Bp Williamson i Midrasz „Boga Człowieka”

Artykuł nie jest ze strony „sedewakantystycznej”, więc żeby nie było, że „sedecy” atakują biskupa. Swoją drogą nawet nie wiem, na ile ów koszerny poemat Marii Valtorty jest znany w Polsce i czytany (wśród katolików).

Pelagiusz z Asturii

„… gdybym miał pod swoją pieczą rodzinę: [czytałbym] dzieciom na głos co wieczór wybrane rozdziały z Poematu Boga-Człowieka Marii Valtorty. A kiedy skończylibyśmy pięć tomów po angielsku, to wyobrażam sobie, że czytalibyśmy znów od początku, i tak dalej, aż wszystkie dzieci opuściłyby dom!” (Bp Williamson, Komentarze Eleison CCLXXV (275) 20 października 2012. CZYTANIE W DOMU)

Zostałem poproszony o przedstawienie wyników moich poszukiwań dotyczących „katolickiego” midrasza zatytułowanego „Poemat Boga-Człowieka” napisanego rzekomo przez kobietę o nazwisku Maria Valtorta, który jest gorliwie promowany przez bpa Williamsona. Większość z nich została zamieszczona na pewnym tradycjonalistycznym forum, które zostało zawieszone, wskutek czego przestały one być dostępne. Poniżej znajduje się kilka komentarzy opartych na tych wynikach, które zamieściłem na innym forum tradycjonalistów. Nie zawierają one wszystkich moich zastrzeżeń, przede wszystkim przedstawienia Maryi wnioskującej, że powinna być „wielką grzesznicą”, aby później mogła pokutować. Jest to ledwie zasłonięta luriańska teologia, godna sekty frankistów.

Poniżej zaczynają się moje komentarze i niektóre dialogi, które pojawiły się w odpowiedzi na jedną z opublikowanych przez bpa Williamsona rekomendacji czytania Poematu Boga-Człowieka dzieciom:

—

Poniżej znajduje się link do nagrania wykładu autorstwa x. Robinsona (FSSPX) promującego „Poemat”. Najbardziej zainteresowała mnie wypowiedź x. Robinsona, w której mówi że jego początkowa reakcja była negatywna, ale bp Williamson nalegał, aby czytać dalej.

Niestety, oświadcza on, że bp Williamson stawia swoją teologiczną reputację na to, że „Poemat” jest wolny od błędu. Mówi, że bp Williamson oświadczył, iż wyświęciłby na kapłana każdego mężczyznę, który czyta „Poemat” ponieważ wierzy, że zawiera on w sobie cały program nauczania z seminarium (jest to dla mnie niepokojące w świetle niedawnej deklaracji bpa Williamsona, dotyczącej przekazania swych władz biskupich „każdemu, kto będzie ich mądrze używał”).

X. Robinson powiedział, że widział każdy zarzut wobec „Poematu”, ale ani on, ani nikt z apologetów „Poematu” nie odpowiedział na zawarte w nim skandaliczne przedstawienie Chrystusa czczącego faryzeusza i ojca judaizmu rabinicznego, Hillela; tak jak władze pisma „The Angelus” nigdy nie odpowiedziały na podobny skandal w „Świętym Sanhedrynu” [tytuł artykułu zamieszonego w „The Angelus” – przyp. tłum.].

http://www.advancedchristianity.com/Mp3/MPC/Father_Robinson/2008-05-03_Maria_Valtorta.mp3

Tutaj bp Williamson wpisuję się ściśle w program „Świętego Sanhedrynu”.

„Poemat”, lub dokładniej Midrasz „Boga-Człowieka”, tak jak „Święty Sanhedrynu” wychwala cnotę faryzeusza Hillela, w skandaliczny sposób umieszczając na kolanach Pana Jezusa, który czci grób Hillela, oraz przedstawia wiele innych niedorzeczności.

Cytat z „Jezusa” jaki jest przedstawiony w Poemacie Boga-Człowieka:

„Kocham i otaczam czcią Hillela, szanuję i czczę Gamaliela. Są to dwaj mężowie, w których ujawnia się pochodzenie człowieka za sprawą ich sprawiedliwości i mądrości.”

Kto przy zdrowych zmysłach nie dostrzeże faryzejskiej/rabinicznej ręki w tych słowach oddających cześć faryzeuszowi, które włożono w usta Chrystusa?

Nie ma sprawiedliwości u faryzeusza Hillela. Książka, w której twierdzi się, że Pan Jezus czci faryzeusza Hillela, który uchylił prawo Boże dotyczące rozwodu i dozwolił nań z jakiegokolwiek powodu; który unieważnił ustanowione przez Boga umorzenie długów po upływie 7 lat i stworzył luki prawne dozwalające na kazirodztwo poprzez zdefiniowane go jako „nie będące współżyciem płciowym” absolutnie, w 100% nie pochodzi od Boga.

„Poemat” został przeprowadzony obok kardynała Ottavianiego i Świętego Oficjum przez nieszczęsnej pamięci kardynała Beę, którego zdrada sięgnęła zenitu za sprawą przeprowadzenia Nostra aetate przez Sobór Watykański II.

Bp Williamson przynajmniej przyznaje się, że poleca tę oddającą cześć faryzeuszowi księgę wbrew woli arcybiskupa Lefebvre’a, chociaż pomniejsza on zastrzeżenia arcybiskupa oraz zastrzeżenia innych wobec niej.

Żeby zrozumieć, dlaczego jest niemożliwym, aby Pan Jezus czcił tego stwora Hillela, za „sprawiedliwość i mądrość”, spójrzmy na Ewangelię wg św. Marka X, 2-10 i Ewangelię wg św. Mateusza XIX, 3-9, gdzie faryzeusze próbują omotać Pana Jezusa w kwestii rozwodów.

Nauka judaistyczna i chrześcijańska z każdego okresu bierze przeważnie za pewnik, że przedstawia się Panu Jezusowi faryzejskie stanowisko Hillela i Szamaja w tym fragmencie. Fragment Ewangelii wyraźnie pokazuje, że Pan Jezus potępia zarówno stanowisko Szamaja, jak i Hillela, koryguje niesprawiedliwość zawartą w obu stanowiskach oraz naucza, co jest Bożym zamiarem w kwestii nierozerwalności małżeństwa.

The Catholic Encyclopedia z 1917 r. utożsamia Hillela i jego „zbyt pobłażliwe” nauczanie dotyczące rozwodu z opowiadaniem biblijnym o próbie omotania Pana Jezusa w tej kwestii przez faryzeuszy:

Cytat:

W czasach Chrystusa toczyły się ostre spory pomiędzy świeżą, pobłażliwą szkołą Hillela a surową, konserwatywną szkołą Szamaja dotyczące znaczenia hebrajskiego sformułowania [„z powodu jakiejś nieczystości”]. Stąd pojawiło się pytanie, którym faryzeusze kusili Pana Jezusa: „Czy godzi się [mężowi opuścić żonę swoją] dla każdej przyczyny?” Oddalenie żony z błahych powodów zostało ostro potępione przez Boga w osobach proroków Micheasza (II, 9) i Malachiasza (II, 14), ale w późniejszym czasie stało się to powszechne. (Catholic Encyclopedia, „Rozwód”)

http://www.newadvent.org/cathen/05054c.htm

Wiemy z Ewangelii, że Jezus potępił niegodziwe nauki Hillela dotyczące rozwodu. Wiemy z całkowitą pewnością, że Ewangelia pochodzi od Boga. Jeśli zasada niesprzeczności ma zastosowanie w tej kwestii, to Midrasz „Boga-Człowieka”, który w skandaliczny sposób przedstawia Pana Jezusa oddającego temu stworowi Hillelowi, za jego „sprawiedliwość i mądrość”, nie może pochodzić od Boga.

Interesujące jest to, że propagator Midrasza „Boga-Człowieka” Augustyn Bea napisał szkic encykliki Divino afflante Spiritu, która wystawiła Pismo Święte na tekstową i historyczną krytykę w Kościele. Ten sam Augustyn Bea nadużył wszelkich środków, aby zapewnić usianemu błędami Midraszowi „Boga-Człowieka” wolność od wszelkiej krytyki.

Monotematycznych tradycjonalistów, których nie obchodzi przepchnięcie przez Augustyna Beę Midraszu „Boga-Człowieka” poza wszelką krytyką lub przeprowadzenie za jego sprawą Nostra aetate przez Sobór Watykański II albo zapoczątkowanie w Kościele tekstowej i historycznej krytyki Pisma Świętego może zainteresować jego rola we wprowadzeniu mszy Novus Ordo do katolickich parafii. Augustyn Bea, wraz z Hannibalem Bugninim i innymi, był członkiem tajnej Komisji do spraw Reformy Liturgicznej od samego początku jej istnienia, tj. od 1948 r. Jak wiemy, pierwszym celem ataku była liturgia Wielkiego Tygodnia.

Kto ma oczy, niechaj patrzy, jak dokładnie wyglądał przebieg jego zdrady. Judaizujący „Poemat Boga-Człowieka” wpisuje się w nią w dużym stopniu.

Telesforus napisał:

Bardzo dobrze będzie mieć biskupa Williamsona w „Ruchu Oporu”.

Możemy tylko się modlić, aby biskupi Tissier i Alfonso dołączyli do niego, tak żeby nie było wątpliwości, która strona kontynuuje spuściznę po Arcybiskupie.

Tradycja katolicka potrzebuje nowych przywódców, nowych konsekracji.

Gdy dzieciom będzie się dawało do wierzenia, że Pan Jezus czcił Hillela, wśród wielu innych absurdów, których nie sposób wymienić, nie będzie żadnego wartego uwagi ruchu oporu.

Telesforus napisał:

Jak sprawiedliwy człowiek mógłby dowodzić, że mąż ma prawo oddalić swoją żonę za przygotowanie nieudanej wieczerzy, jak nauczał faryzeusz Hillel?

To szaleństwo, że moderniści próbowali przedstawić Pana Jezusa jako zwolennika Hillela. Co gorsza, niedouczeni lub szaleni redaktorzy „The Angelus” usiłowali umieścić go między Izaakiem a Janem Chrzcicielem. Hillel nie pojawia się w Piśmie Świętym. Hillel nie jest postacią z historii zbawienia. Św. Paweł stwierdził w sposób jasny, że jego faryzejskie wykształcenie było bezużyteczne.

W rzeczy samej. I jak bp Williamson może nie tylko promować utwór, który znacznie przewyższa „Świętego Sanhedrynu” w swoich bezeceństwach, ale też twierdzić, że pochodzi on od Boga?

Jest to o wiele, wiele gorsze niż artykuł „The Angelus”, który nie idzie tak daleko, aby ukazywać Pana Jezusa czczącego Hillela albo twierdzić, że ma imprimatur z nieba.

Serafim napisał:

 Ale raz jeszcze – ktoś czytający Pańskie wspaniałe wpisy mógłby odnieść wrażenie, że oskarża Pan biskupa Williamsona o judaizację, podczas gdy sam uważam, że on tak naprawdę poleca (nieroztropnie) tę książkę za jej inne walory literackie.

Pax.

Biskup nie czyni takiego rozróżnienia. Twierdzi, że ta książka pochodzi od Boga. Dzieci, którym czyta się „Poemat”, nie są w stanie rozróżnić między „walorami literackimi” tej książki a błędami, jakie zawiera.

Nie wiem, jaka jest intencja biskupa w tym przypadku. Wiem, że książka, którą poleca dzieciom z „Ruchu Oporu” jest częścią ataku.

„Neil Obstat” (jakiś komentator forum – przyp. tłum.), nieporozumienie leży po Pańskiej stronie. Odnoszę się nie tylko do najnowszej aprobaty dla Poematu wyrażonej przez bpa Williamsona, ale do niezliczonych rekomendacji tego Midrasza, jakie udzielał w ciągu swojej całej posługi duszpasterskiej, z których większość wykracza daleko poza ostatni „Komentarz Eleison”.

Bp Williamson posunął się aż do stwierdzenia, że stawia swoją reputację teologiczną na to, że „Poemat Boga-Człowieka” jest zupełnie wolny od błędu. Powiedział wyraźnie w innym Komentarzu Eleison (CCI 21 maja, 2001, „Dwie Skruchy”), że wierzy w pochodzenie „Poematu” od Boga.

Nadir napisał:

Ci, którzy bardzo zachwalali, a nawet darzyli uwielbieniem tę książkę, mówili wówczas takie rzeczy jak: „ale ona wypełnia luki” (w Piśmie Świętym). Jakie luki zostawił Bóg w Swojej księdze?

Co jest nie tak z czytaniem Pisma Świętego z rodziną? Nie mam pojęcia!

Mogę tylko się zgodzić. Oszust Augustyn Bea sprzedał nam coś, czego nie tylko nie potrzebujemy, ale co jest też dla nas szkodliwe.

Rabiniczni spadkobiercy Hillela sprawiają swoim Midraszem, który ma rzekomo „uzupełniać luki”, że od 2000 lat Pismo Święte pozostaje ich uczniom zupełnie nieznane.

Propagator „Poematu Boga-Człowieka” kardynał Augustyn Bea ze swoim współspiskowcem z czasów II Soboru Watykańskiego Rabinem Abrahamem Heschelem, który powiedział o chrześcijanach: „Chcę zaatakować ich dusze”.

Z języka angielskiego tłumaczył Czytelnik. Źródło: Maurice Pinay. Artykuł jest z 11 kwietnia 2014 roku. Cały „Komentarz” nr 275 można przeczytać na forum Cathinfo albo w formie cache’owanej, ponieważ nie chce się otwierać ta strona forum. Midrasz „Boga-Człowieka” otrzymał również krytyczną recenzję oporowców ze strony „Tradition in Action”.