W grudniu 2011 roku Stefan Heiner przeprowadził z x. Antonim Cekadą wywiad-rozmowę na temat nowego rytu sakry biskupiej. Wywiad ten dzisiaj został udostępniony szerszej publiczności.
Tak się składa, że niedawno temu pewien Czytelnik zwrócił się do mnie z pytaniem dotyczącym obrzędu święceń w modernistycznym neokościele. W odpowiedzi zwróciłem uwagę na kilkanaście opracowań tematu, skupiając się na nowym obrzędzie sakr, który jest ważniejszy (nie ma kapłaństwa bez biskupstwa, które jest „pełnią kapłaństwa”) i bardziej problematyczny. Odsyłam do wspomnianej odpowiedzi tych, którzy pragną zgłębić temat.
Otóż, wszystko w kontrowersji dotyczącej nowego obrzędu sakry biskupiej sprowadza się do prostej zasady teologii sakramentalnej: istotna forma sakramentalna musi jednoznacznie wyrażać stopień święceń udzielany w obrzędzie oraz łaskę Ducha Świętego. Ponieważ nowy ryt sakry biskupiej zawiera istotną formę sakramentalną, która może z łatwością być rozumiana w wieloraki sposób (x. Cekada wskazuje 12 takich sposobów), nie jest możliwe, by mężczyźni konsekrowani w nowym rycie byli prawdziwymi ważnymi katolickimi biskupami.
Właściwą formę i materię sakramentalną obrzędu święceń diakonatu, kapłaństwa i sakry biskupiej, ustalił Ojciec św. Pius XII w Konstytucji apostolskiej Sacramentum ordinis w 1947 roku. Czytamy tam, że sama istotna forma sakramentalna dotycząca sakry biskupiej brzmi następująco: „Comple in sacerdote tuo ministerii tui summam, et ornamentis totius glorificationis instructum coelestis unguenti rore sanctifica”. Dlaczego więc moderniści chcieli ją zmienić zaledwie w dwadzieścia lat po ostatecznej decyzji w tej materii? Aby odciąć w nowym tworze modernistycznego neokościoła wszelkie źródło łaski sakramentalnej kończąc raz na zawsze z ważną sukcesją apostolską.
Na filmie przedstawionym powyżej x. Cekada, który sam był klerykiem w Ecône u początków istnienia tego seminarium, podkreśla, że abp Lefebvre był pewien, że nowy ryt sakry jest nieważny, a nowe święcenia uważał za wątpliwe. Pod koniec rozmowy dowiadujemy się od P. Heinera, że i bp Tissier de Mallerais uznaje formę „Spiritum principalis” za wieloznaczną i w związku z tym nowy ryt za nieważny (na podstawie korespondencji prywatnej Ekscelencji).
Pelagiusz z Asturii
Pelagius Asturiensis 
Prywatna korespondencja biskupa Tissier de Mallerais to nie to samo co publiczna deklaracja doktrynalna w tej jakże ważnej i życiowej dla Kościoła kwestii-tu nie może być miejsca dla dwuznaczności-,, Sit sermo vester est, est, non, non, quod autem amplius est a mało est. -Niech wasza mowa będzie tak , tak , nie , nie, a co ponad jest od złego pochodzi.” Zamiast konserwować pamięć o abp.Lefebvre trzeba się wziąć do roboty i zdemaskować działania biskupa Fellay’a. A tak z tchórzostwa ciągle jest pod jego butem-I TO JEST CHORE , I TO NIE ZNAJDUJE JAKIEGOKOLWIEK USPRAWIEDLIWIENIA! TU TRZEBA BYĆ UCZCIWYM , UCZCIWYM WOBEC BOGA, WOBEC WIERNYCH , CAŁEGO KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO I HISTORII! Bogu niech będą dzięki że dał nam arcybiskupa Thuca-to jego konsekracje z początku lat 80′ dały Kościołowi siły do dalszej walki-I TO KONSEKRACJE THUCOWE SĄ GWARANCJĄ ODBUDOWY W NIEZNANEJ PRZYSZŁOŚCI PAPIESTWA! Niemal wszyscy zwalczają tę linię sukcesyjną , łącznie z sedewakantystycznym sekciarskim bractwem św. Piusa V biskupa Kellaya. Linia biskupa Thuca jest jednak pełnym spadkobiercą apostolskim , jej największy autorytet to bp. Gerard de Lauriers, wielki tomista ostatniego stulecia. I lefebryści nie chcą nic słyszeć o thucowej linii sukcesyjnej- każdy chce być tu dla siebie papieżem. A linia thucowa działa , robi swoje i czeka Napoleona , czyli prawdziwego Piotra! Czas wszystko pokaże, wynik obecnej walki zna najlepiej sam Bóg!
Szanowny Panie,
Zbieram materiały, aby coś co abp Thucu sporządzić.
In Christo Rege,
Pelagiusz
I bardzo dobrze! Abp. Thuc i jego działalność z ostatnich lat życia to dla każdego z nas światło w tunelu! Zmarła w opinii świętości w XIX wieku siostra Emmerich na podstawie swoich mistycznych wizji dokładnie opisała dzisiejszą sytuację , mówiła też że na krańcach świata będą podejmowane działania ratujące Kościół. Duchowny z Dalekiego Wschodu był wielkim narzędziem w rękach Bożych. Bóg ma zawsze ostatnie słowo!
Czyli przez te wszystkie lata nigdy mnie nie rozgrzeszono, skoro kapłani posoborowi nie mają ważnych święceń ? Co robić w takiej sytuacji. Przyznam, że jestem zupełnie zagubiony. Proszę o jakąś odpowiedź Panie Pelagiuszu.
Szanowny Panie,
Niestety do takich skutków doprowadziła apostazja na samym szczycie. Najpierw trzeba potrafić rozpoznać stan rzeczy, aby potrafić podjąć odpowiednie działania.
Sytuacja obecna jest wyjątkowo poważna, a że Pan pyta o te podstawy, trudno jest na to odpowiedzieć w komentarzu do wpisu na blogu.
Faktem jest, że nowy obrzęd sakry biskupiej nie jest ważny, a święceń kapłańskich co najmniej wątpliwy. Wobec tego soborowy twór nie ma już prawie wcale biskupów, ani kapłanów. Wszystko, co robią to wobec tego bez żadnej zbawczej wartości szopki. Jednakże ludzie w dobrej wierze trwający i w niewiedzy NIEZAWINIONEJ mogą dostępować innych łask mocą prawa Ecclesia supplet. Jednakże sama łaska sakramentu, która zależy od materii, formy i intencji sakramentu nie jest obecna.
Podejmę się jednego przykładu sakramentu, kluczowego dla naszego życia duchowego i zbawienia. Wyspowiadać może tylko ważnie wyświęcony kapłan. Gdy mamy do czynienia z fałszywym kapłanem faktycznie nie ma miejsce rozgrzeszenie. Zakłada to oczywiście, że nic nie wiemy o nieważności nowych sakramentów i jesteśmy dotknięci niewiedzą NIEZAWINIONĄ. Jeśli jesteśmy tego świadomi i jednak udajemy się do nieważnie wyświęconego „kapłana”, popełniamy grzech (tak, jak gdybyśmy udali się do protestanckiego pastora, albo poza niebezpieczeństwem śmierci do prawosławnego duchownego).
Jednakże jednym z warunków spowiedzi, jak wiemy z katechizmu, jest żal za grzechy. Jeśli mamy zwyczaj doskonałego żalu za grzechy, a, jak wiemy z katechizmu, doskonały żal za grzechy gładzi wszystkie grzechy in articulo mortis, wówczas Bóg udziela nam owego odpuszczenia grzechów w momencie śmierci. Dlatego ci, którzy nie mają blisko katolickiego kapłana powinni mieć zwyczaj częstego wzbudzania doskonałego żalu za grzechy.
Ci, którzy doszli do wniosku, że należy się trzymać starej doktryny, starych sakramentów, niewąpliwie ważnie wyświęconych szafarzy i jednocześnie nie mieć nic wspólnego z heretykiem, nie są jednak pozostawieni przez Boga. W Polsce, a dokładnie w Krakowie, posługuje x. Rafał Trytek, który zachował wiarę katolicką, jest ważnie wyświęconym kapłanem i nie ma nic wspólnego z heretykami niszczącymi wiarę katolicką z Watykanu i Stolic Biskupich. Polecam udać się do Krakowa na Mszę, do spowiedzi i w ogóle skontaktować się z x. Rafałem (http://www.sedevacante.eu/kontakt.php).
Jest w Polsce także kilku ważnie wyświęconych starszych księży oraz księży FSSPX. Do nich można chodzić do spowiedzi, gdy pewność co do ich święceń nie dopuszcza żadnych wątpliwości (w FSSPX w Polsce posługuje kilku fałszywych księży: Wesołek, Najmowicz, Pobiedziński, Orzeszko, ponoć jeszcze inny nowy współpracownik). Co do ich Mszy świętych w jedności z apostatą Bergoglio, rzecz ma się jednak inaczej. Polecam artykuł: „Szczypta kadzidła. Sedewakantyści i Msze una cum„.
W razie dodatkowych pytań czy wątpliwości proszę kontaktować się z x. Rafałem. Może Pan też napisać do mnie na pelagiusasturiensis@hotmail.com. Jak wspomniałem, jest to pytanie wymagające o wiele więcej niż to, co może dostarczyć zwykły komentarz internetowy.
Zapewniam o modlitwie i przypominam o zbawiennym zwyczaju częstych aktów doskonałego żalu za grzechy.
In Christo Rege,
Pelagiusz
Tu można sprawdzić, czy nasz biskup, to biskup, czy „biskup”: http://catholic-hierarchy.org/