O epikei raz nie ostatni

„Papież” Panów Klucznika i Vincentusa, „Gdzieś jest lecz nie wiadomo gdzie…”

Nie bardzo rozumiem, co się tak niektórym śpieszy z tym obalaniem „Kościoła zaćmionych”, za którym stoi dwóch świeckich kanonistów pod pseudonimami Szymon Klucznik i Vincentus (sic!).

Tak na zdrowy rozsądek – pozwolę sobie rozpocząć niniejszą dywagację – skoro Kościół jest społecznością widzialną, nie duchów czystych, to gdzie jest i co robi ów „Papież” ukryty, wobec nawałnicy zagrożeń dla wiary i moralności dzisiejszego świata? Czyżby jego duszpasterska troska była tak samo niewidzialna, jak on sam? Mało tego, skoro sedewakantyści i lefebryści stanowią takowe zagrożenie, bodajże najbardziej szkodliwe, to dlaczego ów „Papież” nie gromi ze swej stolicy, nie wiem, w Bangladeszu czy na Jamajce, encykliką De perversis erroribus sedevacantistarum… i De illegitimitate lefebvristarum…

Dalej, skoro najpierw przez kilka miesięcy Panowie Klucznik i Vincentus powtarzali wierutną bzdurę (i chyba w nią wierzyli!), jakoby Józef kard. Siri miał być swego czasu papieżem, to czemużby i teraz mieli nas prowadzić na słuszną drogę? Skąd mamy wiedzieć, że kard. Tedeschini z pewnością wiary świętej został papieżem, ustalił nowe reguły wyboru

Fryderyk kard. Tedeschini z Generałem Franco podczas Kongresu Eucharystycznego w Barcelonie, 1952 rok

papieża i dalej cały dwór papieski gdzieś się chowa ukryty? Bowiem konieczność podporządkowania się Papieżowi, która stanowi warunek zbawienia (cf. bulla Bonifacego Unam sanctam), możliwa jest tylko, gdy wiemy, bez najmniejszego cienia wątpliwości, kim on jest. Pouczająca jest tutaj historia Wielkiej Schizmy Zachodniej (o tym w przyszłości w artykule „Święci i papieże”), ponieważ niektórzy święci przez pewien okres czasu trwali w nieświadomości niezawinionej (choćby z powodu wprowadzenia w błąd ludzi przez kardynałów). Nawet gdybyśmy, gwoli argumentu, przypuścili ów absurdalny scenariusz „papieża ukrytego przed światem”, któż może odmówić sedewakantystom nieświadomości niezawinionej? Proszę nas zeń wydobyć czym prędzej, Panowie!

I dalej, jeśli gdzieś ta sukcesja apostolska trwała po 1958 poza murami Watykanu, wiedząc, że Papież nie może być heretykiem czy schizmatykiem, to czy Pan Klucznik lub Pan Vincentus oddadzą życie za ortodoksję dzisiejszego „Papieża na wygnaniu”? Skąd mamy to wiedzieć? Być może odpadł w herezję, połączył się z różokrzyżowcami i teraz sam doprowadził do schizmy prawdziwego „Kościoła na wygnaniu”…

Jednym ze znamiom Kościoła świętego jest widzialność. Odkrycie w 2013 roku konieczności istnienia hierarchii na wygnaniu przez dwóch polskich świeckich amatorów teologii rozbija się o rzeczywistość, która musi weryfikować prawdy wiary (rozum, badający dane, które przedstawiają nam zmysły, i wiara nie mogą się kłócić, mają bowiem jedno i to samo źródło w Bogu – św. Tomasz). Bóg bowiem nie może pozostawiać szczerych katolików, duchownych i świeckich, przez tyle dekad w całkowitej niewiedzy co do żywego głosu Chrystusa na ziemi.

Ponadto, każdy wie, że Kościół jest instytucją hierarchiczną, podzieloną w pierwszym rzędzie na świeckich i duchownych, którzy przechodzą obowiązkową formację, między innymi intelektualną. Od czasów Soboru Trydenckiego formacja ta składa się z kilku lat studiów filozofii, apologetyki, teologii dogmatycznej, moralnej, prawa kościelnego, liturgiki i duchowości. Tak zawsze było i nie podobna, by było inaczej. Dziwne więc, że od 1958 roku po dziś dzień żaden duchowny wykształcony w nauce świętej nie wpadł na teorię Panów Klucznika i Vincentusa. Jest ona niby taka logiczna.

Onegdaj pewien uniwersytecki profesor matematyki, gdy byłem w podstawówce, przedstawił naszej klasie ciekawy problem. Rozpoczął od dwóch matematycznych wartości przedstawionych różnymi symbolami i cyframi. Łączył je znak równości. Następnie po obu stronach równania wykonywał te same operacje matematyczne, jedna po drugiej, aż w końcu doszło do absurdu, bowiem końcowy efekt po obu stronach znaku równania nie był równy. Podobnie rzecz się ma z naszymi kanonistami amatorami, którzy ani łaciny nie znają, ani teologii, ani nawet filozofii, i żonglują niezliczonymi cytatami tak zręcznie, że mogłoby się wydawać, że wiedzę mają wlaną przez niewidzialnego „Papieża”. Jednakże przeczy jej świadectwo zdrowego rozsądku.

Tyle na razie, jeśli chodzi o najzwyczajnieszy rozsądek.

Pomimo tych oczywistych spostrzeżeń, teoria stworzona ponad rok temu, owita w niezrozumiane cytaty, którymi posługują się świeccy kanoniści, o dziwo powoduje niepokój pewnych osób, których liczbę trudno oszacować.

Już raz coś w temacie napisałem w artykule „Największy dowód przeciwko sedewakantyzmowi ‘Kościoła teoretycznego’”, więc kto do tej pory nic nie zrozumiał (i nie dziwię się!), może tam zasięgnąć więcej informacji. Napomknę tylko, iż kolejny, dłuższy artykuł sprzed roku jeszcze nie ujrzał światła dziennego. Po prostu brak czasu na wszystko, zwłaszcza na takie sprawy. Ale skoro kilka osób przynagla, to pozwolę sobie odnieść się do jednej czy drugiej kwestii świeższej lub bardziej palącej.

W artykule „Epikeia po raz ostatni” teologowie amatorzy zwracają uwagę na to, że epikeia nie może się stosować do przepisów prawa kościelnego, bowiem te ostatnie nie mogą nigdy być „nieużyteczne, niebezpieczne, szkodliwe, prowadzące do zabobonu i do materializmu”, etc. Wszystko jest, rzecz jasna, opatrzone cytatami z dawnych teologów i świętych, lecz mamy tu wybrakowane rozumowanie sprowadzające się do sofizmatu.

Po pierwsze, istnieje takie podstawowe rozróżnienie w filozofii, gdy mowa o orzekaniu, na per se/in se i per accidens/secundum quid. Coś na przykład może być dobre per se (samo w sobie), ale złe secundum quid (ze względu na coś innego, na przykład jakąś przypadłość). Albo słuszne per se, ale niesłuszne secundum quid. Pierwszy błąd ignorantów od „Kościoła zaćmionego” polega na braku rozpoznania tego rozróżnienia. Jasno to wynika z przytoczonego przez nich tekstu św. Tomasza z Akwinu, zresztą mistrza rozróżnień:

Św. Tomasz z Akwinu, Suma teologiczna, II-II, q. CXX

Niekiedy jednak [prawo] jest szkodliwe, np. gdy wariat żąda oddania miecza, który dał do przechowania, gdyż chce walczyć przeciw własnej Ojczyźnie. W takich więc wypadkach spełnienie przepisów prawa byłoby złe. Natomiast pomijające literę prawa, ale zgodne z duchem sprawiedliwości i pożytkiem ogółu postępowanie jest w takich wypadkach dobre. Otóż takie właśnie postępowanie jest zadaniem cnoty epikei, czyli nadprawności.

Otóż, oddanie własności cudzej, gdy się tego domaga, jest in se rzeczą słuszną i sprawiedliwą. Gdy jednak okoliczności za tym przemawiają, niekiedy można, a niekiedy należy, wstrzymać się od wykonania tego, czego wymaga w takiej sytuacji słuszność czy sprawiedliwość prawa, aby zachować słuszność czy sprawiedliwość, której wymaga sytuacja nieprzewidziana przez prawo. Necessitas caret lege, jak głosi starożytna zasada prawna.

Przechodząc na grunt prawa kościelnego, nie może ono być per se szkodliwe, niewykonalne, etc., bowiem Najwyższy Prawodawca Kościoła, który albo sam bezpośrednio wydaje prawa, albo którego autorytet stanowi zasadę wszystkich powszechnych praw Kościola, jest żywym głosem Chrystusa na ziemi. Logiczną konsewekcją w przypadku hierarchii Novus Ordo jest wobec tego brak u niej autorytetu Chrystusowego, bowiem zarówno jej przepisy administracyjne jak i liturgiczne są w jawnej sprzeczności z wiarą świętą katolicką. Postawa wszystkich, którzy widzą obecnie w Bergoglio Wikariusza Chrystusa na ziemi, a odrzucają przez niego ustalone czy sankcjonowane prawa (Novus Ordo, Kodeks Prawa Kanonicznego, kanonizacje heretyków, etc.), jest po prostu schizmatycka i nie ma co do tego żadnych wątpliwości.

Inaczej rzecz się ma, gdy mowa o tych, którzy zgodnie z wiarą katolicką rozpoznali fakt wakatu Stolicy Apostolskiej najpóźniej od 1965 roku. Jest to fakt na wiele sposobów i od wielu lat wykazywany przez najwybitniejszych duchownych, ale i zwykłych świeckich.

Dramatycznie zmienia to postać rzeczy, gdy mówimy o możliwości zachowania każdej litery prawa kościelnego w obecnych okolicznościach. Z racji braku Najwyższego Prawodawcy (proszę go wskazać, Panowie!), nie ma możliwości odniesienia się do jego autorytetu w przypadku wątpliwości i roztropność wymaga niekiedy zastosowania epikei. Innymi słowy, per accidens, ze względu na daną okoliczność, takie czy inne prawo może być co najmniej niewykonalne, a nawet na dłuższą metę szkodliwe (ale niekoniecznie). Katolicy dziś nie twierdzą, że prawo kościelne jest złe czy „nieużyteczne, niebezpieczne, szkodliwe, prowadzące do zabobonu i do materializmu”, wbrew temu, co Panowie Klucznik i Vincentus nam imputują. Po prostu pewne konkretne przepisy nie są wykonalne w niektórych konkretnych okolicznościach i w gestii kompetentnych duchownych jest stosowanie wobec nich epikei.

Szczytem hierarchii Kościoła, jedyną osobą, która stoi ponad prawem kościelnym, bowiem moc tego ostatniego opiera się na autorytecie tejże osoby, jest Papież. Jak dotąd Panowie Klucznik i Vincentus nie wykazali, kto nim jest, tylko dowodzą rzeczy, której się nie dowodzi, a pokazuje. Znany zapewne wszystkim aksjomat contra factum non est argumentum zaświadcza o prawdzie, że fakty nie stanowią przedmiotu dowodu czyli rozumowania, a oglądu bezpośredniego (intelektualnego lub zmysłowego). Całe zawiłe równanie dwóch wspomnianych kanonistów amatorów opiera się na domniemanym fakcie istniejącego gdzieś „papieża”, którego nie są w stanie wskazać, a którego tylko apriorycznie dowodzą, i dlatego prowadzi do absurdu.

Jeszcze jedno o stosowaniu epikei do prawa kościelnego.Wnioskiem końcowym omawianego tu sofizmatu jest twierdzenie: „Wobec dyscypliny Kościoła nie można stosować epikei”. Przytaczałem już w poprzednim artykule słowa Pana Klucznika, który mówił o x. Riley, ale nie jest to jedyny przedsoborowy katolicki teolog, który rozważał stosowanie cnoty epikei do spraw kościelnych. Skoro „wobec dyscypliny Kościoła nie można stosować epikei”, to dlaczego teologowie w ogóle rozważali tę cnotę???

Od lat sześćdziesiątych wielu duchownych główkowało nad tym, jak w ogóle mogło do tego dojść, że wyczerpującej wszelkie znaki prawowitości władzy kościelnej, włącznie z najwyższą, należy stawiać opór. Choć sytuacja ta nie została, o ile wiadomo, przewidziana przez Najwyższego Prawodawcę Kościoła (osobiście uważam, że z tego też powodu tajemnica z La Salette poszła swego czasu na Index), jednak niejeden teolog ją rozważał jeszcze przed soborem. Pisali tu o niedoskonałym soborze złożonym ze wszystkich biskupów świata, duchownych rzymskich, etc. (e.g. kard. Billot).

A jednak się stało, bowiem contra factum non est argumentum. Sobór Watykański II z jego wszystkimi skutkami jest rzeczywistością, z którą do dziś świat się boryka albo którą się cieszy. Gdy więc należało już skonfrontować ów problem realnie istniejący z jakimś konkretnym działaniem, niektórzy osiągnęli w swych wnioskach pewność teologiczną i konsekwencję w działaniu (x. Saenz y Arriaga, O. Guerard des Lauriers et alii), inni wahając się, nie mogli zdobyć się na jednolite działanie (abp. Lefebvre et alii).

Nasz „Kościół zaćmiony(ch)” z pewnością myśli, że odkrył Amerykę. W swoim uporze ci dyletanci odrzucają dorobek kilku dekad pracy duchownych i świeckich nad odbudową, albo przynajmniej zachowaniem, Kościoła ze wszystkimi jego cechami istotnymi i przypadłościowymi, które istniały przed Soborem Watykańskim II. Postulują a priori istnienie niewidzialnej hierarchii, która jest o tyle wygodna, o ile nie jest znana nikomu. „Gdzieś jest, lecz nie wiadomo, gdzie…” Dziwne zatem, że ktokolwiek jest w stanie traktować ich wywody poważnie. Doprawdy, delirium maximum.

Bądź, co bądź, nie będą to słowa ostatnie w temacie epikei. Z pewnością.*

Pelagiusz z Asturii

* Artykuł ten zacząłem pisać i gotowe miałem zakończenie, a tu (wiedziałem!), Panowie „jeszcze raz o epikei”. Ileż to będzie jeszcze „największych dowodów” przeciwko sedewakantyzmowi, lefebrystom i „ostatnich razy” o epikei? Ja sam obiecuję, że dokończę wspomniany już kilkakrotnie artykuł ze stycznia 2014 roku i więcej tematu nie będę poruszał nigdy. Niech sobie organizują wspólne seanse żalu doskonałego. Katolicy mają swoich widzialnych kapłanów i biskupów działających dla zbawienia dusz na całym świecie.

Reklama