W rocznicę konsekracji J. Eks. x. bpa Roberta Neville

Ksiądz Biskup Robert L. Neville

Robert L. Neville urodził się w Southampton, stan Nowy Jork, w 1972 roku. W 1990 roku, po ukończeniu szkoły średniej, wstąpił do Seminarium św. Tomasza z Akwinu w Winonie, stan Minnesota (prowadzonego przez Bractwo Kapłańskie św. Piusa X, założone przez arcybiskupa Marceliego Lefebvre’a), gdzie spędził następne sześć lat przygotowując się do kapłaństwa. Ukończywszy swe studia został wyświęcony na kapłana przez Jego Ekscelencję Ryszarda N. Williamsona 22 czerwca, 1996 roku.

Dlaczego Jan Paweł II nie jest świętym Kościoła katolickiego

Franciszek używa jednoznacznej formuły, która w jasny sposób wyraża jego własną intencję oraz treść aktu, który dzisiaj nastąpił w Rzymie:

Prawdziwy Papież jest nieomylny w kanonizowaniu świętych, ponieważ Kościół (Magisterium = Papież lub biskupi w jedności z Papieżem) jest nieomylny w tym, co się tyczy wiary i moralności. Ogłoszenie kogoś świętym bezpośrednio tyczy się dziedziny moralności: podaje się wzór do naśladowania, który jest pewną drogą do zbawienia własnej duszy. Bezpośrednio również tyczy się dziedziny wiary (dwóch prawd wiary): komunii świętych i kultu świętych. Po drugie, Papieże bardzo często tę swoją nieomylność podkreślali w bullach kanonizacyjnych. Jest to, po trzecie, jednomyślną opinią teologów katolickich. Nie ma tu nic do rzeczy sama procedura.

Potępienie „nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego”

Soborowy kościół, który zgodnie z metodą swoich modernistycznych teoretyków pomniejsza prawdy wiary tam, gdzie jeszcze nie przygotował umysłów na przyjęcie jawnego ich negowania, wypromował te potępione wcześniej widzenia, aby uwydatnić miłosierdzie Boże a pomniejszyć Bożą sprawiedliwość, która dosięgnie wszystkich tych niszczycieli świętej wiary. Dlatego też w 1978 roku, jeszcze przed śmiercią Pawła VI, modernistyczni okupanci z Rzymu „zatwierdzili” widzenia siostry Faustyny Kowalskiej, które potem po całym świecie szerzył Jan Paweł II, podobnie jak Napoleon rewolucyjne idee po całej Europie.

Gdy natomiast w Kościele katolickim działało jeszcze Święte Oficjum obsadzone przez teologów z czasów Papieża Piusa XII wydano następujące oświadczenie:

Akta Świętych Kongregacji

Najwyższa Kongregacja Świętego Oficjum

Oświadczenie

Katolicka Koronka do Miłosierdzia Bożego

Katolicka Koronka do Miłosierdzia Bożego
X. Rafał Trytek

Prawie wszystkie osoby mówiące o Koronce do Miłosierdzia Bożego mają na myśli tę, która pochodzi od s. Faustyny Kowalskiej. Nie wiedzą one, że nazwa jest „zapożyczona” od wcześniejszej wersji, która posiada kościelne imprimatur. Dla użytku wiernych podajemy oryginalną, zatwierdzoną przez Kościół koronkę, z Nowego Brewiarzyka Tercjarskiego:

Gajowy Marucha na Papieża

Dlaczego Gajowy Marucha winien być obwołany Papieżem i niezwłocznie koronowany
A propos prerogatyw papieskich w kanonizowaniu świętych

Nasilająca się apostazja hierarchów Kościoła stawia wielu tradycyjnych katolików w coraz to trudniejszej sytuacji. Wiedzą oni wszyscy, że „soborowi papieże” dalecy są od nieskazitelnej prawowierności katolickiej przedsoborowych Papieży. Za wszelką cenę unikają oni jednak nazwania herezji herezją a heretyka heretykiem, co wcale nie rozwiązuje trudności, a ją pogłębia.

Kartonowy „Papież”, zawsze bezpieczny

Wobec tego, próby rozgrzeszenia „soborowych papieży” z grzechów przeciwko wierze przybierają różne formy w zależności od okoliczności kolejnych skandalicznych oświadczeń czy aktów. Z jednej strony, ograniczając papieską nieomylność różnej maści semitradycjonaliści i pseudotradycjonaliści usiłują uratować ich omylność. Dziedzinia wiary i moralności, w której Papież jest nieomylny jako Nauczyciel Powszechny sprowadzana jest do kilku na stulecie sytuacji, które zostały zatwierdzone przez „tradycjonalistów”. Z drugiej strony, w miarę, jak ci uzurpatorzy korzystają (pozornie) z papieskich prerogatyw, te ostatnie są im odbierane przez ludzi, którzy jednocześnie widzą w nich Wikariuszów Chrystusa na ziemi. Skutkiem czego nic nie pozostaje, jak tylko „kartonowy papież”, którego niepozorną fotografię można najwyżej powiesić w zakrystii albo postawić na półce.

Surrexit Dominus vere, alleluia!

Piero della Francesca, Zmartwychwstanie

„Wesoły nam dziś dzień nastał, którego z nas każdy żądał. Tego dnia Chrystus zmartwychwstał! Alleluja, Alleluja!”

Błogosławionych świąt Zmartwychwstania Pańskiego Wszystkim Szanownym Czytelnikom życzy,

Pelagiusz z Asturii

Wielkanocna Wigilia Bugniniego z 1951: „Pierwszy krok” ku Novus Ordo

Witraż kościoła w Kesgrave (Anglia). Diakon niesie trianguł, który w 1955 roku miał zniknąć na zawsze…

Wielkanocna Wigilia Bugniniego z 1951: „Pierwszy krok” ku Novus Ordo
x. Antoni Cekada

Świeccy, którzy chodzą na Msze odprawiane pod auspicjami motu proprio Benedykta XVI Summorum pontificum lub organizacji, jak Bractwo Św. Piusa X mają wrażenie, że obrzędy, które widzą, jak tam są odprawiane, przedstawiają szczyt przedsoborowej katolickiej tradycji liturgicznej wobec Mszy Pawła VI. W przypadku Wielkiego Tygodnia to wrażenie jest fałszywe, ponieważ te grupy używają mszału z 1962 roku. Mszał ten zawiera wielką liczbę zmian liturgicznych, które zostały wprowadzone w latach pięćdziesiątych i które utorowały drogę dla Novus Ordo.

W Wielki Piątek wszyscy modlimy się za Franciszka

Wikariusz Chrystusa na ziemi???

W Wielki Piątek w publicznej modlitwie Kościoła wierni na całym świecie modlą się za obecnego okupanta Stolicy Apostolskiej.

Modlą się jednak niejednakowo wszyscy. Bo jedni widzą w nim zasadę jedności Kościoła, słodkiego Chrystusa na ziemi, Najwyższego Pasterza i najbardziej prawowiernego z biskupów, inni zaś zwyczajnego modernistę i nadzwyczajnego heretyka, który zdołał (pozornie) objąć najwyższy urząd w Kościele, aby zeń psuć wiarę i obyczajowość chrześcijan.

Oremus pro Francisco Bergoglio… wszyscy modlimy się za Franciszka. Jednakże nie w ten sam sposób:

Wielki Piątek: Stary ryt a ryt z ‘55/62

Peter Gertner, Ukrzyżowanie

Wielki Piątek: Stary ryt a ryt z ‘55/62
x. Antoni Cekada

Wielki Piątek pierwotnie nie miał żadnej ceremonii liturgicznej. Nie odprawiano żadnej Mszy, ponieważ, jak w V wieku wyjaśnił Papież Innocenty I, był to dzień, w którym „Apostołowie ukryli się z obawy przed Żydami”.

Z czasem jednak Kościół ustanowił ceremonię liturgiczną na ten dzień. W tradycyjnym rycie składa się ona ze Mszy Katechumenów, uroczystych oracyj, adoracji krzyża i Mszy darów uprzednio uświęconych.

Podczas Mszy darów uprzednio uświęconych kapłan z powrotem przynosi Hostię z ciemnicy i sprawuje pewne obrzędy Mszy przy ołtarzu (włącznie z podniesieniem), po czym spożywa Hostię.

Wielki Czwartek: Stary ryt a ryt z ‘55/62

Joos van Wassenhove, Ustanowienie Najświętszej Eucharystii

Wielki Czwartek: Stary ryt a ryt z ‘55/62
x. Antoni Cekada

Ponieważ w tradycyjnym mszale ceremonie Wielkiego Czwartku składają się głównie z obrzędów związanych z Mszą, zmiany wprowadzone w Odnowionym Porządku Wielkiego Tygodnia z 1955 roku nie są tak liczne jak zmiany na inne dni Wielkiego Tygodnia.

Ordo z 1955 roku przesuwa odprawianie Mszy Wieczerzy Pańskiej na wieczór. To, samo w sobie, nie budzi sprzeciwu. Niemniej jednak istnieją również pewne obrzędowe zmiany.

Ciemna Jutrznia: Stary ryt a ryt z ‘55/62

Ciemna Jutrznia: Stary ryt a ryt z ‘55/62
x. Antoni Cekada

Jedną z najbardziej imponujących i mistycznych ceremonii Wielkiego Tygodnia było śpiewanie w większych kościołach oficjum Tenebrae („Ciemności”) w środę, czwartek i piątek wieczorem. Składa się ono z oficjów jutrzni (dziewięc psalmów, dziewięć czytań) i laudesów (pięć psalmów, Benedictus, antyfona, Psalm 50 i kolekta) z brewiarza. Śpiewane są w zapadającym w mroku kościele, kiedy to gasi się piętnaście świec na trójkątnej ramie (trójkącie¹), jedna po drugiej, w trakcie trwania ceremonii.

Wielki Tydzień: Niedziela Palmowa: Stary ryt a ryt z 1955

Hipolit Flandrin, Pan Jezus wjeżdżający do Jerozolimy na osiołku (1842)

Wielki Tydzień: Niedziela Palmowa: Stary ryt a ryt z 1955
x. Antoni Cekada

Uwaga wstępna: modyfikacje w obrzędach Wielkiego Tygodnia z 1955 roku były częścią serii postępujących zmian liturgicznych, począwszy od 1951 roku, które ostatecznie doprowadziły do promulgacji Novus Ordo Missae w 1969 roku.

Stworzenie obrzędów Wielkiego Tygodnia z 1955 roku, podobnie jak stworzenie Novus Ordo, było organizowane przez Hanibala Bugniniego, człowieka uznawanego za złego geniusza, który zniszczył Mszę.

Z perspektywy czasu, możemy spojrzeć wstecz na zmiany Wielkiego Tygodnia z 1955 roku i zobaczyć serię wprowadzanych postępujących zmian, które na stałe zostaną wcielone w Novus Ordo.

Czas Męki Pańskiej

Tycjan, Ecce homo

Dwa tygodnie między Niedzielą Męki Pańskiej a Wielkanocą. Ostatnim tygodniem jest Wielki Tydzień, podczas gdy pierwszy zwany jest przez łacinników „Hebdomadas Passionis”, przez Greków „Tygodniem palm” (od następnej niedzieli). W okresie tym mnisi Wschodu, którzy wybrali pustynię dla bardziej surowego stylu życia, powracali do swoich klasztorów (Cyryl ze Scytopolu w „Życiu św. Eutymiusza”, nr 11). Rubrycystyczne przepisy Mszału rzymskiego, Brewiarza i „Caeremoniale Episcoporum”¹ na ten okres to: przed nieszporami w sobotę poprzedzającą Niedzielę Męki Pańskiej, krzyże, figury i obrazy Pana Jezusa i świętych na ołtarzu i w całym kościele, z jedynym wyjątkiem krzyży i obrazów Drogi Krzyżowej, mają być zakryte fioletową zasłoną, nie przeźroczystą, i w żaden sposób nie ozdobioną. Krzyże pozostają zakryte aż do zakończenia uroczystego obnażenia głównego krucyfiksu w Wielki Piątek. Figury i obrazy zachowują swoją zasłonę, niezależnie od jakichkolwiek świąt, aż do Gloria in Excelsis Wielkiej Soboty. Zgodnie z odpowiedzią S.R.C.² z 14 maja, 1878 roku, tolerowana może być praktyka zachowania figury św. Józefa, jeśli jest poza prezbiterium, odkrytej podczas miesiąca marca, który jest poświęcony jego czci, nawet podczas okresu Męki Pańskiej. W Mszach de tempore, Psalm Judica nie jest odmawiany; Gloria Patri jest opuszczane w Asperges, Introicie i Lavabo; tylko dwie oracje są recytowane, a prefacja jest o Krzyżu świętym. W niedzielnych i ferialnych oficjach Brewiarza opuszcza się doksologię w Invitatorium i w responsoriach, i długich i krótkich. Krzyże są zasłonięte, ponieważ w tym okresie Chrystus nie pokazywał się już wśród ludzi, ale się ukrywał. Stąd w kaplicy papieskiej zasłanianie następowało na słowa Ewangelii: „Jesus autem abscondebat se”. Inny powód dodany jest przez Duranda³, a mianowicie, że Bóstwo Chrystusa było ukryte, gdy nadszedł czas Jego męki i śmierci. Obrazy świętych są również zasłonięte, ponieważ nie byłoby odpowiednim, żeby słudzy byli widoczni, podczas gdy sam Mistrz się ukrywa (Nilles, „Kal.”, II, 188).

Trzecia audycja Restoration Radio Network po polsku

Założone trzy lata temu przez pana Stefana Heinera radio True Restoration emituje szeroką gamę programów o tematyce katolickiej i pokrewnej. W audycjach prowadzonych przez świeckich z udziałem biskupów i księży można posłuchać o tajemnicach Wiary i podstawach katolicyzmu, o życiu duchowym, relikwiach, kalendarzu i liturgii Kościoła aż po problemy aktualne, zwłaszcza modernistyczny kryzys spowodowany przez Sobór Watykański II i jego „władze”.

W trzecim roku jego istnienia na falach katolickiego radia True Restoration można usłyszeć również program w języku polskim. Zatytułowany „Nowa religia i katolicka odpowiedź”, omawia on sprzeczną z nauczaniem Kościoła doktrynę (audycja 1) i zgubną dyscyplinę (audycja 2) modernistycznej religji soborowej oraz różne jej inne aspekty, a także prawdziwe i nieomylne nauczanie Kościoła katolickiego oraz podaje wnioski i praktyczne wskazówki odnośnie do katolickiej reakcji. Trzeciej audycji będzie można wysłuchać na stronie radia lub pod adresem blogtalkradio.com w najbliższą sobotę, 12 kwietnia 2014 roku, o godzinie 15.00. Poniżej można zapoznać się z informacją na temat audycji.

Vexilla Regis prodeunt – Sztandary Króla wznoszą się

„Vexilla Regis prodeunt” („Sztandary Króla wznoszą się”) to hymn nieszporny na czas od Niedzieli Męki Pańskiej do Wielkiego Czwartku. Jest on również śpiewany w tradycyjnym rycie w Wielki Piątek podczas procesji do Grobu Pańskiego (ale znika z nowego rytu Wielkiego Tygodnia z 1955 roku) oraz w nieszporach świąt Podwyższenia i Znalezienia Krzyża Świętego (14 września i 3 maja, w Polsce 4 maja, ale to drugie zostało zlikwidowane przez modernistów w ich kalendarzu).

Autorem tego przepięknego hymnu jest św. Wenancjusz Fortunat (Venantius Honorius Clementianus Fortunatus, 530-ok. 600), poeta łaciński, urodzony w okolicach Treviso, w północnych Włoszech (w tej samej prowincji urodził się św. Pius X), później biskup Poitiers we Francji.

Same słowa tego hymnu uległy kilku zmianom na przestrzeni wieków. Oto jak wyglądają w tradycyjnych obrzędach rytu rzymskiego przed ostatnimi zmianami z okresu reform liturgicznych w latach 1948-1975:

List P. Wincklera do O. Guerard des Lauriers

Bardzo ciekawy dokument historyczny dotyczący epoki, która stanowiła przygotowanie bliskie do otwartej rewolucji w Kościele.

Pelagiusz

List P. Wincklera do O. Guerard

Mój Czcigodny Ojcze,

Poprosił mnie Ojciec, bym utrwalił na piśmie kilka wspomnień z Rzymu sprzed trzydziestu laty.

Wojenne losy zaprowadziły mnie do Włoch po różnych dobrych i złych przygodach, wśród których kilka aresztowań przez Niemców, zwłaszcza po artykule w gazecie, opublikowanym w 1942, który określał mnie jako Żyda. I tak to katolik, najpierw postawiony w krytycznej sytuacji, potem pośród wszelkiego rodzaju wygód i zaszczytów, gdy koło [fortuny] w końcu się obróciło. Jeśli chodzi o mnie, zaczęło się ono kręcić w radości duchowej, aż do dnia, kiedy źle się zakręciło.

W rocznicę „Ślubów Lwowskich”

1 kwietnia – Dzień Marii Królowej Korony Polskiej
1656 – maryja jest ogłoszona Królową Narodu i Państwa Polskiego

Król Jan Kazimierz intronizował Najświętszą Maryję Pannę na Królową Polski aktem państwowym w obecności przedstawicieli Kościoła. Intronizacji dokonał w imieniu Narodu Polskiego. Dnia l kwietnia 1656 roku przed cudownym obrazem Matki Bożej Łaskawej we Lwowie, podczas uroczystej Mszy świętej, sprawowanej przez nuncjusza papieskiego Piotra Vidoniego, król Jan Kazimierz zszedł z tronu, złożył berło i koronę, padł na kolana przed wielkim ołtarzem i powiedział: „Wielka Boga–Człowieka Matko, Najświętsza Dziewico… (…) Ciebie za patronkę moją i za królową państw moich dzisiaj obieram”.

Zaraz po ogłoszeniu Maryi Królową Polski złożył trzy śluby, zwane potocznie Ślubami Lwowskimi. Po Mszy świętej, przy wystawionym Najświętszym Sakramencie, odśpiewano Litanię do Najświętszej Maryi Panny, a przedstawiciel papieża odśpiewał trzykroć, entuzjastycznie powtórzone przez wszystkich obecnych nowe wezwanie:

Królowo Korony Polskiej, módl się za nami.