O. Noël Barbara (†2002), pionier oporu wobec modernistycznego neokościoła. W rocznicę śmierci notka biograficzna

W Polsce, w wyniku wyniszczenia elity nie tylko świeckiej, ale i duchownej, opór wobec reform soborowych był dość nieznaczny i do tego, jak wszędze, miażdżony bezlitośnie przez władze kościelne. W innych krajach pojawiali się jednak odważni przewodnicy oporu, za którymi szli i inni. Niewątpliwie jednym z najbardziej zasłużonych z nich był o. Noël Barbara. Znany w szerszych kręgach ze swoich wspaniałych katechez przedmałżeńskich, polecanych do dziś także przez modernistów i lefebrystów (wydane w formie książkowej, dostępne np. w wydawnictwie Chiré), o. Barbara był pionierem ruchu oporu i jednym z pierwszych duchownych przekonanych do wakatu Stolicy Apostolskiej w dobie soborowej apostazji. We wszystkich inicjatywach dodawał odwagi i wspierał abp Lefebvre’a dopóki francuski prałat gwałtownie nie odsunął od siebie wszystkich, którzy nie uznawali autorytetu tego, z którym sam się wtedy chciał dogadać (JPII). Warto dodać, że o. Barbara wystosował w 1993 roku wspaniale udokumentowany list otwarty do członków Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X, który winien być przeczytany przez każdego tzw. tradycyjnego katolika (a przede wszystkim przez swych adresatów).

Requiescat in pace.

Pelagiusz z Asturii

Notka biograficzna

o. Barbara w podeszłym wieku

Jeden z naszych przyjaciół, N.M., przesłał mi pożyteczne szczegóły dotyczące ojca Barbary:

Ojciec umarł 10 października 2002 w wieku 91 lat [byłem obecny na jego pogrzebie, odprawionym w Tours przez księdza Schoonbroodta, księdza Guépin (diakon) i księdza Médinę (subdiakon)].

Noël Barbara był najmłodszym dzieckiem bardzo licznej francuskiej rodziny mieszkającej w Afryce północnej pochodzenia maltańskiego. Urodził się 25 grudnia 1910, stąd jego imię chrzestne. Osierocony przez matką (albo ojca?), został wychowany przez jedną ze swych sióstr. Marzył o zostaniu nauczycielem wychowania fizycznego (ależ tak!), następnie wstąpił do seminarium. Został wyświęcony na księdza dla diecezji Constantine w 1938. Bardzo wcześnie zainteresował się katechezą przyszłych małżonków (cf. wywiad udzielony Cahier de Chiré, nr 9) i powoli opracował swą katechezę ślubną, na długo przez jej publikacją.

Będąc więźniem wojennym w 1940, ksiądz Barbara miał decydujące spotkanie z księdzem Jerzym Vinson w obozie w Sagan na Dolnym Śląsku. Ksiądz Vinson, seminarzysta diecezji Walencji, otrzymał od swego biskupa pozwolenie na wstąpienie do nowicjatu Parafialnych Współpracowników Chrystusa Króla (fr.: „Coopérateurs paroissiaux du Christ-Roi” – przyp. tłum.) (C.P.C.R.). Ojciec Vinson był pierwszym francuskim kapłanem wyświęconym dla Ojców z Chabeuil, w 1946. Ojciec Vinson pociągnął za sobą księdza Barbarę do C.P.C.R. w 1955. Ojciec Barbara zabrał się za przemierzanie Francji, Belgii i Szwajcarii głosząc Ćwiczenia św. Ignacego. Podobnie jak jego współbracia, Ludwik Barielle i Jerzy Vinson, ojciec Barbara został skonfrontowany z aggiornamento Ojców z Chabeuil… których ostatecznie opuścił (w 1962?), jednocześnie kontynuując głoszenie Ćwiczeń. To w tym okresie Ojciec opublikował Katolicką katechezę ślubną (sierpień 1963).

Począwszy od 1964 zaczął publicznie działać przeciwko aggiornamento, już nie C.P.C.R., ale całego Kościoła: był jednym z pomysłodawców listu do Pawła VI podpisanego przez ponad 400 kapłanów francuskich. Brał czynny udział, obok księdza de Nantes, z którym był wówczas bardzo blisko, w „narodowej krucjacie przeciwko nowemu katechizmowi” i dla zachowania katechizmu katolickiego. W tłumie, w 1968, ojciec Barbara założył półroczne (wówczas) pismo katechezy katolickiej „Forts dans la Foi” (pol. „Mocni w Wierze” – przyp. tłum.).

Spotkanie z ojcem Pio w 1967 roku. Od lewej: o. Barbara, abp Lefebvre i brat zakonny ze zgromadzenia Ojców Ducha Świętego

Wizyta u Ojca Pio, w towarzystwie abp Lefebvre’a, miała miejsce w 1967. Podczas jednej z rozmów, które miałem z ojcem Barbarą, zapytałem go, co należy myśleć o opowieści, według której Ojciec Pio miał prorokować „rebelię” abp Lefebvre’a i skarcić tego ostatniego. „Zwykłe kłamstwo”, odrzekł Ojciec.

20 maja 1969 roku w Lille podczas publicznego spotkania przeciwko nowemu katechizmowi. Od lewej: brat Gerard, x. de Nantes i x. Barbara

W 1969 ojciec Barbara przyjął stanowisko przeciwko novus ordo missae, na rzecz zachowania Mszy tradycyjnej… pociągnęło to za sobą zerwanie z księdzem de Nantes i zbliżenie z księdzem Coachem i wielebnymi ojcami Calmelem i Guerardem des Lauriers. Był to okres procesji Bożego Ciała w Montjavoult, rzymskich pielgrzymek organizowanych przez księdza Coache (1970, 1971 i 1973)… i jakże wielu innych błyskotliwych posunięć! Ojciec Barbara poparł dzieło abp Lefebvre’a i był nawet jednym z głównych twórców słynnej Mszy z Lille (29 sierpnia 1976)…

Także w 1976 ojciec Barbara publicznie przyjął stanowisko tezy „sedes vacans” ojca Saenz y Arriaga (SI) (numery 45, 46, 47 i 48 pisma „Forts dans la Foi”). Nastąpiła potem konferencja prasowa w Rzymie, 19 listopada 1976, zrelacjonowana przez 19 dzienników włoskich. Wbrew temu, co niektórzy chcą nam wmówić, otwarty sedewakantyzm nie pociągał wtedy za sobą automatycznej kwarantanny. Ojciec Barbara był później przyjęty do stołu przez abp Lefebvre’a w Ecône, brał czynny udział w przejęciu kościoła św. Mikołaja w Paryżu (Saint-Nicolas du Chardonnet) w 1977, podobnie jak w pielgrzymkach do Lourdes w 1978 i 1979.

Zerwanie nastąpiło wskutek deklaracji abp Lefebvre’a z listopada 1979: „FSSPX ojców, braci, sióstr, oblatek nie może tolerować w swoim łonie członków, którzy odmawiają modlenia się za papieża i którzy stwierdzają, że wszystkie msze nowego ordo missae są nieważne”. Ojciec Barbara odpowiedział w numerze 1 nowej serii „Forts dans la Foi” (pierwszy trymestr 1980): „Sobór, Msza, Papież”, aby sprecyzować swoje stanowisko, następnie w numerze 2: „Uznawać Jana Pawła II? Non possumus”. 28 lutego 1980 ksiądz Claude Barthe, bliski ojcu [Barbarze], zostały wygoniony z Saint-Nicolas du Chardonnet; tego samego dnia zakazano

o. Jerzy Vinson

ojcom Barbarze i de Blignières wstępu do Saint-Nicolas. Ojciec Barbara kontynuował swój apostolat w Tours, w towarzystwie księdza Barthe, utrzymując kontakt z innymi zaprzyjaźnionymi księżmi.

Jeśli chodzi o ojca Vinson*, nie miało naprawdę miejsce zerwanie z FSSPX, ale pozostaje równie prawdziwe, że był sedewakantystą. Zmarł 8 lipca 1999, jego pogrzeb było odprawiony w Serre-Nerpol (Departament 38) przez księdza Ricossę, w asyście księży Guépin (diakon) i Murro (subdiakon) (ksiądz Heuzé, z FSSPX, był w chórze) i w obecności księży FSSPX i CPCR.

Z języka francuskiego tłumaczył Pelagiusz z Asturii. Źródło: Archiwa Le forum catholique. * Założone przez o. Vinson Zgromadzenie Sióstr Chrystusa Króla oraz „Prosty list” („Simple lettre”) są dalej prowadzone pod duszpasterską opieką księży z Instytutu Matki Dobrej Rady. (przyp. tłum.)

Reklama