Karuzela się kręci. Czyli: krucjata uratowała FSSPX od (zamiarów) bp Fellaya, mówi bp Fellay, zapowiadając nową krucjatę

Bergoglio, główny bohater wszystkich niedawnych katolickich kontrowersji…

W dniach 11-13 października b.r. w Kansas City (USA) odbyła się doroczna konferencja wydawnictwa amerykańskiego dystryktu FSSPX „Angelus”. Obecny na konferencji bp Bernard Fellay, przełożony generalny FSSPX wygłosił wykład w sobotę, 12 października i odprawił Mszę z kazaniem w niedzielę.

W wykładzie, oprócz różnych mniej lub bardziej ciekawych wypowiedzi na temat dzisiejszego stanu Kościoła, padły następujące słowa warte szczególnej uwagi:

„Gdy widzimy to, co się obecnie dzieje [za Papieża Franciszka], dziękujemy Bogu, dziękujemy Bogu, że zostaliśmy zachowani przed jakiegokolwiek rodzaju porozumieniem z ubiegłego roku. I możemy powiedzieć, że jednym z owoców krucjaty [różańcowej], którą przeprowadziliśmy, jest to, że zostaliśmy zachowani przed takim nieszczęściem. Dzięki Bogu. Nie chodzi o to, że nie chcemy być katolikami, oczywiście, że chcemy być katolikami i jesteśmy katolikami, i mamy prawo być uznanymi za katolików. Ale nie będziemy narażać naszych skarbów z tego powodu. Oczywiście, że nie.”

Analiza zdrady bp Fellaya: jego deklaracja doktrynalna i jej dokładne okoliczności

Doczekaliśmy się już oficjalnych wyjaśnień obiecanych przez Sekretarza Generalnego FSSPX w jego okólniku z 7 marca 2013 (cf. teksty z Cor unum nr 104). Właśnie, na francuskojęzycznej stronie La Sapinière, pojawiły się już dwie pierwsze części (z trzech) wyjątkowo dobrze argumentowanej i wnikliwej analizy zdrady bp Fellaya poprzez przedstawienie jego skandalicznej deklaracji doktrynalnej z 15 kwiernia 2012 w jej dokładnych okolicznościach, o których niewiele jest mowy w oficjalnych deklaracjach Menzingen i jego różnych organów. Autorem tej analizy jest Sacerdos, zapewne kapłan FSSPX. Pierwsza część została już przetłumaczona na język polski na blogu Z Niepokalaną.

I. La déclaration doctrinale de Mgr Fellay du 15 avril 2012 : La preuve d’une trahison po polsku: Deklaracja doktrynalna bp Fellaya z 15 kwietnia 2012: Dowód zdrady

II. La déclaration doctrinale de Mgr Fellay du 15 avril 2012 : La preuve d’une trahison – II

III. Wkrótce…

Warto przeczytać, by nie dać się uśpić przez różnego rodzaju zapewnienia, że nic się nie zmieniło oraz że bp Fellay zachował wierność Tradycji i linii abp Lefebvre’a.

Pelagius Asturiensis

Komentarz księży z La Sapinière do wyjaśnień bp Fellaya

Komentarz La Sapinière
dotyczący notatki bp Fellaya prezentującej jego deklarację doktrynalną z 15 kwietnia 2012

„Notatka dotycząca Deklaracji doktrynalnej z 15 kwietnia 2012” została ułożona przez samego bp Fellaya, jak to stwierdza w „słowie przełożonego generalnego” na początku Cor unum z marca 2013: „Jeśli chodzi o tekst deklaracji doktrynalnej, która tak wzburzyła umysły w ubiegłym roku, pozostawiam was, byście się odnieśli do tekstu wstępnego, który ułożyłem w celu umieszczenia go w swym kontekście.”

Odnieśmy się więc do tego wprowadzenia, aby podkreślić niektóre jego punkty, nie analizując samej deklaracji.¹

Skoro bp Fellay wydaje się być bardzo przywiązanym do kontekstu, zwróćmy najpierw uwagę na kontekst publikacji tej deklaracji rok później. Menzingen z pewnością chętnie by się zwolniło z tego, gdyby tekst ten nie był umieszczony w internecie w marcu².

Bp Fellay usprawiedliwia swą soborową Deklarację z 15 IV 2012

Dla tych, którzy mają jeszcze wątpliwości co do liberalizmu (a może gorzej?) Przełożonego Generalnego FSSPX, on sam przemawia własnymi słowami. Ze swej soborowej Deklaracji w istocie nie wycofuje się („wycofuje ją”, ale, jak wiemy, tylko ze względów taktycznych), zupełnie nie żałuje jej, ani jej skutków. Przeciwnie, usprawiedliwia przyjęcie niejednoznacznych sformułowań i soborowych nauk, zwłaszcza fatalnego Wyznania wiary i Przysięgi wierności z 1989 (przypis 1 Deklaracji), w swej Deklaracji pragnieniem uniknięcia oskarżenia o sedewakantyzm. W ten sposób bp Fellay się tylko pogrąża i uzasadniając swą Deklarację, uzasadnia istnienie ruchu oporu wobec nowej linii Menzingen. W ten sposób m.in. blog Pelagiusza został poproszony przez samego bp Fellaya o kontynuowanie dzieła rozpoczętego.

Czytając wyjaśnienia bp Fellaya należy też pamiętać, że abp Lefebvre wycofał się z wymienionego w poniższej „notatce” protokołu z 1988, mówiąc, że gdyby doszło do porozumienia, „Bractwo skończone byłoby w przeciągu roku” (porównanie Protokołu z 5 V 1988 z Deklaracją z 15 IV 2012). Skoro Deklaracja bp Fellaya jest prawie tożsama z Protokołem abp Lefebvre’a, widzimy na własnych oczach rozkład FSSPX. Należy również mieć na uwadze, że do wiernych, w Liście do przyjaciół i dobroczyńców nr 80, mówi bp Fellay o wierności Arcybiskupowi i Tradycji, a jednocześnie do księży, w Cor unum nr 104, usprawiedliwia swą niebezpiecznie niejednoznaczną Deklarację. Nierzadko, i słusznie, krytykujemy, jak (nie)nasi modernistyczni biskupi manipulują prawdę i głoszą błąd. Zobaczmy, co może mieć na myśli bp Fellay, tłumacząc się ze swej soborowej Deklaracji. Jest to zaiste „hermeneutyka ciągłości”.

Wkrótce pojawi się polskie tłumaczenie komentarza księży z La Sapinière, jak zawsze trafnego.

Pelagius Asturiensis

Notatka dotycząca Deklaracji doktrynalnej z 15 kwietnia 2012
(Cor unum z marca 2013)

Deklaracja doktrynalna II. Komentarz Eleison nr CCCIII (303)

Por. Deklaracja doktrynalna I. Komentarz Eleison nr CCC (300)

Deklaracja doktrynalna II
J.E. bp Ryszard Williamson
Komentarz Eleison nr CCCIII (303)
4 maja 2013

Wybaczcie mi, drodzy Czytelnicy, jeśli wrócę do siódmego akapitu Deklaracji doktrynalnej z 15 kwietnia ubiegłego roku. Deklaracja miała służyć jako nic mniej niż podstawa wszelkich przyszłych stosunków między Bractwem Św. Piusa X a Rzymem. 13 (nie 11) czerwca Rzym odrzucił ją, więc Dom Generalny FSSPX mógł już się jej wyprzeć, ale służy ona, by pokazać do czego zdolny jest obecny DG FSSPX. Jeśli chodzi o siódmy akapit, jest on arcydziełem zamieszania. Ten „Komentarz” trzy tygodnie temu (EC 300, 13 kwietnia) po części wyjaśnił za pomocą podwójnego rozróżnienia, ale zamieszanie wymaga poczwórnego wyjaśnienia, aby oddać mu sprawiedliwość. Oto cały akapit:

Deklaracja doktrynalna I. Komentarz Eleison nr CCC (300)

Deklaracja doktrynalna I
J.E. bp Ryszard Williamson
Komentarz Eleison nr CCC (300)
13 kwietnia 2013

Deklaracja doktrynalna z 15 kwietnia ubiegłego roku, ułożona przez Przełożonego Generalnego (PG) Bractwa Św. Piusa X jako podstawa reintegracji Bractwa w Kościele mainstreamowym pojawiła się w przestrzeni publicznej prawie rok później. Została opracowana przez PG, aby się podobała i soborowym Rzymianom i Tradycjonalistom („Może być czytana w ciemnych albo różowych okularach”, powiedział publicznie). Rzeczywiście spodobała się Rzymianom, którzy oświadczyli, że stanowi ona „krok” w ich kierunku. Nie spodobała się Tradycjonalistom, którzy zobaczyli w niej (w tym, co o niej wiedzieli) taką niejednoznaczność, która stanowi zdradę arcybiskupa Lefebvre’a stanowiska Wiary katolickiej, do tego stopnia, że uważali, że wystarczyłoby tylko, by Rzymianie ją przyjęli, by zniszczyć jego Bractwo.

A propos listu x. Thouvenota ciekawy komentarz do sytuacji obecnej

Gwoli przypomnienia, cała afera rozpoczęła się anonimowym listem wystosowanym 28 lutego 2013 przez 37 kapłanów dystryktu francuskiego FSSPX do bp Fellya, Przełożonego Generalnego (który można przeczytać tutaj).

Następnie, 4 marca, księża z La Sapinière opublikowali komunikat w sprawie swego listu, który w języku polskim można przeczytać na blogu Z Niepokalaną.

Natychmiast Menzingen zareagowało listem x. Thouvenota, Sekretarza Generalnego FSSPX, z 7 marca, w którym przestrodze wobec wywrotowych kapłanów, oraz ogłoszeniu sankcji i procesów kanonicznych wobec trzech wykrytych „wywrotowców”, towarzyszyła obietnica opublikowania Deklaracji doktrynalnej bp Fellaya z 15 kwietnia 2012. Przestraszono się najwyraźniej, ponieważ „wywrotowi” księża zapowiedzieli publikację tego kompromitującego dokumentu i rzeczywiście go opublikowali kilka dni po swoim liście, 9 marca. Czekamy natomiast nadal na zapowiedzianą na minioną Wielkanoc oficjalną publikację wraz z obiecanym „wszystkimi wyjaśnieniami i dokumentami dodatkowymi”. Skan oryginału listu x. Thouvenota można przeczytać na forum Un évêque s’est levé. Wspominaliśmy o nim niedawno temu („Informatyk Menzingen”).

Poniżej przedstawiamy ciekawe refleksje włoskiego wiernego a propos usunięcia trzech kapłanów z Bractwa Św. Piusa X oraz sytuacji obecnej w Bractwie, zwłaszcza w traktowaniu wiernych. Artykuł ten ma już ponad miesiąc i został napisany przed publikacją soborowej deklaracji bp Fellaya, ale niczego nie stracił ze swej aktualności, zwłaszcza, że tejże deklaracji samo Menzingen jeszcze nie opublikowało.

A propos usunięcia trzech kapłanów z Bractwa Św. Piusa X
Belvecchio

Po przeczytaniu okólnika Sekretarza Generalnego Bractwa Św. Piusa X do wszystkich przełożonych, w którym przekazuje się wiadomość o usunięciu „z wszelkiej posługi” trzech kapłanów Dystryktu Francuskiego, odczuwamy obowiązek poczynienia kilku uwag, które wydają się nam, nie tylko konieczne, ale przede wszystkim wymagane [przez sytuację].

List otwarty do kapłanów Bractwa Św. Piusa X

Przypomnimy, że Deklaracja Doktrynalna, którą Przełożony Generalny FSSPX bp Bernard Fellay przekazał kard. Levadzie 15 kwietnia 2012 została opublikowana na początku miesiąca na stronie La Sapinière przez księży tegoż Bractwa sprzeciwiających się nowej polityce Menzingen. Dokument, który miał zaważyć o przyszłości ruchu Tradycji katolickiej, pozostawał tajny przez cały rok (katolicki, a tajny?). Jeszcze wcześniej, na wieści księży z La Sapinière o nadchodzącej publikacji Deklaracji, Menzingen zareagowało, pośrednio dowodząc jej autentyczności, faksem Sekretarza Generalnego z 7 marca (którego skan można zobaczyć na forum Un évêque s’est levé). Faks ten wyjawia głównych sprawców „wywrotowej działalności”: bp Ryszarda Williamsona, księży Rioulta, Salenave i Pinaud (o losie księży można przeczytać tutaj), jednocześnie zapowiadając własną publikację kontrowersyjnego dokumentu z koniecznymi wyjaśnieniami. Na te ostanie jeszcze czekamy. Jest zaś wielce prawdopodobne, że gdyby La Sapinière nie opublikowała tekstu Deklaracji, do dziś nie wiedzielibyśmy, co ona zawiera. Tymczasem J. Eks. bp Williamson wystosował wczoraj z odległej Brazylii swój list otwarty do kapłanów Bractwa Św. Piusa X, którego tłumaczenie przedstawiamy poniżej.

List otwarty do kapłanów Bractwa Św. Piusa X

Wielebni i drodzy Księża,

Niedawna publikacja Deklaracji Doktrynalnej, zaadresowanej przez Radę Generalną Bractwa Św. Piusa X do władz Kościoła w Rzymie 15 kwietnia ubiegłego roku, potwierdza nasze najgorsze obawy. Czekaliśmy prawie rok, aby się dowiedzieć, co zawiera. Dowodzi ona raz na zawsze, że obecne kierownictwo Bractwa Św. Piusa X zamierza sprowadzić je z drogi nadanej mu przez arcybiskupa Lefebvre’a, w stronę idei i ideałów Soboru Watykańskiego II.

Jakkolwiek bylibyście zajęci codzienną posługą, to musi was dotyczyć, ponieważ oznacza to, że dusze pod waszą opieką wchodzą, za waszym pośrednictwem, w zależność od Przełożonych, którzy zamierzają poprowadzić je i was w kierunku, wręcz wewnątrz, wielkiej apostazji czasów nowożytnych. Przypominany, że to Przełożeni kształtują swoich poddanych, a nie odwrotnie – czyż nie zaobserwowaliśmy pewnych dobrych kapłanów Bractwa, jednego po drugim, porzucających walkę o Wiarę, taką, jaką, jak wiemy, arcybiskup Lefebvre prowadził, a zamiast tego idą z prądem, z silnym i całkiem innym potokiem płynącym już od kilku lat ze szczytu Bractwa w dół?

Szczegółowa analiza potwierdzi niebezpieczeństwo każdego z dziesięciu akapitów Deklaracji, jak przedstawiono tylko w skrócie poniżej:

Porównanie Protokołu „śmierci Bractwa” z 1988 i Deklaracji doktrynalnej z 2012

Brytyjska strona The Recusant zwróciła naszą uwagę na wręcz uderzające podobieństwo Protokołu, który 5 maja 1988 roku podpisał abp Lefebvre w celu pojednania się z Rzymem, niewątpliwie pod wpływem nacisków niektórych kapłanów FSSPX (może ówczesnego Przełożonego Generalnego, x. Schmidbergera, jak sugeruje The Recusant). Dzięki Bogu Arcybiskup zrozumiał swój błąd i wycofał swój podpis następnego dnia.

W numerze 3 z roku 2002 pisma Zawsze Wierni czytamy, że „Ten słynny « protokół zgody », który nigdy nie wszedł w życie, stanowi prawną podstawę dla organizacji, które później zwykło się nazywać « wspólnotami Ecclesia Dei ».

Istotne jest, że na ten temat abp Lefebvre później napisał: „Gdybym podpisał porozumienie, bylibyśmy skończeni w przeciągu jednego roku”.

Oto tekst owego „wyroku śmierci” na Bractwo z 1988 roku:

Soborowa deklaracja doktrynalna niesoborowego (jeszcze, a może już?) bp Fellaya

Podczas gdy Menzingen tłumaczy, że nie ma czegoś takiego jak „soborowy Kościół” (w artykule Czy można mówić o Kościele soborowym?) i w ten sposób urabia myślenie wiernych na całym świecie, światło dzienne ujrzała wreszcie tak długo i pilnie ukrywana tajna, ale przecież „katolicka”, deklaracja doktrynalna bp Fellaya do władz soborowego Kościoła (tak, my akurat w tym jesteśmy synowsko oddani Pawłowi VI i wierzymy, że coś takiego, jak „soborowy Kościół” istnieje. Ba, ma ponadto swoje dogmaty i swoją praxis.). Cóż tak tajnego, by nie mogła być ujawniona, mogła zawierać niewątpliwie katolicka deklaracja (przecież bp Fellay jest tradycyjnym katolickim biskupem)? Otóż, nareszcie można przeczytać i przekonać się samemu.

Deklaracja doktrynalna z 15 kwietnia 2012,
którą bp Fellay wysłał kardynałowi Levadzie

I

Przyrzekamy być zawsze wierni wobec Kościoła katolickiego i rzymskiego Papieża, jego najwyższego Pasterza, Wikariusza Chrystusa, następcy Piotra i głowy Ciała biskupów.

II

Oświadczamy, że przyjmujemy nauczanie Magisterium Kościoła w dziedzinie wiary i moralności, przyznając każdemu doktrynalnemu twierdzeniu wymagany stopień przylgnięcia, według nauczania zawartego w nr 25 Konstytucji dogmatycznej Lumen gentium Soboru Watykańskiego II¹.

III W szczególności: