W rocznicę konsekracji biskupiej O. Ludwika Michała Guérard des Lauriers OP

7 maja, 1981 roku, w swoim mieszkaniu w Toulon, we Francji, były arcybiskup Hué w Wietnamie, Piotr Marcin Ngo Dinh Thuc (sam konsekrowany 4 maja, 1938 roku), konsekrował na biskupa O. Ludwika Michała Guérard des Lauriers OP w obecności dwóch świadków, Panów doktorów Hellera i Hillera.

Sam bp Guerard des Lauriers przekazał ważny katolicki episkopat oraz missio, nie sessio (zgodnie ze swą tezą z Cassiciacum, która wyjaśnia tzw. „problem autorytetu” w obecnych realiach kościelnych) trzem duchownym: Niemcowi Gunterowi Storckowi (23 marca, 1984), amerykańskiemu dominikaninowi Robertowi McKennie (22 marca, 1986) i Włochowi Franciszkowi Munariemu, ówczesnemu przełożonemu Instytutu Matki Dobrej Rady (25 listopada, 1987).

Czytaj dalej.

Odpowiedź na numer specjalny „La Tradizione cattolica” o sedewakantyźmie (Część piąta omawiająca zarzuty drugorzędne)

W pierwszej części przedstawianego tu artykułu x. Ricossa poddaje krytyce metodę autora artykułu z pisma „La Tradizione cattolica” włoskiego dystryktu FSSPX.

W drugiej omawia istotę poruszanego problemu oraz rozwiązanie, zwane „roztropnościowym”, proponowane przez oficjalne pismo FSSPX we Włoszech i często przez duchownych oraz władze Bractwa.

Część trzecia dotyczy historii oporu w różnych krajach i tego, kto naprawdę zerwał jedność „tradycjonalistów” oraz dlaczego. W niej x. Ricossa odpowiada na zarzut „La Tradizione cattolica” o późnym charakterze sedewakantyzmu, z którego TC wyciąga wniosek o jego fałszywości.

W części czwartej x. Ricossa omawia zarzuty ściśle teologicznej natury wysuwane przez bractwowe „La Tradizione cattolica” przeciwko sedewakantyzmowi w ogóle i tezie z Cassiciacum w szczególe.

W ostatniej, bardzo krótkiej, części Autor artykułu odpiera zarzuty natury zupełnie drugorzędnej, wykraczającej poza temat, ale, jak to już zwykle bywa, w FSSPX często zbacza się z tematu, gdy mowa o poważnych rzeczach, aby mówić o „zgorzkniałości” czy „stanie umysłu” przeciwnika.

W rocznicę konsekracji biskupiej O. Ludwika Michała Guérard des Lauriers OP

7 maja, 1981 roku, w swoim mieszkaniu w Toulon, we Francji, były arcybiskup Hué w Wietnamie, Piotr Marcin Ngo Dinh Thuc (sam konsekrowany 4 maja, 1938 roku), konsekrował na biskupa O. Ludwika Michała Guérard des Lauriers OP w obecności dwóch świadków, Panów doktorów Hellera i Hillera.

Sam bp Guerard des Lauriers przekazał ważny katolicki episkopat oraz missio, nie sessio (zgodnie ze swą tezą z Cassiciacum, która wyjaśnia tzw. „problem autorytetu” w obecnych realiach kościelnych) trzem duchownym: Niemcowi Gunterowi Storckowi (23 marca, 1984), amerykańskiemu dominikaninowi Robertowi McKennie (22 marca, 1986) i Włochowi Franciszkowi Munariemu, ówczesnemu przełożonemu Instytutu Matki Dobrej Rady (25 listopada, 1987).

Kilka uwag w sprawie zarzutów wobec osoby biskupa Thuca

Bp Thuc udzielający sakry biskupiej jednemu z najwybitniejszych teologów XX wieku, o. Guerard des Lauriers

Poniższy tekst jest tłumaczeniem dwóch ostatnich przypisów arcyciekawego artykułu z pisma „Sodalitium”, który stanowi odpowiedź x. Franciszka Ricossy, przełożonego Instytutu Matki Dobrej Rady i redaktora naczelnego rzeczonego pisma, na dossier „La Tradizione Cattolica” (FSSPX) przeciwko sedewakantyzmowi (stąd w tekście TC: skrót od nazwy pisma, z którym Autor polemizuje). Artykuł odpowiada na rozmaite fałszywe zarzuty i zakłamania lefebrystycznego pisma i rozwija niektóre co ważniejsze tematy. Przypisy, które przedstawiam Czytelnikom niniejszego bloga dotyczą samej tylko postaci J. Eks. bpa Piotra Marcina Ngo Dinh Thuca, którego rocznicę śmierci dziś wspominamy.

Requiescat in pace.

Pamięci biskupa Mojżesza Carmony w rocznicę śmierci

Od prawej do lewej: bp Carmona, bp Thuc, bp Zamora

Mojżesz Carmona y Rivera urodził się 31 października 1912, a w 1939 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Jako proboszcz w Acapulco (Meksyk) przyłączył się do katolickiego oporu wobec modernistycznej nawałnicy, która wskutek wieloletnich przygotowań przejęła wówczas prawie wszystkie urzędy Kościoła katolickiego. W roku 1976 x. Carmona stanął na czele Unii Trydenckiej, składającej się z katolickich kapłanów i wiernych przeciwnych soborowym zmianom. 17 października 1981 roku, w Toulon we Francji, został konsekrowany na biskupa wraz z x. Zamorą. Sakry biskupiej udzielił biskup Thuc.

Materiały dotyczące ważności i godziwości konsekracji dokonanych przez bpa Thuca

17 września 2002 roku, w kościele Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Norwood (stan Ohio), w Stanach Zjednoczonych, x. Cekada prowadził dyskusję z x. Jenkinsem ze Zgromadzenia Św. Piusa V na temat ważności i godziwości konsekracji biskupich dokonanych przez bpa Thuca. Właściwym powodem tego wydarzenia był fakt odmawiania komunii przez duchownych Zgromadzenia Św. Piusa V wiernym uczęszczającym do kaplic niezależnych sedewakantystycznych duchownych, którzy mieli cokolwiek wspólnego z biskupami wywodzącymi się z linii bpa Piotra Marcina Thuca. Argumenty przedstawione przez obie strony jednoznacznie przemawiają za ważnością i godziwością tych sakr. Oto nagranie dyskusji, z którym warto się zapoznać:

Pamięci bpa Thuca w rocznicę śmierci

Dwadzieścia dziewięć lat temu odszedł po wieczną nagrodę bp Piotr Marcin Ngo Dinh Thuc, biskup Hué w Wietnamie, później biskup tytularny Bulla Regia. Ekscelencja uratował Ofiarę Czystą (Oblatio munda), wolną od heretyckiej zarazy w kanonie Mszy św., katolickiej kapłaństwo i biskupstwo, konsekrując kilku biskupów niezależnie od uzurpujących władzę modernistów. Zwłaszcza ważne dla przyszłości katolicyzmu były konsekracje: o. Michała Ludwika Guerarda des Lauriers 7 maja 1981 roku oraz xx. Mojżesza Carmony i Adolfa Zamory, bliskich współpracowników x. Saenza y Arriagi, 17 października tego samego roku.