Deklaracja Kapituły Generalnej FSSPX z 2006 roku

Deklaracja Kapituły Generalnej Bractwa Św. Piusa X
15 lipca 2006 roku

Ku chwale Bożej, ku zbawieniu dusz oraz ku prawdziwej służbie Kościołowi, z okazji swej III kapituły generalnej, która odbyła się w dniach 3–15 lipca 2006 r. w Ecône (Szwajcaria), Bractwo Kapłańskie Św. Piusa X potwierdza swe silne postanowienie, aby z pomocą Bożą dalej działać zgodnie z zasadami doktrynalnymi i praktycznymi, danymi mu przez śp. Założyciela, abp. Marceliego Lefebvre’a. Idąc w jego ślady w obronie wiary katolickiej, Bractwo przyjmuje jako swoją jego krytykę Soboru Watykańskiego II i reform posoborowych, zgodnie z tym, co Arcybiskup wyrażał w swoich wykładach i kazaniach, a zwłaszcza w deklaracji z 21 listopada 1974 r.: „Całym sercem i całą duszą należymy do Rzymu katolickiego, stróża wiary katolickiej oraz tradycji niezbędnych do jej zachowania, do wiecznego Rzymu, nauczyciela mądrości i prawdy. Odrzucamy natomiast i zawsze odrzucaliśmy pójście za Rzymem o tendencji neomodernistycznej i neoprotestanckiej, która wyraźnie zaznaczyła się podczas Soboru Watykańskiego II, a po soborze we wszystkich z niego wynikających reformach.”

Podczas odbywających się w ostatnich latach rozmów z Rzymem Bractwo mogło się przekonać, jak uzasadnione i potrzebne było postawienie dwóch warunków przedwstępnych¹, których spełnienie przyniosłoby bardzo wiele dobra Kościołowi dzięki przywróceniu przynajmniej częściowo prawdziwej Tradycji Kościoła. Skarb wielu zachowanych przez Bractwo łask nie tylko zostałby znowu uznany, a także przyniósłby lekarstwa, które są tak bardzo potrzebne dla uzdrowienia Mistycznego Ciała Chrystusa.

Jeśli po wypełnieniu tych warunków Bractwo byłoby otwarte na możliwość dyskusji doktrynalnych z Rzymem, to tylko w tym celu, aby jeszcze mocniej głos tradycyjnej nauki rozbrzmiewał w Kościele. W rzeczywistości epizodyczne kontakty Bractwa z władzami rzymskimi mają jeden jedyny cel: pomóc im, aby na nowo przyjęły za swoją własną Tradycję, której Kościół nie może wyprzeć się bez utraty swej tożsamości. Natomiast kontakty te nie mają na celu poszukiwania korzyści dla samych siebie. Bractwo nie bierze też pod uwagę czysto praktycznego porozumienia. W dniu, w którym Tradycja znów odzyska swe prawa, „problem pojednania nie będzie już istniał, a Kościół odnajdzie nową młodość”².

W tej długiej pracy o powrót Tradycji w Kościele kapituła zachęca wszystkich członków Bractwa, aby jeszcze bardziej żyli – według statutów – właściwą sobie łaską: jednoczeniem się z wielką modlitwą Wiecznego Kapłana, jednoczeniem się z Najświętszą Ofiarą. Niech będą przekonani, razem z wiernymi, że jedyne rozwiązanie obecnych klęsk – odnowienie Kościoła przez odnowienie katolickiego kapłaństwa – znajduje się w staraniu o coraz większe uświęcenie siebie samych w sercu Kościoła.

Na końcu moje Niepokalane Serce zatryumfuje.

Przypisy:
1. Całkowita i bezwarunkowa wolność tradycyjnej Mszy św. oraz uznanie nieważności ekskomuniki nałożonej na biskupów Bractwa.
2. List abp Lefebvre’a z 2 czerwca 1988 do papieża Jana Pawła II.

Za: fidelitas.pl z uwzględnieniem francuskiego oryginału dostępnego na forum Un évêques s’est levé. Ciekawe, dlaczego deklaracja ta zniknęła ze strony http://www.piusx.org.pl/komunikaty/117 i do dziś nie znajduje się na żadnej oficjalnej stronie FSSPX w języku polskim…