Abp Lefebvre a jedność katolików wiernych tradycji

Abp Marceli Lefebvre, doprawdy dramatyczna postać

Niejednokrotnie na łamach niniejszego blogu podkreślałem, pośrednio lub bezpośrednio, wagę zapoznania się z katolickim oporem podczas przeklętego Soboru Watykańskiego II i w latach po nim, w szczególności z kluczowymi postaciami tej reakcji. Otóż, nie sposób nie dojść do wniosku, że w kluczowym momencie tej arcyciekawej historii katolickiego oporu wobec modernistów przejmujących widzialne struktury Kościoła abp Lefebvre przyczynił się do rozbicia jedności katolików wiernych tradycji.

Kiedyś trafiłem na poniższy skrótowy opis tych wydarzeń, który warto znać:

W tym momencie wszystko było możliwe, jedność prawdziwych katolików mogła być osiągnięta.

Ale Paweł VI, co stanowi tajemnicę, po raz pierwszy przyjmuje abpa Lefebvre’a i już we wrześniu 1976 Bractwo przyjmuje możliwość współistnienia dwóch mszy (list do de Saventhem’a [który wówczas był prezesem Una Voce – przyp. PA]).

Jednakże, wciąż w 1977, na temat tezy, według której Paweł VI nie był nigdy papieżem lub przestał nim być, abp Lefebvre napisał: „Nie jest niemożliwe, by ta hipoteza została kiedyś potwierdzona przez Kościół. Ma ona bowiem za sobą poważne argumenty” (Śmiertelny cios Szatana, wyd. Saint-Gabriel, Martigny (Szwajcaria), s. 42).

Wybór Jana Pawła II był katastrofalny dla zjednoczenia katolików wiernych tradycji. Jedno z jego zdań o „Soborze w świetle Tradycji”, przejęte przez Jana Madirana naznacza początek tak zwanego „pojednania”, wbrew zdaniu najbardziej przenikliwych, którzy byli systematycznie oczerniani. Dochodzimy w ten sposób do słynnego „stanowiska dotyczącego Mszy i Papieża” z listopada 1979, w którym oświadcza się, że w Bractwie nie do przyjęcia jest stanowisko, które neguje prawowitość Jana Pawła II. Wskutek tego oświadczenia, spora liczba kapłanów i seminarzystów, nawet już diakonów, została usunięta z Bractwa i od 1984 narzuca się nowowyświęconym, wraz ze święceniami, podpisanie „deklaracji wierności stanowisku Bractwa”, deklaracji, która zaczyna się w ten sposób: „Ja, niżej podpisany, uznaję Jana Pawła II jako prawowitego papieża świętego Kościoła katolickiego. Wskutek tego jestem gotów modlić się za niego publicznie jako za Najwyższego Pasterza. Odmawiam iść za nim, gdy oddala się od Tradycji katolickiej, w szczególności w materii wolności religijnej i ekumenizmu, podobnie jak w reformach zwyczajnie szkodliwych dla Kościoła”. Tak więc, bezpodstawny zarzut Pawła VI wobec abpa Lefebvre’a, że poddaje seminarzystów przysiędze przeciwko Papieżowi stał się rzeczywistością.

Przysięgamy, że „Papież”… może jednak nie „Papież”…

Czas jednak wykazał, że rację mieli dalekowzroczni z 1979: Jan Paweł II zintensyfikował ekumenizm Soboru Watykańskiego II. Abp Lefebvre, ponownie, poruszył hipotezę sedewakantystyczną w homilii w Ecône z Wielkanocy 1986 roku: „Możliwe, że będziemy zmuszeni wierzyć, że ten Papież nie jest Papieżem”. Oświadczenie to nie stanowi przeszkody, by Bractwo utrzymało przy życiu „deklarację” wierności i kazało podpisywać ją mającym przyjąć święcenia!

Sam tylko Bóg zna dalszy ciąg tej serii „scen teatralnych”, która wydaje się być bardziej kierowana zmiennością szans na osiągnięcie porozumienia, niż światłem wiary.

Z języka francuskiego tłumaczył Pelagiusz z Asturii. Źródło: X. Franciszek Ricossa, „Wstęp do problemu autorytetu” („Introduction au problème de l’autorité”), w: „Problem autorytetu i episkopatu w Kościele” („Le problème de l’autorité et de l’épiscopat dans l’Eglise”), seria Collana Cassiciacum, tom II, Centro Librario Sodalitium (Verrua Savoia, 2006), s. 26.