Jak zapowiadałem (nie pamiętam, czy na blogu, czy tylko osobiście znajomym), jako że nadeszła pierwsza niedziela Adwentu podejmę w tym roku liturgicznym częściej tematykę liturgii Kościoła, zarówno jako dalszą zachętę do pogłębionej formacji intelektualnej jak i z praktycznego punktu widzenia zwykłego wiernego z ławki, „duszpasterskiego”, że tak powiem. Głównym tego powodem jest powszechna nieznajomość tematu u „tradycjonalistów”, którzy często poza tym, że Msza jest ofiarą (przeciwko modernistom i ich protestanckiej uczcie Novus Ordo Missae) nie wiedzą nic więcej, ani jak się zachować, ani nawet jak się ubrać, ani co się dzieje przy ołtarzu, nie mówiąc już w ogóle o historii liturgii, różnych jej obrzędach i zwyczajach, czy właściwym śpiewie Kościoła, jakim jest chorał gregoriański. Temat wydaje się być ogólnie bardzo zaniedbany. Wielu tradycjonalistów kompletnie traci czas na szczegółowe śledzenie błazenady Bergoglio i jego towarzyszy mniej lub bardziej „konserwatywnych” czy „postępowych”, a w zasięgu ręki znajduje się nieprzebrany skarbiec wyjątkowo pożyteczny zarówno dla formacji intelektualnej jak i postępu duchowego chrześcijanina (zwłaszcza w wychowaniu cnoty pobożności).
Do tej pory można było na blogu poczytać o kilku zwyczajach, szczegółach liturgicznych, o kilku świętach czy okresach, a nawet wysłuchać śpiewu liturgicznego takiego czy innego święta. Postaram się to wszystko zebrać i usystematyzować, aby to było łatwo dostępne, przede wszystkim tworząc kalendarz liturgiczny z odnośnikami do opisów świąt i okresów liturgicznych, dalej tłumacząc fragmenty książek takich jak wspaniałe dwutomowe (i przy tym dość krótkie) dzieło o. L.A. Molien La Prière de l’Eglise (Modlitwa Kościoła).
Prawdziwy chrześcijanin żyje rokiem liturgicznym Kościoła, który stanowi główną oś jego codzienności i ją ubogaca lepiej, niż cokolwiek innego.
A tymczasem polecam zapoznanie się z piękną antyfoną na rozpoczynający się okres Adwentu, „Rorate coeli desuper”.
Pelagiusz z Asturii
Pelagius Asturiensis 
Witam,
Dużo czytam krytyki NO, ale problem polega na tym, że gdzie nie pójdę na Novus Ordo to jeśli już mowa o istocie to ciągle słyszę o Prawdziwej Obecności w Najświętszym Sakramencie, Ofierze, itp. Spodziewam się, że jako sedewakantysta nie chodzi Pan na Novus Ordo, może zatem Pan o tym nie wie.
Szanowny Panie,
A gdzie czyta Pan tę krytykę Novus Ordo? Bo od z górą półwiecza podlega krytyce z różnych stron, czasami nawet sprzecznych między sobą…
A co się dzieje na Novus Ordo to przecież wiem, bo jak prawie każdy w Polsce, nie urodziłem się żadnym „tradycjonalistą”, „lefebrystą” czy „sedewakantystą”.
A Pan pewnie nie słyszy negowania akurat nauczania dotyczącego Eucharystii. Ale wystarczy, że pójdzie Pan do innej parafii, do innego xiędza, albo nawet zapyta ludzi siedzących w ławce obok Pana, w tym samym kościele, to może się Pan zdziwić. Mi się wydaje, że pomimo tego, że chodzi Pan na Novus Ordo, nie wie Pan, co się tam dzieje. W Novus Ordo toleruje się przeróżne wierzenia. Jest o tym bardzo wiele choćby w Internecie, ale wystarczy poznać też to osobiście, by w zgodzie z katolickim sumieniem kompletnie porzucić Novus Ordo jako niekatolicki.
In Christo Rege,
Pelagiusz