Państwo a wolny rynek w świetle filozofii i nauczania Kościoła. Przyczynek do poważniejszego studium

[Z poprawką w nr 3 z 27 IX 2016 r.]

Z związku z niedawną wymianą myśli z kilkoma osobami drogą korespondencji prywatnej oraz na łamach forów internetowych zwróciłem uwagę, że idea wolnego rynku czyli liberalizmu ekonomicznego jest tematem dość kontrowersyjnym nawet wśród katolików. W związku zwłaszcza z pewną interwencją na pewnym forum zdecydowałem uporządkować kilka podstawowych prawd i twierdzeń oraz przedstawić je jako przyczynek do dłuższego i lepiej rozwiniętego artykułu dotyczącego tego tematu w świetle filozofii klasycznej i nauczania Kościoła.

Najpierw kilka podstawowych prawd, które można znaleźć w każdym dobrym podręczniku do filozofii i z którymi nauczanie Kościoła nie może być sprzeczne (bowiem wiara i rozum to samo źródło mają w Bogu – św. Tomasz), potem wniosek i kilka uwag.

1) Zgodnie ze zdrową filozofią i katolicką nauką społeczną, społeczności dzielimy na doskonałe i niedoskonałe. Doskonała (societas perfecta) to po prostu taka, która posiada sama w sobie wszystkie środki do osiągnięcia właściwych sobie celów. Nie potrzebuje zewnętrznej pomocy, aby cele właściwe dla siebie osiągnąć. Państwo i Kościół to społeczności doskonałe, rodzina to społeczność niedoskonała (societas imperfecta). Są jeszcze inne przykłady społeczności niedoskonałych: kółko amatorów astronomów, powiat, Arcybractwo Przenajdroższej Krwi Pańskiej, Instytut Dobrego Pasterza, drużyna piłkarska, klub szachistów, cechy zawodowe, etc. etc. etc.

Rozważania wokół rocznicy śmierci bp Łukomskiego

Warto stale wzbogadzać swą wiedzę co do różnych przyczyn upadku Kościoła również w Polsce, naszej Ojczyźnie, w dobie zbójeckiego soboru i heretyckich antypapieży. Pomoże taka lektura zrozumieć także powody braku oporu wobec inwazji modernistycznego neokościoła.

Wygląda na to, że postać J. Eks. bp Łukomskiego jest pewnym czynnikiem w tym procesie zniszczenia. O wiele mniej chodzi tu jednak w ostatecznym rozrachunku o komunizm, niż o skoordynowany i przygotowany rozkład Kościoła katolickiego przez antychrześcijański spisek judeomasonerii wraz z jej sprzymierzeńcami.

Pelagiusz z Asturii

Tajemnica śmierci biskupa

Biskup Łukomski był postacią nietuzinkową, znaną z antykomunistycznych poglądów. Był typowany na następcę prymasa Hlonda, ale zginął w tajemniczych okolicznościach – mówi PCh24.pl dr Krzysztof Sychowicz, historyk, pracownik IPN oraz wykładowca w Państwowej Wyższej Szkole Informatyki i Przedsiębiorczości w Łomży.

Conférence de Mgr Williamson sur l’encyclique Quas primas et le règne du Christ-Roi

Le 22 octobre 2013 à Paris Son Excellence Mgr Williamson a donné une conférence au sujet de l’encyclique du Pape Pie XI Quas primas sur l’instauration de la fête du Christ-Roi.

Voici l’enregistrement de la conférence (les questions et les réponses subséquentes ont été omises) :

Wykład bp Williamsona o encyklice Quas primas i panowaniu Chrystusa Króla

22 października b.r. J. Eks. x. bp Ryszard Williamson wygłosił w Paryżu wykład o encyklice Papieża Piusa XI na temat ustanowienia święta Chrystusa Króla.

Oto nagranie z wykładu (wycięte zostały pytania i odpowiedzi, które nastąpiły potem):

Reakcja abp Lefebvre’a na Asyż

Dzisiaj mija dwudziesta siódma rocznica zwołania słynnego ekumenicznego spotkania w Asyżu w 1986 roku. Zbliżające się wydarzenie pozwalało przewidzieć, iż będzie w nim coś niesłychanie bezprecedensowego w historii Kościoła. Oto potępiane wcześniej spotkanie międzywyznaniowe miało być tym razem prowadzone przez tego, w którym większość ludzi na świecie widzi Wikariusza Chrystusa na ziemi, Najwyższego Pasterza, Następcę Apostołów i Doktora doktorów. Biorąc to pod uwagę, kilka miesięcy przed asyskim skandalem abp Marceli Lefebvre powiedział:

„Możliwe, że możemy być zmuszeni do stwierdzenia, że ten papież nie jest papieżem. Przez dwadzieścia lat wraz z bp de Castro Mayerem preferowaliśmy wyczekiwanie… Myślę, że czekamy na słynne spotkanie w Asyżu, jeśli Bóg do niego dopuści”. (Wypowiedzi abp Lefebvre’a z 30 marca i 18 kwietnia 1986 roku, opublikowane w The Angelus, lipiec 1986, za: „Arcybiskup Lefebvre a sedewakantyzm”)

Przeto w encyklice

Za co tak naprawdę wyleciał bp Williamson, czyli FSSPX na usługach światowego syjonizmu

W związku ze wzbudzającym kontrowersje niedawnym pogrzebem Eryka Priebkego, P. Marek Bongi przeprowadził wywiad z x. Piotrem Pawłem Petruccim, przełożonym włoskiego dystryktu FSSPX, który podjął się katolickiego pogrzebu niemieckiego kapitana z czasów Drugiej Wojny Światowej. W wywiadzie, który pojawił się na stronie internetowej dystryktu, możemy się wreszcie dowiedzieć, za co tak naprawdę usunięto rok temu J. Eks. Ryszarda Williamsona z Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X. Oto interesujący nas fragment:

Pytanie 9. Inni komentatorzy, w oczywisty sposób słabo poinformowani, skojarzyli Księdza decyzję (by odprawić katolickie obrzędy – przyp. tłum.) z poglądami bp Ryszarda Williamsona czy x. Floriana Abrahamowicza (usuniętego z FSSPX w 2009 za „antysemityzm” – przyp. tłum.). Co może nam na ten temat powiedzieć Ksiądz?

Niech żyje Chrystus-Król! X. Robert Mäder

Wspaniała lektura na zbliżające się święto Chrystusa Króla.

Niech żyje Chrystus-Król!
x. Robert Mäder

Niebo podobne jest królowi. Niebo jest królestwem, jest monarchią. Jeszcze i dzisiaj. Nowoczesna ludzkość jest antymonarchiczna. Najpierw przyszła tak zwana reformacja i podważyła tron Króla duchownego – papieża. Potem przyszła rewolucja i podważyła trony królów politycznych. I wreszcie wystąpił liberalizm i z obu potomkami swymi, socjalizmem i komunizmem, zatrząsł tronem Boga. Bezbożny rosyjski bolszewizm stanowi tylko ostatnią radykalną fazę antymonarchizmu, zapoczątkowanego przez Lutra. W pierwszej linii nie chodzi tu o formę rządu. Forma rządu to zupełnie odrębna sprawa. Wgłębi chodzi o rewolucyjny ruch duchowy, o wstąpienie na tron indywiduum, o monarchię ludzkiego „ja”.

De la résistance au sédévacantisme‏

En juillet je me suis livré à la question du « pape hérétique » et de la possibilité de la vacance du Siège, surtout pour me dissiper les mauvaises conceptions et les arguments clairement fautifs promus partout. Etant jusque-là « opinionniste », je voulais voir la vérité de ceux qui affirment catégoriquement que « le pape reste pape » malgré les exemples de l’hérésie et de l’apostasie flagrants et notoires.

Le 16 juillet je suis arrivé à la conviction ferme et certaine que le Siège Apostolique est vacant. Les arguments pro étant nombreux et probants (avec l’appui des canonistes, deux Docteurs de l’Eglise, deux papes), les arguments contra étant fautifs ou parfois tout simplement nuls, la conclusion s’est imposé d’elle-même. Toute lecture depuis cette date n’a fait que me rassurer dans cette certitude. Une citation de St Robert Bellarmin, Docteur de l’Eglise, résume bien l’argument théologie derrière la position sédévacantiste :

O rozstaniu się z FSSPX 33 lata temu opowiada x. Guépin

Z cyklu pionierów katolickiego oporu wobec modernistycznych uzurpatorów. Wyświęcony w pierwszych latach istnienia Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X, x. Filip Guépin dobrowolnie poddał się usunięciu zeń dlatego, że nie mógł zgodzić się na wymienianie przywódcy modernistów podczas kanonu Mszy świętej. Jest to też kolejny przykład zmiennych poglądów Arcybiskupa, który wcześniej wcale nie nalegał na odprawianie Mszy w jedności z uzurpatorami, a gdy prowadził rokowania o regularyzację swojego Bractwa zaczął usuwać uznających wakat Stolicy Apostolskiej.

Innym dokumentem ciekawym dla historii tradycjonalizmu katolickiego w dobie posoborowej jest list x. Guépin do x. de la Rocque, FSSPX z 28 listopada 2009 roku (tłumaczenie na język polski tutaj), w którym padają odpowiedzi na oszczerstwa i fałszywe zarzuty wobec oporu katolickiego.

Pelagiusz z Asturii

Wywiad z x. Guépin

Od początku swej posługi duszpasterskiej w Nantes, ksiądz Guépin, 62 lata, kapłan „non una cum” i wierny przyjaciel naszego pisma, wynajmował za dość uciążliwą cenę hangar, który dostosował do odprawiania Mszy świętej przy ulicy d’Allonville 88.

Karuzela się kręci. Czyli: krucjata uratowała FSSPX od (zamiarów) bp Fellaya, mówi bp Fellay, zapowiadając nową krucjatę

Bergoglio, główny bohater wszystkich niedawnych katolickich kontrowersji…

W dniach 11-13 października b.r. w Kansas City (USA) odbyła się doroczna konferencja wydawnictwa amerykańskiego dystryktu FSSPX „Angelus”. Obecny na konferencji bp Bernard Fellay, przełożony generalny FSSPX wygłosił wykład w sobotę, 12 października i odprawił Mszę z kazaniem w niedzielę.

W wykładzie, oprócz różnych mniej lub bardziej ciekawych wypowiedzi na temat dzisiejszego stanu Kościoła, padły następujące słowa warte szczególnej uwagi:

„Gdy widzimy to, co się obecnie dzieje [za Papieża Franciszka], dziękujemy Bogu, dziękujemy Bogu, że zostaliśmy zachowani przed jakiegokolwiek rodzaju porozumieniem z ubiegłego roku. I możemy powiedzieć, że jednym z owoców krucjaty [różańcowej], którą przeprowadziliśmy, jest to, że zostaliśmy zachowani przed takim nieszczęściem. Dzięki Bogu. Nie chodzi o to, że nie chcemy być katolikami, oczywiście, że chcemy być katolikami i jesteśmy katolikami, i mamy prawo być uznanymi za katolików. Ale nie będziemy narażać naszych skarbów z tego powodu. Oczywiście, że nie.”

Pytanie o nowe święcenia i odpowiedź

Pewien Czytelnik zadał mi w komentarzu do wcześniejszego wpisu następujące pytanie, po którym przedstawiam moją odpowiedź.

Pytanie o nowe święcenia

Nie rzymski ornat czyni biskupa lub księdza

Pozwólcie na kilka pytań od człowieka uznającego dotąd sedewakantyzm za „mocny odchył”, czy też co najmniej przesadę, a teraz poszukującego i zastanawiającego się nad zasadnością stanowiska sedewakantystycznego. Nie jestem nawet w FSSPX i nie byłem, ale zastanawiałem się nad tym. Do wczoraj, kiedy natrafiłem na ten blog.

Czy święcenia posoborowe są nieważne?

Jeśli tak (jeśli są nieważne), to: a) z jakich konkretnie przyczyn, b) skoro są nieważne, to jakim cudem działają egzorcyzmy, a osoby opętane brzydzą się “opłatkiem” z NOM?

Wybaczcie (wybacz, Pelagiuszu), może dla Was te kwestie są jasne jak Słońce, ale ja zaczynam prawie od podstaw.

Z góry dziękuję za odpowiedzi.

11 września dla magisterium: wywiady z Franciszkiem

Ciekawy najnowszy artykuł x. Antoniego Cekady (z 11 października) na temat magisterium Franciszka:

11 września dla magisterium: wywiady z Franciszkiem

x. Antoni Cekada

NIKOMU, kto śledzi religijną i świecką prasę, nie umknęła burza, którą wywołał Bergoglio („Papież Franciszek”) swymi niedawnymi wywiadami prasowymi i publicznymi listami.

W zrozumiały sposób dyskusja skupiła się wokół znaczenia poszczególnych wypowiedzi Franciszka (na temat ateizmu, prozelityzmu, „osądzania”, sumienia, że nie ma katolickiego Boga, etc.). Co to czy tamto stwierdzenie mogło w ogóle znaczyć? Jak to pasuje do wcześniejszego nauczania katolickiego? Czy też w ogóle pasuje?

Ludwik Veuillot, katolik nieustępliwy i integralny. Z okazji dwusetnej rocznicy urodzin

Pamięci wielkiego obrońcy Kościoła katolickiego, w czasach, gdy ataki wrogów z coraz większym natężeniem uderzały z każdej strony.

Ignatius Kelly: Wstęp biograficzny

Ludwik Veuillot w latach ’50 XIX wieku

Od Redakcji: Tekst stanowi wstęp do angielskiego wydania ksiązki Louisa Veuillot pt. „Liberalna iluzja” (L. Veuillot, „Liberal illusion”, translated by msgr. George Barry O’Toole, Washington 1939, s. i-v). Tłumaczenie: redakcja Xportal.pl(T.P.)

„Paladyn, a nie tylko wojownik”, miał powiedzieć o nim Paul Claudel. „Nie walczył tylko dla przyjemności prowadzenia batalii, ale aby bronić świętej sprawy, Miasta Świętego i Świątyni Boga”. Niespełna sto lat temu, w 1838 roku, Louis Veuillot po raz pierwszy poświęcił się tej świętej sprawie. Jako starszy człowiek, wspominając to oddanie siebie, pisał: „Byłem w Rzymie. Na rogu ulicy spotkałem Boga. On skinął na mnie, a kiedy się zawahałem czy podążyć za nim, On ujął mnie za rękę i zostałem ocalony. Nie było niczego innego – żadnych kazań, cudów, uczonych debat – tylko wspomnienie mojego niepiśmiennego ojca, mojej niewykształconej matki, mojego brata i małej siostry”. Tak wyglądała konwersja Louis’a Veuillot’a, początek jego „apostolatu pióra”, dzięki któremu zasłużył na tytuł „świeckiego Ojca Kościoła”, którym obdarzył go Leon XIII; „wzoru dla tych, którzy walczą dla świętej sprawy” – jak powiedział o nim Pius X; „wielkiego katolika” – jak określił go Jules Le Maitre.

„Kwiatki Bergoglio”. 1. Bluźnierca i Babel

Kiepski symulant

Ponieważ nasz okryty wszechstronną sławą i chwalony przez dzisiejszych polityków Bergoglio jest tak błyskotliwy, nieobliczalny i prędki, uznałem, że trudno będzie przygotować sensowny, poważny i dłuższy artykuł na jego temat. Tak dużo mówi i tak wiele robi, że trudno po prostu za nim nadążyć. Postanowiłem więc rozpocząć serię „Kwiatków”. Żeby natomiast nie obrazić świętego, którego imię bezcześci obecny okupant Stolicy Apostolskiej, nazwę je „Kwiatkami Bergoglio”, a nie „Kwiatkami Franciszka”.

Zapewne umknęło większości, że już 15 marca, w dwa dni po swoim wyborze przez modernistyczne concilium malignantium, Bergoglio zdołał zbluźnić przeciwko Duchowi Świętemu. Pewien mój Czytelnik zwrócił uwagę, że owego dnia, podczas spotkania z kardynałami modernistycznego Neokościoła powiedział między innymi:

O. Noël Barbara (†2002), pionier oporu wobec modernistycznego neokościoła. W rocznicę śmierci notka biograficzna

W Polsce, w wyniku wyniszczenia elity nie tylko świeckiej, ale i duchownej, opór wobec reform soborowych był dość nieznaczny i do tego, jak wszędze, miażdżony bezlitośnie przez władze kościelne. W innych krajach pojawiali się jednak odważni przewodnicy oporu, za którymi szli i inni. Niewątpliwie jednym z najbardziej zasłużonych z nich był o. Noël Barbara. Znany w szerszych kręgach ze swoich wspaniałych katechez przedmałżeńskich, polecanych do dziś także przez modernistów i lefebrystów (wydane w formie książkowej, dostępne np. w wydawnictwie Chiré), o. Barbara był pionierem ruchu oporu i jednym z pierwszych duchownych przekonanych do wakatu Stolicy Apostolskiej w dobie soborowej apostazji. We wszystkich inicjatywach dodawał odwagi i wspierał abp Lefebvre’a dopóki francuski prałat gwałtownie nie odsunął od siebie wszystkich, którzy nie uznawali autorytetu tego, z którym sam się wtedy chciał dogadać (JPII). Warto dodać, że o. Barbara wystosował w 1993 roku wspaniale udokumentowany list otwarty do członków Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X, który winien być przeczytany przez każdego tzw. tradycyjnego katolika (a przede wszystkim przez swych adresatów).

Pamięci Ojca świętego Piusa XII (†1958)

W rocznicę sede vacante.

       Pius PP XII (2 III 1876 – 2 III 1939 – 9 X 1958)

Requiescat in pace.

Pelagiusz z Asturii

From the Resistance to Sedevacantism

The following is the English translation of the article published on my blog (pelagiusasturiensis.wordpress.com) on August 22. I explain here the circumstances and point out the texts that led me to abandon the SSPX “recognize-and-resist” ecclesiology and recognize the fact that the Church finds herself with no pope by reason of heresy and apostasy of those who hold positions of ecclesiastical authority. This is not a treatise on the sedevacantist position.

It is not “dogmatizing” sedevacantism, what most of those ignorant of what it really is fear, but a theoretical principle guiding my actions. If the essence of liberalism is a dualism between convictions and actions, I join those who are firmly convinced of the fact that the “Chair is empty” and act in total conformity with this fact. It is having nothing to do with heretics, nullam partem habere, not only in practice, but in theory as well. Having no authority to do it, by no means do I impose it. Catholics do not have to believe the See is vacant. They must, however, offer due submission to the Supreme Pontiff as required by Boniface VIII in the bull Unam Sanctam.

Sprzeciw wobec „samobójczej” deklaracji biskupów FSSPX i inne wieści

Deklaracja biskupów Fellaya, Tissier de Mallerais i de Galarrety nie spodobała się nie tylko kilkunastu czy kilkudziesięciu „wywrotowcom” tworzącym tzw. ruch oporu. Otóż x. Karol Moulin, ten sam, który 29 czerwca 2012 roku napisał list otwarty do bp Williamsona wzywający Ekscelencję, by udał się jednak na lipcową kapitułę generalną FSSPX pomimo zakazu bp Fellaya, i tym razem odważył się wyrazić swój głos publicznie. I nie tylko swój zresztą. Przełożony bractwowego przeoratu w Nicei skierował w święto św. Michała Archanioła „List otwarty do zakłopotanych katolików czytających regularnie stronę La Sapinière” (chodzi o lasapiniere.info), w którym między innymi pisze:

Benedykt XVI „heretykiem”. Trzy uwagi dotyczące wywiadu z bp Tissier de Mallerais z 21 IV 2006 roku

Trzy uwagi dotyczące wywiadu przeprowadzonego z bp Tissier de Mallerais 21 kwietnia 2006 roku należą się po jego przeczytaniu. Po pierwsze, zacytuję P. Heinera, który wspomina o nim cześć lat później. Po drugie przytoczę dwie uwagi x. Cekady, o których mówi P. Heiner w swym komentarzu.

Pelagiusz z Asturii

[…] Czymś, czego nigdy nie wyjawiłem do dnia dzisiejszego, [ale] ponieważ okoliczności czynią ogłoszenie tego istotnym, jest to, że podczas wywiadu biskup Tissier użył słowa „heretyk” pięć razy, aby określić Benedykta XVI. Pracowałem całą noc przepisując nagranie, a następnego dnia biskup Tissier przesłał mi swoje poprawki do mojego zapisu. Pośród mniejszej wagi poprawek do tekstu i doprecyzowania dotyczącego dokładnego cytatu z książki ery lat ’60 napisanej przez ówczesnego x. Józefa Ratzingera, nakazał, aby wszędzie, gdzie powiedział „heretyk”, tekst był zmieniony na „wyznawał herezje”

O Kościele i Neokościele, o herezjach Benedykta XVI („jest gorszy niż Luter”) i o tym, że biskup nie powinien być przełożonym generalnym FSSPX mówi w wywiadzie z 2006 roku bp Tissier de Mallerais

Wywiad ten jest tak ciekawy, z pewnością jeden z najciekawszych jakie kiedykolwiek przeczytałem, że wymaga kilku słów wstępu dla Czytelnika polskojęzycznego. Zasadniczo trzy tematy poruszane są w wywiadzie: Kościół i nowa soborowa eklezjologia (Kościół jako „komunia”), nieco o Ratzingerze jako teologu i Benedykcie XVI jako „papieżu” w rok po konklawe oraz o FSSPX i jego przełożonym generalnym.

Teologicznych kompetencji bp Tissier de Mallerais nikt nie może kwestionować. Przestudiował on dogłębnie „teologię” Ratzingera, czego owocem jest wydana w 2009 roku (gdy „negocjacje” były w pełnym toku) książka pod tytułem L’Étrange théologie de Benoît XVI. Herméneutique de continuité ou rupture (Osobliwa teologia Benedykta XVI. Hermeneutyka ciągłości czy zerwania). W Polsce możemy sobie pomarzyć o tłumaczeniu tej książki przez nasze lokalne FSSPX (a Pelagiuszowi brak na to czasu), ale w sieci można przeczytać długi artykuł w języku francuskim z pisma dominikanów w Avrillé, w którym Ekscelencja przedstawił problematykę omówioną bardziej szczegółowo w książce. Artykuł ten pierwotnie został przetłumaczony na język angielski na blogu True Restoration, jednak z nieznanych powodów bp Tissier po pewnym czasie kazał usunąć go stamtąd. Na szczęście zachował się w innym miejscu.

Pomimo wysokiego poziomu teologicznego dzieła, z pewnością są tacy, którzy powiedzą, że Ekscelencja nie ma stałego dostępu do Internetu i nie posiada telefonu komórkowego, w związku z czym jego osąd może być nieodpowiedni, zbyt skrajny, „nieroztropny”. Czyżby?

Bądź, co bądź, stwierdzenia bp Tissier de Mallerais zawarte w poniższym wywiadzie stanowiły dla mnie, podobnie jak i dla P. Heinera, który go przeprowadził 21 kwietnia 2006 roku, przyczynek do rozważań na temat papieża heretyka, co czym zresztą wspomniałem w artykule „Od Ruchu Oporu do sedewakantyzmu”. Należy też podkreślić, że poniższy wywiad nastąpił niewiele przed tym, jak Pan Heiner przestudiował problem papieża heretyka i przekonał się do stanowiska sedewakantystycznego. Stąd też poniżej występujące wyrażenia „Ojciec święty” i „Papież” w odniesieniu do antypapieża Benedykta XVI, który jako modernista zasługuje na pobicie pięściami, wedle słów św. Piusa X, a nie na tytuł Wikariusza Chrystusa na ziemi.