Apostaci, heretycy i schizmatycy a inni grzesznicy – x. Opieliński

Apostaci, heretycy i schizmatycy a inni grzesznicy
X. Jan Nepomucen Opieliński

Wypada uczynić jeszcze wzmiankę o różnicy, jaka zachodzi między ekskomuniką na apostatów, heretyków i schizmatyków a ekskomuniką na innych grzeszników.

Kościół z rozporządzenia Boskiego jest jeden nie tylko co do liczby, ale także co do natury czyli istoty swojej; jedność Kościoła co do istoty jest dwojaka: jedność wiary i jedność głowy.

Jedność wiary polega na tym, że wszyscy wierni jedne i te same artykuły wiary, które Kościół do wierzenia podaje, przyjmują i wyznają, stosownie do słów św. Pawła do Koryntian: „ut id ipsum dicatis omnes… sitis autem perfecti in eodem sensu et in eadem sententia [(abyście to samo mówili wszyscy… bądźcie doskonale zgodni w jednej myśli i w jednym zdaniu)]” (I Kor I, 10).

Jedność głowy polega na tym, że wszyscy wierni i duszpasterze jednej i tej samej najwyższej władzy papieskiej podlegają, wedle słów Pana Jezusa: „paś baranki moje, paś owieczki moje” [(por. J. XXI, 15-17)], i stosownie do tych wszystkich miejsc Pisma świętego, w których Kościół: królestwem, ciałem, ciałem Chrystusowym, domem, domem Bożym, owczarnią nazywanym bywa.

O losie heretyków i schizmatyków

„Człowieka heretyka po pierwszem i po wtórem strofowaniu się strzeż, wiedząc, iż jest wywrócony, który takowy jest, i grzeszy, gdyż jest własnym sądem potępiony.” (Tyt. III, 10-11)

Przepisy Kościoła odnoszące się do współżycia katolików z heretykami, x. Franciszek Bączkowicz CM

Św. Tomasz z Akwinu o heretykach i odszczepieńcach

O losie heretyków i schizmatyków
O. Ludwik Blozjusz OSB

De sorte haereticorum et schismaticorum
P. Ludovicus Blosius OSB

Tak więc najpewniejszą rzeczą jest, że wszyscy ci, którzy trzymają się i bronią jakiegoś zdania przeciwnego rzymskiemu i katolickiemu Kościołowi, zrywając tym samym z nim jedność, jeśli z uporem pozostając w herezji lub schizmie zakończą życie, to za karę będą cierpieć wieczne męki w piekle, pomimo tego że mogło się wydawać, iż niektórzy z nich żyli uczciwie. Z pewnością, heretycy i schizmatycy, nawet jeżeli okazywaliby się jako skromni, życzliwi, wstrzemięźliwi i żyjący w czystości; nawet gdyby udzielali najhojniej jałmużny ubogim; nawet gdyby wytrwale modlili się do Boga, a w swych prośbach ze skruchą wylewaliby wiele łez; nawet gdyby prowadzili najbardziej surowe życie, i dokonywaliby zdumiewających dzieł; nawet gdyby chętnie i nieustraszenie ciała swe wydali na śmierć; ponieważ jednak są pyszni, i fałszywymi objaśnieniami wywracają Pismo święte, i rozrywają jedność Kościoła, nie mogą mieć prawdziwej miłości. Bóg się nimi brzydzi, i odrzuca ich od Swego Królestwa jako największych wrogów: i nie dostąpią oni zbawienia nigdy, chyba że z pokorą i posłuszeństwem podporządkują się Matce-Kościołowi, odrzucając swe fałszywe zapatrywania. Trwaj zatem w prawej, chrześcijańskiej i prawdziwej wierze; wierząc bez udawania w to, w co wierzy Kościół katolicki, i rozważając to, co on pobożnie rozważa.

Bergoglio „kanonizowany” jeszcze za życia przez Ratzingera

Sekta Novus Ordo, okupująca Watykan do ponad półwiecza, już w takim stopniu ogarnęła umysły swoich adeptów, że nikomu nie wydaje się chociażby dziwnym, iż wszyscy soborowi „papieże” byli „świętymi”.

Po fałszywej „kanonizacji” Jana XXIII, który rozpoczął odgórną rewolucję w Kościele, oraz Jana Pawła II, który jej zgniłe owoce rozwoził po całym świecie, kolej na następnych „papieży” Novus Ordo. Sprawa Pawła VI ruszyła już prędko do przodu, i to zaledwie dni po śmierci x. Ludwika Villi (listopad/grudzień 2012), który znaczą część swego apostolatu poświęcił blokowaniu procesu Montiniego. Ma on być „beatyfikowany” 19 października bieżącego roku.

Przepisy Kościoła odnoszące się do współżycia katolików z heretykami

Przepisy Kościoła odnoszące się do współżycia katolików z heretykami
x. Franciszek Bączkowicz CM

Przepisy te ustanowione są w tym celu, aby katolicy nie narażali się na popadnięcie w herezję, a heretycy nawrócić się mogli na wiarę prawdziwą.

1. Heretycy formalni, to jest ci, którzy świadomie trwają w herezji, są na drodze potępienia i dlatego trzeba starać się o ich nawrócenie.
2. Heretycy podlegają ekskomunice (kan. 2314), a wszyscy ich poplecznicy i obrońcy są podejrzani o herezję (kan. 2316). Wyłączeni ze współuczestnictwa wiernych mają w Kościele prawa ograniczone, chociaż jako ochrzczeni podlegają jurysdykcji Kościoła (por. kan. 87).
3. Katolikom jest wzbronione uczestnictwo z heretykami w sprawach religijnych (communicatio in sacris). Nie wolno więc heretyków dopuszczać do uczestnictwa w nabożeństwach (communicatio passiva), ani też brać udziału in sacris haereticorum (c. activa).

Trzy zasady jak odróżnić heretyka

Trzy zasady jak odróżnić heretyka
Wybuchowy, dwuminutowy film wyjaśnia jak.
x. Antoni Cekada

Jak można odróżnić heretyka od prawdziwego katolika? Odpowiedź na to pytanie zawsze była najwyższej wagi dla wiernych katolików w obliczu błędów posoborowej epoki.

A ostatnio odpowiedź stała się jeszcze bardziej nagląca w erze Franciszka, „Papieża Gwiazdy Medialnej”, którego wypowiedzi wywołały niepokój pośród kardynałów i urzędników watykańskich, doprowadzając do tego, że jeden z tych ostatnich właściwie powiedział o wprowadzaniu pomysłów Franciszka dotyczących sakramentów dla rozwodników i ponownie poślubionych jako „przekraczaniu granicy herezji”.

Ten krótki film Epicheia Media Productions tu przedstawiany streszcza trzy zasady odróżniania heretyka, wyjęte z Teologii moralnej według nauczania św. Alfonsa Liguoriego o. Piotra Scaviniego. Daje widzom krótkie, jasne streszczenie zasad, które należy zastosować do Franciszka i innych takich, jak on.

W Wielki Piątek wszyscy modlimy się za Franciszka

Wikariusz Chrystusa na ziemi???

W Wielki Piątek w publicznej modlitwie Kościoła wierni na całym świecie modlą się za obecnego okupanta Stolicy Apostolskiej.

Modlą się jednak niejednakowo wszyscy. Bo jedni widzą w nim zasadę jedności Kościoła, słodkiego Chrystusa na ziemi, Najwyższego Pasterza i najbardziej prawowiernego z biskupów, inni zaś zwyczajnego modernistę i nadzwyczajnego heretyka, który zdołał (pozornie) objąć najwyższy urząd w Kościele, aby zeń psuć wiarę i obyczajowość chrześcijan.

Oremus pro Francisco Bergoglio… wszyscy modlimy się za Franciszka. Jednakże nie w ten sam sposób:

Św. Tomasz z Akwinu o heretykach i odszczepieńcach

Na liturgiczne wspomnienie świętego Tomasza z Akwinu, najwybitniejszego filozofa i teologa Kościoła katolickiego. W tym dniu szczególnie godna polecenia jest encyklika Jego Świątobliwości Papieża Leona XIII, Æterni Patris, która omawia rolę filozofii pośród dziedzin wiedzy ludzkiej, naturę prawdziwej filozofii i w której Papież wytrwale zachęca wszystkich biskupów, „aby[…] dla ochrony i ozdoby wiary katolickiej, dla dobra społeczeństwa, dla rozwoju wszystkich dyscyplin naukowych przywrócili do dawnej świetności złotą mądrość świętego Tomasza i jak najszerzej ją rozpropagowali”.

W tym też celu fragment najcenniejszego dzieła św. Tomasza odnoszący się do heretyków i odszczepieńców.

Papież jako „jawny” lub „publiczny” heretyk

Znane jest z pewnością większości tradycyjnych katolików w Polsce tak zwane „studium” teologiczno-kanoniczne x. Boulet FSSPX o stanowisku sedewakantystycznym (wspomniałem o nim choćby w artykule „Od ruchu oporu do sedewakantyzmu”). Niewiele po tym, jak owo „studium” pojawiło się w języku angielskim (2007 rok), x. Cekada odpowiadając na pytanie czytelnika odniósł się do fundamentalnego błędu tego „studium”.

Pelagiusz z Asturii

Papież jako „jawny” lub „publiczny” heretyk

PYTANIE: W 2004 roku w kanadyjskim piśmie FSSPX „Communicantes” opublikowano „Sedewakantyzm”, długą krytykę tego stanowiska autorstwa x. Dominika Boulet. Jednym z jego głównych argumentów przeciwko sedewakantyzmowi było to, że niezależnie od tego, co się myśli o posoborowych papieżach, nie są oni w rzeczywistości „jawnymi”, „publicznymi”, czy „notorycznymi” heretykami, jak prawo kanoniczne rozumie te terminy.

„Sofizmat ojcostwa” a kwestia papieża

Wielu katolików, zwłaszcza duchownych, a za nimi i świeckich, którzy sprzeciwiają się w mniejszym czy większym stopniu Soborowi Watykańskiemu II i jego reformom oraz nie podporządkowują się władzom je narzucającym, chętnie jednakże i często przyrównuje postać papieża do ojca rodziny. Zazwyczaj posługiwanie się tą analogią, fałszywą, jak zobaczymy, służy próbie wykazania błędu argumentacji tych, którzy przyjmują wakat Stolicy Apostolskiej z powodu herezji i apostazji soborowych antypapieży. Ma to być kontrargument, choć może nie najmocniejszy, na tak zwany „sedewakantyzm”.