, bp Tissier de Mallerais przestraszył jednak bp Fellaya i jego „nowych przyjaciół w Rzymie”, gdy zagroził konsekracją kolejnych biskupów w ekońskiej zakrystii wiosną ubiegłego roku, gdyby bp Fellay doprowadził do układu z Rzymem.

Oto, zaś, co powiedział 16 września 2012 roku w ostatnich dwudziestu minutach swej konferencji:

Odpowiedź Rady Generalnej na list trzech biskupów FSSPX

W odpowiedzi na list trzech biskupów FSSPX, Ekscelencji Williamsona, Tissier de Mallerais i de Galarrety z 7 IV 2012, Rada Generalna wystosowała wiele mówiącą o myśleniu kierownictwa FSSPX odpowiedź. To, co wtedy pisaliśmy o korespondencji prywatnej ma swe zastosowanie, rzecz jasna, i w tym przypadku.

+ Menzingen, 14 kwietnia 2012

Dla Ekscelencji Tissier de Mallerais, Williamsona i de Galarrety

Ekscelencje,

Wasz wspólny list skierowany do członków Rady Generalnej zatrzymał całą naszą uwagę. Dziękujemy wam za waszą troskę i waszą życzliwość (fr. „charité” – przyp. tłum.).

Pozwólcie z kolei nam, byśmy w tej samej trosce o życzliwość (fr. „charité” – przyp. tłum.) i sprawiedliwość poczynili wobec was obserwacje, które następują.

Najpierw, list rzeczywiście wspomina powagę kryzysu, który wstrząsa Kościołem i analizuje z precyzją powszechne błędy, które rozprzestrzeniają się. Jednakże opis skażony jest dwoma wadami dotyczącymi rzeczywistości Kościoła: brak mu nadprzyrodzoności i jednocześnie brak mu realizmu.

List trzech biskupów FSSPX do Rady Generalnej FSSPX

Liczne listy abp Marceliego Lefebvre’a do modernistycznych hierarchów świadczą o jego apostolskiej trosce, o jego żarliwej, niezłomnej wierze i stanowczym i bezkompromisowym antyliberalizmie. I jako takie należą do domeny korespondencji prywatnej. Jednakże, jak wiemy, skoro salus animarum suprema lex, ich upublicznienie stanowiło niezaprzeczalne świadectwo zepsucia hierarchii Neokościoła soborowego, ich błędnych idei, jednocześnie pokazując rację stanowiska francuskiego purpurata wobec niszczycielskich prądów odgórnie narzucanych przez nawet najwyższą hierarchię kościelną. Pisaliśmy we wstępie do publikacji wymiany listów między abp Lefebvrem i abp Benellim:

„Warto przy okazji napomnieć, że przekazywanie do publicznej wiadomości korespondencji prywatnej jest czynem z zasady niemoralnym. Jednakże, skoro salus animarum suprema lex, to niekiedy upublicznianie korespondencji prywatnej, by wykazać stan umysłu duszpasterzy i ostrzec dusze od nich zależne przed pułapkami liberalizmu i modernizmu jest jak najbardziej dopuszczalne. Może się nawet okazać konieczne. Poniższa korespondencja abp Lefebvre’a, któremu zależało na niczym innym niż przekazaniu tego, co otrzymał (tradidi quod et accepi), z abp Benellim, wymagającym w imieniu Papieża Pawła VI tylko ślepego posłuszeństwa, z pewnością przyczyniła się do lepszego zrozumienia powagi kryzysu, jaki dotyka Kościół Boży od czasów Soboru Watykańskiego II, tego swego rodzaju chrztu nowej religii.” („Arcybiskup Lefebvre o soborowym Kościele i suspensie a divinis”)

Ubiegłoroczna publikacja wymiany korespondencji między trzema biskupami Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X a Radą Generalną tegoż zgromadzenia wywołała poważny skandal wśród wielu ludzi. Niemniej jednak, z tej samej racji, co publikacja korespondencji abp Lefebvre’a, stanowiła ona wyraźny dowód istotnych różnic w rozumieniu wierności linii czcigodnego Założyciela Bractwa wyrażonej po raz ostani najbardziej oficjalnie, jak to możliwe, przez Kapitułę Generalną z 2006: „żadnego porozumienia praktycznego bez uprzedniego porozumienia doktrynalnego”. Dlatego podanie do publicznej wiadomości treści omawianej korespondencji nie tyle było niemoralne, co raczej pożyteczne. Jakikolwiek brak ufności, który mogłaby spowodować ta korespondencja, znalazłby swe prawdziwe źródło w dziedzinie idei, a nie w samym fakcie publikacji.

Tym, co wywołało wspólną decyzję trzech biskupów FSSPX, by wyrazić swój zdecydowany sprzeciw wobec nowej linii Menzingen