Wraz z Niedzielą Siedemdziesiątnicy Kościół opuszcza Okres Bożego Narodzenia i wchodzi w Okres Wielkiej Nocy (moderniści wymyślili jeszcze „Okres zwykły”, ale takiego w Kościele nie ma). Czas Siedemdziesiątnicy (od Niedzieli Siedemdziesiątnicy do Popielca) jest przygotowaniem dalszym do głównych obchodów Wielkiej Nocy, a bliższym jest Wielki Post.
Jest to czas szczególnie sprzyjający pogłębieniu życia duchowego i pracy nad sobą, która nie powinna się ograniczać do aktów pobożności, których tak często za wiele, gdy zaniedbuje się inne cnoty, albo do zachowywania zasad postu ustanowionych przez Kościół dla poskromienia ciała, aby wzmocnić duszę. Doskonałym sposobem na poprawę jest poczynienie postanowień wielkopostnych, które powinny być praktyczne, użyteczne, łatwe, najlepiej sprzeciwiające się naszej wadzie głównej (a każdy ma taką).
Oto kilka przykładów takich postanowień:
– słuchanie Mszy raz w tygodniu w dzień powszedni,
– modlitwa poranna i wieczorna (dla tych, którym to z trudem przychodzi i którzy to zaniedbują),
– modlitwa całą rodziną (dla tych oczywiście, którzy takowej nie czynią), co jest obowiązkiem przede wszystkim ojca, jako głowy domu,
– codzienne odmawianie modlitwy Anioł Pański rano, w południe i wieczorem,
– copiątkowa Droga Krzyżowa (w kaplicy tam, gdzie jest odprawiana lub w domu),
– codzienna lektura duchowa (o konieczności lektury duchowej),
– zrezygnowanie z jakiekoś konkretnego napoju czy pokarmu, który nam szczególnie smakuje (np. alkoholu w tygodniu albo przez cały Wielki Post),
– natychmiastowe wstawanie rano na głos budzika („zrywanie się z łóżka”, nie leniuchowate gnuśnienie),
– pilnowanie godziny pójścia spać,
– ograniczenie czasu spędzonego w Internecie (jest to dobre postanowienie dla w zasadzie większości ludzi z naszych środowisk „tradycyjnych”, „patriotycznych”, gdzie tyle czasu się traci – więcej książek, mniej Internetu!),
– systematyczna lektura Katolickiej etyki wychowawczej o. Jacka Woronieckiego i wdrażanie jej w życie,
– pogłębienie formacji intelektualnej przez odpowiednią i systematyczną (!!!) codzienną lekturę (zwłaszcza dla wszelkiej maści aktywistów katolickich, „którym wnętrzności stale pożera nieodparta żądza działania”, jak to określił x. Meinvielle), czego pomocą mogą być dzieła umieszczone na liście, którą regularnie uzupełniam, a zachętą do tego niech będzie fragment dzieła Współżycie z Bogiem,
– w ogóle, dla aktywistów i pragnących podbijać Polskę i świat wierność w małych dziełach: lepsze przygotowanie dnia świętego przez odświętny ubiór, służenie do Mszy, śpiew w scholi gregoriańskiej (dla potrafiących), pilny i przygotowany śpiew części stałych Mszy, dokładniejsza wierność obowiązkom zawodowym i obowiązkom stanu, tłumaczenie albo pisanie dobrych tekstów w obronie wiary (ponownie zachęcam do współpracy osoby poważne), etc. etc.
Aby gdy staniemy przed Panem i Sędzią sprawiedliwym mógł On do nas powiedzieć: Euge serve bone, et fidelis: quia super pauca fuisti fidelis, super multa te constituam; intra in gaudium domini tui (św. Mat. XXV, 23).
Pelagiusz z Asturii
P.S. Niektóre z pomysłów postanowień zaczerpnąłem z okólnika wysyłanego świeckim przez pewnego kapłana.
Pelagius Asturiensis 