Pamięci bpa Guérard des Lauriers w rocznicę śmierci

Bezspornie jeden z największych teologów dwudziestego wieku, jeden z głównych teoretyków odnośnie kwestii obecnego wakatu Stolicy Apostolskiej (opracował teorię wakatu formalnego, zwaną tezą z Cassiciacum), O. Ludwik Michał Guérard des Lauriers całe życie był przede wszystkim skromnym dominikańskim zakonnikiem. Przez prawie dwadzieścia lat był profesorem na Lateranie, polemizował z nową teologią i krytykował poglądy Teilhard de Chardin, opracowywał teologiczne podstawy do trzech wielkich dogmatów maryjnych: Wniebowzięcia, Współpośrednictwa i Współodkupicielstwa (te dwa ostatnie, rzecz jasna, nie zostały ogłoszone uroczyście wskutek rewolucji soborowej i głębokiej antymaryjności wszystkich heretyckich uzurpatorów), przez pewien czas był również spowiednikiem Papieża Piusa XII (został zastąpiony przez Augustyna Beę).

W latach soborowej rewolucji współpracował z konserwatywnym Coetus Internationalis Patrum oraz przygotował, jako główny autor, sławną „Krótką analizę krytyczną Novus Ordo Missae”.

Druga audycja w języku polskim katolickiego Restoration Radio Network

Drugiego odcinka będzie można wysłuchać na żywo lub po emisji na stronie radia. Zostanie on wyemitowany w sobotę, 1 marca 2014 roku, o godzinie 18:45, pod adresem blogtalkradio.com. Poniżej znajduje się tematyka kolejnej audycji programu.

Łukasz Paczuski

Sezon III, Program: Nowa religia i katolicka odpowiedź Audycje z x. Rafałem Trytkiem

Audycja II. Dyscyplina Novus Ordo a religia katolicka

Każdy katolik wie, że Kościół Boży, Matka i Nauczycielka, której sam Chrystus powierzył depozyt wiary, nie może nauczać swych dzieci błędnej doktryny, ale nie może też podawać im złej ani nawet wątpliwej dyscypliny. Dyscyplina bowiem Kościoła ma na celu prowadzenie ludzi do celu ostatecznego, jakim jest zbawienie dusz poprzez prawdziwy kult Boga i ćwiczenie się w cnotach nadprzyrodzonych.

Strona internetowa Seminarium Trójcy Przenajświętszej i blog biskupa Sanborna

Niedawno temu powstała nowa strona internetowa Seminarium Trójcy Przenajświętszej, którego rektorem jest J. Eks. x. bp Donald Sanborn. Znajduje się tam wiele bardzo ciekawych artykułów, znanych już dotąd i nowych, kazań biskupa oraz jego współpracowników, kilka albumów fotograficznych, można tam również czytać biuletyn seminaryjny oraz zadać Ekscelencji poważne pytania dotyczące wiary, filozofii, teologii, dzisiejszego modernistycznego kryzysu oraz środków zaradczych. Ostatnie święcenia kapłańskie miały miejsce 6 listopada, 2013 roku. Oto natomiast program seminarium:

Vos estis sal terrae…

Seminarium Trójcy Przenajświętszej zostało założone w 1995 roku, aby zapewnić kapłańską formację młodym mężczyznom, którzy całkowicie odrzucają Sobór Watykański II, jego reformy i modernistyczną hierarchię, która je promulgowała. Stanowisko to odróżnia się od seminariów tradycyjnych grup, które działają z aprobatą hierarchii modernistycznej lub które pragną tej aprobaty.

Seminarium kształtuje kapłanów zgodnie z przedsoborowymi standardami. Jego reguła, dyscyplina, formacja duchowa i program akademicki wiernie naśladują te, które były stosowane w seminariach przez Soborem Watykańskim II. Kształtując w ten sposób kapłanów Seminarium ma nadzieję przyczynić się do rozwiązania problemu prawie powszechnego rozkładu katolickiej wiary, moralności, dyscypliny i liturgii, a który został spowodowany przez Sobór Watykański II.

Mgr Williamson contre le Concile Vatican… I! – abbé Guiseppe Murro

„Le jugement du Siège apostolique, auquel aucune autorité n’est supérieure, ne doit être remis en question par personne et personne n’a le droit de juger ses décisions. C’est pourquoi ceux qui affirment qu’il est permis d’en appeler des jugements des pontifes romains au concile œcuménique comme à une autorité supérieure à ce pontife s’écartent du chemin de la vérité.” (Pastor Æternus, Denz. 1830)

Malheureusement Mgr Williamson ne cesse pas de contredire l’enseignement de l’Eglise catholique sur la question de l’infaillibilité pontificale (et de l’indéfectibilité de l’Eglise) dans sa tentative de discréditer le « sédévacantisme ». Dans ses derniers « Commentaires Eleison » (no. 341-345) il répète les erreurs gallicanes du XIX siècle reprises par Jean Madiran, Mgr Ducaut Bourget, Mgr Lefebvre et qui sont devenu par la suite la position officielle de la « Tradition » (et ce n’est pas la Tradition apostolique).

L’article de l’abbé Guiseppe Murro, quoiqu’il était écrit il y a presque vingt ans, n’a toujours pas eu de réponse sérieuse de la part de Mgr Williamson. On peut se demander si Mgr Williamson est honnête dans son discours sur la question. D’autres aussi lui ont fait remarquer ses erreurs graves, notamment l’abbé Cekada (« L’erreur mentevacantiste de Mgr Williamson » et la suite « Mgr Williamson joue au chat et à la souris »). Mgr Sanborn va faire paraitre bientôt son article en réponse aux « Commentaires Eleison » numéro 343 et 344. Mais je pense qu’on aura beau espérer une réaction.

Toute personne sérieuse devrait lire l’article suivant pour se faire un jugement juste sur le sens de l’infaillibilité pontificale et de l’indéfectibilité de l’Eglise.

Bp Williamson gra w kotka i myszkę

A ponieważ gra do dziś (jak w niedawnych czterech „Komentarzach Eleison” nr 341 – 344), warto wrócić do tego prostego komentarza sprzed lat by nie dać się manipulować przez nonsensy „teologii” bp Williamsona.

Pelagiusz

Bp Williamson gra w kotka i myszkę
x. Antoni Cekada

W swoim ostatnim blogowym wpisie o Pascendi (wielkiej encyklice św. Piusa X przeciwko modernizmowi), biskup Ryszard Williamson (FSSPX) po raz kolejny promuje swą teorię, że moderniści naszych czasów (Ratzinger i spółka) nie są prawdziwymi heretykami, ponieważ „subiektywizm odrywa ich umysł od rzeczywistości”. Zob. Pascendi II.

Jest to kolejne zastosowanie błędu mentewakantystycznego biskupa Williamsona, który opisałem w artykule pod tym samym tytułem.

W ostatnim komentarzu biskup Williamson także używa swej typowej sztuczki polegającej na sugerowaniu (poprzez serię pytań retorycznych) fałszywej ogólnej zasady – w tym przypadku, że modernistyczni heretycy nie są odpowiedzialni za swe błędy (i w związku z tym, mamy wywnioskować, nie są w stanie utracić urzędu):

„Chwasty Bergoglio.” 5. Pseudotradycjonalistów można co najwyżej tolerować, „cierpliwie i życzliwie”

Ach ten Bergoglio, znowu utrudnia życie swym poddanym…

„Przywiązani do niektórych dawnych form liturgii i dyscypliny tradycji łacińskiej” różnej maści pseudotradycjonaliści nie „czują się” już tak mile widziani w modernistycznym neokościele Bergoglio, jak za czasów Wojtyły czy nawet Ratzingera.

„Abp” Jan Graubner z Ołomuńca tak relacjonuje niedawne spotkanie z Bergoglio szczęśliwie „panującym” na Watykanie:

„Gdy rozmawialiśmy o tych, którzy mają zamiłowanie do dawnej liturgii i pragną do niej powrócić, oczywiste było, że Papież wypowiada się z wielką miłością, uwagą i wrażliwością, aby nikogo nie zranić. Wyraził się jednak stanowczo, mówiąc, że rozumie gdy stare pokolenie wraca do tego, czego doświadczyło, ale że nie potrafi zrozumieć młodszych pokoleń pragnących do tego powrócić. «Kiedy się temu głębiej przyglądam – powiedział Papież – dochodzę do wniosku, że jest to raczej jakiś rodzaj mody. A skoro to moda, zatem jest to sprawa, która nie wymaga tak wielkiej uwagi. Trzeba jedynie okazać nieco cierpliwości i życzliwości wobec ludzi, którzy są uzależnieni od pewnej mody. Lecz ja uważam za wielce ważne by zagłębić się w rzeczy, ponieważ jeśli nie wnikniemy głęboko, żadna forma liturgiczna, taka czy inna, nie może nas zbawić»”. (tłumaczenie własne z angielskiego za: blog Rorate Coeli)

Bp Williamsona błąd mentewakantystyczny

Tekst ten jasno pokazuje nie tylko kiepską teologię bp Williamsona (pomimo jego bardzo zdrowego rozsądku w wielu zdroworozsądkowych kwestiach), ale też cały a(nty)teologiczny system FSSPX oparty na opiniach abp Lefebvre’a i mitach założycielskich. Jeszcze nie zetknąłem się z bractwowym duchownym będącym w stanie obalić argumenty przykładowego duchownego sedewakantystycznego, natomiast sedewakatyści mają zazwyczaj dość łatwe zadanie w obalaniu lefebrystycznych sofizmatów i amatorskiej teologii.

W oparciu o podstawy teologii dogmatycznej i prawa kanonicznego x. Antoni Cekada, były współbrat bp Williamsona, w mistrzowski sposób obala antysedewakantystyczny sofizmat, który Ekscelencja powtarza do dziś (cf. niedawne dwa „Komentarze Eleison”, nr 341 z 25 I i 342 z 1 II 2014), pomimo tego, iż poniższy artykuł sprzed lat otrzymał i do dziś nie udzielił satysfakcjonującej odpowiedzi.

Pelagiusz z Asturii

Bp Williamsona błąd mentewakantystyczny
x. Antoni Cekada

Ratzinger heretykiem? Nie, to tylko chory umysł.

Roncalli liberał. List z okazji śmierci Marka Sangniera

Ten, który wprawił w ruch soborową rewolucję w otoczeniu swych heretyckich pobratymców

Niedawno zmarły Jan Madiran opublikował w listopadzie 1980 roku w swoim piśmie „Itinéraires” (nr 247) poniższy list nuncjusza apostolskiego we Francji, abp Roncalliego, przyszłego Jana XXIII. Zwrócił on też uwagę, że list ten został opublikowany już w 1965 roku w książce Ernesta Pezeta, Chrétiens au service de la cité, de Léon XIII au Sillon et au MRP (wyd. NEL). Pojawił się następnie w „L’âme populaire” (nr 571, sierpień/wrzesień 1980), organie prasowym „katolickiego Sillonu”. Dla przypomnienia, „Le Sillon” to ruch „socjalistów chrześcijańskich”założony przez Marka Sangniera i potępiony przez św. Piusa X w liście Notre charge apostolique 25 sierpnia 1910 roku.

List poniższy został napisany do wdowy po Sangnierze, z okazji śmierci jej męża. Jak widać, nie są to zwykłe wyrazy kondolencji, ale raczej świadectwo sprzyjania błędnym ideom i sympatii wobec postępowego „socjalisty chrześcijańskiego”. Nie dziwi też fakt, potwierdzony przez samego zainteresowanego, że jeszcze jako zwykły ksiądz Roncalli posiadał własną teczkę w Świętym Oficjum, na której napisane było, iż podejrzany jest o modernizm. I rzeczywiście Roncalli wypowiedział wiele heretyckich stwierdzeń, lecz to temat na osobny artykuł.

„W tym leży tajemnica powodzenia, aby być gotowym” (katolicyzm integralny)

„W tym leży tajemnica powodzenia, aby być gotowym”
x. prałat Robert Mäder

Pewnego razu przyszli do papieża Piusa moderniści. Jeden z nich, profesor wszechnicy, chcąc go podejść zapytał: Ojcze Święty, które jest najnowsze przykazanie w Zakonie? Pius odpowiedział: Kochaj Pana Boga swego z całego serca, z całej duszy i ze wszystkich sił swoich. To jest najnowsze i najaktualniejsze przykazanie. Moderniści wrócili smutni do domu, każdy do ojczyzny swojej. Przekonali się, że z papieżem targu nie ma, że u niego polityka Krzyża stać będzie zawsze ponad wszelkimi zamierzeniami i rozważaniami dyplomacji ludzkiej.

W całym Piśmie św. nie znam nic, co by na pozór tak niewinnie, a w rzeczywistści tak nieubłaganie brzmiało, jak to najgłówniejsze przykazanie, z którego widzę, że niektórzy chrześcijanie znają już tylko osłabiony sens zakończenia. Nie znam nic, co by było w większej sprzeczności z tak zwanym modernizmem – tym zawieszeniem broni i zbrataniem się z duchem czasu – od tego przykazania pełnej miłości.

Qui est vraiment dans l’angoisse ? Ou l’anti-sédévacantisme non-théologique de Mgr Williamson

M. Bergoglio, le „pape” des modernistes, sodomites, juifs et lefebvristes comme Mgr Williamson. Mauvais pape, mais toujours et à tout prix pape?

Si l’on lit les deux derniers Commentaires Eleison de Mgr Williamson (no. 341 du 25 I et 342 du 1 II 2014) en vain cherche-t-on des arguments vraiment théologiques pour réfuter ce qu’on appelle le sédévacantisme. L’obstination avec laquelle Son Excellence reconnait la légitimité des hérétiques manifestes occupant Rome comme les Vicaires du Christ n’est comparable qu’avec l’obstination de ceux-ci dans leurs abominations hérétiques. Toutefois, rien d’essentiel n’a changé, tant à Rome que dans la FSSPX, depuis le désastre conciliaire : les modernistes sont toujours aussi éloignés de la religion catholique et Mgr Williamson est toujours aussi prêt de les appeler les plus orthodoxes catholiques  (una cum fámulo tuo Papa nostro Francisco, et Antístite nostro N., et ómnibus orthodóxis, atque cathólicæ et apostólicæ fídei cultóribus…).

„Razem z « papieżem » to orbis catholicus nie wyznaje już wiary katolickiej”. Wywiad z x. Abrahamowiczem

X. Florian Abrahamowicz jest postacią nieznaną dla większości polskich katolików (choć był w naszej Ojczyźnie kilkakrotnie), jednakże warto przedstawić jego osobę z kilku powodów. Przez wiele lat wierny swym przełożonych w FSSPX, został przez nich dosłownie zdradzony na rzecz światowego syjonizmu, podobnie i w tym samym czasie, co bp Ryszard Williamson. Niemniej jednak między księdzem a brytyjskim biskupem panują różnice w tak ważnych kwestiach, jak reakcja na zniesienie ogłoszonych w 1988 roku ekskomunik, ocena motu proprio Benedykta XVI fałszującego teologię Mszy św. oraz kwestia wakatu Stolicy Apostolskiej, którą to kwestię x. Abrahamowicz rozumie w specyficzny acz wnikliwy sposób (nie odprawia una cum od 2007). Na koniec warto dodać, że pomimo oczerniania przez własnych współbraci i przełożonych w owym wiernym swemu powołaniu kapłanie świeccy wierni ujrzeli prawdziwego pasterza, w obronie którego pisali listy do władz FSSPX i za którym poszli opuszczając przeorat FSSPX w Rimini oraz pomagając mu w założeniu własnego oratorium, które nazwał Domus Marcel Lefebvre (w każdą niedzielę można na żywo obejrzeć Mszę świętą o godzinie 10:30). Jego i wielu innych duchownych przykład winien dodawać odwagi innym kapłanom bojącym się o dach nad głową.

Poniżej znajduje się tłumaczenie ciekawego wywiadu (obiecanego i przetłumaczonego już prawie rok temu), którego x. Abrahamowicz udzielił w 2009 roku, w kilka miesięcy po haniebnym usunięciu go z szeregów FSSPX, P. Stefanowi Heinerowi, założycielowi True Restoration Media i administratorowi bloga o tej samej nazwie.

X. Rafał Trytek, Sedewakantyzm: wstęp do problemu

Równo osiem lat temu x. Rafał Trytek ogłosił deklarację, w której stwierdza, iż posiadanie autorytetu Chrystusowego jest nie do pogodzenia z głoszeniem herezji, a zatem władze modernistycznego neokościoła uzurpują sobie tylko tytuły katolickie. Treść deklaracji można przeczytać na stronie x. Trytka. W poniższym artykule Ksiądz przedstawia pokrótce okoliczności, które wyjaśniają powstanie stanowiska zwanego dziś sedewakantystycznym, które zachowuje tę spójność wiary poprzez całkowite odcięcie się od heretyka, zgodnie ze słowami św. Pawła: „Człowieka heretyka po pierwszem i po wtórem strofowaniu się strzeż, wiedząc, iż jest wywrócony, który takowy jest, i grzeszy, gdyż jest własnym sądem potępiony” (List do Tytusa III, 10-11).

Pelagiusz z Asturii

Sedewakantyzm: wstęp do problemu
Artykuł ks. Rafała Trytka z 2006 r.

Minione stulecie było świadkiem gwałtownych i radykalnych przemian, które objęły cały świat i prawie wszystkie dziedziny ludzkiego życia. Gdy porównamy sposób życia, idee i pragnienia ludzi żyjących na początku XX wieku i porównamy je z obecnymi, to zauważymy, że mamy do czynienia z dwoma odrębnymi światami, a ludzie żyjący wtedy i obecnie zapewne nie znaleźliby wspólnego języka w najbardziej podstawowych sprawach. Nic dziwnego, że te dogłębne przeobrażenia dotknęły również dziedzinę, która ze swej natury wydaje się niezmienna, a mianowicie religię. Jeśli przyjrzymy się wierze katolików przed stu laty, w tym także liturgii, i porównamy ją do obecnej, rzucą nam się w oczy zasadnicze różnice, idące tak daleko, iż wydaje się, że mamy do czynienia wręcz z dwoma różnymi religiami! Co się takiego w świecie katolickim stało, że nasi przodkowie, wchodząc do dzisiejszych kościołów, zastanawialiby się, gdzie się znajdują?