Pamięci x. Walerego Stuyvera w rocznicę śmierci

X. Walery Stuyver zmarł 17 stycznia (1995 roku – przyp. PA) w Dendermonde (Belgia), odmawiając różaniec w swej kaplicy w ciszy wieczornej. Urodził się w Aalst 1 sierpnia 1916 roku, a święcenia kapłańskie otrzymał 30 maja 1942 roku w Gandawie. Był proboszczem w Vlassenbroek aż do 1983 roku, gdy to opuścił parafię aby dać publiczne świadectwo tego, że nie jest w komunii z Janem Pawłem II. Był wiernym zwiastunem wiary katolickiej we Flandrii, odprawiał Mszę w Antwerpii, Dendermonde i Zele. Kupił zamek w Seraing-le-Château, w okolicach Liège, który należał wcześniej do rodziny prześladowcy 19 męczenników z Gorcum¹, i poświęcił kaplicę tym męczennikom, którzy w trakcie XVI wieku nadali blasku wierze katolickiej w obronie Eucharystii i Papieża przeciwko protestanckiej herezji.

W rocznicę śmierci dwóch kapłanów

Czytając ostatnio dawniejsze numery pisma „Sodalitium” natrafiłem, w kronice wieńczącej każdy numer tego pisma, taką oto wzmiankę o dwóch zmarłych kapłanach, których rocznica śmierci wypada 4 i 29 listopada. Obaj zmarli w 1995 roku. A czytając samą kronikę tego pisma można się dobitnie przekonać, że sedewakantyzm wcale nie jest taki „sterylny”, jak to się mawia na antysedewakantystycznych wykładach duchownych Bractwa założonego przez abpa Lefebvre’a.

Pelagiusz z Asturii

Ponownie niestety musimy wspomnieć o śmierci starszych kapłanów, którzy nie odprawiali Mszy świętej una cum Joanne Paulo.

W rocznicę konsekracji biskupiej O. Ludwika Michała Guérard des Lauriers OP

7 maja, 1981 roku, w swoim mieszkaniu w Toulon, we Francji, były arcybiskup Hué w Wietnamie, Piotr Marcin Ngo Dinh Thuc (sam konsekrowany 4 maja, 1938 roku), konsekrował na biskupa O. Ludwika Michała Guérard des Lauriers OP w obecności dwóch świadków, Panów doktorów Hellera i Hillera.

Sam bp Guerard des Lauriers przekazał ważny katolicki episkopat oraz missio, nie sessio (zgodnie ze swą tezą z Cassiciacum, która wyjaśnia tzw. „problem autorytetu” w obecnych realiach kościelnych) trzem duchownym: Niemcowi Gunterowi Storckowi (23 marca, 1984), amerykańskiemu dominikaninowi Robertowi McKennie (22 marca, 1986) i Włochowi Franciszkowi Munariemu, ówczesnemu przełożonemu Instytutu Matki Dobrej Rady (25 listopada, 1987).

Czytaj dalej.

Bp Błażej Kurz, w rocznicę śmierci tego pionierskiego biskupa oporu antymodernistycznego

Bp Kurz, x. de Pauw i pierwsi tradycjonaliści w USA

Nieraz już wspominałem o jednym z celów niniejszego blogu, którym jest opisywanie pierwszych lat katolickiego oporu wobec reform modernistycznych oraz przywoływanie głównych postaci, zwłaszcza duchownych. Jednym bowiem z filarów wiarygodności FSSPX jest mit o wyłączności tej organizacji jako jedynej „Tradycji” (choćby serwis „Wiadomości Tradycji” w Polsce, które omawiają tylko zdarzenia związane z FSSPX, a sporadycznie, co prawda i z indultowcami). Jak gdyby poza arcybiskupem Lefebvrem i jego Bractwem nie było nic innego.

O biskupie Kurzu wspomniałem po raz pierwszy w ubiegłym roku. Jest to jeden z nielicznych biskupów, którzy rzeczywiście starali się zrobić, co w ich siłach, by zachować wiarę w obliczu modernistycznej reformy. Był on ponadto pierwszy.

O pionierskich duchownych…

I co sądzić o kapłanach trwających „pobożnie” w Novus Ordo
A propos rocznicy śmierci o. Barbary

O. Noel Barbara

Dzisiejsza rocznica śmierci o. Noela Barbary, prawdziwego pioniera katolickiego oporu wobec soborowej rewolucji przywiodła mi na myśl pewną rozmowę sprzed kilku lat, która dotyczyła duchownych, którzy zostali wyświęceni jeszcze przed zmianami w obrzędach święceń i sakry (czyli mają jeszcze ważne święcenia), odprawiają wyłącznie katolicką Mszę świętą (starą/klasyczną/trydencką, jakkolwiek by tego nie nazwać), są „pobożni”, nawet „ascetyczni” oraz trzymają się modernistycznej hierarchii, siedząc w zaciszu swoich parafij czy klasztorów, posługując tym, którzy do nich przychodzą (bo najczęściej na oficjalną posługę na dużą skalę nie mają szans). Niewielu takich jeszcze żyje, ale są.

W rocznicę konsekracji biskupiej O. Ludwika Michała Guérard des Lauriers OP

7 maja, 1981 roku, w swoim mieszkaniu w Toulon, we Francji, były arcybiskup Hué w Wietnamie, Piotr Marcin Ngo Dinh Thuc (sam konsekrowany 4 maja, 1938 roku), konsekrował na biskupa O. Ludwika Michała Guérard des Lauriers OP w obecności dwóch świadków, Panów doktorów Hellera i Hillera.

Sam bp Guerard des Lauriers przekazał ważny katolicki episkopat oraz missio, nie sessio (zgodnie ze swą tezą z Cassiciacum, która wyjaśnia tzw. „problem autorytetu” w obecnych realiach kościelnych) trzem duchownym: Niemcowi Gunterowi Storckowi (23 marca, 1984), amerykańskiemu dominikaninowi Robertowi McKennie (22 marca, 1986) i Włochowi Franciszkowi Munariemu, ówczesnemu przełożonemu Instytutu Matki Dobrej Rady (25 listopada, 1987).

Pamięci x. Joachima Saenza y Arriaga SI

Czterdzieści lat temu odszedł z tego świata x. Joachim Saenz y Arriaga SI. Wychowany w duchu Cristeros, czujny był, gdy moderniści zawładnęli obradami Soboru Watykańskiego II i ich przywódcy zaczęli „promulgować” i wdrażać heretyckie idee i reformy soborowe. Jako pionierowi ruchu oporu i prawdopodobnie pierwszemu duchownemu, który teologicznie uzasadnił opór wobec tych reform widząc w pozornej władzy tylko modernistycznych uzurpatorów należy się mu wdzięczność i pamięć modlitewna.

Pamięci x. Iwo Maury w rocznicę śmierci

Pięć lat temu odszedł z tego świata jeden z pionierskich duchownych katolickiego oporu wobec modernistycznej rewolucji.

X. Iwo Maury urodził się w Mans w 1940 r. w rodzinie inteligenckiej. Jego ojciec był chirurgiem i senatorem-merem miasta Mans. Po świetnie ukończonym szkolnictwie i edukacji wyższej w renomowanych szkołach Iwo Maury został inżynierem mostów i dróg w 1963 r. kończąc prestiżową uczelnię Ecole Centrale de Paris.

Wkrótce później odbył ćwiczenia duchowne u ojców z Chabeuil, które uczyniły zeń antyliberała, antymodernistę i „antyklerykała” (w znaczeniu wrogości wobec liberalnego kleru, który już wtedy zaczynał dominować w Kościele i z którym w późniejszym okresie miał wiele do czynienia). Szukał przez jakiś czas klasztoru, w którym mógłby żyć zgodnie z regułą św. Benedykta, ale w całej Francji nie mógł znaleźć podobnego klasztoru (próbował m.in. w Fontgombault, obecnie jednym ze słynniejszych opactw indultowo-modernistycznych).

Zmarł J. Eks. o. bp Robert Fidelis McKenna OP

W ubiegłą środę, 16 grudnia, w wieku 88 lat zmarł w Stanach Zjednoczonych o. bp Robert Fidelis McKenna. Jak słusznie zauważa strona Novus Ordo Watch, był on ostatnim dominikańskim biskupem na świecie.

Requiem aeternam dona ei Domine. Et lux perpetua luceat ei.

Requiescat in pace. Amen.

Pamięci biskupa Błażeja Kurza w rocznicę śmierci

Bp Kurz i x. De Pauw, pionierzy w USA

X. bp Błażej Kurz, pierwszy wśród następców Apostołów, który rzeczywiście podjął jakieś konkretne działania ku uratowaniu tego, co soborowa apostazja pełną parą niszczyła, odszedł z tego świata 13 grudnia, 1973 roku, zbyt prędko, by uczynić coś więcej.

Requiem aeternam dona ei Domine. Et lux perpetua luceat ei.

Requiescat in pace. Amen.

O. Noël Barbara (†2002), w rocznicę śmierci notka biograficzna

W Polsce, w wyniku wyniszczenia elity nie tylko świeckiej, ale i duchownej, opór wobec reform soborowych był dość nieznaczny i do tego, jak wszędze, miażdżony bezlitośnie przez władze uzurpujące tytuły kościelne. W innych krajach pojawiali się jednak odważni przewodnicy oporu, za którymi poszli i inni. Niewątpliwie jednym z najbardziej zasłużonych z nich był o. Noël Barbara. Znany w szerszych kręgach ze swoich wspaniałych katechez przedmałżeńskich, polecanych do dziś także przez modernistów i lefebrystów (wydane w formie książkowej, dostępne np. w wydawnictwie Chiré), o. Barbara był pionierem ruchu oporu i jednym z pierwszych duchownych przekonanych do wakatu Stolicy Apostolskiej w dobie soborowej apostazji. We wszystkich inicjatywach dodawał odwagi i wspierał abpa Lefebvre’a dopóki francuski prałat gwałtownie nie odsunął od siebie wszystkich, którzy nie uznawali autorytetu tego, z którym sam się wtedy chciał porozumieć (JPII). Warto dodać, że o. Barbara wystosował w 1993 roku dogłębnie uargumentowany list otwarty do członków Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X, który winien być przeczytany przez każdego tzw. tradycyjnego katolika (a przede wszystkim przez swych adresatów).

Czytaj dalej.

Pamięci o. Piotra Verrier w rocznicę śmierci

Jednym z głównych celów niniejszego bloga jest przedstawienie postaci, zwłaszcza duchownych, ale też i samej historii katolickiego wysiłku zachowawczego wobec zniszczeń modernistycznej apostazji, która osiągnęła prawdziwy rozmach dzięki Soborowi Watykańskiemu II.

Dziś kolejny kapłan, prawdziwy żołnierz Chrystusa, który odważnie stawił czoła tym, którzy przejęli nasze kościoły i instytucje.

7 czerwca, 2011 roku zmarł o. Piotr Verrier. O. Piotr urodził się 13 października, 1922 roku, święcenia kapłańskie przyjął 2 kwietnia, 1949 roku. 9 lipca 1982 roku założył klasztor Matki Bożej Betlejemskiej w Faverney, we wschodniej Francji (region Franche-Comté).

Abp Lefebvre pionierem???

Poniższy wpis pochodzi z ciekawego bloga z USA, ze stycznia 2013 roku.

Pierwszy

Ma się niedługo pojawić film dokumentalny, który ma być wypuszczony jeszcze w tym roku, o życiu arcybiskupa Marceliego Lefebvre’a. Problemem, w sytuacji, gdy nie ma papieża, jest tendencja między tradycjonalistami do ubóstwiania swych przywódców. Arcybiskup był dobrym człowiekiem, ale nawet kanonizowani święci mieli swe wady. Film, jak biografia arcybiskupa zatytułowana Marceli Lefebvre (napisana przez biskupa Tissier de Mallerais), maluje bardzo oczyszczoną wersję arcybiskupa. Opuszczą również słowa arcybiskupa, które wypowiedział w późniejszych latach swego życia, gdy widział sedewakantyzm jako realny wniosek teologiczny. Trudno go obwiniać za jego zagubienie i niepokoje wobec prawie powszechnej apostazji bez precedensu w następstwie Soboru Watykańskiego II.

W rocznicę śmierci x. Gommara DePauw’a, prawdziwego pioniera

Ksiądz Gommar A. De Pauw, przywódca Katolickiego Ruchu Tradycjonalistycznego, jest urodzonym w Belgii (1918) obywatelem Stanów Zjednoczonych, należącym do rodziny wczesnych amerykańskich osadników, wśród których są: Michał De Pauw, pierwszy właściciel tego, co teraz zowie się Ellis Island i Staten Island w Nowym Jorku; Karol De Pauw, osobisty adiutant Lafayette’a podczas Rewolucji Amerykańskiej; oraz Waszyngton Karol De Pauw, po którym nazwano Uniwersytet DePauw w Greencastle, Indiana. Jego dziadkowie po kądzieli imigrowali do Stanów Zjednoczonych w 1911 i osiedlili się w Paterson, New Jersey.

Pamięci bpa Guérard des Lauriers w rocznicę śmierci

Bezspornie jeden z największych teologów dwudziestego wieku, jeden z głównych teoretyków odnośnie kwestii obecnego wakatu Stolicy Apostolskiej (opracował teorię wakatu formalnego, zwaną tezą z Cassiciacum, błędnie „sedeprywacjonizmem”, co jest nonsensem), O. Ludwik Michał Guérard des Lauriers całe życie był przede wszystkim skromnym dominikańskim zakonnikiem. Przez prawie dwadzieścia lat był profesorem na Lateranie, opracowywał teologiczne podstawy do trzech wielkich dogmatów maryjnych: Wniebowzięcia, Współpośrednictwa i Współodkupicielstwa (te dwa ostatnie, rzecz jasna, nie zostały ogłoszone uroczyście wskutek rewolucji soborowej i głębokiej antymaryjności wszystkich heretyckich uzurpatorów), przez pewien czas był również spowiednikiem Papieża Piusa XII (został zastąpiony przez Augustyna Beę).

Czytaj dalej…

Pamięci biskupa Mojżesza Carmony w rocznicę śmierci

Od prawej do lewej: bp Carmona, bp Thuc, bp Zamora

Mojżesz Carmona y Rivera urodził się 31 października 1912, a w 1939 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Jako proboszcz w Acapulco (Meksyk) przyłączył się do katolickiego oporu wobec modernistycznej nawałnicy, która wskutek wieloletnich przygotowań przejęła wówczas prawie wszystkie urzędy Kościoła katolickiego. W roku 1976 x. Carmona stanął na czele Unii Trydenckiej, składającej się z katolickich kapłanów i wiernych przeciwnych soborowym zmianom. 17 października 1981 roku, w Toulon we Francji, został konsekrowany na biskupa wraz z x. Zamorą. Sakry biskupiej udzielił biskup Thuc.

Pamięci x. Józefa Vérité w rocznicę śmierci

Cztery lata temu, w wieku dziewięćdziesięciu jeden lat, zmarł x. Józef Maria Gabriel Vérité (co po francusku oznacza „prawda”), jeden z najstarszych przedsoborowych kapłanów, którzy zachowali wiarę w dobie modernistycznego kryzysu.

Urodził się 15 września, 1919 roku w Nantes, stolicy Bretanii (Francja). W wieku 12 lat wstąpił do niższego seminarium duchownego w Guérande, a na kapłana został wyświęcony w 1945 roku. Dość prędko odciął się od modernistycznej sekty, która opanowała struktury kościelne w połowie lat sześćdziesiątych. Znany był z ćwiczeń duchownych św. Ignacego, które gorliwie prowadził przez czterdzieści lat, był znakomitym i cenionym kierownikiem duchownym. Swoją posługę duszpasterską prowadził w kaplicy w nad atlantyckim mieście Lorient, w Bretanii. Jego pogrzeb odprawił x. Roger (który prowadzi kaplicę i szkołę podstawową w Rennes). X. Vérité pochowany został na cmentarzu w Pluneret (Morbihan, Francja), gdzie spoczywają również ziemskie szczątki słynnego antyliberała końca XIX i początku XX wieku, x. prałata de Ségura.

W rocznicę konsekracji J. Eks. o. bpa Roberta Fidelisa McKenny

Eks. x. bp Robert Fidelis McKenna (ur. 8 lipca, 1927 roku) został wyświęcony na kapłana w 1958 roku przez kardynała Cicognianiego dla zakonu kaznodziejskiego (dominikanie).

Wkrótce po Soborze Watykańskim II o. Robert odciął się od modernistycznej sekty, która opanowała i jego zakon i pozostając domikańskim duchownym przyłączył się do Prawowiernego Ruchu Rzymsko-Katolickiego (Orthodox Roman Catholic Movement, O.R.C.M. lub ORCM), stowarzyszenia zrzeszającego katolickich duchownych, które założył x. Franciszek Fenton.

Od 1972, kiedy to zakupiony został od metodystów zbór i przerobiony na katolicką kaplicę, do roku 2011 ojciec, a późniejszy biskup Robert McKenna pełnił obowiązki proboszcza kaplicy Matki Bożej Różańcowej w Monroe, stan Connecticut, w Stanach Zjednoczonych. Przy kaplicy działa bardzo prężna parafia oraz szkoła podstawoa i średnia.

Pamięci o. Jerzego Vinsona w rocznicę śmierci

8 lipca 1999 roku, w 84 roku swego życia, odszedł po wieczną nagrodę O. Jerzy Vinson, założyciel zgromadzenia Sióstr Chrystusa Króla.

Całe życie walczył o prawdę i wierność katolickiej doktrynie. Zapoczątkował publikację „Prostego listu” („La Simple Lettre”), gdzie mowa o kryzysie w Kościele, wychowaniu dzieci i młodzieży. „List” nadal wychodzi co dwa miesiące, a jego wydawaniem zajmuje się Instytut Matki Dobrej Rady (Istituto Mater Boni Consilii).

Pamięci x. Oswalda Bakera w rocznicę śmierci

Ks. Oswald Baker – urodził się 1.05.1915 w miejscowości Clowne w hrabstwie Derbyshire. W mieście Great Yarmouth ukończył liceum ogólnokształcące, a następnie w Isleworth w hrabstwie Middlesex uczęszczał do prowadzonego przez jezuitów Campion House. Na drodze do kapłaństwa studiował w prestiżowym seminarium francuskim św. Silpicjusza oraz rozważał wstąpienie do zakonu dominikanów i ostatecznie po ukończeniu Oscott Seminary w Birmingham 29 czerwca 1942 otrzymał święcenia kapłańskie. W ciągu siedmiu kolejnych lat był wikarym kilku parafii (Luton, High Wycombe i Wyndham) by w końcu zostać proboszczem parafii św. Dominika w mieście Downham Market w hrabstwie Norfolk.

Pomimo tego, że dysponował skromnymi środkami osiągnął znaczące wyniki w utwierdzaniu wiary katolickiej na tym terenie zdominowanym przez ludność protestancką i kalwińską.

Po wstrząsie spowodowanym przez Vaticanum II wiele wycierpiał ze strony modernistów pozostając podporą dla katolików angielskich walczących o zachowanie wiary swych ojców.

W 1975 skupił na sobie ogólnokrajową uwagę gdy odmówił odprawiania nowej mszy trwając nieugięcie przy tradycyjnej łacińskiej Mszy trydenckiej co wielokrotnie podkreślał w wydawanym przez siebie niedzielnym biuletynie parafialnym.