Pluszowy Młot na posoborowie i jego osobista „hipoteza z Cassiciacum”

(A propos pewnego wpisu z 2013, na który kiedyś trafiłem.)

Notka biograficzna

Niewątpliwie szlachetne cele przyświecały P. Krusejderowi, gdy przygotował i umieścił na swym blogu notkę biograficzną o. Michała Ludwika Guérard des Lauriers OP. W szerokich bowiem kręgach „tradycji katolickiej” jest to osoba skazana na prawdziwą damnatio memoriae. Jest tak zwłaszcza w Polsce, gdzie powszechnie obowiązuje lefebrystyczna wykładnia znaczenia słowa „tradycjonalizm katolicki” jak i jego historii¹.

Był to jeden z najwybitniejszych tomistów XX wieku, niepospolity filozof i teolog, a nawet matematyk (doktorat w 1941 roku, nim jednak wstąpił do zakonu kaznodziejskiego został przyjęty w Ecole Polytechnique, ale ukończył Ecole Normale Supérieure). O jego trosce o czystość doktryny świadczy to, że na celowniku jego krytyki znalazły się błędne nauki de Lubaca OP, Congara OP, Teilhard de Chardin SI i K. Rahnera SI. Gdyby nie veto de Gaulle’a prawdopodobnie byłby kardynałem Kościoła katolickiego z nominacji Piusa XII. Jak słusznie zauważa P. Krusejder, w istotnej mierze zawdzięczamy mu dwa wielkie dokumenty kościelne: Munificentissimus Deus, którym Pius XII ogłosił dogmat o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny, a także Krótką analizę krytyczną Novus Ordo Missae, bez którego trudno byłoby sobie wyobrazić cały posoborowy ruch antymodernistyczny, skierowany początkowo przede wszystkim przeciwko tzw. nowej mszy. Jest to „szczegół” kompletnie pomijany w wyżej wspomnianej wykładni².

Władza kościelna i władza świecka oraz naturalizm pewnych „tradycjonalistów” (zarzut przeciwko tezie z Cassiciacum i odpowiedź o. Guerard des Lauriers)

Czy władzę Papieża należy traktować jak władzę państwową?

W tekście o stosunku obywateli państwa wobec władzy tyrana, który był odpowiedzią na pytanie Czytelnika, tylko powierzchownie poruszony był stosunek władzy w państwie do dobra wspólnego. To przeto ostatnie, jako przyczyna celowa państwa, stanowi rację bliższą wszelkiej władzy (przyczyny sprawczej), której celem jest właśnie zabieganie o dobro wspólne społeczności, na której czele stoi. Stanowi to jedno z najbardziej fundamentalnych zagadnień zdrowej filozofii (tomistycznej), z którą kłóci się niemal powszechny od ponad stu lat pozytywizm prawny i filozoficzny (mający jednak swe źródła dalej w przeszłości).

Jak się jednak rzecz ma w przypadku Kościoła? Czy tak samo, jak w przypadku państwa? Otóż władza w państwie ma się analogicznie do władzy w Kościele. Zarówno państwo jak i Kościół są społecznościami doskonałymi, czyli takimi, które dysponują wszystkimi środkami koniecznymi do istnienia i do zrealizowania właściwego sobie celu, jakim jest dobro wspólne danej społeczności. Władza w obu ustanowiona jest po to, aby ujednolicała dążenia wielości, ludzi wchodzących w ich skład (przyczyny materialnej), prowadząc je do tego właśnie celu wspólnego. Jednakże odbywa się to w obu przypadkach w istocie w zupełnie innych porządkach: przyrodzonym dla państwa i nadprzyrodzonym dla Kościoła. Zarówno natura intymna Kościoła, jak i cele jego są natury duchowej, nadprzyrodzonej, stąd i rządzić się muszą istotnie prawami tego porządku. Działanie na szkodę duszom i uchybianie chwale Bożej są wykluczone przez naturę Kościoła i jego przymioty ustanowione przez Pana Naszego Jezusa Chrystusa.

W rocznicę konsekracji biskupiej O. Ludwika Michała Guérard des Lauriers OP

7 maja, 1981 roku, w swoim mieszkaniu w Toulon, we Francji, były arcybiskup Hué w Wietnamie, Piotr Marcin Ngo Dinh Thuc (sam konsekrowany 4 maja, 1938 roku), konsekrował na biskupa O. Ludwika Michała Guérard des Lauriers OP w obecności dwóch świadków, Panów doktorów Hellera i Hillera.

Sam bp Guerard des Lauriers przekazał ważny katolicki episkopat oraz missio, nie sessio (zgodnie ze swą tezą z Cassiciacum, która wyjaśnia tzw. „problem autorytetu” w obecnych realiach kościelnych) trzem duchownym: Niemcowi Gunterowi Storckowi (23 marca, 1984), amerykańskiemu dominikaninowi Robertowi McKennie (22 marca, 1986) i Włochowi Franciszkowi Munariemu, ówczesnemu przełożonemu Instytutu Matki Dobrej Rady (25 listopada, 1987).

Czytaj dalej.

X. prałat Benigni i bp Guérard des Lauriers: wywiad z x. Ricossą

Kilka dni temu wspominałem o rocznicy śmierci wybitnego teologa i obrońcy wiary pierwszej godziny przeciwko modernistycznej rewolucji, o. Michała Ludwika Guérard des Lauriers OP. Nie jest to jednak jedyna tak wyjątkowo zasłużona dla walki z modernizmem postać, której rocznica śmierci wypada 27 lutego. X. prałat Hubert Benigni założył „Sodalitium pianum” za pozwoleniem i zachętą Papieża Piusa X, aby zwalczać rozpowszechniający się we wnętrznościach Kościoła modernizm. Zmarł 54 lata przed francuskim duchownym, który był głównym autorem Krótkiej analizy krytycznej Novus Ordo Missae. Z okazji tej podwójnej rocznicy polecam poniższy ciekawy komunikat-wywiad.

Pelagiusz z Asturii

X. prałat Benigni i bp Guérard des Lauriers: wywiad z x. Ricossą

Zwracamy uwagę naszych czytelników na wywiad „Ośrodka Studiów im. Józefa Federiciego” (http://www.centrostudifederici.org) z x. Franciszkiem Ricossą w rocznicę śmierci x. prał. Beningiego (27 II 1934) i bpa Michała Guérard des Laurers (27 II 1988).

Ośrodek Studiów im. Józefa Federiciego – o nowe powstanie

Komunikat nr 22/17 z 27 lutego 2017, św. Gabriela dell’Addolorata

X. prałat Benigni i bp Guérard des Lauriers: wywiad z x. Ricossą

Z okazji rocznicy śmierci x. prałata Huberta Benigniego (27 II 1934), założyciela „Sodalitium pianum”, oraz bpa Michała Guérard des Lauriers (27 II 1988), autora teologicznej tezy „Cassiciacum”, zadaliśmy kilka pytań x. Franciszkowi Ricossie, przełożonemu Instytutu Mater Boni Consilii i redaktorowi naczelnemu pisma „Sodalitium”.

W kolejną rocznicę śmierci bpa Guérard des Lauriers

O. Guérard des Lauriers OP

Dziś mija kolejna rocznica śmierci o. Ludwika Michała Guérard des Lauriers OP, który, jako główny autor Krótkiej analizy krytycznej Novus Ordo Missae, jak nikt inny zasługuje na miano ojca katolickiego oporu wobec modernistycznej rewolucji Soboru Watykańskiego II. Gdy abp Lefebvre praktykował różne owoce reformy liturgicznej, które zewnętrznie coraz bardziej upodabniały Mszę trydencką do Novus Ordo, o. Ludwik Michał zdecydowanie się sprzeciwiał temu przypodobywaniu się modernistom i jako jeden z pierwszych publicznie ogłosił całkowitą odmowę odprawiania nowego rytu. Dziś, gdy młodzi już nic nie mogą pamiętać z tych pierwszych lat owego oporu, a jego historii w ogóle nie znają, nie dziw, że postać o. Guérard des Lauriers jest kompletnie przemilczana, zarówno przez tych, którzy już dawno poszli na różnego rodzaju ugody, jak i tych, których wewnętrzna logika pcha w objęcia modernistów. Naprawdę strach pomyśleć, gdyby nie było Krótkiej analizy krytycznej, tego publicznego oskarżenia ze strony Kościoła wobec osoby Pawła VI.

Katolickie odrzucenie nowej mszy

Czterdzieści siedem lat temu, w pierwszą niedzielę Adwentu, weszło w życie liturgiczne prawo powszechne, zastępujące poprzednie, które wydał Paweł VI kilka miesięcy wcześniej. Jego intencje są wyraźne w Missale Romanum z 3 kwietnia 1969 roku, ale również choćby na konsystorzu 24 maja 1976 roku.

Z tej nieszczęśliwej okazji warto zapoznać się z poniższym tekstem x. Franciszka Ricossy, przełożonego Instytutu Matki Dobrej Rady (IMBC), który stanowi wstęp do najnowszego (2009 r.) wydania Krótkiej analizy krytycznej tego nowego obrządku mszy, który z założenia miał zastąpić prawdziwą Mszę katolicką. Warte uwagi są następujące słowa z poniższego tekstu:

„Ten, kto zadowala się motu proprio Summorum pontificum, które, przeciwnie, ogłasza, że mszał zreformowany przez Pawła VI jest rytem zwyczajnym Kościoła katolickiego i które a priori broni jego doktrynalnej prawowierności, już porzucił bitwę rozpoczętą, 40 lat temu, przez Krótką analizę krytyczną Novus Ordo Missae.”

Historyczna homilia o. Guérard des Lauriers z 17 lipca, 1977 roku

Homilia wygłoszona przez o. Michała Ludwika Guérard des Lauriers

Niedziela, 17 lipca 1977 roku w kościele św. Mikołaja du Chardonnet podczas Mszy o 10:30

– wyjęte z „Sodalitium” nr 29, który pojawił się w 1992 roku

O. Guerard des Lauriers, jeden z najlepszych teologów XX wieku, odsunięty od nauczania przez modernistów, a potem przez abpa Lefebvre’a

Publikujemy tu nigdy wcześniej nie wydany tekst historycznej homilii ojca Guérard des Lauriers, wygłoszonej w Paryżu w słynnym kościele św. Mikołaja, który był okupowany przez tradycjonalistycznych wiernych 27 lutego 1977 roku. Określamy ją mianem „historycznej”, ponieważ jest ona jednym z pierwszych świadectw „Tezy z Cassiciacum”, wówczas opracowywanej. Teza, rzecz jasna, została doprecyzowana później i uściślona, ale podstawowa intuicja jest tam już obecna.

Każdy wie, że dusza jest formą ciała i że ciało bez swej formy jest zwłokami. Paweł VI jest „zwłokami” Papieża, pozbawionym władzy… Naturalnie, ojca Guérard nie zaproszono już więcej, by głosił kazania w kościele św. Mikołaja! A za powtórzenie tych samych rzeczy podczas rekolekcyj w Econe został odesłany z seminarium abpa Lefebvre’a dwa miesiące później. Tak, doprawdy, drogie w oczach Pańskich jest świadectwo jego wiernych.

„Roztropnościowe stanowisko” abpa Lefebvre’a wokół Mszy i pojednania z Watykanem

Abp Lefebre, „roztropny prorok”? Czy rzeczywiście nieomylny wódz?

Kryzys wywołany przez Sobór Watykański II, jego bezpośrednie przygotowania i reformy, które zeń wyniknęły był ze względu na swój tak powszechny charakter bez wątpienia bezprecedensową sytuacją w historii Kościoła. Nie sposób więc nie zrozumieć wielu, zwłaszcza duchownych, którzy w początkowej fazie całej tej sytuacji, widząc, co się dzieje (quod), nie byli w stanie tego wyjaśnić (quia) i postępowali niejako po omacku, starając się zachować wiarę swoją i wiernych im powierzonych przez Opatrzność. Choć byli też tacy, co prawda, co stąpali mocno po ziemi i całkowicie odcinali się od fałszerzy wiary od samego początku.

Stosunkowo niedawno temu pojawiło się kilka krótkich tekstów i filmów x. Cekady (które można znaleźć na niniejszym blogu w styczniu b.r.), w których amerykański duchowny obnaża kilka błędów tradycjonalistów jako mity pierwszej godziny walki z modernistycznymi reformami soboru. Zasadniczy zrąb tych mitów powstał lub został krzewiony w środowisku Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X, gdzie tak zwane „roztropnościowe stanowisko” arbcybiskupa Lefebvre’a stanowi nieodwołalny punkt oparcia (ową „bliższą zasadę wiary” zamiast Papieża, nad którym stał „roztropny prorok”). Owo Lefebvre dixit w każdej nieomal sprawie dotyczącej wiary, moralności czy dyscypliny kościelnej stało się wręcz niepodważalnym dogmatem wszystkich uznających władze soborowe i stawiających im opór.

W rocznicę konsekracji biskupiej O. Ludwika Michała Guérard des Lauriers OP

7 maja, 1981 roku, w swoim mieszkaniu w Toulon, we Francji, były arcybiskup Hué w Wietnamie, Piotr Marcin Ngo Dinh Thuc (sam konsekrowany 4 maja, 1938 roku), konsekrował na biskupa O. Ludwika Michała Guérard des Lauriers OP w obecności dwóch świadków, Panów doktorów Hellera i Hillera.

Sam bp Guerard des Lauriers przekazał ważny katolicki episkopat oraz missio, nie sessio (zgodnie ze swą tezą z Cassiciacum, która wyjaśnia tzw. „problem autorytetu” w obecnych realiach kościelnych) trzem duchownym: Niemcowi Gunterowi Storckowi (23 marca, 1984), amerykańskiemu dominikaninowi Robertowi McKennie (22 marca, 1986) i Włochowi Franciszkowi Munariemu, ówczesnemu przełożonemu Instytutu Matki Dobrej Rady (25 listopada, 1987).

Pamięci bpa Guérard des Lauriers w rocznicę śmierci

Bezspornie jeden z największych teologów dwudziestego wieku, jeden z głównych teoretyków odnośnie kwestii obecnego wakatu Stolicy Apostolskiej (opracował teorię wakatu formalnego, zwaną tezą z Cassiciacum, błędnie „sedeprywacjonizmem”, co jest nonsensem), O. Ludwik Michał Guérard des Lauriers całe życie był przede wszystkim skromnym dominikańskim zakonnikiem. Przez prawie dwadzieścia lat był profesorem na Lateranie, opracowywał teologiczne podstawy do trzech wielkich dogmatów maryjnych: Wniebowzięcia, Współpośrednictwa i Współodkupicielstwa (te dwa ostatnie, rzecz jasna, nie zostały ogłoszone uroczyście wskutek rewolucji soborowej i głębokiej antymaryjności wszystkich heretyckich uzurpatorów), przez pewien czas był również spowiednikiem Papieża Piusa XII (został zastąpiony przez Augustyna Beę).

Czytaj dalej…

W rocznicę konsekracji J. Eks. o. bpa Roberta Fidelisa McKenny

Eks. x. bp Robert Fidelis McKenna (ur. 8 lipca, 1927 roku) został wyświęcony na kapłana w 1958 roku przez kardynała Cicognianiego dla zakonu kaznodziejskiego (dominikanie).

Wkrótce po Soborze Watykańskim II o. Robert odciął się od modernistycznej sekty, która opanowała i jego zakon i pozostając domikańskim duchownym przyłączył się do Prawowiernego Ruchu Rzymsko-Katolickiego (Orthodox Roman Catholic Movement, O.R.C.M. lub ORCM), stowarzyszenia zrzeszającego katolickich duchownych, które założył x. Franciszek Fenton.

Od 1972, kiedy to zakupiony został od metodystów zbór i przerobiony na katolicką kaplicę, do roku 2011 ojciec, a późniejszy biskup Robert McKenna pełnił obowiązki proboszcza kaplicy Matki Bożej Różańcowej w Monroe, stan Connecticut, w Stanach Zjednoczonych. Przy kaplicy działa bardzo prężna parafia oraz szkoła podstawoa i średnia.

List P. Wincklera do O. Guerard des Lauriers

Bardzo ciekawy dokument historyczny dotyczący epoki, która stanowiła przygotowanie bliskie do otwartej rewolucji w Kościele.

Pelagiusz

List P. Wincklera do O. Guerard

Mój Czcigodny Ojcze,

Poprosił mnie Ojciec, bym utrwalił na piśmie kilka wspomnień z Rzymu sprzed trzydziestu laty.

Wojenne losy zaprowadziły mnie do Włoch po różnych dobrych i złych przygodach, wśród których kilka aresztowań przez Niemców, zwłaszcza po artykule w gazecie, opublikowanym w 1942, który określał mnie jako Żyda. I tak to katolik, najpierw postawiony w krytycznej sytuacji, potem pośród wszelkiego rodzaju wygód i zaszczytów, gdy koło [fortuny] w końcu się obróciło. Jeśli chodzi o mnie, zaczęło się ono kręcić w radości duchowej, aż do dnia, kiedy źle się zakręciło.

Pamięci bpa Guérard des Lauriers w rocznicę śmierci

Bezspornie jeden z największych teologów dwudziestego wieku, jeden z głównych teoretyków odnośnie kwestii obecnego wakatu Stolicy Apostolskiej (opracował teorię wakatu formalnego, zwaną tezą z Cassiciacum), O. Ludwik Michał Guérard des Lauriers całe życie był przede wszystkim skromnym dominikańskim zakonnikiem. Przez prawie dwadzieścia lat był profesorem na Lateranie, polemizował z nową teologią i krytykował poglądy Teilhard de Chardin, opracowywał teologiczne podstawy do trzech wielkich dogmatów maryjnych: Wniebowzięcia, Współpośrednictwa i Współodkupicielstwa (te dwa ostatnie, rzecz jasna, nie zostały ogłoszone uroczyście wskutek rewolucji soborowej i głębokiej antymaryjności wszystkich heretyckich uzurpatorów), przez pewien czas był również spowiednikiem Papieża Piusa XII (został zastąpiony przez Augustyna Beę).

W latach soborowej rewolucji współpracował z konserwatywnym Coetus Internationalis Patrum oraz przygotował, jako główny autor, sławną „Krótką analizę krytyczną Novus Ordo Missae”.

O początkach oporu wobec modernistycznej okupacji Kościoła

Przedstawiam poniżej ciekawy tekst, który wart jest uwagi wszystkich dzisiejszych katolików, którzy stawiają opór kościołowi soborowemu i jego władzom. Zwłaszcza w Polsce wyjątkowo mało ludzi wie cokolwiek o początkach oporu wobec modernistycznej nawałnicy, wszystko miałoby się sprowadzać do działań abp Lefebvre’a i założonego przezeń Bractwa Św. Piusa X. Aby uzupełnić te poważne braki na blogu Pelagiusza będą pojawiały się notki biograficzne postaci zasłużonych dla sprawy katolickiej czasów reform soborowych i posoborowych oraz teksty opisujące historię tych początków. Na początek krótkie opracowanie x. Rafała Trytka. Jednocześnie polecam obcojęzyczne źródła na temat początków oporu przeciw reformom Soboru Watykańskiego II, jest to zaiste pouczająca lektura.