O pionierskich duchownych…

I co sądzić o kapłanach trwających „pobożnie” w Novus Ordo
A propos rocznicy śmierci o. Barbary

O. Noel Barbara

Dzisiejsza rocznica śmierci o. Noela Barbary, prawdziwego pioniera katolickiego oporu wobec soborowej rewolucji przywiodła mi na myśl pewną rozmowę sprzed kilku lat, która dotyczyła duchownych, którzy zostali wyświęceni jeszcze przed zmianami w obrzędach święceń i sakry (czyli mają jeszcze ważne święcenia), odprawiają wyłącznie katolicką Mszę świętą (starą/klasyczną/trydencką, jakkolwiek by tego nie nazwać), są „pobożni”, nawet „ascetyczni” oraz trzymają się modernistycznej hierarchii, siedząc w zaciszu swoich parafij czy klasztorów, posługując tym, którzy do nich przychodzą (bo najczęściej na oficjalną posługę na dużą skalę nie mają szans). Niewielu takich jeszcze żyje, ale są.

Katolicy dziś, zwłaszcza chyba polscy, którzy słabo albo wcale nie znają wydarzeń i postaci związanych z katolickim oporem lat sześćdziesiątych i zwłaszcza siedemdziesiątych, zapominają, że reformy soborowe „stawia[ły] zatem prawdziwych katolików wobec tragicznej konieczności wyboru”, by użyć wyrażenia z Krótkiej analizy krytycznej Novus Ordo Missae. Dziś bowiem „główny nurt” tradycjonalistów przyjmuje i doktrynę soborową i wszelkie reformy zeń wynikające, a tylko z powodów estetycznych, drugorzędnych, preferuje starą Mszę, zwaną perfidnie „nadzwyczajną formą rytu rzymskiego” (przecież nowy ryt został promulgowany przeciwko staremu, aby go zastąpić!) i z powodu większej jasności stare katechizmy. Jak taki Krusejder nie wierzą w przyszły tryumf wiary katolickiej nad modernizmem poprzez całkowite odrzucenie heretyckiego i w doktrynie sprzecznego ze starym Nowego Porządku Mszy (cf. wspomniana Krótka analiza krytyczna). Z kolei inny nurt, również dość liczny, odrzuca to, co nowe, choć uznaje je za prawowite (ale w przeszłości było z tym różnie) i trzyma się, mniej więcej i z pewnymi poprawkami, głównie tradycyjnej doktryny, praktyki i sakramentów, ale jednocześnie naucza, iż Papież jest niejako drugorzędnym dodatkiem do religii katolickiej, tak naprawdę zbędnym, bez którego można się obejść, a nawet któremu można się sprzeciwiać, gdy głosi błąd i wprowadza szkodliwe dla duszy praktyki i obrzędy (jak gdyby to było w ogóle możliwe).

Na początku jednak, w obliczu soborowej rewolucji wielu katolików zdawało sobie sprawę z powagi sytuacji i rozumiało, iż głównym problemem jest tak zwana kwestia autorytetu, autorytetu tych, którzy nową naukę głoszą powszechnie i narzucają katolickiemu światu nowe obrzędy, rugując jednocześnie te uświęcone tradycją. Sprawa ta poruszana była na porządku dziennym i znajdowała się w centrum uwagi wielu duchownych i świeckich. Wiele rodzin doznało podziałów nie tylko ze względu na poglądy dotyczące ogólnie modernistycznych reform, ale również podejścia do autorytetu, który je wdrażał. Jedni odcięli się całkowicie od fałszywych pasterzy, nie widząc w nich dzierżycieli władzy Chrystusowej, inni woleli jednak trzymać się linii uznanej za bardziej „umiarkowaną”, prezentowaną przez różne ugodowe środowiska („Itinéraires”, Una Voce, FSSPX, potem Ecclesia Dei ze swymi św. Piotrami i Dobrymi Pasterzami, et al.).

W tym trudniejszej sytuacji znaleźli się duchowni o przytomnych umysłach, którzy jednak z racji hierarchicznej natury Kościoła byli zobowiązani posłuszeństwem, nawet jeśli nie byli zakonnikami. Oczywistą dla wielu była konieczność odcięcia się od fałszerzy wiary, nawet jeśli dotychczas byli ich przełożonymi. Ponieważ moderniści przejęli praktycznie wszystkie nieruchomości, kaplice, kościoły, klasztory, bazyliki, siłą rzeczy wielu straciło ołtarze, na których odprawiała się od wieków prawdziwa Ofiara, swój dach nad głową, wszelkie materialne środki do życia, stali się wyrzutkami całkowicie zależnymi od Bożej Opatrzności. Ale Bóg ich nie zostawił.

Nie było ich, rzecz jasna, tylu, ilu było być powinno. Zasadnicza większość mądrzejszych, światlejszych, wzorem uczonych w Piśmie i faryzeuszy z czasów Chrystusa (któż znał wtedy lepiej proroctwa i Pisma – a jednak nie pojęli czasu nawiedzenia swego) nie zrozumiała powagi sytuacji. Niemniej jednak z wielu krajów dochodziły głosy o takich duchownych i świeckich, którzy w pierwszych latach modernistycznej nawałnicy wiedzieli, iż niezgodne z Chrystusową obietnicą jest posiadanie władzy przez fałszerzy wiary. Niestety przez powszechnie obowiązującą narrację FSSPX oraz oczywistą wrogość modernistów pamięć o nich jest wymazywana.

Od lata 2013 roku jednym z celów niniejszego bloga jest właśnie naświetlanie historii katolickiego sprzeciwu wobec modernizmu w latach soborowych i bezpośrednio posoborowych, zwłaszcza przez przypominanie postaci, a raczej przywoływanie tych, o których nic w Polsce właściwie nie wiadomo. Znane są na przykład działania abpa Lefebvre’a podczas soboru w obrębie Coetus Internationalis Patrum, wiadomo o założeniu przezeń FSSPX, wiadomo też potem o próbach odwoływania się od wyroku kasacji (nieuznawanego – gdzie tu logika?) do władz modernistycznych, etc. Ale mało kto wie, kto sprzeciwiał się Novus Ordo Missae, gdy abp Lefebvre ani razu nie wypowiedział się publicznie na ten temat w 1969 r., jak skończyły się katolickie „Marsze na Rzym” przeciwko modernistom (pielgrzymką FSSPX do „Ojca św.”), etc. etc.

Wielu jednak z tych duchownych, którzy zachowali wiarę i całkowicie odrzucali nowe nauki i reformy poniosło śmierć ze zgryzoty. Wielu nie żyło na tyle długo po soborze, aby mogli coś faktycznie zrobić wobec apostazji większej części kleru, wielu z kolei dysktretnie pracowało w Winnicy Pańskiej dla zbawienia powierzonej sobie owczarni. Ale o niejednym też wiemy i dlatego obowiązkiem nas, katolików, jest o nich pamiętać w modlitwie zwłaszcza w rocznicę ich śmierci. Choć niekoniecznie wszyscy byli doskonali, każdy mógł mieć takie czy inne wady, różne były charaktery, pochodzenie, doświadczenie i nauka (od prostych wiejskich wikarych po wybitnych teologów), okazali się prawdziwymi narzędziami w ręku Bożej Opatrzności, która poprzez sługi swe często marne działa, pokazując nam, wiernym, ale i duchownym, że moc Boża z góry pochodzi.

Tych kilka dusz kapłańskich na blogu już wspomniałem w poświęconych im notkach biograficznych:

Bp Błażej Kurz († 13 XII 1973 r.)

x. Joachim Saenz y Arriaga († 28 IV 1976 r.)

Bp Piotr Marcin Thuc († 13 XII 1984 r.)

Bp Ludwik Michał Guérard des Lauriers OP († 27 II 1988 r.)

Bp Mojżesz Carmona († 1 XI 1991 r.)

x. Walery Stuyver († 17 I 1995 r.)

x. Remigiusz Micoud († 4 XI 1995 r.)

x. Henryk Mouraux († 29 XI 1995 r.)

o. Jerzy Vinson († 8 VII 1999 r.)

o. Noel Barbara († 10 X 2002 r.)

x. Oswald Baker († 2 VII 2004 r.)

x. Józef Vérité († 26 VIII 2010 r.)

x. Iwo Maury († 7 III 2011 r.)

o. Piotr Verrier († 7 VI 2011 r.)

x. Paweł Schoonbroodt († 26 V 2012 r.)

o. Marcin Stepanich OFM († 19 XI 2012 r.)

bp Robert Fidelis McKenna OP († 16 XII 2015 r.)

O niektórych z nich i innych wspomniałem również tu czy tam na blogu, o kolejnych jeszcze nie, co postaram się przy różnych nadarzających się okazjach zrobić (i listę powyższą będę ewentualnie uzupełniał). Te jednak przemyślenia, na podstawie konkretnych życiorysów, powinny wystarczyć, aby umożliwić sformułowanie właściwej odpowiedzi na tytułowe pytanie, mianowicie co sądzić o kapłanach trwających „pobożnie” w Novus Ordo.

Pelagiusz z Asturii