J. Eks. abp Marcel Lefebvre:
W sytuacji ewentualnego ponowienia rozmów, „wówczas to ja będę stawiał warunki. Nie zgodzę się już być w sytuacji, w której znajdowaliśmy się podczas rozmów. Koniec z tym! Zadam pytanie na płaszczyźnie doktrynalnej: « Czy zgadzacie się z wielkimi encyklikami wszyskich papieży, którzy was poprzedzili? […] Jeśli nie przyjmujecie doktryny waszych poprzedników rozmawianie jest bezużyteczne. Dopóty, dopóki nie zaakceptujecie zreformowania soboru, biorąc pod uwagę doktrynę tych papieży, którzy was poprzedzili, nie ma możliwości dialogu. To bezużyteczne. » Stanowiska byłyby w ten sposób jaśniejsze.” Za: Fideliter, wrzesień-październik 1988. Z wielkim pożytkiem można się także odnieść do Konferencji abp Lefebvre’a do seminarzystów, Écône, 8 czerwca 1978, dziesięć lat starszej niż poprzedni cytat, co dowodzi, że stanowisko Arcybiskupa nie uległo zmianie.
Od tamtej pory jednak coś się zmieniło…
J. Eks. bp Bernard Fellay:
„Otóż, nie ma żadnej wątpliwości, że od 2006 jesteśmy świadkami rozwoju w Kościele, rozwoju ważnego i bardzo ciekawego, choć mało widocznego. […] Jeśli to prawda, a jestem do tego przekonany, wymaga to od nas nowego ustosunkowania się względem Kościoła oficjalnego. […] To w tym kontekście wypada zadać pytanie o uznanie Bractwa przez oficjalny Kościół. […] Nie możemy również wykluczyć, ponieważ Papież, jak się wydaje się, jest całkowicie poświęcony tej sprawie, że znajdzie ona nagłe rozwiązanie.” Za: Cor unum, 18 marca, 2012.
Choć minął rok od tych niepokojących słów, po których wkrótce została napisana preambuła doktrynalna prawie słowo w słowo powtarzająca wyrok śmierci na Bractwo z 1988 roku (dla porównania tutaj), jeszcze 15 lutego 2013 słyszeliśmy:
„Przez chwilę myślałem, że Ojciec Święty Benedykt XVI, ogłaszając swoją rezygnację, wykona jako papież jakiś ostatni gest względem nas, jednak nie bardzo potrafię to sobie wyobrazić. Zapewne trzeba będzie zaczekać na wybór następnego papieża.” Wywiad dla Nouvelles de France.
Ale czy ze strony oficjalnych władz Kościoła cokolwiek się zmieniło? Czyżby Rzym się nawrócił?
Każdy w tej kwestii może się sam przekonać. Należy się dużo, dużo modlić, by kierownictwo naszego drogiego Bractwa porzuciło drogę porozumienia praktycznego z Neokościołem, ale także dużo, dużo czytać, by być poinformowanym. Znaki bowiem jedności są znikome, wręcz przeciwnie, nieszczęsna polityka Menzingen prowadzi do podziałów i nieufności. Oto dowody jedności z 6 października 2012:
„Nigdy w przeciągu 42 lat tegoż [Bractwa] nie żyło się w stanie nieufności, niepewności, szpiegostwa, strachu przed wyrzuceniem, lub « karnymi przenosinami ». To, co ongiś było rodziną zakonną, stało się organizacją stalinowską, w której panuje lęk powoływania się na naszego Założyciela do tego stopnia, że musimy chronić się anonimowością, nie ma już ufności wobec przełożonych, ani między kolegami, wielu z nas żyje zbierając informacje ukrycie, używając zaszyfrowanych nazw, aby móc przetrwać prześladowania rozpętane z powodu samego aktu sprzeciwu wobec tego, od którego pochodzi ten nieład spowodowany kaprysem sprzeciwienia się naszemu czcigodnemu abp Lefebvre’owi.” Księża z Ameryki Południowej i Meksyku.
W tym roku nic się nie zmieniło w sprawie „odzyskanej przez kapitułę z lipca 2012 roku, jedności”. Poza wyrzuceniem mnicha z benedyktyńskiego klasztoru (o. Rafał, 24 lutego), kolejnego kapłana z FSSPX (x. Trincado Cvjetkovic, 6 marca), praktycznym odcięciem się od Menzingen kolejnego klasztoru (karmelitanki w Niemczech, wcześniej benedyktyni w Brazylii), mamy list już 41 kapłanów z Francji, spośród których trzech kapłanów jest poddanych sankcjom oczekując na swoje procesy. Ileż jeszcze, nim błąd zostanie nazwany po imieniu i nastąpi powrót na drogę jasno wytyczoną przez abp Lefebvre’a?
Pelagius Asturiensis
Pelagius Asturiensis 